Απόμακρος - Δια Χειρός και Σιδήρου

[kapoia_za]

καλή επιτυχία Νίκο. Κι εγώ είμαι στους φαν.
(με παραξενεύει (θετικά) που το έργαψες..κάτι τα τέτοια τα κρατάω για μετά)
 :smile:

[Nikos Apomakros]

Είπα να μοιραστώ και τίποτε αισιόδοξο, kapoia_za
γιατί μέσα σε αυτά που γράφω, μάλλον δύσκολα
θα το διακρίνετε.


Αναμονή (μέρος ΙΙ)


Ξοδεύομαι σα κύμα σε ακτή
σε στασιμότητα
ματιά αγέρωχη κι εικόνα σαθρή
ασπρόμαυρη κι υπέροχη

ξοδεύομαι όπως κάθε φωνή
που βρίσκει τοίχο και τσακίζεται
δίχως δήθεν ήχος ν' ακουστεί

πες μου τώρα πως κύλισε η μέρα
δίχως ν'αφήσει πίσω της γραμμές
πως σβήσανε φλόγες μεγάλες
και κατάκειτες μείναν οι φωτιές
χωρίς έστω μια μπόρα

πες μου τώρα τι περιμένεις
μ' ενέσεις ζωής τις συναινέσεις
ξέρεις ακούγεσαι μονάχα
όταν σωπαίνεις

εαρινή παραφωνία, ήρθε η ώρα
παντού τριγύρω χορός και τραγούδια
γλέντια γέλια θυσίες
δεκάδες Τειρεσίες
που ρίχνοντας κρασί στο χώμα
νομίζουνε ξέρουνε που "μένεις"

Πήγες επίτηδες εκεί και περιμένεις
τη πόρτα κοιτώντας, χαμογελώντας

ακουμπώντας τη πλάτη
σ'εκείνον τον πίνακα
που ακόμη νομίζουν
πως απεικόνιζε κάτι

και περιμένεις...

[kapoia_za]

και τί σε νοιάζει;
---
kapoia_za--> ζαχαρούλα
κάπως μου κάθεται το κάποια ζα και είν αργά να το αλλάξω
 :razz:

[Nikos Apomakros]

κάποιος διαχειριστής να διορθώσει το "κατάκοιτος" με "κατάκειτος"

όλο λάθος το γράφω το συγκεκριμένο  :?

[Nikos Apomakros]

[quote user="kapoia_za" post="353422"]και τί σε νοιάζει;
[/quote]


πολύ καλή ερώτηση...

πιθανολογώ ότι έχω εκλάμψεις ενδιαφέροντος ανα στιγμές
οι οποίες καλώς ή κακώς όμως, διαρκούν ελάχιστα.

(οι συνέπειές τους βέβαια διαρκούν λίγο παραπάνω,
όπως το σημαδάκι που αφήνει στο βλέμμα το φλας)

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="353423"]κάποιος διαχειριστής να διορθώσει το "κατάκοιτος" με "κατάκειτος"

όλο λάθος το γράφω το συγκεκριμένο  :?[/quote]

πάνω δεξιά πατάς το κόκκινο 'επεξεργασία'

[Nikos Apomakros]

[quote user="kapoia_za" post="353444"]

πάνω δεξιά πατάς το κόκκινο 'επεξεργασία'[/quote]

Υπάρχει χρονικό περιθώριο για την επεξεργασία (νομίζω 30 λεπτά ή λιγότερο). Δεν είχα πλέον την επιλογή παντως....

[Nikos Apomakros]

Διπλό χτύπημα

Ίσως βλέπεις το πως...
χτυπιέται το βλέμμα μας...
συνήθως η ανυπαρξία...
σα στριγγλιά βουλώνει τ'αυτιά μας,
στοιχειώνει κάθε λέξη...
αυτό που δεν γευτήκαμε...
"Δική μου"...
έτσι πλέον λέμε, επισφραγίζοντας τη μοναξιά μας...
Σσσστ...



Κάποτε

Καθώς τα πάντα περιγράφει
Εδώ μια κρυμμένη μου λέξη
Να τη λάβουν υπ'όψιν ελπίζω
Οταν κάτι... "άξαφνα" τρέξει.

[Nikos Apomakros]

Άυλη Αυλή

Είναι Βασιλιάς σε κάποιο θρόνο,
αγναντεύει περίλυπος τον χρόνο,
γύρω του χιλιάδες αυλικοί,
άγγελοι λευκοί, στην άυλη αυλή,
συνεπαρμένοι απ'τα λόγια Του και μόνο,
θέλουν να μείνουν για πάντοτε εκεί,
με κρότο τα φτερά τους να χτυπάνε,
σε κάθε Του ψιθύρισμα και κάθε διαταγή,
τα πούπουλα που πέφτουν και σκορπίζουν,
να τ'αφήνουνε για πάντοτε εκεί...

Κάποιες στιγμές αυτοί οι άγγελοι πετάνε,
για να κάνουνε επίσκεψη στη Γη,
για όλους πολυπόθητο ταξίδι,
αν και άλλαξαν... τα πάντα πια εκεί:
τα πρόσωπα της πόλης, μα κι οι ίδιοι,
οι αναμνήσεις, οι θαμμένες στη Στιγμή...


Τηρούν τις εντολές Του κατα γράμμα,
μα κοιτώντας την παλιά τους την αυλή,
κάποιοι θυμούνται το πόνο μα συνάμα,
νιώθουν πως ακόμη ανήκουνε εκεί...

Στην άυλη αυλή τους δεν γυρίζουν,
κι απ'το σκοτάδι που σκέπασε τη Γη,
τα φτερά τους νιώθουν να μαυρίζουν,
σαν πίσσα στους δρόμους να κολάνε
κι αυτοί που τους αρέσει να πονάνε,
μένουν εκεί... για πάντοτε εκεί...

Όσοι δε γνωρίζουν μονάχα να πετούν,
στη πίσσα πέφτουν, σκοτώνονται
και γύρω τους οι άλλοι συγκεντρώνονται,
θαρρείς με μίσος τα κομμάτια τους να δουν...
Σα τα πούπουλα, μετά, τους σκορπίζουν
και τους αφήνουνε για πάντα κάτω εκεί,
μια τιμωρία για όσους δε γυρίζουν...
πίσω ξανά
στην τόσο Άυλη...
Αυλή.

[Nikos Apomakros]

Συνείδηση

Σαν κλαδί πʼ αγκάλιασʼ η φωτιά
σα σπίθα
–φωτισμένη μοναξιά-
που προηγήθηκε της τέφρας

ψιθύρισες στον πόνο
«υπομονή...»
αυτό και μόνο

Χάραζε, είπες, κάθε μας βραδιά,
η φλόγα, στη καμινάδα, μια μορφή
μαυροφορεμένη,
που δήλωνε σεμνά,
πως έτσι δραπετεύει η ζεστασιά,
υποκρινόμενη πως μένει

κι ήρθαν καινούρια ξύλα κι άτυχα,
τα κοίταζʼ ο πόνος μʼ άδεια μάτια,
μιας κι είχες φύγει με βήματʼ άηχα,
σαν αθωότητα,
σαν άγνοια…

[Nikos Apomakros]

Προσωρινό Ταξίδι

Απόψε η ψυχή μου δεν είχε φαντασία
στο λυκόφωτο ολοσχερώς αφέθηκε
φαντάσματα και ξωτικά ερωτεύτηκε
και κοιτώντας το φεγγάρι άκουγε
την ανάσα των δέντρων γερασμένη
των φύλλων τραγουδιάρικο το θρόισμα
την έκρηξη απʼτην σταγόνα
σαν έπεφτε στο χώμα...

Οι ψίθυροι του δάσους
προκαλούσαν δέος
ταξίδια σε μύρια παραμύθια
δίχως σκόνη μαγική για βοήθεια
με μόνο φόβο μες την νύχτα
ένα φεγγάρι να λέει την αλήθεια
τους ίσκιους κουνώντας τριγύρω
σαν δείκτες
για τον χρόνο που έχει απομείνει
μέχρι νʼαρχίσουν και πάλι να ξυπνούν
στο φως το βαρετό...
οι βαρετοί πολίτες
γήινοι.

[Nikos Apomakros]

Δυό σκιές για κάθε φως τους

Που ʽνʼ η βροχή
που θα ʽσβηνε στις φλόγες
με τις σταγόνες της
που θα ʽστρωναν παντού
γκρίζο χαλί ομίχλης
κάτω απʼ τα πέλματα
μέχρι τις γάμπες
στο χώμα
που θ' ανέβλυζε καπνούς
κι οσμές απʼ άνθη καμένα

Τις στάχτες θʼ ανακάτευα
νʼ ανέβουν στα μαλλιά μου
σα πείρα πολυπόθητη
σα συγγενείς της γνώσης

Μα τώρα πια
που πέσανε κι αυτές στα δάκρυά μου
κάψαν την ίριδα, σαίτεψαν το χρώμα
κενά παράτησαν τα μάτια μου
στο έλεος του σκότους

Εκεί μεγάλωσαν οι "κόρες" μου
κι αφού τις έντυσα στα μαύρα
δυό σκιές πλέον διαθέτω
για κάθε πηγή φωτός τους…

[Nikos Apomakros]

Το φάντασμα του Γιασεμιού


Περπατούσες αμέριμνη τα βράδια
τ' άρωμά σου προσκυνούσαν οι σκιές
το φάντασμα του γιασεμιού σ' αποκαλούσαν
κι ήταν για όλους τα βήματά σου απειλές
τα λουλούδια ερωτευμένα σε καλούσαν
κάποιοι κήποι σου υπόσχονταν πολλά

μα φαίνεται πως όλοι αγνοούσαν
πως τα φαντάσματα λουλούδια
δε ριζώνουνε ποτέ...
και πουθενά...





Τα Χειρότερα Μάτια

Τα χειρότερα τα μάτια
έχουν μέσα την ελπίδα
σπασμένη σε κομμάτια
και στο κενό σου λένε «πήδα»
έχουν τον φόβο γιʼαδερφό
την ευτυχία σε άγνοια
και την τύχη...
καραβόπανο με άπνοια

Τα χειρότερα τα μάτια
δεν έχουν χρώμα
έχουν δει όλη την βρώμα
κι έχουνε μείνει άδεια
σαν κελιά απʼοπου δραπέτευσαν
γλυκόλογα και χάδια

Τα χειρότερα τα μάτια
δεν μιλάνε
κι όταν τους μιλάς
δεν σε κοιτάνε
κρύβουν την αλήθεια
γιατί δεν τους άρεσε η θέα

μα τα χειρότερα απʼόλα μάτια
εινʼ αυτά που λένε ψέμματα
ωραία...

[Nikos Apomakros]

Όσοι "σ'αγαπάνε"

Νυστάζεις
μα διστάζεις να κοιμηθείς
δε χωνεύεις το ότι κάτι σε καταπίνει

Κρεμιέσαι
από κλωστή και σε κουνάνε
όσοι "σ'αγαπάνε" μέχρι κάτι να γίνει




Άτιτλο

Οι κρότοι
απʼτα κλαδιά που σπάσανε,
κουρνιάσαν
στα κλαδιά που απομείναν.

Πλάι σ'αυτό το ουρλιαχτό ξάπλωσες
και σώπασε
σαν πουλί που στο σκοτάδι
αποκοιμήθη...





Ψεύτικο Τζάκι

Φταίει η φωτιά στο ψεύτικο τζάκι
που την κοιτάς και θαρρείς σε ζεσταίνει
μέχρι που η ψυχή απʼτο σώμα σου βγαίνει

και βλέπεις από ψηλά
τον εαυτό σου

απ'το κρύο ζαρωμένο

σε μια καρέκλα

[Nikos Apomakros]

Μ'αντάλλαγμα θλίψη (Karman)


Στα σύννεφα
ουρανός το παρασκήνιο
για να ελπίζεις σε βροχή
έστω τη νύχτα
να κοιτάς τις σκιές
με βλέμμα πειθήνιο
σήκωσ'ανάστημα,
τα μάτια σου ρίχτα


Ήταν ο άγγελος, παιδί σου, θανάτου
δραπέτης σώματος, βράδυ σαββάτου,
κατάχλωμη αρνήθηκες, τον έριξες
κομμάτια, στα κομμάτια του, κατέληξες


Σ'αυτόν το φάρο
περπατητής μεσονύκτιος
κάπου το είπα ξανά, δε θυμάμαι
με καράβια πεταλούδες
μου είπες να κοιμάμαι
που με λύσσα πέφταν επάνω σου
με πλάνα για χάδια ανείπωτα

γεμάτοι φως
που δεν φώτιζε τίποτα


Στα δάκρυά σου κολυμπούν οι κραυγές
τις γεύομαι φιλώντας το πάτωμα
δεκάδες στόματα εκεί, δίχως φωνές,
με γνώριμο βλέμμα, άγνωστα άτομα
σα προδομένες, σε πλατείες, προτομές
σα κούνιες ακούνητες
κι άμμος με πύργους αγέννητους

"Για να σε κάνω μοναχόλυκο", είπες,
"...θα σε περάσω πρώτα απ'την αγέλη τους"