Απόμακρος - Δια Χειρός και Σιδήρου

[Nikos Apomakros]

Ατελής

Δεν βουλιάζω

μα ο βυθός μου
ανεβαίνει στην επιφάνεια
για έναν ήλιο
γεμάτο δαχτυλιές

με πινελιές
που ζωγραφίζουν κίνηση
πίνακας σε πλήρη αδράνεια

κι όλα κύκλος
όλα σχήμα λόγου
γιατί τίποτε τέλειο

Ρεμβάζω όπως πάντα
τις υποτείνουσες

το Απειρο
το τίποτε
το ερεβος
το λογικό
το ημίφως
το Σούρουπο
κι αΦΕΛΗς αποκοιμίζω το λίγο μου
κρατώντας τα βλέφαρα ως είχαν
κλειστά

και το βλέμμα κλειδωμένο
σ'ότι νομίζω αντικρύζω
σ'ότι επέρχεται να ποθώ...

[Nikos Apomakros]

Εσύ για σένα

Κοίτα μαγεία και κοίτα ομορφιά.
Μα μόνο κοίτα.

Γιατί εκρήγνυνται τα όνειρα σαν τ' αγγίζεις.

Και τα κομμάτια τους...
απ' τα χέρια σου απρόβλεπτα γλιστρούν.

Πόσο τρύπια πια αυτά τα χέρια.

Τι κι αν σφίγγεις την άδεια σου γροθιά,
μόνο σημάδια πάνω της θα μείνουν.
Ρηχά σημάδια, απ' τα νύχια τα μπηγμένα.

Κι ύστερα... φως χωρίς σκιά.
Φως χωρίς σκιά.
Με απώτερο σκοπό το "εσύ για σένα"
κι εσένα να μην ταιριάζεις πουθενά
έτσι συμβαίνει όταν έχεις όνειρα χαμένα.
Μόνο φως και σκιά πουθενά.
Γιατί τίποτε δεν έμεινε τριγύρω να φωτίσει.

Με τη δική σου τη σκιά
να κατοικεί μέσα σε σένα..
Εσύ απέμεινες... για σένα

[Nikos Apomakros]

Ενός λεπτού σιγή

Θα μιλήσω γρήγορα για να μη με προλάβουν

Για να χαθούν οι λέξεις μου από μπροστά τους
σαν τίποτε να μη συνέβη.

Αυτό είμαι.
Το πολύ μου η σιωπή
και το λίγο μου οι αδιάφορες λέξεις.

Κι αν πνίγομαι,
θαρρώ πως είναι ωραία εδώ.
Πως ήταν πάντοτε ωραία.

Κλείνω τα βλέφαρα λοιπόν
για να καρφώνεται το βλέμμα
όπου εγώ θελήσω.

Κι όλοι οι άλλοι... Δεν βλέπουν τίποτε.
Έτσι νιώθω,
γιατί δεν με νοιάζει τι κοιτούν.
Και δεν θα τους πιστέψω μέχρι να με πείσουν.
Και δεν θα με πείσουν μέχρι να τους πιστέψω.

Κι έτσι αέναα θα κυλάνε τριγύρω μου,
θα τρίζουν, θα θορυβούν
σαν άγνωστα βήματα σ' ένα πάτωμα σάπιο.

Θα συνεχίσω να στήνω αυτί
ν' αφουγκράζομαι οτιδήποτε πασχίζει να σβήσει,
να πέσει κάτω, να χαθεί.
Οτιδήποτε παραιτείται
και δεν κινείται πια με έπαρση, μ'αλαζονεία.

Ανάμεσα στη κραυγή και τον ψίθυρο,
ξέρω πια καλά τι θα εισακουστεί.

Σιωπή όλα σας λοιπόν.

Προσπαθώ να στήσω αυτί...

[Nikos Apomakros]

Η... Άκρη

Κι ήθελα από μικρός οι ζωγραφιές στους πίνακες να κινούνται. Το ήθελα πολύ. Σχεδόν το έβλεπα να συμβαίνει.
Και τι καλύτερο απ' το να κοιτάς έναν τοίχο και να ταξιδεύεις μακριά. Πιο μακριά από κάθε άλλη ύπαρξη, σ'έναν
κόσμο που ζει μέσα σε τοίχους, τοίχους που δεν μπορεί καν να αντικρύσει..
Πόσο ειρωνικό.

Δεν είμαι πια παιδί. Κι οι ζωγραφιές στους τοίχους δεν κινούνται χρόνια τώρα. Γιατί ξέρω τι είναι. Τι τις έφτιαξε.
Με ποιόν τρόπο. Από τι υλικά. Με τι διαδικασία. Τα έμαθα όλα και τις κατέστησα έτσι ακίνητες. Επειδή η γνώση
σκοτώνει καμμιά φορά την φαντασία. Ή και πάντα. Τέλος το μυστήριο. Οι άγνωστες πτυχές μιας ιστορίας που
δεν έμαθες πραγματικά ποτέ κι όμως πεπεισμένος είσαι πως γνωρίζεις.

Κι έτσι σβήνουν οι πιθανές εικόνες, οι πιθανές εκδοχές. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι που υπάρχει ήδη.
Μόνο να το αντιγράψεις μπορείς. Μα δεν θα κάνεις καν αυτό.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους τοίχους. Τους γεμάτους από κάτι άδειο. Από κάτι που δύσκολα θα μπορούσε
να σε γεμίσει, έστω προσωρινά. Τους αόρατους. Αυτούς δηλαδή που χτυπάμε επάνω τους, χωρίς να νιώθουμε
κάτι, εκτός από το γνώριμο πια αδιέξοδο.

Τι κι αν κοιτάμε ξανά τις ζωγραφιές, τις ακίνητες πια, με βλέμμα έκπληκτο.
Ξαναπέφτουμε στους τοίχους μας επίμονα,
σαν πεταλούδες σ' ένα φως ψεύτικο.
Και ξανά με ορμή πάνω τους πέφτουμε,
τους αγκαλιάζουμε και γλιστράμε,
νιώθοντας κάτι παγερό
να μας γδέρνει το στήθος και το μάγουλο.
Κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει,
μα το νιώθουμε. Είναι εκεί. Μα δεν είναι.
Τότε πως;

Κι έπειτα το "συμπέρασμα". Η δήθεν λύτρωση.

- Είναι η άκρη εδώ! Είναι η άκρη!

Και γύρω μας το σμήνος ανθρώπων
που πέφτουν πάνω τους με την ίδια ορμή.

Επιβεβαίωση.

Και κάτω τα κουφάρια.

Επιβεβαίωση.

- Δεν υπάρχει παραπέρα! Δεν υπάρχει!

Κι η εικόνα ακίνητη.
Κι ο τοίχος αόρατος.
Κι η άκρη... βρέθηκε.
Αυτό μόνο είχε πάντα σημάσια.
Να βρεθεί μια άκρη.

Και πάλι βρέθηκε η δήθεν άκρη λοιπόν.
Ένας τοίχος.

Κι όλα ξαφνικά ως εκεί...

[Nikos Apomakros]

μιας και κομμάτι του το έβαλα σε κάποια από τις εδώ συζητήσεις... ας το παραθέσω ολόκληρο.

Γιατί εγώ... δεν είμαι πια εδώ.

Έλα στο φως
μου έλειψ' η σκιά σου
τ'αφηρημένο, άπιαστο
και σκοτεινό Εσύ σου
πίσω απ'τις αποχρώσεις
των άχρωμων, για σε,
χρωματισμών

Έλα σα την αλήθεια
την αδιάφορη
στο τέλος των ψεμμάτων

ορισμών και νοημάτων
που άρεσαν τόσο...

Έλα λοιπόν στο φως
τώρα που ξεγλιστρώ
από τα δάχτυλά μου
και ξεχύνομαι
σ' άλλη όχθη ρευστός
αντίθετα στο ρεύμα
όντας ενός Θωμά πιστός
και Θεός της σκιάς μου
όταν λυγίζει

γιατί εγώ... δεν είμαι πια εδώ
γιατί εκεί... δεν είμαι πια εγώ

[Nikos Apomakros]

Η μοναξιά κι η σιωπηλή καληνύχτα


Μπορείς ν' αφουγκραστείς τη μοναξιά...
 Σσσσστ....άκου,
η βρύση στάζει,
ο ανεμιστήρας βουίζει δυνατά
συνομιλίες αδιάφορες ακούγονται
και μια τηλεόραση να παίζει
αμάξια με λάστιχα που αγκαλιάζουν
τον δρόμο σφιχτά,
δέντρα που λυγίζουν,
τέντες και πατζούρια που χτυπούν ρυθμικά.

Αν όλα αυτά φίλε μου τα άκουσες
και δεν ήταν για σένα μοναξιά
είσαι τυχερός,
που μοναξιά δεν αντελήφθηκες πως είναι,
αλλιώς θα σε πλησίαζε αργά μεθοδικά,
ψιθυρίζοντας λόγια γλυκά,
θα σε κατάπινε και θα σε ζέσταινε
όσο μια σιωπηλή καληνύχτα.

Καληνύχτα που ίσως άκουσες
και δεν θα ξανακούσεις ποτέ
που δεν σου απευθύνθηκε ποτέ,
μα θα 'θελες ν'ακούσεις
μια μόνο φορά,
συχνά
ή κάθε νύχτα...
Καληνύχτα που παντα θα μπορείς
να την πλάθεις στο νου σου
όπως ήταν,
όπως θα ήταν
όπως θα θελες να ήταν

σσσστ κλείσε τα μάτια,
συγκεντρώσου
πλάσε την ξανά και ξανά

"καληνύχτα..."

[kapoia_za]

καληνύχτα:)

(τί όμορφα που είναι κάποια που διάβασα..καλωσήλθες!)

[Nikos Apomakros]

Σ' ευχαριστώ
Καληνύχτα

[Nikos Apomakros]

Κύκλοι στο πάτωμα


Ο κύκλος στο πάτωμα
έντονα χαραγμένος
στο μυαλό μας
κι είμαστε μέσα του
είναι μέσα μας

ένας στενός κλοιός
αδυσώπητος
νοητός

για να μην κινείται κανείς
για κανέναν τίποτε να μην κινείται

για να μην φτάνει κανείς τα άκρα
ένας κύκλος τέλειος
για να μην τα βρίσκει...

Ένας κύκλος στο πάτωμα
να προστατεύει
τον κόσμο από σένα
ή εσένα απ'αυτόν
αποτέλεσμα αμφίδρομο
ή αμφίβολο

σχεδιασμένος από όλα
για σένα, για μένα
ένας κύκλος στενός
για τον καθένα
για να κοιτάμε από μέσα του
πίσω από δήθεν όρια
και να μην ακούμε τίποτε
να μην ακουγόμαστε
καν μεταξύ μας
πίσω από ανύπαρκτο
διπλό μονωτικό γυαλί

Το κενό ανάμεσά μας
σβήνει το φως, τις εικόνες,
τις λέξεις, τον χρόνο,
τις κινήσεις, τις φωνές,
κάθε ήχο
που δεν θα σήμαινε
τίποτε παραπάνω
τίποτε λιγότερο
από αυτό που πραγματικά
ποτέ δεν ήταν...

[Nikos Apomakros]

Βροχή

Μια σταγόνα που πέφτει για πάντα...
Αυτό θαρρώ μ' απεικονίζει.
Γιατί μοιάζει αεικίνητο
κι ίσως δεν είναι.

Ίσως οτιδήποτε αεικίνητο, ακίνητο ει.

Κι έτσι γύρω μου
άνθρωποι αμέτρητοι,
ανθρώπινη βροχή,
περιμένουν το τέλος για μια νέα αρχή,
μια λίμνη ίσως, μια θάλασσα,
μια κεραμιδένια σκεπή.

Δεν θα 'ρθει το τέλος
μα όποια φωνή κι αν το φωνάξει,
δεν θ'ακουστεί...

Αθόρυβα πέφτουμε.
Για πάντα.

[Nikos Apomakros]

Για σένα

δε θίγομαι
κομμάτια σου ενώνω
και θλίβομαι

νάρκωση
για να' χω όνειρα δικά σου
αντιλαλώ
σ'άλλα πετρώματα κι αιμοραγώ
ρίχνω ματιές δήθεν αδέσποτες
κοντά σου

ο ήλιος χαράζει πια ονόματα αλλόκοτα στα τζάμια





Έτσι παραμέρισα με παρέα τη μοναξιά,
με συνειρμούς ασυναρτησίας,
είμ' η λογική πίσω από κάθε παράνοια,
για να δίνω το παρόν της απουσίας,
τρεκλίζοντας στα γερά τους στοιχήματα,
στηρίζοντας θεμέλια ανισόρροπα,
είμαι η γιορτή των δακρύων στη βροχή της ηλιοφάνειας,
ένας ακόμη ανόητος κόσμος στα μάτια της ανυπαρξίας,
το show business πίσω από κάθε χαμόγελο αφάνειας
κι η σβησμένη τιμή της κάθε αξίας.



 ΥΓ:
Να θυμάσαι

Δεν είμαι οι λέξεις μου εγώ
είμαι το φόντο το λευκό στις γεμάτες από λόγια σελίδες

κάτι που κρύβουνε διαρκώς οι μετρημένες συλλαβές
κι αυτές οι λίγες οι αμέτρητες...
που είδες

[Nikos Apomakros]

Για την Μαίρη


Για την Μαίρη λοιπόν με τα μάτια τα ταξιδιάρικα,
τα μάτια π'αγνάντευαν στις βίδες των πινόκιο
την ίδια πάντα σιδερένια θάλασσα,
την γεμάτη από σπασμένα ξύλινα βλέφαρα,
ξεθωριασμένες εικόνες αγίων
κι από ναυάγια βλεμμάτων,

σα στοιχισμένες παρενέργειες από στιγμές ευτυχισμένες.


Για την Μαίρη που θα έπαιζε το πιάνο στα δάχτυλα,
με δύναμη,
με απίστευτη δύναμη,
ανήμπορη να σκεπάζει το τρίξιμο των δοντιών
τις παγερά καλοκαιρινές νύχτες,
όταν έντρομη νόμιζε πως τίποτε δεν την τρόμαζε.


Για την Μαίρη
που επέτρεπε στα δέντρα να της χαράζουν τ'αρχικά τους,
ενώ δεν άφηνε ποτέ
να την έχουν αυτοί που ήθελαν τα πάντα δικά τους,
που στριφογύριζε στις γειτονιές των ομήρων
σε καθεστώτα ονείρων,
σβήνοντας χαμόγελα απρόσωπα,
χαμόγελα ζωγραφισμένα σ' αδιάφορα πρόσωπα.

Για την Μαίρη...
που την αλφάβητο έμαθε από συνθήματα σε τοίχους,
σε πανό σηκωμένα και κομμένα αποσπάσματα εφημερίδων,
στο απόλυτα λευκό χιλιάδων Σκισμένων Σχολικών Σελίδων

κι όμως άξαφνα δήλωσε
δωρήτρια οργάνων.

Η Μαίρη... αφού παρέδωσε μελανά αποτυπώματα,
έσβησε βίαια στο βυθό μιας λίμνης ξεραμένης,
έχοντας το ύφος της πνιγμένης σε μια αόρατη αγχόνη,

ένα ύφος που διακρίνει κανείς ακόμη...
όταν συναντιούνται δυό συγκεκριμένα σώματα*...



* Η Μαίρη δώρισε τα μάτια της

[Nikos Apomakros]

από το "Στο τζάμι μου",
το απόσπασμα "λέξεις που βρεθήκαν στη σελήνη"


γεννηθηκα αναμεσα στη νυχτα και τη μερα
σιγουρος πια ειμαι πως ζω ακομη εκει
μεγαλωνω μικραινω εκλειπω

κι οι λεξεις...

οι λεξεις εδω βαρυτητα δεν εχουν
αιωρουνται στο κενο μου
στριφογυρνουν
χτυπουν το τζαμι μου
για να χτισουνε αυτο
που ποτε δεν υπηρξε

[Nikos Apomakros]

Από το "Ναρκωμένη Σπίθα"

...
Έτσι θα ορίζουν τους ορίζοντες αυτοί,
για να πέφτεις εκεί που σε ρίχνουν,
τον ήλιο που θες, να μην τον κοιτάς,
να κοιτάς τον ήλιο που δείχνουν,

να μην διαβάζεις τα γράμματα,
τους αριθμούς πιο πάνω να βάζεις...

τα πρόσωπα
που τυπωμένα σε χαρτί υποκλίνονται...

μια κουρτίνα από γυαλί
και μέσα της να κλείνονται
αυτά που ξέρουν θαυμάζεις
...

[Nikos Apomakros]

Σιωπεί... μόνο σιωπεί


Από το σούρουπο
ως το σκοτάδι το βαθύ
ψηλάφισα τις λέξεις, δοκίμασα
με ουρλιαχτά
με ματιές
με νοήματα

κι ήταν όλα σιωπή...
μόνο σιωπή

Έπειτα χτύπησα
τα πάντα πιο δυνατά
αντικείμενα
αλυσίδες
τον εαυτό μου
τα έριξα να ξέρεις
από ψηλά
κι όλα σωριάστηκαν
βουβά

Πλάι στην γνώση
τώρα η παράνοια
και στο κουτάλι η δόση
γεύση θάλασσας
από βρώμικα λιμάνια

Κάποτε κάποιοι είπαν
στη σιωπή θα ξεχωρίσεις
σα βυθιστείς
νιώσεις πως πνίγεσαι
πνιγείς
ή συνηθίσεις

Σ'ένα στοιχειωμένο κάστρο
μαζεύω λουλούδια στο υπόγειο
και κομμάτια
απο γυαλί και μουσική
υποδύομαι κάποιον
χωρίς να ξέρω ποιόν
όλα μια απέραντη σκιά
σ'ένα θέατρο σκιών
μεγαλώνοντας
κοιμητήριο τ' ονόμασα παιδιών
που τα παιδιά ποτέ
δεν θάφτηκαν εκεί
γιατί όλα είναι σιωπή...
μόνο σιωπή

ένα ξύλινο πάτωμα
που τρίζει
στο περπάτημα
μόνο του χρόνου
σ'έναν πύργο
χωρίς χαραμαδιές
οπού το φως
μια λέξη απλώς
κι η προσευχή κοινή

Κάποιο πόδι παιδικό
τον πύργο να συντρίψει
σ'αυτή την αμμουδιά
μιας και το κύμα
σιωπεί... μόνο σιωπεί