νεκρά στην πόλη

[kapoia_za]

Κελύφη  που γέρασαν και ξεχάστηκαν .
Πολλά απ αυτά υπέροχης αρχιτεκτονικής.
Παραμένουν αναξιοποίητα ενώ δίπλα τους χτίζονται νέα , από το μηδέν .Σπατάλη υλικού και χώρου. Όχι  απαραίτητα χρημάτων.

Παρακάτω επισυνάπτω κάποιες φωτογραφίες ενός παλιού βιομηχανικού κτιρίου.
Βρίσκεται στην περιοχή Λεύκα ,στον Πειραιά μεταξύ περιοχής κατοικίας και ρευστής βιομηχανικής ζώνης.
Αν  γινόταν σωστή επανάχρηση  του , η υποβαθμισμένη πλατεία στην οποία βρίσκεται θα γέμιζε ζωή.
Ένας από τους λίγους ελεύθερους χώρους που έχουν απομείνει στον Πειραιά .
Και δε συγχέω  την επανάχρηση και αναμόρφωση ενός χώρου με όρους  ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης  της περιοχής …

[kapoia_za]

Στην αρχή της Θηβών, σχεδόν στην είσοδο του Πειραιά, στην Λεύκα, εκτός πόλης όταν χτίστηκε το 1888,
το μεγαλύτερο κεραμοποιείο της χώρας, σήμερα στέκει σιωπηλό μνημείο μιας εποχής ξεχασμένης,
μόνο μια καμινάδα και κάποια καμίνια.

   

Το εργοστάσιο Δηλαβέρη, (τα περίφημα ομώνυμα κεραμίδια του οποίου στέγασαν την Ελλάδα),
είναι ίσως το ποιο εμβληματικό σύμβολο της εποχής που ο Πειραιάς ήταν πραγματικά το «ελληνικό Μάντσεστερ».

 

Θυμίζει μια εποχή βιομηχανικής ανάπτυξης, που ξεκίνησε περίπου απʼ τα μισά του 19ου αιώνα
και πήρε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση μετά την Μικρασιατική καταστροφή,
με τους πρόσφυγες που αποτέλεσαν φθηνό εργατικό δυναμικό και παράλληλα πρόσφεραν το υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας τους,
που έφεραν απʼ τις απέναντι ακτές στην ελληνική βιομηχανία και το εμπόριο.

 

Η Μελίνα Μερκούρη, κήρυξε το εργοστάσιο διατηρητέο μνημείο.
Λίγο πριν γίνει νόμος του κράτους η απόφαση εκείνη,
ο δήμαρχος της εποχής, Γιάννης Παπασπύρου, σε διαρκή αντιπαράθεση και για άλλα θέματα με την τότε υπουργό Πολιτισμού,
αυθαιρέτως το γκρέμισε.


 
Έχουν μείνει έτσι μόνο κάποια καμίνια, η μεγάλη καμινάδα και η βίλα του εργοστασιάρχη επί της Θηβών, με το σπάνιο και ελάχιστα γνωστό ιδιωτικό θερινό σινεμαδάκι στην στέγη


*Από το περιοδικό Hot Harbor