Αντεπίθεση των απλά… Ανθρώπων

[Michael_Design]

[align=justify]Ο απλά… άνθρωπος είναι η απόλυτη… μειοψηφία. Είναι η απάντηση στις εξής ηλίθιες ερωτήσεις. Ποιος είσαι, τι πιστεύεις, ποιον υποστηρίζεις, που ανήκεις, ποιον πολεμάς, πως προσδιορίζεσαι βρε αδερφέ. Αν η απάντηση στα περισσότερα από τα παραπάνω, είναι Δε ξέρω/Δεν απαντώ, και δε προέρχεται από πλήρη άγνοια και ωχαδερφισμό, αλλά από την αμφιβολία και το συνεχές ψάξιμο, τότε μπορεί να είσαι απλά… άνθρωπος!!! Σοβαρή ανακάλυψη θα μου πείτε. Κι όμως καμιά φορά επειδή τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, τελικά αγνοούνται.

Ο απλά… άνθρωπος ξεχωρίζει από την τρομερή δυσκολία του να ενταχθεί και να προσαρμοστεί μέσα στα σύνολα. Δεν είναι ούτε μαύρος, ούτε άσπρος, ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, αν και δεν αποκλείει τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί για ένα διάστημα, λίγων ωρών εώς και μίας ζωής, να προσδιοριστεί επιλέγοντας μια ιδιότητα ενός μεγαλύτερου συνόλου, χωρίς όμως να ξεχνάει τη μεταβλητότητα και τη δυναμική της εξέλιξης του. (κάτσε να το ξανασκεφτώ αυτό μʼ άρεσε...)

Ο απλά... άνθρωπος δεν είναι μηδενιστής, δεν αρνείται τα πάντα και το νόημα τους. Αντιθέτως το να είσαι μηδενιστής, είναι μία ιδιότητα, και όπως όλες οι ιδιότητες, αν την κουβαλάς για πολύ καιρό, στο τέλος σε καταπίνει και κάνει αυτή κουμάντο, όχι εσύ. Μας εμπεριέχουν οι ιδέες και οι θεωρίες, ενώ θα έπρεπε αυτές να εμπεριέχονται μέσα μας. Δεν είναι ανάγκη να μη πιστεύεις σε τίποτα, δεν είναι ανάγκη να πιστεύεις σε κάτι, δεν είναι ανάγκη να πιστεύεις τα πάντα. Κάποιοι άνθρωποι είναι αρκετά περίπλοκοι, σαν μηχανισμοί, τόσο που δε μπορούν να είναι πια μονοδιάστατοι. Ούτε μπορούν πλέον να κινούνται μεταξύ των επιλογών που μας δίνουν, όμοιες με σημεία επάνω σε γραμμή δύο διαστάσεων. Κάποιοι ξεφεύγουν στη τρίτη διάσταση και αν τους «τσακώσουνε» και ʽκει, θα φτιάξουν κι άλλη διάσταση για να τη κοπανήσουν, κ.ο.κ. Έτσι καταλαβαίνουν σε μεγάλο βαθμό το πόσο περιοριστική είναι η ζωή επάνω σε μία γραμμή. Σαν να κινείσαι συνεχώς σε ένα δρόμο, ζώντας τον ίδιο και τη θέα του, ενώ παράλληλα υπάρχουνε χιλιάδες δρόμοι, και ανάμεσα τους απέραντες εκτάσεις αχαρτογράφητης γης.

Τι θέλω να πω; (καλή ερώτηση, αλλά ελπίζω να μη περιμένετε την απάντηση...)

Το να προσπαθείς να προσδιορίσεις τη θέση σου και να κάνεις τις επιλογές σου, μέσα από ένα έτοιμο και λαμπερό, αλλά πάντα περιορισμένο, πακέτο έτοιμων προκάτ και συμβατικών επιλογών-επιταγών της κοινωνίας μας, δεν καλύπτει όλους τους ανθρώπους. Πάντα κάποιοι ξεφεύγουνε, δημιουργώντας υπόλοιπο στους υπολογισμούς. Τα υπόλοιπα της διαίρεσης. Μας διαιρούν συνεχώς. Προσπαθούν να μας χωρέσουν όλους σε σύνολα και ομάδες, γιατί έτσι είμαστε πιο ευκολόχρηστοι. Αλλά σε κάποιες διαιρέσεις κάτι περισσεύει, και σε κάποιες πιο σπάνιες αυτό που περισσεύει, δε πιάνεται ποτέ (π.χ. ο αριθμός π). Όπως είναι λογικό τα υπόλοιπα των διαιρέσεων είναι μία μικρή μειοψηφία. Είναι η απόλυτη μειοψηφία. Είναι ένα λάθος του συστήματος, χωρίς να αποκλείεται να είναι μέρος του, μια αντί-μάζα κρίσιμη , ελάχιστη αλλά και απρόβλεπτη , αρμονική μέσα στη χαοτικότητα της. Φτάνει τώρα γιατί παρασοβαρευτήκαμε.

Ο απλά... άνθρωπος δεν χωράει στα σύνολα, δυστυχώς για αυτόν ίσως να μην χωράει πουθενά. Τα σύνολα και οι μαζάνθρωποι ανήκουν σε διάφορα και σε διάφορους, και ταυτόχρονα πιστεύουν ότι τους ανήκει η ζωή, η πραγματικότητα, η γη , τα πάντα. Έχουν μια θρασύτατη αδιαλλαξία και θεωρούν πως ο τρόπος τους, είναι ό μόνος σωστός . Άνθρωποι ανίκανοι να φτιάξουν έστω και μία δική τους «αλήθεια», μέσα από την αναζήτηση της γνώσης. Πιστεύουν στις «αλήθειες» που απλόχερα τους δίνουν οι γνωστοί άγνωστοι εξουσιαστές μας, έτοιμοι ακόμα και να σκοτώσουν ή και να σκοτωθούν, για χάρη τους. Και το χειρότερο είναι πως έχουν την απαίτηση να πεθάνουμε όλοι για τις δικές τους... αλήθειες. Η δύναμη των μαζών και των κοπαδιών είναι απλά και μόνο ο όγκος τους. Ιδεολογικά και πνευματικά καμία μάζα, σύνολο, ή όπως αλλιώς θες πες το , όσο πολυάριθμο και αν είναι δε μπορεί να συγκριθεί με ένα φωτισμένο άνθρωπο. (και δεν εννοώ πεφωτισμένο, θα προτιμούσα κάποιον αυτό-φωτιζόμενο.) Έξω από το κοπάδι Προσπαθώντας να μείνεις έξω από τα σύνολα αρχίζουν τα ζόρια. Υπάρχουν και τα μικρότερα κοπάδια (συγγνώμη σύνολα), μέσα στα οποία θα βρεις και άλλους αντιφρονούντες προς το κυρίαρχο κοπάδι. Συνήθως όμως, ακόμα και αυτές οι μικρές ομάδες αξιόλογων πολλές φορές ανθρώπων, ζητάνε από εμάς να σημαδευτούμε με τη σφραγίδα τους. Να μας προσδιορίζουν και να μας εξηγούν. Αλίμονο!!! Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να προσδιορίζει, να αντιλαμβάνεται και να χρησιμοποιεί, όπως αυτός θέλει οποιαδήποτε θεωρία και ιδεολογία. Όχι το αντίστροφο. Φτάνει πια!!! Ακόμα και οι μικρές ανατρεπτικές ομάδες, θέλουν να μας καταπιούν και να μας ορίζουν σύμφωνα με την ιδεολογία τους και τις «αλήθειες» τους. Ακόμα και αν σε κάποια φάση της ζωής μας αυτές συμβαδίζουν με τις προσωπικές μας ανακαλύψεις και ανάγκες μας, απαιτούν μία σταθερότητα και μία ακαμψία που εμένα προσωπικά με τρομάζει. Τι γίνεται αν ξεφύγουμε και από τα μικρότερα σύνολα, ακόμα και από τα πλέον ενδιαφέροντα και αντιδραστικά; Μένουμε μόνοι, αποκλεισμένοι από τις χαρές των άλλων προβάτων, καθόμαστε στη γωνία μας, και δε μας παίζει κανείς. Στʼ αρχ... μας, θα πουν μερικοί. Καλύτερα έτσι, ποιος ξέρει, μπορεί. Όμως νομίζω, πως κανείς δεν είναι, και ούτε θα έπρεπε να είναι μόνος του. Υπάρχουν και άλλοι που ξεφύγανε. Όχι πολλοί. Λίγοι αλλά αρκετοί. Είναι οι «υπόλοιποι» των υπολογισμών και κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Αν τους μαζεύαμε θα κάναμε μία μικρή ομάδα. Αλλά αυτό δε γίνεται. Δε φτιάχνεις κοπάδι μαζεύοντας ανθρώπους που απεχθάνονται τα κοπάδια. Πώς να εντάξεις σε σύνολα τα υπόλοιπα των συστηματικών διαιρέσεων, άτομα πνευματικά αυτονομημένα, άτομα μη προβλέψιμα; Δε γίνεται. Τι γίνεται; Το γεγονός ότι δε μπορούμε να φτιάξουμε σύνολο, από τα «υπόλοιπα» των υπαρχόντων συνόλων, δε σημαίνει πως οι άνθρωποι που αυτονομήθηκαν πνευματικά πρέπει να είναι αποκλεισμένοι. Νομίζω πως μεταξύ τους μπορούν να συν-αναζητήσουν κάποια από τα παρακάτω (όπως και άλλα πολλά που θα τα βρουν μεταξύ τους).

• Επικοινωνία Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να επικοινωνεί με άλλους «αυτοαποκλεισμένους», χωρίς να είναι αναγκαία η ύπαρξη κοινών ιδεών και θέσεων. Θα μπορούν να ανταλλάσουν απόψεις, να συν-ζητούν, να ψάχνουν, .,.,.,.,.,.

• Αλληλεγγύη Συμπαράσταση ηθική ή και υλική εάν χρειαστεί, ώστε κανείς να μην αισθάνεται και να μην είναι αθέατος και απομονωμένος.

• Δράση Μετά από κόπο, ίσως συμφωνηθούν και κάποιες μορφές αντίδρασης και αντίστασης απέναντι στο σύστημα και τις μάζες, χωρίς όμως να επιζητείται η επικράτηση των «δικών» μας ιδεών, αλλά με τη λογική του «αφήστε μας ήσυχους, η ζωή μας δεν είναι δική σας υπόθεση, μάθετε να ανέχεστε το διαφορετικό,» και άλλες σχετικές αηδίες.

Δίκτυο Απλά… Ανθρώπων
Οι απλά… άνθρωποι, νομίζω πως μπορούν να συνυπάρχουν και να εξελίξουν τη δυναμική τους, χωρίς να ομαδοποιηθούν , χωρίς να χρειαστεί να φτιάξουν κάποιο σύνολο. Θα μου άρεσε να φτιάξουμε κάτι άλλο, ας πούμε… ένα δίκτυο. Και μάλιστα χωρίς κεντρικό server. Ένα δίκτυο αυτόνομων κόμβων. Χωρίς ηγέτες, αρχηγούς, αντιπροσώπους, προέδρους (και κάθε λογής βαρεμένους). Από την άλλη, ίσως θα ήταν χρήσιμη η οργάνωση. Χωρίς όμως οργανωτές και υπευθύνους. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Δύσκολα, πολύ δύσκολα. Αλλά νομίζω πως θα άξιζε τον κόπο μία προσπάθεια αναζήτησης τρόπων οργάνωσης μίας τέτοιας συν-ύπαρξης, σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο. Ακόμα όμως και αυτός ο τρόπος που ίσως συμφωνηθεί, δε πρέπει να παγιωθεί ως κανόνας λειτουργίας. Προσωπικά, νομίζω, πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα τέτοιο δίκτυο, έχοντας σχετική οργάνωση (όχι διοίκηση), η οποία θα επιτελείται όχι από εκλεγμένους ή από τους αξιότερους, αλλά από «τυχαίους». Τι εννοώ; Απλά, ας πούμε ότι έχουμε μία οποιαδήποτε θέση οργάνωσης. Ξεκινάμε την παρακάτω διαδικασία:

• Ποιος θέλει να αναλάβει και ταυτόχρονα πιστεύει πως μπορεί κάτι να καταφέρει σε αυτή τη συγκεκριμένη θέση;

• Μαζεύουμε όσους δηλώσαν συμμετοχή.

• Αν ο αριθμός των ενδιαφερομένων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των θέσεων γίνεται κλήρωση.

• Εάν οι ενδιαφερόμενοι είναι λίγοι ή απλά δύο , ίσως και να συμφωνήσουν χωρίς κλήρωση να μοιραστούν τη θέση, χρονολογικά ή όπως αλλιώς θέλουν

Τυχαία επιλογή ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν και νομίζουν πως μπορούν. Πως αλλιώς μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε ανθρώπους; Η οργανωτική αυτή θέση, επειδή θα καταλαμβάνεται με αυτόν τον τρόπο της τυχαίας επιλογής, δεν είναι σύμβολο εξουσίας, γιατί ο άνθρωπος δεν επιλέχθηκε και δεν εκλέχθηκε από κανέναν. Δεν του έδωσε δηλαδή κανένας μαλάκας ψηφοφόρος, το δικαίωμα να έχει ψευδαισθήσεις πως είναι σημαντικότερος και αξιότερος των υπολοίπων. Αν κάποιος έχει αντίρρηση με τον τρόπο που «οργανώνει» ο κληρωτός, απλά του το λέει. Ακόμα κι αν διαφωνούν όλοι , δεν τον διώχνουν. Απλά του το λένε. Αν θέλει φεύγει, δεν έγινε και τίποτα. Δε θα χάσει κανένα προνόμιο. Ούτε θα μειωθεί στα μάτια κανενός. Ειλικρίνεια μέχρι ωμότητας, αλλιώς μάλλον δε γίνεται. Όχι στους ηγέτες και τα συνθήματα. Σίγουρα σε μια καινούρια προσπάθεια των απλά ανθρώπων, γεμάτων με ενέργεια και θέληση, θα υπάρχουν και κάποιοι θερμότεροι, που θα θελήσουν, με όλη τους την καλή διάθεση, να βοηθήσουν τους υπόλοιπους, να τους τονώσουν, να τους οργανώσουν και να τους εμπνεύσουν. Με λίγα λόγια θα θελήσουν να τραβήξουν το βαρύ φορτίο του αρχηγού.

- Δύσκολή δουλειά , αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει

- Όχι ρε μεγάλε, δε χρειαζόμαστε τις θυσίες σου... να ʽσαι καλά.

Δε χρειάζονται ηγέτες, αρχηγοί, ήρωες, διοικητές και ότι παρόμοιο. Δεν είναι καν αναγκαίο κακό. Είναι απλά κακό. Χρειάζεται από μέρους του απλά ανθρώπου, η απαραίτητη συγκράτηση των πρωτόγονων ορμών του, ώστε να αποφευχθεί ο φανατισμός και η προσήλωση έστω και σε νέες ιδέες. Δεν υπάρχουν νέες ιδέες. Καμία νέα ιδεολογία. Κανένα κίνημα. Κανένας αρχηγός. Κανένα σύνθημα. (εξαιρούνται τα ευφυή και αυτοσαρκαστικά). Οι πωρωμένοι, οι κολλημένοι, οι συντηρητικά και δογματικά προσηλωμένοι σε επαναστατικές και προοδευτικές ιδεολογίες, είναι γραμμένοι αλλού (βλέπε αριστερά). Ο απλά… άνθρωπος θέλει να ξεφύγει και από αυτά, τα μικρότερα κοπάδια (που τάζουν καινούρια πιο όμορφα σκοτάδια.). Αυτό δε σημαίνει πως δε χρειάζεται ενθουσιασμός και συμμετοχή. Το αντίθετο . Απλώς προέχει ο σεβασμός στο διπλανό μας. Η κατανόηση και η ανεκτικότητα. Δεν είναι όμορφο να κάνουμε το διπλανό μας να αισθάνεται μειονεκτικά. // Είμαστε όλοι ίσοι , είμαστε όλοι διαφορετικοί. Ο κάθε άνθρωπος είναι και ένα σύμπαν. Χρειάζεται δυνατός πνευματικός αγώνας, ώστε να επικρατήσουμε του εγωιστή εαυτού μας. Το ότι δεν επιθυμούμε τη δημιουργία συνόλου ανθρώπων, δε σημαίνει πως ο αυτονομημένος πλέον άνθρωπος θα είναι «εγωκεντρικός». Το αντίθετο. Ο απλά άνθρωπος αναπτύσσεται πνευματικά, μέσα από την αναζήτηση και την αμφιβολία , γεμίζει εσωτερικά με «φως», και αυτό το φως μετά μοιράζεται στους γύρω μας . Χωρίς να απαιτείται καμία προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Είναι κάτι που γίνεται από μόνο του. Αυτό το «φως», που ο καθένας το αντιλαμβάνεται όπως θέλει, μοιράζεται αλλά δε διαιρείται. Αντιθέτως πολλαπλασιάζεται, όσο πιο πολύ μοιράζεται τόσο μεγαλώνει.[/align]



[size=14]Ακατάταχτοι[/size]

[KostasD33]

Αν πολλαπλασιαστεί και μοιραστεί και μεγαλώσει τότε αργά ή γρήγορα θα καπηλευτεί θα μπει σε κανάλια και θα βγάλει κέρδος
Δύσκολη η καλογερική Μισέλ κι ακόμα πιο δύσκολη αντιεξουσιαστικη προσέγγιση της εξουσίας.
Αν επιτύχει γίνεται αυτό που ήθελε να καταπολεμήσει.
Αν αποτύχει είναι απλά επιθυμίες δίκαιης αγανάκτησης του τι να κάνουμε.....

[κώστας]

Δεν είναι καν αναγκαίο κακό. Είναι απλά κακό.
Εκεί στη Θεσ/νίκη εγώ ήξερα ότι
πάτε χαλλλαράάά.
Δεν γνώριζα ότι βιάζεστε για το τέλος.
Και μάλιστα..."απλά".
Δεν αφήνεται χώρος δηλαδή.
Να συζητηθεί αν είναι ή όχι
το αναγκαίο.

Α, ναι.
Και απόλυτη μειοψηφία
δεν μπορεί να είναι
κάτι άλλο πέρα από το εγώ.

[Michael_Design]

[quote user="κώστας" post="338419"]Δεν είναι καν αναγκαίο κακό. Είναι απλά κακό.
Εκεί στη Θεσ/νίκη εγώ ήξερα ότι
πάτε χαλλλαράάά.
Δεν γνώριζα ότι βιάζεστε για το τέλος.
Και μάλιστα..."απλά".
Δεν αφήνεται χώρος δηλαδή.
Να συζητηθεί αν είναι ή όχι
το αναγκαίο.

Α, ναι.
Και απόλυτη μειοψηφία
δεν μπορεί να είναι
κάτι άλλο πέρα από το εγώ.[/quote]Εγώ προσωπικά βλέπω εδώ απέραντο χώρο να συζητηθούν τα πάντα. Οπότε δεν καταλαβαίνω που την είδες εσύ την έλλειψη του χώρου. Άαα και υπέπεσες ήδη στην πρώτη παρανόηση. Εγώ είμαι απλός άνθρωπος (φαντάζομαι όχι ο μοναδικός στην Θεσσαλονίκη). Το ότι έτυχε να κατοικώ στην Θεσσαλονίκη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ανήκω στο κοπάδι της. Μπορεί μάλιστα και να είμαι η απόλυτη μειοψηφία της.
Αλλά προ τι η ταύτιση του κειμένου με την Θεσσαλονίκη;

[κώστας]

Την δική μου παρανόηση
προφανώς την ανακάλυψες
πριν γράψεις ό,τι έγραψες, ε;

[Michael_Design]

Η αλήθεια είναι ότι υπέπεσε στην αντίληψη μου εδώ και καιρό... Όμως επειδή με τους γρίφους δεν τα καταφέρνω καλά, μπορείς αν θέλεις να γίνεις πιο σαφής...

Πάντως μια φράση του συγγραφέα που κρατάω εγώ είναι ότι ...Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να επικοινωνεί με άλλους «αυτοαποκλεισμένους» (ή μη προσθέτω εγώ), χωρίς να είναι αναγκαία η ύπαρξη κοινών ιδεών και θέσεων. Θα μπορούν να ανταλλάσουν απόψεις, να συν-ζητούν, να ψάχνουν........

[κώστας]

Δεν υπάρχει κανένας γρίφος.
Από τη φράση "δεν είναι καν αναγκαίο κακό"
καταλήγεις άμεσα στο τέλος
δηλαδή στο "κακό".
Πόσο "απλό" όμως είναι αυτό;
Πώς δηλαδή ξεπερνιέται -έτσι απλά-
η αναγκαιότητα ή μη;
Κατά τα άλλα δεν αμφισβήτησα,
δεν αναφέρθηκα καν, στην απλότητά σου
ούτε σε κοπάδια.
Επεσήμανα όμως ότι "απόλυτη μειοψηφία"
σημαίνει μόνο ένας. Άρα προφανώς
φαντάζεσαι ότι είσαι ο μοναδικός.
Τέλος, η ταύτιση -όπως γράφεις-
του κειμένου με τη Θεσ/νίκη
δεν υφίσταται: ένας πρόλογος
-χαριτολογώντας- ήταν.

[Michael_Design]

Χα... είπα και 'γω... :razz: Δεκτός ο πρόλογος....

Η φράση "απλά κακό", είναι απλά η άποψη του συγγραφέα (με τον οποίο αν κατάλαβα καλά έχεις εμμονή να με ταυτίζεις)...
Όμως θέτεις δύο πολύ σημαντικά ερωτήματα... Πόσο "απλό" όμως είναι αυτό; Πώς δηλαδή ξεπερνιέται -έτσι απλά- η αναγκαιότητα ή μη;
Η γνώμη μου είναι ότι δεν είναι καθόλου απλό. Θα συμφωνήσω όμως με τον συγγραφέα που λέει ...Πως μπορεί να γίνει αυτό; Δύσκολα, πολύ δύσκολα. Αλλά νομίζω πως θα άξιζε τον κόπο μία προσπάθεια αναζήτησης τρόπων οργάνωσης μίας τέτοιας συν-ύπαρξης, σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο... Άρα και ο ίδιος τελικά παραδέχεται ότι δεν είναι τελικά απλό το θέμα. Εξάλλου στην συγκεκριμένη φράση που απομόνωσες, νομίζω ότι η υπογράμμιση δεν μπαίνει στο "απλά" αλλά στο "κακό"... "απλά κακό" ...Σχετικό και αυτό βέβαια...

[κώστας]

Ναι, η διαφωνία μας
είναι η θέση της γραμμής.
Εσύ υπογραμμίζεις τη λέξη
που εγώ διαγράφω
έως ότου αναδειχθεί ή όχι
η αναγκαιότητα ύπαρξής της.

Πάλι βιαστικό σε βρίσκω δηλαδή.

[KostasD33]

Και βγάζω συμπέρασμα εγώ ότι διάλογος μπορεί να αναπτυχτεί μόνο όταν έχουμε ή εντοπίζουμε διαφωνίες.
Όταν συμφωνείς τι να πεις? Άντε να αναμασήσεις ή να εμπλουτίσεις την σύμφωνη γνώμη
Στην διαφωνία όμως εκεί αρχίζει και παίρνει στροφές το μυαλό και εκεί γεννά ιδέες απόψεις ακόμα και αντιπαραθέσεις

Ιδίωμα του απλού ανθρώπου κι αυτό?

[pixie]

Είναι κρίμα να χάνεται ο Άνθρωπος στην εξαθλίωση του συστήματος και της μαζικής κατανάλωσης. Να καταδικάζεται σε υλική, ψυχική ή πνευματική φτώχεια και να γίνεται κάποιος άλλος, μια αλλοτριωμένη ύπαρξη που δεν ανταποκρίνεται στην αληθινή του ουσία ή και την ίδια του τη φύση ακόμα. Και μια φύση διασπασμένη από υψηλές δυνατότητες προσωπικής εξέλιξης, προσαρμόζεται εύκολα να ζει υποταγμένη στον ρυθμό της καθημερινής επιβίωσης και μιας ζωής ''επί πιστώσει''.

Θάπρεπε η κοινωνία να προφυλάσσει τους Ανθρώπους της... αντί να εφευρίσκει πονηρούς και επιθετικούς μηχανισμούς για να τους συμπιέζει σε μια άμορφη μάζα.

[Nikos Apomakros]

[quote user="KostasD33" post="342645"]Και βγάζω συμπέρασμα εγώ ότι διάλογος μπορεί να αναπτυχτεί μόνο όταν έχουμε ή εντοπίζουμε διαφωνίες.
Όταν συμφωνείς τι να πεις? Άντε να αναμασήσεις ή να εμπλουτίσεις την σύμφωνη γνώμη [/quote]

Ποτέ δε συμφωνούμε πλήρως, ακόμα κι όταν έτσι νομίζουμε. Αυτή είναι η θεωρία μου
και αυτήν αφορούσε το θέμα περί "λέξεων" σε άλλη θεματική ενότητα, αφού η συμφωνία
επιτυγχάνεται μέσω γλωσσικής επικοινωνίας, μιας επικοινωνίας που μόνο επαρκής δεν είναι
για τον ανθρώπινο νου και ψυχολογία .
Σαφώς, η εμφανής διαφωνία, μας γίνεται άμεσα αντιληπτή και ο διάλογος φαίνεται σε αυτή τη
περίπτωση απολύτως απαραίτητος, ενώ σε κάθε άλλη όχι και τόσο. Μη πλήρης συμφωνία σημαίνει
διαφωνία, απλά εκεί τίθεται θέμα σημασίας, κατά πόσο είναι άξια λόγου κι ενασχόλησης, από τη
στιγμή που επιτυγχάνουμε (ή νομίζουμε ότι επιτυγχάνουμε) τον όποιο στόχο έχουμε θέσει.

Ακόμα και στην ψευδαίσθηση της πλήρους συμφωνίας πάντως, θεωρώ πως ο διάλογος είναι
απαραίτητος. Είναι ένας τρόπος να αντιληφθείς τη διαφωνία που κρύβει η διαφορετικότητα
της εμπειρίας, της σκέψης, της φαντασίας και ευρύτερα αντίληψης, από άνθρωπο σε άνθρωπο,
πριν να είναι πια "αργά"  (λόγω κάποιας αρνητικής εξέλιξης) ή πριν σβήσει στο πέρασμα του χρόνου
το γεγονός οτι υπήρχε διαφορετικότητα. Πριν "χαθούμε" δλδ και πάρουμε μαζί μας αυτή τη
ψευδαίσθηση

Όχι ότι έχει απαραίτητα νόημα... αφού το οτιδήποτε έχει νόημα μόνο όταν εμείς του το δίνουμε
ή αλλιώς του το "αναγνωρίζουμε".

[KostasD33]

Τώρα αν πω ότι συμφωνώ με αυτό που είπες θα είμαι ανακόλουθος στο ότι ποτέ δεν συμφωνούμε πληρως ...

[Nikos Apomakros]

[quote user="KostasD33" post="361036"]Τώρα αν πω ότι συμφωνώ με αυτό που είπες θα είμαι ανακόλουθος στο ότι ποτέ δεν συμφωνούμε πληρως ...[/quote]

Περίπου χαχαχα
μένει να μάθουμε το εύρος της συμφωνίας, άρα και που διαφωνούμε

[Nikos Apomakros]

Η παγίδα στο αρχικό μήνυμα που παρέθεσε ο Michael_Design και που πολύ σωστά θέτει
μερικά πράγματα (κι άλλα όχι, κατά την άποψή μου πάντα) είναι ο πληθυντικός αριθμός
με τον οποίο υπογράφει, καταπέφτοντας έτσι σε αυτό που κάπως ακραία αντιτίθεται.

Ο ακατάταχτος δεν ανήκει σε καμμία ομάδα. Ούτε καν "ακατατάχτων",
φαινομενικά δηλαδή ομοίων του. Αποδέχεται ότι ουδείς όμοιος κι έτσι
όχι απλά οφείλει, είναι αναγκαίο (ως επαλήθευση) το να μην κατηγοριοποιείται.

Διαφορετικά, ο "καυγάς" προκύπτει πως έγινε για ένα ακόμη πάπλωμα.