Απόμακρος - Παράνοιες

[Nikos Apomakros]

Ο... Σπύρος


Δεν είμαι ο Σπύρος. Δεν είμαι καν το μέλλον του. Χρωματίζουμε μαζί κόκκινους τους ιστούς της αράχνης
με όποια μπογιά δεν πέρασε, γλύφουμε κάθε πληγωμένη του λέξη, απουσία πάσης ελπίδος.
Εγώ μαζεύω τις κραυγές του στο συρτάρι κι εκείνος κάθε όπλο που φαντάζει ανυπεράσπιστο.
Είναι νεκρός ήδη από κάθε τι άσφαιρο και θαρρεί πως είμαι η σφαίρα που λυτρώνει. Μα δεν είμαι.

Δεν είμαι ο Σπύρος. Δεν είμαι το βλέμμα του, δεν είμαι καν μέσα στο βλέμμα του, το αρκετά απλανές
για να μην καθρεφτίζει και να μην καθρεφτίζεται. Κάνουμε πάντα παρέα χωρίς κίνησεις, λικνισμούς, λέξεις,
νότες, ζωγραφιές, χωρίς άλλα αγάλματα πέρα από τα δυό μας. Κι αφήνουμε τον άδειο χώρο να τον γεμίζει.
Θαρρεί πως είμαι το αποτέλεσμα της σιωπής του. Μα δεν είμαι. Δεν είμαι ο Σπύρος και τον ζηλεύω γιατί
ο Σπύρος είναι έστω ο Σπύρος. Κι ίσως θαρρεί πως είμαι κάποιος. Μα δεν είμαι. Απλώς δεν είμαι ο Σπύρος.

Αυτός ήταν πάντα και είναι ακόμη ο Σπύρος. Ένα σιωπηλό, αθάνατο τραγί, μοναδικό στο είδος του
και ταυτόχρονα καθόλου σπάνιο. Κάθε άνθρωπος είχε, έχει και θα έχει στο πλάι του τουλάχιστον έναν
αποδιοπομπαίο Σπύρο, να του φορτώσει τα πάντα και με όποιο τρόπο θέλει, για να ξαλαφρώσει
και να λυτρωθεί. Ο Σπύρος θα τα κουβαλήσει, θα πάρει τη πρέπουσα σατανική μορφή.
Μόνο τα χρώματά του είναι περιορισμένα. Γεννιέται ολόλευκος και πολύ σύντομα γεμίζει με μαύρο ή μπλε
και κάποιες ελάχιστες φορές με κόκκινο, ανάλογα της μελάνης. Είναι ανθεκτικός σε όλες τις κατακρίσεις
και τους λιθοβολισμούς και μερικές φορές τα απολαμβάνει με ένα περίεργο χαμόγελο.
Χωρίς αυτά δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
 
Μεγάλωσε αρκετά, ξέχασε όσα ήθελε να ξεχάσει, έκοψε κι έραψε κάθε αλήθεια στα μέτρα του.
Ο Σπύρος "ωρίμασε" όπως όλοι, υιοθετώντας ένα και μόνο σύστημα, το υπάρχον.
Και υπάκουγε σ'αυτό, εξυπηρετούσε τους σκοπούς του ακόμα κι όταν όντας έφηβος το απαρνιόταν έντονα.
Η όποια άρνηση αποτελεί μια αυτοεπιβεβαίωση για το σύστημα, ότι υπάρχει ακόμα.
Γι'αυτό κι αφήνει τα συγκεκριμένα περιθώρια, τη δήθεν "δυνατότητα" μη αποδοχής του.
Οι λίγοι άλλωστε τολμηροί αντιδραστικοί, σύντομα θα το βρουν μπροστά τους.
Το Σύστημα θα ανησυχησεί μόνο όταν θα διακρίνει πλήρη αδιαφορία. Μόνο αυτή είναι ικανή
να το καταδικάσει σε ανυπαρξία. Τώρα δεν ανησυχεί. Τα κατάφερε μια χαρά.
Όλοι είναι "συνειδητοποιημένοι" και δραστηριοποιούνται ο καθένας στη καρακοσμάρα του.
Κι αφού κάθε συνείδηση έχει διαμορφωθεί βάσει του συστήματος, το εμπεριέχει
άρα έχει εξασφαλίσει την ύπαρξή του για πολύ ακόμα.
Ο Σπύρος προσπαθεί πλέον να αδιαφορήσει. Ας του ευχηθούμε ότι καλύτερο προς το παρόν,
γιατί όταν τυχόν το επιτύχει, θα τον καταδικάσουμε σε θάνατο. Αργό ή γρήγορο.
Όχι εμείς δηλαδή... το.. σύστημα.

Κάπου εδώ ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε αν φορώντας τον Σπύρο, γδυθήκαμε οι ίδιοι...
Αν ο Σπύρος είναι τα αόρατα ρούχα του βασιλιά (όπως στο παραμύθι), αν είμαστε ο βασιλιάς
κι αν θέλαμε να τον φορέσουμε αφήνοντας εκτεθιμένο τον εαυτό μας και γιατί.
Ο Σπύρος, όπως κάθε "ένδυμα" ίσως φορεθεί για να ικανοποιήσει κάποιον ανάξιο στόχο
ή για να σκεπάσει κάτι άσχημο ή για να προσφέρει κάτι όμορφο, όπως ζεστασιά.
Εγώ ελπίζω ότι κάθε φορά που θα φοράμε εναν Σπύρο δεν θα το κάνουμε για να ικανοποιήσουμε
την όποια ματαιοδοξία μας (ως βασιλείς), ούτε για να κρύψουμε το οτιδήποτε άσχημο,
αλλά για να μας προσφέρει αυτό το οτιδήποτε θετικό έχει.
Αν εκεί προσβλέπει κάποιος, κάποιες φορές αξίζει ακόμα και να "γδυθεί" στα μάτια ενός κόσμου
που έτοιμος είναι να περιγελάσει οτιδήποτε "αόρατο".
Βασιλείς του εαυτού μας ας είμαστε μονάχα εμείς.
Η όποια "λαοθάλασσα" έρχεται και φεύγει, σα κύμα που κάποιες φορές δεν θ'αφήσει τίποτε όρθιο
και κάποιες άλλες θα σε παρασύρει στη μαγεία του. Σ'αυτή τη τόσο κίβδηλη αλλά και περιζήτητη μαγεία.


Είμαι ο Σπύρος... κι είμαι αλκοολικός. Αδειάζω σιγά σιγά από νόημα τη ζωή μου κάθε βράδυ
κι από αντίδραση θαρρώ γεμίζει αναμνήσεις. Δεν θέλω να θυμάμαι που να με πάρει ο διάολος...
θα πιώ... θα πιώ μέχρι να μην είμαι πια ο Σπύρος.

...

Δεν είμαι πια ο Σπύρος... είμαι ευτυχισμένος. Δεν μπορώ να θυμηθώ ή να σκεφτώ το γιατί.
Ίσως γι' αυτό...

...

Είμαι ο Σπύρος... κι είμαι νηφάλιος πενήντα τέσσερις ώρες. Δεκατρία μέτρα με χωρίζουν από την ανωνυμία.
Θα τα καλύψω σε περίπου πέντε δευτερόλεπτα ενώ σε τρεις ημέρες θα είμαι δύο μέτρα χαμηλότερα.
Σαράντα ημέρες μετά, δεν θα με θυμήθεί ή σκεφτεί κανείς κι εγώ αν και νηφάλιος, θα είμαι ευτυχισμένος,
δεν θα θυμάμαι και δεν θα σκέφτομαι γιατί...
Ίσως γι' αυτό...

[Nikos Apomakros]

Στέκω...

-Στέκω-

ακούγεται παράξενα
όπως οτιδήποτε αόριστο
και περιφραστικά απερίγραπτο
αφουγκράσου

-Στέκω-

ακούγεται σαν αντίδραση,
σαν ηχώ
με περιέργως παροπλισμένη περηφάνια
μα ακόμη απειλητικό
διαμορφωμένο ως ασυμμόρφωτο

-Στέκω-

Όχι -Στέκομαι-.
Γιατί τίποτε πια παθητικό.
Η άγρια μόνο όψη μιας άποψης
που όσο την καταδιώκεις
τόσο περισσότερο ριζώνει Εδώ.

-Στέκω λοιπόν και θα στέκω-

Με τόση εμπάθεια όση κι απάθεια
Με ανάστημα, είτε μεγάλο είτε μικρό.
Με ένα ανάστημα.
Σ' έναν κόσμο που δεν στέκει
οτιδήποτε στέκεται
Στέκω ακόμη όντας γονατιστός
ή κι όταν σέρνομαι
Στέκω ρε φίλε, στέκω
δηλαδή... Αντιστέκομαι!

Ναι, αυτό είναι!
Αυτό πρέπει να είναι.
Αυτό θα ήθελα να είναι......

Στέκω.

Μα ίσως τελικά
απλά να κοντοστέκομαι
να κοιτώ με πλήρη απάθεια
έναν κόσμο ανόητο
Κόσμο δαιμονισμένο
από λίγους ευδαίμονες.

Ίσως τελικά
απλώς να κοντοστέκομαι
αποβλακωμένος
απ' την τεράστια οθόνη τηλεόρασης
που ευφυέστατα
στήσανε μέσα μου.

Στέκει...

[Nikos Apomakros]

Αποσπάσματα από τη συλλογή "Αλογοπαικτικές Υφαλοχρωμίες"

Προειδοποίηση. Τα ακόλουθα είναι επιλογές από άκρως παρανοϊκές σκέψεις,
πληκτρολογημένες όπως ακριβώς δημιουργήθηκαν (το κατά δύναμιν).
Ο "ιδιοκτήτης" τους δεν φέρει καμμία ευθύνη και δεν αναλαμβάνει καμμία υποχρέωση
ως προς την επεξήγηση, την ερμηνεία, τον στόχο, τον σκοπό, το νόημα, την αξία
και γενικότερα οτιδήποτε αφορά το περιεχόμενο και την τυχόν χρηστικότητα αυτού.


...
Όταν δακρύζει η αίθουσα κατηγορείς τον οικοδόμο κι ύστερα δαγκώνεις ότι βρεις μπροστά σου. Παράτα τα και κλείσε ραντεβού με τη σκνίπα, αν θες ν'ακούς τις ακτίνες του ήλιου να χτυπάνε το τζάμι, σα σταγόνες αποτυχημένου χημικού πειράματος. Όχι τώρα! Κλείσε το φως ανόητε, βράδιασε. Τι εννοείς δεν σου έκανε κλικ; Καλά, άστο ανοιχτό. Σσσστ.
...
...
Έτσι πρέπει. Φώτα κλειστά. "In the pines, in the pines". H tv ανοιχτή και δίχως ήχο, θα κάνει το δωμάτιο ν'αναβοσβήνει σα χριστουγεννιάτικο. Θα κοιτάζεις τα στόματα ν'ανοιγοκλείνουν, με τα σαγόνια που δεν μιλούν, που απλώς δαγκώνουν τον αέρα. "Where the sun never shines". Ο ήχος είναι σκέψη που έγινε κύμα, η μουσική στέρεο, ένα υγρό πυρ στον αέρα. Θα λικνίζεσαι μέχρι να λυγίσεις, "I would shiver the whole night through". Έχεις χάσει το μέτρημα. -Πόσες από τις εφτά ή μήπως τις εννιά; -Στην Αίγυπτο με λατρεύαν; Σίγουρα. Με μηχανή σβηστή θα πατήσεις γκάζι τέρμα. Η ταχύτητα θα σε ζαλίζει ακίνητο. Μόνο τα μάτια θα τρέχουν. "Don't lie to me". Οι λέξεις πάντα χτυπάνε με φόρα τους τοίχους, ρίχνουν αντικείμενα κάτω σα θυμωμένα φαντάσματα. Μη κολήσεις ξανά τίποτε το σπασμένο. Αναίσθητος, μόνο σ'έναν Μορφέα να ψιθυρίζεις την κόλασή σου. Κι αυτός να σε κοιτάζει όπως όλοι, με απορία. "Τell me where did you sleep last night".
...
...

Καταλαβαίνω
μα στα λόγια σου δε μένω,
μετράω δείκτες που δεν δείξανε ακόμη,
αν έχω άδικο, δίκιο έχεις και συγνώμη,
είμαι λαγός σ'ένα καπέλο μαγεμένο.
Πέτρα στη πέτρα χτίσε,
τη δύναμή σου μέτρα,
σα ξεφυσήξω, το βλέμμα σου θα πέσει,
πέτρα στη πέτρα χτίσε,
τις μέρες μέτρα,
μέχρι να έρθουν, θα έχεις μάθει πως σ'αρέσει.
...
...
Χαράζει
στις φλέβες το σκοτάδι τρέχει μακριά απ'τη ρωγμή,
ξεχύνεται, διαχέεται, συγχύζει.
Που είναι τώρα το φως που φώναζες πως τα μάτια τοξεύουν;
Απέμεινε ο ρόγχος, ο άγγελος, ο ψίθυρος,
της σπασμένης αλυσίδας ο κρότος,
στις φυλακές αγάλματα που πέτρες λοξεύουν.
Δε φωτοβάλλω,
δεν είμαι αστέρι που πέφτει,
δε γουστάρω,
σαν ασκέρι τις σκιές μου δίχως βία εκβάλλω
κι όσες φωτίσετε,
ευχαριστώ,
δεν θα τις πάρω.
Μιλώ σε πλήθος που θαρρεί πως λάμψη έχει,
μα σα δελφίνια σφαδάζουν όλοι στην άμμο,
κοιτώντας τη θάλασσα μιλούν για μπλε και γαλάζιο...
ανάθεμα στα χρώματα, ένα ηλίθιο φως είναι όλα,
ένα φως που φεύγει,
τρέχουν να το προφτάσουν,
να ταξιδέψουν στο χρόνο,
όχι ρε φίλε,
θα το κάψω το φιλμ,
δεν αξίζει,
σαν το καις με το ίδιο του το φως,
το σκοτάδι σε γεμίζει.
Κοιμάμαι,
κοίταξέ με
κοιμάμαι,
ξύπνησέ με,
ξανά θα κοιμηθώ και πάντα δίπλα σου θα'μαι,
ένας γρύλος στις γρίλιες,
να σου ταράζω τις νύχτες,
να ξυπνάς, να γινόμαστε μπίλιες,
ένα κορμί νεκρό ή ξαπλώμένο,
ένα κερί δίχως ταίρι,
μια αγάπη λευκή,
ένα χαλί,
ένα Σίγμα Πι,
κάποιος με πέντε σημάδια στ'αριστερό
κι ένα μονάχα στο δεξί το χέρι.

Καταράστηκα τον εαυτό μου, ότι κι αν κάνει... να είναι πάντα εγώ.
Από τότε ψιθυρίζω στο κενό κι όλοι λένε πως μιλώ στον εαυτό μου
...
...
Το φαινόμενο της μαρμελάδας

Μέρος Α'

Διαχρονικό, αναλλοίωτο, ανέπαφο. Άθραυστο στα κύματα αέρος, από γυαλί πορτοκαλί ψηφιδωτό. Το επονομαζόμενο φαινόμενο της μαρμελάδας, καθοριστικό δια την πρόοδο της ανθρωπότητος από την γέννεση αυτής μέχρι και σήμερα, ουδέποτε απασχόλησε αυτήν όπως θα άρμοζε. Δια τούτο και όντας χαρισματικό, διαπρέπει καθ'όλη την πορεία μας.
Η ανθρωπότης και συγκεκριμένα οι λαμπροί επιστήμονες αυτής, παρ'ότι επέτυχαν, κινούμενοι γρηγορότερα, να σπάσουν το φράγμα του ήχου, στέκουν αμήχανοι εμπρός στα τείχη της σιωπής, ανίκανοι να κινηθούν επίσης γρηγορότερα αυτής.

Μέρος Β'

Τι είναι όμως το φαινόμενο της μαρμελάδας;
Το ον άνθρωπος κινούμενο πιο γοργά από τον ήχο και πιο αργά απ'τη σιωπή, καταφέρνει σε κάθε σημείο της πορείας του να μην ακούει τίποτε και να δύναται μονάχα να προεικάσει τους επερχόμενους ήχους του παρόντος του, δημιουργώντας κατ'αυτόν τον τρόπο αλλοίωσή τους.
Στην αγωνία του δε να ξεπεράσει τη σιωπή, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οπουδήποτε εκσφενδονίσει τον εαυτό του, με οποιαδήποτε ταχύτητα, θα διαπιστώσει πως η σιωπή έχει ήδη φτάσει εκεί, κλείνει με δύναμη τα αυτιά του, προκειμένου να δημιουργήσει τεχνητή διάστασή της, στη θέση του ήχου που τον ακολουθεί. Κατ'αυτόν τον τρόπο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η σιωπή επήλθε αργότερα του ιδίου και βρίσκει την ικανοποίηση που τόσο καιρό επεδίωκε.

Μέρος Γ'

Συνέπειες του φαινομένου της μαρμελάδας.
Αλλοίωση της πραγματικότητος, αποσπασματική αντίληψη με συνέπεια τη διαίρεση του όλου σε πλασματικές υποδιαστάσεις, ψευδής αλήθεια και αληθές ψεύδος, γενικό λάθος τύπου
"Reality allocation error - Reboot Universe (Y/N)"
...
...
Χρήζουμε χρίσματος, επωνυμία η νέα μας πόρνη ανάγκη κι ακάθεκτοι στο θάνατο αποθέτουμε το έντρομο μελάνι μας στο βωμό της άγνοιας.
Φύλλα σέρνονται στις σκεπές μας, ενώ μέσα εκτόπλασμα ονομάσαμε τη σκιά μας στο τοίχο, απέναντι απ' ένα τζάκι σβηστό, πνιγμένο στα ξύλα. Εκείνη μένει σα πίνακας καρφωμένη, ακίνητη, γιατί έτσι την μάθαμε να γουστάρει, καθένας για κανέναν, κανένας για καθέναν, ερείπια όλοι, περήφανοι βράχοι, πριν γίνουμε άμμος, πριν διάτρητους μας κάνει το αλάτι.
Δίπλα μας ακριβώς ο καθρέφτης δεν έχει είδωλο, κλεφτήκαμε μαζί του, τ'αφανίσαμε. Όντας μασκοφόροι δεικτοδάχτυλοι, με πέντε δείκτες σε κάθε χέρι, κατεβάζουμε θεούς, αγγέλους, δαίμονες, πνεύματα, αγίους κι οινοπνεύματα πρώτα στο μυαλό κι έπειτα στ'απύθμενο στομάχι μας, να ικανοποιήσουμε τα θέλω και τα πρέπει μας, στην παραδεισένια κόλαση, να καταπιούμε κάθε υπαρκτό και ανύπαρκτο κι έπειτα να το δείξουμε με κάθε δάχτυλο.

Απ'τη σπονδή μέχρι το τάμα, έχουμε άπειρα βλέμματα για πέταμα και λέξεις για όλα μας τα σκουπίδια.

Προδίδουμε αυτό στο οποίο υποταχτήκαμε, για ν'αποδείξουμε περίτρανα πως χρειαζόμαστε την αλλήλων συγνώμη και μια ανύπαρκτη ύψιστη συγχώρεση, βουτηγμένη στη φλόγα μιας βατομουριάς, στο ψέμμα αυτών που τη φύτεψαν σα σφαίρα στα κεφάλια μας.
Νεκροί πλέον... κάνουμε λιτανείες και χτίζουμε επιτάφιους, γιατί αφού ξεχάσαμε πως διαμελίσαμε την ψυχή μας, συμβόλαιο κάναμε με τον Θεό, για να την βρούμε. Κι έτσι πουλήθηκε χωρίς να το καταλάβουμε, μα δεν την ονομάσαμε πουτάνα κι ο διάβολος με απόγνωση κρεμάστηκε αφήνοντας τα τριάντα του αργύρια σε ένα δικό του γλέντι παρόμοιο της Κανά, να πολλαπλασιάζονται και να μοιράζονται σε δισεκατομμύρια απομεινάρια μας ανά τους αιώνες.

Πόρνη η ψυχή μας έτσι κι αλλιώς, ας την πουλήσουμε εκεί που κανείς δεν μας ώθησε να το κάνουμε..
ή έτσι ας νομίζουμε, ικανοποιώντας την τελευταία μας ματαιοδοξία.
...
...
Πεταλούδα τέχνη μπαλκόνι χτίζει στον έβδομο όροφο,
να στεκόμαστε κρατώντας την αφρισμένη γη,
να χαζεύουμε το κενό.
Με μια σκλαβιά μωβ, έναν ήλιο καθένας μας να περιμένει,
για να μαράνει το άνθος του,
μετά από αιώνες στιγμών
στιγμών που κρατήσαν αιώνες.
Αν μη τι άλλο απέδειξαν πως τουλάχιστον τ'αγάλματα κινούνται πάντα λίγο περισσότερο απ'το τίποτε που τα πρόδωσε. Και στην φαινομενική ακινησία αυτή, τι είναι το "μήλο",
αν όχι ο τρόπος να μετακινηθούν όλα τα καζάνια, από το μυαλό στο βλέμμα μας,
αν όχι ο τρόπος να συνειδητοποιήσουμε την απωλεσθείσα ελαφρότητα κάθε αντικειμένου,
αν όχι ο τρόπος να εξασκήσουμε το σημάδι του χεριού μας.

Μην αναρωτιέστε για τίποτε, μπορείτε; Δεν μπορείτε...
Η "λύση" είναι κάτι που δημιουργεί ο άνθρωπος προκειμένου να αισθάνεται λιγότερο δέσμιος του σκότους.
Ουσιαστικά τίποτε δεν λύνεται και η απορία είναι απλώς ο καλύτερος τρόπος
για να βυθιστείς σε κάποιο ψέμμα της επιλογής σου.
Εκτός κι αν ξέρεις ότι ενώ σε κάθε ερώτηση αντιστοιχεί ένα σημείο στίξης ";",
σε κάθε απάντηση αντιστοιχούν τρία "..."
...
...
Ακόμα ψάχνω πως αρχίζουν οι στιγμές που δεν τελειώνουν.
Η σημασία ένας καπνός λευκός, τα πάντα να σκεπάζει κι έπειτα να διαλύεται,
αφήνοντας κάποιες φορές να ξεπροβάλλουν οι γίγαντες μύλοι.
Το πάτωμα μια λίμνη που κάποιες φορές σε πνίγει,
όταν δεν είσαι Ιησούς να βαδίζεις πάνω του για να ξεφύγεις.
Ακόμα ψάχνω πως αρχίζει οτιδήποτε δεν τελειώνει,
πως δραπετεύει αυτό που λένε πως δεν φυλακίζεται,
πως τα πάντα χάνονται ενώ το όλον διατηρείται.

Όλοι καταδικασμένοι σε αντίθεση, παράνοια, διαβολή,
σε μοναξιά και σιωπή,
σε κενό, υπερβολή, εξαίρεση, ηρεμία, επιβολή,
σε νύχτα και θάλασσα, σε άγνωστο, σε παιχνίδι,
σε ότι απόλυτο ή αφηρημένο,
σε καθρέφτη και γυαλί, σε πέτρα και ξύλο,
σε ότι ψυχρό, ανεπαίσθητο, ανέγγιχτο κάπου σε βυθό,
σε τέλος και σε αρχή, σε λάθος στιγμή,
σε πάθος και πόνο, μελαγχολία, χαμόγελο,
σε πρωτόγνωρο και σ' επιστροφή,
σ'ανάμνηση, σ'απόδραση, σε χάδι και σε φιλί,
σε συμφωνία, μελωδία, υποταγή,
σε δράση κι αντίδραση, σ' ελευθερία, αναρχία
ή σ' οποιαδήποτε πράξη χαοτική,
στη λογική που φτιάξαν τα σύμβολα κι οι αριθμοί,
σε φαντασία, σε ιδέα, σε δημιουργία ή καταστροφή,
σε διαφωνία, έλξη, ακρότητα
και τέλος
γενικά σε ψυχή σε μια άγνωστη γη.
Ό δίσκος παίζει ακόμη μα με κολημένη βελόνα δεν υπάρχει μουσική,
καινούριο μόνο το νούμερο της επανάληψης,
μεγαλώνει τραγικά προκειμένου να γεμίσει κάποτε το χώρο με κάτι κενό,
σα μπαλόνι που δεν θα σπάσει ποτέ.
Κι εκεί ξαφνικά οντότητες αρχίζουν να εγκαταλείπουν το δωμάτιο απ'το μπαλκόνι κι απ'το παράθυρο, απ'το τζάκι ενός αγίου που δεν επέστρεψε, μυρίζοντας όλοι οινόπνευμα ή με κόκκινα μάτια και μαύρους κύκλους, με ζωγραφιές να σκεπάζουνε τρύπες και με σώμα που τρέμει. Κι οι υπόλοιποι, οι σπιτόγατοι, περίλυποι τους κοιτούν κουνώντας το κεφάλι ή και γελούν χωρίς να ξέρουν για το καβούρι που απαλά κατατρώει τα πάντα.

Μερικοί δεν ασχολούνται με κανέναν, ζωγραφίζουν το σπίτι όπως λάχει,
προσπαθούν να επιτύχουν τη μοναδικότητα δημιουργώντας νέα είδωλα από κάτι παλιό,
πριν αρχίσουν να νιώθουν ασφυξία από κάτι με το οποίο γεννήθηκαν.

Ένα είναι το σίγουρο,
το κενό ξέρει καλά πως να υπάρχει εμπρός απ'όλες τις υπάρξεις...
χωρίς καμμία να αντιλαμβάνεται τίποτε.

Συγχωρέστε μου τις απότομες καταλήξεις, είναι αποτέλεσμα κούρασης.
Ώρα για ύπνο.
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει παραμύθι που κάποιος να μην γνωρίζει,
μόνο παραμύθι που κανείς δεν θα ήθελε να ακούσει.
...
...
Σημαίες κροταλίζουν στους ανέμους
ραμμένες από άνθη ναρκωμένα στα βάζα
για λευτεριά που πια κρατά δαυλό από τσιμέντο
και σπίτια χτίζει
πυγολαμπίδες ακίνητες σε χάρτη παγκόσμιο.

Τώρα οι αυγές χαρακιά στο πρόσωπο
μπαλκόνια με θέα σε λαοθάλασσες
μ'απεργία ζωής για μια καλύτερη αμμουδιά
στη κλεψύδρα που γυρίζει ξανά και ξανά
με κάθε πόθο στραμμένο σε χαρτί ανάγλυφο
σε κομμάτι από πνεύμονα άτυχο.

Τώρα οι ζωγραφιές στοιχίζουν περισσότερο απ'το θέμα
κι εμείς καταπίνουμε τα χρώματα.
Μεθυσμένοι απ' το Έψιλον δίεση εξυμνούμε ανά στιγμές άγνωστα σώματα.
Έχοντας κάψει οτιδήποτε χρήσιμο
ανακυκλώνουμε το άχρηστο ώστε κάτι ν'απομείνει.
Φτεροκροτούμε μάταια στην λιγότερο λανθασμένη υπόδειξη,
μήπως έτσι για λίγο αιωρηθούμε.

Η σκέψη δεν είχε ποτέ το δικό της φως,
όπως κι ή ανάμνηση,
το δανειζόταν...

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="350896"]Η σκέψη δεν είχε ποτέ το δικό της φως,
όπως κι ή ανάμνηση,
το δανειζόταν...[/quote]
εσύ φταις που οτιδήποτε αυτόφωτο το ονομάζεις σκοτάδι:)
Υποψιάζομαι δηλαδή ότι κάπου στο τέλος, η παρουσία του γίνεται αυτοσκοπός..

[quote user="Nikos Apomakros" post="350896"]Ο "ιδιοκτήτης" τους δεν φέρει καμμία ευθύνη και δεν αναλαμβάνει καμμία υποχρέωση
ως προς την επεξήγηση, την ερμηνεία....[/quote]
 ;-)

[Nikos Apomakros]

Την σκέψη την θεωρώ εττεροφωτη, γιατί εξαρτάται από τις αισθήσεις, την αντίληψη, τη μνήμη, τις εμπειρίες/αναμνήσεις και τη γνώση (τον συνδυασμό δηλαδή αποδοχης εμπειρίας (αίσθηση & αντιληψη) δυνατότητας καταχωρησης & επαναφοράς της (μνήμη), δυνατότητα κατηγοριοποιησης, ταυτισης, σύγκρισης με προηγούμενες (κριτική σκέψη), συδυαστικής για συμβατό νέο βελτιωμενο αποτέλεσμά (ιδέα), οπού κι εκεί ανακατεύονται η φαντασία, η διαίσθησή (ο γοργός αβασιμος κι ανυποστηρικτος υπολογισμος) και μέσα σε όλα αυτά προσθέτουμε σε σημεία την τεραστία επιρροή του Λόγου (σε τι βαθμό δηλαδή είναι ικανή η γλώσσα να εκφράσει η να χρησιμοποιηθει απο τη Σκέψη*, την οριοθέτηση που έχει τεθεί από τις "κοινώς αποδεκτές αλήθειες" της κοινωνίας της εποχής, το πόση ελαστικότητα υπάρχει στην αποδοχή η και απλά την έκφραση μιας διαφορετικότητας, τον δείκτη νοημοσύνης, την τυχόν ταση απολυτης αποδοχης και λειτουργιας σε συγκεκριμένους κανόνες που λειτουργούν αξιωματικά κτλ.

Τα θέτω πολύ πρόχειρα, η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε κανείς να συγγράψει πλήθος τόμων για να νιώθει κάπως ικανοποιημένος ότι κάλυψε το μεγαλύτερο (αντιληπτό) κομμάτι όσον αφορά στη Σκέψη και πως περίπου αυτή προκύπτει. Το σίγουρο για μένα είναι ότι δεν είναι αυτόφωτη. Λειτουργεί κάπως πρισματικά και γι' αυτό άλλωστε θεωρούμε πολλά εξ αυτής αποτελέσματα (πχ θεωρίες, συμπεράσματά, υποθέσεις, απόψεις, εντυπώσεις κ.α.) ως Υποκειμενικά.

Κι όταν κάτι δεν είναι αυτόφωτο, έχεις δίκιο εδώ, τείνω να το θεωρώ ως σκοτάδι. Αυτό είναι καθαρά κολημα δικό μου, δε διαθέτω επιχειρήματα ή έστω μια εξήγησή....

[Nikos Apomakros]

Ξέχασα να εξηγήσω για ποιο λόγο έβαλα αστερίσκο στη πρόταση περί Λόγου και Σκέψης. Υπάρχει η θεωρία (με την οποία συμφωνώ απόλυτα) ότι η δημιουργία του λόγου και της γλώσσας προκειμένου να υπάρχει μια έστω υποτυπώδης επικοινωνία ανάμεσα μας, επέφερε και το μεγαλύτερο πρόβλημα τόσο στην εγκεφαλική  όσο και στη συναισθηματική λειτουργία διότι πλέον αντί να υπάρχει χαοτικά ελεύθερη σκέψη η οποία κατόπιν να κωδικοποιείται γλωσσικά, να μετατρέπεται σε ελλογη δηλαδή διατηρώντας ομως ανεπαφη και την αρχική μορφή της, η σκέψη άρχισε αυτόματα να δημιουργείται λεκτικά μπαίνοντας έτσι σε έναν τρομακτικό περιορισμό...
Αν δώσετε προσοχή θα διαπιστώσετε ότι οι σκέψεις σας είναι υπό τη μορφή λόγου. Ακόμα και τυχόν εικόνες πού φέρετε στο νου, αυτόματα αποδίδουν (ενα επιπεδο βαθύτερα) τη λέξη ορισμό του κάθε στοιχείου της εικόνας αυτής .

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351046"]Κι όταν κάτι δεν είναι αυτόφωτο, έχεις δίκιο εδώ, τείνω να το θεωρώ ως σκοτάδι. Αυτό είναι καθαρά κολημα δικό μου, δε διαθέτω επιχειρήματα ή έστω μια εξήγησή....[/quote]Δεν έχω δίκιο..το αντίθετο έγραψα


Η διαφορά, πάντως, των κειμένων #3 και #5 είναι εκείνη που εγώ μπορώ να υποψιαστώ ως διαφορά ανάμεσα σε «αυτόφωτο» κι «ετερόφωτο» Λόγο. Ακόμη κι αν πρόκειται για τις ίδιες σκέψεις. Η έκφρασή τους (ευτυχώς) δικαιούται να είναι μοναδική.

[KostasD33]

παρ ότι άσχετος εγώ με την ποίηση αισθαντικά έχω την γνώμη ότι τα ποιήματα δεν είναι να τα σκέπτεσαι αλλά να τα γεύεσαι το όποιο καταστάλαγμα σου αφήνουν....
Και ο Νικόλας .... ναι, είναι γευστικός

[Nikos Apomakros]

Ευχαριστώ Κώστα  :oops:


@ Kapoia_za: Ποιά είναι τα κείμενα #3 και #5, γιατί δεν είμαι σίγουρος σε ποιά αναφέρεσαι ώστε να ακολουθήσω σωστά το συλλογισμό σου  ::

[kapoia_za]

Εννοούσα το νούμερο των post.. κοίτα λίγο δίπλα....
αριστερά δίπλα...
κάτω από τη φωτο..
εεεεκεί
 :grin:

[Nikos Apomakros]

α!

χμ.. νομίζω κατάλαβα... έστω και τμηματικά. Αναφέρεσαι στη διαφορά της "ελεύθερης" γραφής... και του επεξεργασμένου λόγου υποθέτω, που φαινομενικά (και μόνο) είναι πιο "λογικός" γιατί ο συνειρμός είναι εμφανής και αντιληπτός σε αρκετά μεγάλο μέρος σε αντίθεση με την "ελεύθερη" γραφή.

Την βάζω σε εισαγωγικά όμως την "ελεύθερη" γραφή... γιατί μπορεί να είναι πιο ελεύθερη... αλλά δεν είναι ελεύθερη. Εξαρτάται/δεσμεύεται και πάλι από όλα αυτά που ανέφερα, απλά σε μικρότερο βαθμό από κάποια και σε μεγαλύτερο βαθμό από κάποια άλλα. Ειναι πάντως σαν να συγκρίνεις μια Λέξη με τον Ορισμό της (την πρόταση που την ορίζει). Το ένα αφήνει αρκετά μεγαλύτερο χώρο (αφηρημένο) από το άλλο που ο σκοπός του είναι να συγκεκριμενοποιεί και περιορίζει.

Νομίζω πως καταλαβαίνω πάντως γιατί τείνεις να το θεωρείς αυτόφωτο. Και κατά κάποιο τρόπο (δικό μου) συμφωνώ.

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351071"]α!χμ.. νομίζω κατάλαβα... έστω και τμηματικά. Αναφέρεσαι στη διαφορά της "ελεύθερης" γραφής... και του επεξεργασμένου λόγου υποθέτω, που φαινομενικά (και μόνο) είναι πιο "λογικός" γιατί ο συνειρμός είναι εμφανής και αντιληπτός σε αρκετά μεγάλο μέρος σε αντίθεση με την "ελεύθερη" γραφή.

Την βάζω σε εισαγωγικά όμως την "ελεύθερη" γραφή... γιατί μπορεί να είναι πιο ελεύθερη... αλλά δεν είναι ελεύθερη. Εξαρτάται/δεσμεύεται και πάλι από όλα αυτά που ανέφερα, απλά σε μικρότερο βαθμό από κάποια και σε μεγαλύτερο βαθμό από κάποια άλλα. Ειναι πάντως σαν να συγκρίνεις μια Λέξη με τον Ορισμό της (την πρόταση που την ορίζει). Το ένα αφήνει αρκετά μεγαλύτερο χώρο (αφηρημένο) από το άλλο που ο σκοπός του είναι να συγκεκριμενοποιεί και περιορίζει.

Νομίζω πως καταλαβαίνω πάντως γιατί τείνεις να το θεωρείς αυτόφωτο. Και κατά κάποιο τρόπο (δικό μου) συμφωνώ.[/quote]@ Nikos Apomakros : Τέλειο. Επακριβής (περι)ορισμός της άμοιρης σκέψης μου.
Πράγματι πάνω κάτω αυτά σκεφτόμουν.

 :roll:

[Nikos Apomakros]

Πριν προχωρήσω με τις παράνοιες και τις ασυναρτησίες, επιτρέψτε μου να επικολλήσω έναν πολύ μικρό διάλογο που είχα κάπου στο διαδίκτυο πριν μερικά χρόνια... Νομίζω αξίζει να εκφράσω κατ' αυτόν τον τρόπο κάτι που συνεχίζω να πιστεύω...

Σχόλιο:
Αγαπητέ Απόμακρε, επανέρχομαι ξανά μετά από καιρό στην θεματική ενότητα που άνοιξες με τον τίτλο ασυναρτησίες. Πραγματικά εκπληκτικό θέμα, συνάδει με τον καιρό, συνάδει με την ζωή μας, και γενικώς οι ασυναρτησίες είναι ένας νέος τρόπος ζωής που όλοι εντρυφάμε με τις πρακτικές μας.
Σ.Μ.


Απάντηση:

Συμφωνώ όσον αφορά την προσέγγιση των "ασυναρτησιών" στα πλαίσια της ανθρώπινης αντίληψης.
Θεωρητικά όμως, σε έναν κόσμο αιτίας κι αποτελέσματος (και μόνο), ο όρος "ασυναρτησία", όπου κι αν αυτός χρησιμοποιείται, είναι το αποτέλεσμα αγνοίας των συναρτωμένων.
Δηλαδή δεν πιστεύω ότι υφίσταται "ασυναρτησία" (όπως και "τυχαίο"), παρά μόνο αδυναμία ολοκληρωτικής αντίληψης κι εν συνεχεία γνώσης.
Απόμακρος

Τώρα νιώθω πιο άνετα να συνεχίσω


Κλικ...

Κλικ.

Ένα κλικ είμαι.
Ατόφιο, σκληρό, ξερό, αδιάφορο, ψυχρό,
όπως θες δες το, όπως θες πες το.
Ένα κλικ θα είμαι πάντα κι ένα κλικ από τα πάντα.

Δεν μπορώ να είμαι δύο κλικ. Μην μπερδεύεσαι.
Απλώς μετά από κάθε κλικ δεν ξέρεις πια ποιό κλικ είμαι.

Όλοι ξέρουν πως κάθε κλικ δεν είναι ίδιο κι ούτε μένει ίδιο μετά από κάθε κλικ.
Κάθε κλικ είναι ένα κλικ απόσταση από το κάθε κλικ και κάθε κλικ μετά από κάθε κλικ
είναι ένα κλικ μακριά τόσο από το κλικ που ήταν, όσο κι από κάθε κλικ που κάποτε ήταν.

Για να ξεχωρίζουν τα κλικ μεταξύ τους, πριν πολλά πολλά κλικ,
αρχίσαν να τα ονομάζουν ή να τα αριθμούν.
Εκεί άρχισε η παρανόηση.
Πρώτο κλικ, εκατοστό κλικ, τελευταίο κλικ. Όμορφο κλικ, έξυπνο κλικ, άρρωστο κλικ.

Τώρα πια λίγα κλικ καταλαβαίνουν πως κάθε κλικ, θα είναι πάντα ένα κλικ
και μάλιστα ένα κλικ απόσταση τόσο από το κλικ που κάποτε ήταν,
όσο από το κάθε κλικ που κάποτε υπήρξε, από κάθε κλικ που υπάρχει,
ένα κλικ από τα πάντα γενικότερα.

Κλικ.



////////////////////////////////////////////////

...
Γεννήσαμε εκατομμύρια χαρακτηρισμούς,
για να δημιουργήσουμε διαφορετικότητες που δεν υπήρχαν.
Παντού τώρα ξενιτιά, όλα δήθεν γνωστά
και τίποτε αυτό που πραγματικά Είναι.

Δεν φταίει το ότι κοιτάμε ως εκεί που γνωρίζουμε.
Φταίει το ότι θεωρούμε πως γνωρίζουμε τα πάντα,
επειδή δεν ξέρουμε το μέχρι ποιό σημείο κοιτάμε.

[Nikos Apomakros]

Η Εικόνα

Απώλεια μιας μορφής και μόνο. Το τέλος της συνήθειας.
Η αντίληψη κατάρα, Προμηθέως φωτιά,
ικανή να θρέψει, ικανή να καταστρέψει.
Ποιός αλήθεια είναι ικανός να διδάξει το μέτρο,
να την εμποδίσει να σ'αγγίξει,
να σε σταματήσει,
όταν ποθώντας να σκεφτείς απ'όσο πρέπει παραπάνω,
ξαγρυπνάς
και πνίγεσαι στο κενό που άφησε
το απροσδιόριστο κομμάτι ενός μη γνώριμου κόσμου.

Θα ξυπνήσεις, αν τυχόν κουρασμένος αποκοιμηθείς,
μ'όλη την ασχήμια στο πλάι σου.
Θα την χαζεύεις με ύφος απερίγραπτο,
καθώς αργά και σταθερά θα ξεπουλά στο τίποτε τα κομμάτια σου.

Κι έπειτα, όπως πάντα,
θα ετοιμάσεις το είδωλο στον καθρέφτη
και θα τ'αφήσεις να πάρει το δρόμο του,
όπως κάθε πρωί για τη δουλειά,
χαμογελαστό,
σα διαφήμιση ενός προϊόντος...
που πια δεν υπάρχει.

Ξεχωρίζω στα χρώματα την καινούρια σκουριά.
Η φυγή μια γέφυρα, για να υπάρχει κάτι να επιστρέψεις.
Κι η ψυχή χυτήριο...
από όπου λέξεις ρέουν καυτές κι έπειτα ψυχραίνουν
σχηματίζοντας τη μορφή μιας πρότασης,
καταδικασμένης ν'αποσιωπεί το κάθε διαφορετικό νόημα.
Ψελίζοντας το μοναδικό της.

Βαρέθηκα τα σχήματα χωρίς σχηματισμό,
μετρώ σταγόνες ν'αποκοιμηθώ,

γιατί δεν έχει σημασία πόσες είναι και τι πνίγουν...

Στη λήθη...
αναπνέεις...
ελεύθερα...

[Nikos Apomakros]

Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του

Νιώθω πως πρέπει να εξηγήσω ή έστω να αιτιολογήσω.
Μ'αρέσει να λογίζομαι, να παραλογίζομαι, να μιλώ και να παραμιλώ, να νοώ και να παρανοώ. Είμαι χρόνια στο διαδίκτυο, σ'αυτόν τον "ιστό" με τις εκατομμύρια, κολημένες πάνω του, απόψεις και νιώθω πως έχω συζητήσει, διαβάσει και μιλήσει σχεδόν για τα πάντα.

Κι όμως σε όλον αυτόν τον κατακλυσμό πληροφορίας, επικοινωνίας και συναναστροφής γενικότερα, τόσο τα πρώτα συμπεράσματα όσο και τα τελευταία ανήκουν στην ίδια οπτική γωνία. Αρχίζοντας απ' το "Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του" και καταλήγοντας στο "η επικοινωνία χτυπά και στα χτυπήματά της η κοινωνία διαλύεται" ή σε μια απλή λέξη όπως το "Διαμονόλογοι", το συμπέρασμα στο οποίο κάθε φορά καταλήγω παραμένει ίδιο.

Αν δυσκολεύεστε να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, αν πιστεύετε δλδ ότι τουλάχιστον η λεκτική "επικοινωνία" είναι ικανή για μια πολύ καλή συνεννόηση ανάμεσά μας, αν νομίζετε για τον οποιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας ότι δεν είναι απλώς ένα βοήθημα για μια αρκετά έως εντελώς αφηρημένη ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών, συναισθημάτων... Τότε το μόνο που μπορώ να πω για να γίνω ίσως λίγο πιο αντιληπτός είναι τα εξής:

- Έκοψα ένα όμορφο κλαδί και διακόσμησα το σαλόνι.
- Καλή ιδέα! (με χαμόγελο ή με θαυμασμό, μηχανικά ή αδιάφορα)

Δεν δίνουμε σημασία στο πόσο αφηρημένα είναι τα κάθε είδους "μηνύματα" έναντι των νοημάτων που τα "δημιούργησαν". Κι όμως, θα όφειλαν να τα εκφράζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Συγκεκριμένα... Πως το έκοψα αυτό το κλαδί; Με το χέρι; Με κάποιο εργαλείο; Πόση ώρα μου πήρε; Από που το έκοψα; Τι ώρα; Ποιά μέρα; Γιατί; Με ποιά σκέψη; Με ποιόν φόβο; Με ποιά ιδέα; Με τι συναίσθημα; Ποιό ακριβώς κλαδί είναι πανέμορφο για μένα; Ένα κατάξερο; Ένα ανθισμένο; Μήπως ένα καμμένο; Πως ήταν το κλαδί; Δηλαδή, πόσο μεγάλο ήταν και γενικά ποιά η ακριβής εικόνα του; Πως είναι το σαλόνι χωρίς το κλαδί; Πως με το κλαδί; Τι γούστο έχω; Τι συναίσθημα μου δημιουργεί το να βλέπω στο σαλόνι αυτό το κλαδί και τι θα δημιουργούσε σε κάποιον άλλο; Εκατομμύρια πληροφορίες σχετικές με την άνωθι πρόταση μας διαφεύγουν και ίσως οι περισσότερες να φαίνονται ή και να είναι ασήμαντες, όχι όμως όλες. Κάποιες από αυτές μάλλον θα επηρέαζαν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο εκλήφθηκε η παραπάνω πρόταση και οτιδήποτε γενικότερα κάποιος εξέφρασε.

Προφέρουμε μια λέξη που εκφράζει ένα νόημα, μια ιδέα, μια εικόνα, ένα συναίσθημα, ένα κάτι οτιδήποτε και νομίζουμε ότι "επικοινωνήσαμε" με τον άλλο που την άκουσε, την διάβασε ή και την μάντεψε.
Λέμε "κλαδί" λοιπόν κι ο καθένας δίνει την δική του εικόνα στο συγκεκριμένο λεκτικό σύμβολο. Κάποιος σκέφτεται ένα ανθισμένο, κάποιος ένα καταπράσινο, κάποιος ένα ξερό και κάποιος άλλος ένα καρβουνιασμένο. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι κάθε λεκτικό σύμβολο έχει άπειρες πιθανές και διαφορετικές μεταξύ τους υποστάσεις. Και παράλληλα δεν είμαστε σε θέση να τις γνωρίσουμε ποτέ στο σύνολό τους, ακόμα κι αν κάποιος μπει στον κόπο να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο για ένα και μόνο σύμβολο, προκειμένου να μας το περιγράψει επαρκώς. Γιατί; Επειδή αν μόνο για μια λέξη μπορούμε να αντιστοιχίσουμε δεκάδες ή χιλιάδες εικόνες, τι θα συνέβαινε για μια πρόταση; Για ένα ολόκληρο βιβλίο; Τελικά όντως θα συγκεκριμενοποιούσε περισσότερο; Ή τελικά το αποτέλεσμα θα ήταν παντελώς χαοτικό;
Ακούμε κάτι θεωρητικά "απλό", όπως το "Ο Τάκης την κοίταξε με αγάπη" κι ο καθένας ουσιαστικά έχει κάτι τελείως διαφορετικό κατά νου. Ως προς την ένταση, ως προς το ποιόν, ως προς το αποτέλεσμα, ως προς τις συνέπειες, ως προς τα επαγόμενα, ως προς τον εαυτόν του, ως προς τον οποιονδήποτε άλλο. Αλήθεια "ακούμε" αυτό ακριβώς που κάποιος είπε; Ή μήπως τελικά "ακούμε" την δική μας και ενοχλητικά διαφορετική εκδοχή, μιας χαοτικής τελικά σε διαφορετικά "σενάρια" πρότασης;

Νομίζετε αλήθεια ότι αυτό έχει να κάνει μόνο με την λεκτική επικοινωνία; Νομίζετε ότι όταν ακούτε ένα τραγούδι ή χαζεύετε μπροστά από έναν πίνακα, υπάρχει έστω και ένας που να τα αντιλαμβάνεται και συναισθάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Με έναν έστω επαρκώς παρόμοιο; Εξαρτάται απ'το τι σημαίνει το "επαρκώς" για σας. Γιατί... ο καθένας ακόμα και το "επαρκώς" το αντιλαμβάνεται-αισθάνεται πολύ διαφορετικά από τον συνομιλητή του. Κανείς δεν έχει παρόμοιο ψυχικό κόσμο, εμπειρίες-αναμνήσεις, τρόπο σκέψης, αντίληψης, συναίσθησης. Κι αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογεί μια από τις ειρωνικότερες και σαρκαστικές "ατάκες" μου όπως το ότι "Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του".