Ο Ποιητής...

[pixie]

Ο ποιητής μεταφέρεται στον ''άλλο χώρο'' μέσα του, σε μια προσπάθεια να δανειστεί μια αινιγματική μορφή ως είδωλο της δικής του ιδεατής πραγματικότητας.

Ποθεί, κι αυτό το ντύνει με τα ζεστά χρώματα μιας ιδιάζουσας πληρότητας που αναζητά. Κι ενώ κινείται μέσα στον κόσμο της υλικής σχετικότητας και σε ένα επίπεδο χρονικό, εφαρμόζει την μορφή στο κενό της καθημερινότητας, την προσεγγίζει με τη φαντασία του, την ψαύει, την σφιχταγκαλιάζει.
'Ετσι γεννιέται ένα ζευγάρι αντιθέτων!
 

Ο ποιητής νιώθει αυτοδύναμος, διανύει γρήγορα την εσωτερική του διαδρομή, αφού πλέον μπορεί να κινείται από το ένα αντίθετο στο άλλο, και μόλις η διττότητα εξαφανίζεται, την κενή θέση διεκδικεί μια ουσία άγνωστη, που όμως δεν έχει καμιά σχέση με το σύμπαν που φυλακίζει μέσα του...

Παρόλο που η πρώτη εντύπωση που μένει είναι ότι δύο ''ήλιοι'' συναντήθηκαν κάποτε, αγαπήθηκαν και ταυτίστηκαν, παρόλο που φαίνεται ότι η ψυχική περιεκτικότητα του ποιητή γίνεται απέραντη ώστε να χωράει έναν ολόκληρο ουρανό, παρόλο που η άγνωστη ουσία εμφανίζεται ως παρουσία ταυτόσημη, παραμένει αλλότρια, είναι μια σκιά, απούσα και σε απόσταση...
 
Εδώ εμφανίζεται η κούραση του να είμαστε αντικείμενο των συγκινήσεων των άλλων...
Είναι σαν να έχει κερδηθεί ένα λαχείο, αλλά σε νόμισμα μη ανταλλάξιμο! 'Ο,τι δεν μπόρεσε να αποχτηθεί, γίνεται όνειρο και τέχνη.
 

Αισθανόμαστε την πολλαπλότητα και τη μοναχικότητα της ψυχής κι αυτό που κρυφοπλανιέται γοητευτικά στην ατμόσφαιρα, είναι μια χροιά νοσταλγίας για κάτι το άπιαστο...
Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού και μόνο...
 
''Δεν υπάρχει νοσταλγία πιο δυνατή από αυτή των πραγμάτων που ποτέ δεν υπήρξαν...''
 

Κατά βάση ο ποιητής, γράφοντας, κοινωνικοποιεί τον ίδιο τον εαυτό του!