Σκέψεις περί "Αστείου" και "Γέλιου"...

[Nikos Apomakros]

Ποιά είναι τελικά τα χαρακτηριστικά του γέλιου; Τι θεωρούμε αστείο γενικότερα;
Μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί;

Συνήθως η περιγραφή μιας αστείας κατάστασης είναι κάτι του στυλ:
"κοίτα τι έκανε", "άκου τι έπαθε", "κοίτα τι έγινε", "άκου τι είπε"

Και αυτό το "δεικτικό" τμήμα του αστείου ίσως είναι και το κλειδί...

Μοιάζει να γελάμε στο "λάθος" από τότε που γεννηθήκαμε και λέγοντας "λάθος"
εννόω οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτό που ορίσαμε λογικό, κανονικό, συνηθισμένο,
αποδεκτό.

Αίσθηση μου είχαν κάνει τα λόγια της φιλολόγου μου σχετικά με το γέλιο.
Έλεγε ότι το αυθόρμητο γέλιο βγαίνει όταν κάτι "πέφτει" στα μάτια σου.
Ίσως αυτό που έλεγε να μην ήταν η απόλυτα ορθή/προσεγμένη διαπίστωση,
αλλά όντως, μια συντριπτική πλειοψηφία περιπτώσεων που προκαλούν γέλιο,
έχουν άμεση σχέση με τον υποβιβασμό ενός προσώπου φανταστικού ή μη,
ή μιας κατάστασης ή οτιδήποτε "προσωποποιημένου".
 
Αρχίζοντας από τον καραγκιόζη, περνώντας στον Σαρλώ, στους Χοντρός και Λιγνός,
Τρίο Στούτζες, στους κλόουν και καταλήγοντας στο πιο πρόσφατο ανέκδοτο,
ή σε καθημερινές καταστάσεις γελάμε... και γελάμε επειδή κάποιος έκανε γκάφα,
την πάτησε, είπε κάτι χαζό, ανόητο, επειδή δεν κατάλαβε, επειδή σκόνταψε
ή έκανε μορφασμό και φάνηκε στα μάτια μας ανόητος ακόμα και στα ψέμματα,
αφού γνωρίζαμε ότι δεν είναι και απλά προσποιείται - "υποκρίνεται".

Ξεκαθαρίζω ότι σε καμμία περίπτωση δεν ταυτίζω το γέλιο με την κακία.
Γιατί δεν υπάρχει άτομο με το οποίο να μην έχω γελάσει ο ίδιος,
από τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Είναι αναπόφευκτο.
Και σε καμμία περίπτωση δεν ένιωθα κακία προς αυτούς.

Επανέρχομαι λοιπόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που γελάμε,
είναι επειδή θεωρήσαμε πως κάποιος έκανε κάτι χαζό, αφελές, ότι την πάτησε κτλ.
Κι όσον αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις όπου φαινομενικά αυτό δεν ισχύει,
είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και σε αυτές, αν κάποιος εμβαθύνει-αναλύσει, θα ανακαλύψει
κάτι "μειωτικό" να υποβόσκει.

Το γέλιο δεν είναι "φιλοσοφημένη" αντίδραση, όπως κάποιοι θέλουν να το θέτουν.
Δεν είναι το επιτηδευμένο αποτέλεσμα κάποιου στοχασμού. Συμβαίνει αυθόρμητα
και υπάρχει από τους πρώτους μήνες της ζωής του ανθρώπου ως αντίδραση αρχικά
σε καθαρά οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κατόπιν ως και παράγωγο σκέψης
με αστείο περιεχόμενο (συμπεριλαμβάνω και την φαντασία).

Θυμάμαι πως σαν παιδί γέλασα με κάποιον που σκόνταψε, έστω και φανταστικό πρόσωπο,
πχ το Σιλβέστρο στη προσπάθειά του να πιάσει τον Τουίτι, ή το κογιότ στη προσπάθεια
να πιάσει το road runner ή με ένα πιο "αλήθινό" πρόσωπο, όπως τον Χοντρό στη
προσπάθειά του να δείρει τον Λιγνό κτλ. Και σίγουρα, δεν θα αντιδρούσα διαφορετικά
αν σκόνταφτε κάποιος στο σχολείο μου, στη προσπάθειά του να πιάσει έναν άλλο.

Δεν με προβληματίζει η πρόθεση που έχει κάποιος όταν γελάει.
Μπορεί να είναι από την καλύτερη ως την χειρότερη. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα.
Το αληθινό γέλιο πάντως κάποιες φορές το "πνίγουμε", όταν κανόνες "ηθικής"
ή "συμφέροντος" μας πιέζουν. Γιατί; Τι το κακό έχει το γέλιο ως αντίδραση σε μια
κατάσταση που ονομάζουμε "αστεία"; Κι όμως. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αντίδραση
του άλλου δεν είναι πάντα η αποδοχή της αστειότητας μέσω φυσικά του αυτοσαρκασμού.
Αν σκοντάψει πχ το αφεντικό σου, ίσως να θέλεις τραγικά να γελάσεις αλλά κατά πάσα
πιθανότητα θα προσπαθήσεις να το κρύψεις.

Όταν κάποιος λοιπόν δεν έχει αυτοσαρκασμό είτε γενικά είτε σε μια συγκεκριμένη περίπτωση
και γελάσεις μαζί του, νιώθει ότι προσβάλλεται και συνήθως η αντίδρασή του θα είναι
άσχημη. Κι αν δεν αντιδράσει άσχημα, σίγουρα θα αισθάνεται άσχημα μέσα του.  
Γιατί αυτός με τον οποίο γέλασες αντιλαμβάνεται ακριβώς την μείωση που εμπεριέχεται
στο "αστείο", ενώ πάντα υπάρχει και η χειρότερη σκέψη, ότι ασχέτως από το αστείο,
είχες ήδη την διάθεση να μειώσεις ή να δεις να μειώνεται (χαιρεκακία).

Ποιός από εμάς δεν θα ερχόταν σε δυσάρεστη θέση, εάν ένα σύνολο ατόμων γελούσε μαζί του
για κάτι που αθέλητα έκανε ή έπαθε; Σε μια "σοβαρή" στιγμή. Ποιός από εσάς δε φοβάται
ότι βγαίνοντας από μια τουαλέτα κάπου θα έχει κολήσει το χαρτί υγείας στο πόδι του,
ποιός δε φοβάται ότι ίσως βγήκε από το σπίτι χωρίς να φορέσει κάτι (παπούτσια κτλ),
ποιός δε φοβήθηκε τις ραφές στο ρούχο που ενδέχεται να ανοίξουν και γενικότερα ποιός
δεν φοβάται μήπως γίνει "ρόμπα", όπως συνηθίσαμε να λέμε, δηλαδή να "γελοιοποιηθεί",
όχι στους γνωστούς, στους οποίους έχει "αποδείξει" το είναι του, αλλά κυρίως σε αγνώστους.
Κι όμως... ποιός απο σας δε γέλασε όταν του εξιστόρησαν κάτι από τα παραπάνω,
το οποίο το έπαθε κάποιος άλλος, γνωστός ή άγνωστος;

Μήπως πρέπει πάντως να δώσουμε λίγη προσοχή στο ότι τα όρια του γέλιου είναι κάτι το
τελείως ρευστο και ορίζεται κυρίως από το υποκείμενο-θύμα της περίστασης, που το προκάλεσε;
Μακάρι όλοι μας, να είχαμε ΠΑΝΤΑ αυτοσαρκασμό και για ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις.
Ακόμα κι ο αυτοσαρκασμός όμως δεν είναι μόνιμη κατάσταση, είναι τρόπος αυτοεκτίμησης.
Κι οι εκτιμήσεις αλλάζουν, αφού και οι ίδιοι αλλάζουμε.

Θα ήθελα να αναφέρω και το πόσο ρευστή είναι η αιτία του γέλιου...
Ακούς ένα ανέκδοτο και γελάς μέχρι δακρύων.
Το ακούς δεύτερη φορά, σε σύντομο χρονικό διάστημα και γελάς αλλά πλέον πολύ λιγότερο.
Την τρίτη φορά χαμογελάς απλά
ενώ την τέταρτη μπορεί και να το βαρέθηκες ήδη και ν' αρχίζει να σε ενοχλεί.

Το ίδιο και με μια αστεία σκηνή κάποιας ταινίας. Αν τη δεις 20 φορές μέσα σε μια ώρα,
το πιθανότερο είναι πως κάθε φορά θα γελάς όλο και λιγότερο από την κορύφωση, που συνήθως
(και για λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι), είναι στην αρχή (αν φυσικά έχεις αντιληφθεί το αστείο).

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι με την επανάληψη επέρχεται ένας κορεσμός στην αστειότητα
μιας συγκεκριμένης κίνησης/κατάστασης. Άρα όταν κάτι είναι πρωτόγνωρο φαίνεται πιο αστείο,
ενώ όσο περισσότερο το συναντάς εξελίσσεται σε όλο και λιγότερο αστείο.
Τρελό... αλλά έτσι λειτουργεί.

Και κάτι περίεργο... το γέλιο είναι κολητικό, όπως το χασμουρητό και το καθάρισμα του λαιμού.
Βλέπεις λοιπόν κάποιον να ξεκαρδίζεται στα γέλια κι αν εκείνη τη στιγμή δεν είσαι αρνητικός
για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους, γελάς κι εσύ χωρίς να ξέρεις γιατί  ή στη χειρότερη χαμογελάς.
Κάτι ακόμα πιο "περίεργο" είναι το λεγόμενο "νευρικό" γέλιο, ως αποτέλεσμα μιας κατάστασης η οποία
δεν είναι ακριβώς "υγιής". Εκεί διακρίνεις οτι η "αστεια" σκηνή, όποια κι αν ήταν, ήταν απλώς μια αφορμή
και συνήθως κάθε άλλο παρά αστεία υπό κανονικές συνθήκες θα την έβρισκε κάποιος (κι εσύ ο ίδιος)
ή όχι τόσο αστεία, ενώ αυτό που πραγματικά προκάλεσε το νευρικό αυτό γέλιο, μοιάζει περισσότερο
να έχει να κάνει με την φυσιολογία-νευρολογία του συγκεκριμένου ανθρώπου και όχι με την ψυχολογία του,
τη λογική κτλ.


Αναρωτιέμαι λοιπόν... "τελικά γιατί γελάμε"; Κι όταν η απάντηση είναι "γιατί βρίσκουμε κάτι αστείο",
ουσιαστικά η ερώτηση μεταφέρεται στο "ωραία... και τι είναι το αστείο; και γιατί είναι αστείο; και γιατί
παύει να είναι αστείο ή γίνεται λιγότερο αστείο; Και γιατί δεν μας φαίνεται καν αστείο υπό άλλες συνθήκες;".
Δεν αποτελεί δηλαδή απάντηση, όπως δε θα ήταν απάντηση το να λες "ξέρω τι με θλίβει...
κάτι το οποίο είναι ή θεωρώ θλιβερό".
Χαίρω πολύ...

Η ουσία τελικά της ερώτησής μου είναι: Γιατί έχει ορίσει η ανθρώπινη φύση όταν βλέπεις μια συγκεκριμένη
κίνηση, κατάσταση, εικόνα, να αρχίσεις να έχεις σπασμούς στην κοιλιακή χώρα και να βγάζεις τον ήχο
που ονομάζουμε γέλιο, νιώθωντας ταυτόχρονα ευχάριστα;

Έχω ακούσει κάποιους στο παρελθόν να λένε ότι το γέλιο είναι η φυσική εκδήλωση
μιας ψυχικής διάθεσης. Διαφωνώ. Δεν είναι εκδήλωση ψυχικής διάθεσης αλλά άμεση
και σχεδόν ασυγκράτητη αντίδραση σε εξωτερικό ή εσωτερικό (δια σκέψης) ερέθισμα
που μάλιστα συνήθως είναι πρωτόγνωρο. Η ψυχική διάθεση απλώς παίζει έναν δικό της
ρόλο αλλοιώνοντας την απήχηση που θα έχει το ερέθισμα αυτό επάνω μας.
Αν δηλαδή είμαστε ιδιαίτερα στενοχωρημένοι, ίσως δεν γελάσουμε με κάτι που σε άλλη
περίπτωση θα μας έκανε να ξεκαρδιστούμε.

Σκέφτομαι ένα μωρό στη κούνια, λίγων μόλις μηνών. Δε θα γελάσει απαραίτητα με χαχανητά,
αν δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη συγκεκριμένη δυνατότητα. Ωστόσο θα γελάσει με το δικό του τρόπο,
όταν θα του κάνεις μια γκριμάτσα. Απαραίτητη μερικές φορές προϋπόθεση αυτής της αντίδρασης
προς το "αστείο", στη περίπτωση του μωρού, θα είναι να νιώθει ασφαλές και με όλες τις κύριες ανάγκες
ικανοποιημένες. Άρα τόσο η οργανική όσο και η ψυχολογική κατάσταση ασκούν επιρροή στο τι
μας φαίνεται αστείο, πόσο αστείο, αλλά και πως ακριβώς θα γελάσουμε (έντονα ή μη).
 

Σαφώς δέχομαι και την υποκειμενικότητα του "αστείου". Ο προβληματισμός που παραθέτω
είναι ότι πίσω από κάθε τι αστείο, υπάρχει ένα "σφάλμα", ένα "πάθημα", ένα δείγμα "ανοησίας",
μια "αδυναμία" είτε σωματική, είτε εγκεφαλική, κάτι περίεργο, που συνήθως ανήκει στις "γκάφες".
Γιατί κοινό σημείο σε κάθε κατηγορία αστείου να είναι κάτι έστω ασήμαντα ή ψεύτικα (υποκριτικά) αρνητικό;
Τι μας οδηγεί σε μια ευχάριστη οργανική αντίδραση όπως αυτή του γέλιου, όταν ακούμε ή βλέπουμε
ουσιαστικά κάτι τέτοιο... κατι που μπορεί να αφορά από συνάνθρωπο ή φανταστικό πρόσωπο,
μέχρι και κατάσταση ή φυσικό φαινόμενο;
Πριν λίγα χρόνια που κάποιος συνάνθρωπός μας στην Ελλάδα χτυπήθηκε από κεραυνό
καθώς έψηνε φαγητό, αν θυμάμαι καλά, έξω από το εξοχικό του. Κάποιοι γέλασαν λίγες μέρες μετά
ακούγοντας το εξής φανταστικό σενάριο... Να μιλούσε ο άνθρωπος στο κινητό και να έλεγε
"Γυναίκα είμαι στη δουλειά...να πέσει κεραυνός να με κάψει αν σου λέω ψέμματα".
 
Τι ακριβώς ήταν αυτό που ένα βαθύτατα θλιβερό συμβάν (για κάποιους) μπορεί να γίνει αφορμή γέλιου,
έστω και σε μια φανταστική μεταφορά του, για κάποιους άλλους; Πρόκειται για κυνισμό; Δεν το πιστεύω αυτό.
Αγένεια; Δεν συμφωνώ. Και ναι, οι συγγενείς και φίλοι του πιθανότατα δεν θα γελούσαν με το "αστείο".
Όχι όμως επειδή θα απεχθάνονταν γενικότερα το "μπλακ χιούμορ".

Επιμένω. Κάθε τι "αστείο" μοιάζει να συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με πάθημα, με αδυναμία, με κάτι που μειώνεται
και η μείωση αυτή να είναι ουσιαστικά και η "ψυχή" της αστειότητάς του, ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι εμφανές.

Όσον αφορά την επιτηδευμένη πρόκληση του γέλιου, την εκούσια μείωση δηλαδή ενός προσώπου ή μιας κατάστασης,
υπάρχουν ένα σύνολο από λέξεις, που καθεμία εκφράζει μια διαφορετική μορφή "μείωσης".
Λέξεις όπως "αστειεύομαι", "ειρωνεύομαι", "σαρκάζω", "περιγελώ", "σατιρίζω", "εμπαίζω", "κοροϊδεύω", "χλευάζω",
"καγχάζω" κα.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351611"]Ποιά είναι τελικά τα χαρακτηριστικά του γέλιου; Τι θεωρούμε αστείο γενικότερα;
Μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί;


Αναρωτιέμαι λοιπόν... "τελικά γιατί γελάμε"; [/quote]

Γιατί... ''Δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από τη δυστυχία! Η δυστυχία είναι το πιο κωμικό πράγμα στον κόσμο. Κι εμείς γελάμε... Ναι, είναι σαν την αστεία ιστορία που έχουμε ακούσει πολλές φορές... σήμερα την βρίσκουμε ακόμη αστεία, μα δεν γελάμε πια μαζί της...''

Από το "Τέλος του Παιχνιδιού"

[Nikos Apomakros]

Πολύ καλό σχόλιο. +1

Ευχαριστώ

[black_velvet]

Κι όμως, εγώ θα διαφωνήσω.

Μπορεί οι κλόουν να είναι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι (λένε πολλοί), εγώ όμως θεωρώ το γέλιο έκφραση χαράς. Δεν θεωρώ πως συνδέεται απαραίτητα με στιγμές και γεγονότα γελοιοποίησης εαυτού ή/και άλλου.

Για παράδειγμα, γελάω πάντα όταν βλέπω τις όμορφες ζωγραφιές του μικρού ανηψιού μου και τον ακούω να μου τις εξηγεί με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Και σας διαβεβαιώνω πως δεν έχουνε τίποτε το γελοίο. Ο μικρός έχει ταλέντο. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.

[Nikos Apomakros]

Σαφώς σεβαστή και κατανοητή η εκδοχή σου αλλά επέτρεψέ μου να κάνω δύο σημειώσεις.

Η πρώτη αφορά το

γελάω πάντα όταν βλέπω τις όμορφες ζωγραφιές του μικρού ανηψιού μου

όπου θα ήθελα να το θέσεις με λίγο μεγαλύτερη σαφήνεια. Χαμογελάς; Η κατά κάποιο τρόπο γελάς;
Η γελάς αρκετά δυνατά (όχι σε ένταση φωνής...); Η' μήπως γελάς σε σημείο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα;

Η δεύτερή μου παρατήρηση είναι η εξής:

αλλά όντως, μια συντριπτική πλειοψηφία περιπτώσεων που προκαλούν γέλιο,
έχουν άμεση σχέση με τον υποβιβασμό ενός προσώπου φανταστικού ή μη,
ή μιας κατάστασης ή οτιδήποτε "προσωποποιημένου"

Επανέρχομαι λοιπόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που γελάμε,
είναι επειδή θεωρήσαμε πως κάποιος έκανε κάτι χαζό, αφελές, ότι την πάτησε κτλ.

Σαφώς δέχομαι και την υποκειμενικότητα του "αστείου". Ο προβληματισμός που παραθέτω
είναι ότι πίσω από κάθε τι αστείο, υπάρχει ένα "σφάλμα", ένα "πάθημα", ένα δείγμα "ανοησίας",
μια "αδυναμία" είτε σωματική, είτε εγκεφαλική, κάτι περίεργο, που συνήθως ανήκει στις "γκάφες"

Σαφώς κι έχω αφήσει εκδοχές έξω, τις οποίες προσπαθώ ακόμα να αναλύσω-ερμηνεύσω.
Όμως ας μην μας διαφεύγει, το ότι αν μιλήσουμε για "δυνατό, μακρόσυρτο, έντονο γέλιο"
οι περισσότερες από τις "εκδοχές" αυτές θα εξαλειφθούν, μιας και αφορούν συνήθως κάτι
λίγο μεγαλύτερο από χαμόγελο, μικρό γελάκι... κι όχι τρανταχτά γέλια.

Υπάρχει λόγος που ανέφερα τις έννοιες Γέλιο και Αστείο ταυτόχρονα. Και σαφώς velvet σε πιστεύω
ότι ο μικρός έχει ταλέντο, όπως πιστεύω οτι δεν υπήρχε τίποτε το Γελοίο. Αν όμως ουσιαστικά γελάς
χωρίς να υπάρχει και κάτι Αστείο (όχι γελοίο), τότε απλώς μάλλον ερμηνεύουμε διαφορετικά το τι
είναι γέλιο και τι όχι. Το ορίζουμε διαφορετικά οπότε και θα διαφωνούμε επ' αόριστο

[kapoia_za]

έκπληξη κι ανατροπή τη σωστή στιγμή!
Απελευθερωτικό το γέλιο. Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ..

[black_velvet]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351684"]Σαφώς σεβαστή και κατανοητή η εκδοχή σου αλλά επέτρεψέ μου να κάνω δύο σημειώσεις.

Η πρώτη αφορά το

γελάω πάντα όταν βλέπω τις όμορφες ζωγραφιές του μικρού ανηψιού μου

όπου θα ήθελα να το θέσεις με λίγο μεγαλύτερη σαφήνεια. Χαμογελάς; Η κατά κάποιο τρόπο γελάς;
Η γελάς αρκετά δυνατά (όχι σε ένταση φωνής...); Η' μήπως γελάς σε σημείο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα;

Η δεύτερή μου παρατήρηση είναι η εξής:
...
Υπάρχει λόγος που ανέφερα τις έννοιες Γέλιο και Αστείο ταυτόχρονα. Και σαφώς velvet σε πιστεύω
ότι ο μικρός έχει ταλέντο, όπως πιστεύω οτι δεν υπήρχε τίποτε το Γελοίο. Αν όμως ουσιαστικά γελάς
χωρίς να υπάρχει και κάτι Αστείο (όχι γελοίο), τότε απλώς μάλλον ερμηνεύουμε διαφορετικά το τι
είναι γέλιο και τι όχι. Το ορίζουμε διαφορετικά οπότε και θα διαφωνούμε επ' αόριστο [/quote]

Βασικά, δεν διαφωνούμε απολύτως. Συμφωνώ πως γελάμε με τις καταστάσεις που περιγράφεις.
Νομίζω όμως πως δεν είναι οι μοναδικές.

Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σου:
Ναι, γελάω δυνατά. Στην αρχή είχα μείνει έκπληκτη. Σοκαρισμένη μπορώ να πω. Μετά ένιωσα περήφανη. Και τελικά, εντελώς χαρούμενη. Και όταν είμαι χαρούμενη, γελάω!
Όπως επίσης γελάω κάθε φορά που συναντώ τους ανιψιούς μου και πέφτουνε στην αγκαλιά μου. Κλπ Κλπ Κλπ

[Nikos Apomakros]

[quote user="kapoia_za" post="351687"]έκπληξη κι ανατροπή τη σωστή στιγμή!
Απελευθερωτικό το γέλιο. Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ..[/quote]

Όντως το αστείο κάποιες φορές εμπεριέχει ανατροπή (κι η έκπληξη συνήθως συνεπάγεται).

Μπορείς όμως να γελάσεις έντονα με αστείο που έχεις ήδη ακούσει/δει/σκεφτεί, άρα
τείνω να συμπεράνω ότι η ανατροπή/έκπληξη συμβάλλει σίγουρα στην ένταση του γέλιου,
αλλά δεν το δημιουργεί απαραίτητα. Όχι τουλάχιστον από μόνη της.

Εύστοχο σχόλιο όμως +1, όπως και η εκδοχή/εξαίρεση που παρέθεσε η velvet.

Πολύ χαίρομαι  :grin:, καμμιά άλλη παρατήρηση, σχόλιο, αντιπαράθεση, προσθήκη;

[KostasD33]

Νομίζω πως το γέλιο είναι μια από τις πιο σύνθετες ικανότητες του ανθρώπινου μυαλού.
Θέλει φαντασία κατ αρχήν και η φαντασία είναι το αποκορύφωμα της συνθετικής δυνατότητας του νου μας.

Οι παράγοντες που πυροδοτούν το γέλιο μπορεί να είναι πολλοί όπως λέει και ο Νικόλας.
Από τις πιο κλασικές καταστάσεις είναι ένα εξελισσόμενο δράμα, ή καταστροφή ή γκάφα το οποίο έχει μια καλή κατάληξη ή απρόσμενη κατάληξη.
Δηλαδή κατά την περιγραφή ή την βιωματική κατάσταση που προηγείται του γέλιου, το μυαλό φαντασιώνεται ένα Χ τέλος το όποιο όμως δεν γίνεται και έρχεται ένα άλλο με λιγότερο δραματικό τρόπο…
Η διαφορά τάσης δράμα / μη δράμα φέρνει το γέλιο. Η αποσυμφόρηση μια έντασης στην τελική.
Η τελική πραγματικότητα πιο ελαφριά (πιο εύπεπτη) από την δυσμενέστερη που η φαντασία είχε προσδιορίσει σαν επερχόμενη πραγματικότητα.

(τώρα πραγματικά μπορεί να λέω και αρλούμπες όπως λέει ο βάζελος)

Μας διηγιόνταν μια φίλη πριν λίγες μέρες στο chat room τι έπαθε εκείνο το πρωινό.

Οδηγούσε Συγγρού (πριν λίγες μέρες η ιστορία) και όπως οδηγούσε της κάνουν νόημα από διπλανό αυτοκίνητο ότι της βγήκε η ρόδα.
Πράγματι κοιτάζει στον δρόμο και βλέπει την ρόδα της να την προσπέρνα.
Σταματά στο πεζοδρόμιο, κατέβηκαν και από το άλλο αμάξι και της έβαλαν ρόδα από την ρεζέρβα. (γυναίκα γαρ)
Φυσικά η ρόδα που το έσκασε ακόμα θα τρέχει ....
Η ιδία όπως μας είπε έβλεπε να της αλλάζουν την ρόδα και είχε ξεραθεί στο γέλιο....

ε κι εγώ γέλασα όταν μας το διηγιόταν

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351697"]Μπορείς όμως να γελάσεις έντονα με αστείο που έχεις ήδη ακούσει/δει/σκεφτεί...[/quote]
Σίγουρα.
Φαντάζεσαι στο πρώτο γέλιο, η ανατροπή να γινόταν κανόνας;  
(έτσι αστεία αλλάζουν τα πράγματα; :razz:  :razz:

Αν και δε γελώ με ανθρώπους που πέφτουν.. Ο σοβαροφανής ανατρέπεται.
Η σοβαροφάνεια;


[quote user="KostasD33" post="351701"]...(γυναίκα γαρ)[/quote]
κύριε Κώστα έχετε χιούμορ..είναι το δυνατό σας χαρτί

[KostasD33]

[quote user="kapoia_za"]...
κύριε Κώστα έχετε χιούμορ..είναι το δυνατό σας χαρτί[/quote]
κυρία ζα, έχετε ένα κάποιο δίκιο ... το δικό σας δυνατό χαρτί...

[Nikos Apomakros]

[quote user="KostasD33" post="351701"]Νομίζω πως το γέλιο είναι μια από τις πιο σύνθετες ικανότητες του ανθρώπινου μυαλού.
Θέλει φαντασία κατ αρχήν και η φαντασία είναι το αποκορύφωμα της συνθετικής δυνατότητας του νου μας.

Οι παράγοντες που πυροδοτούν το γέλιο μπορεί να είναι πολλοί όπως λέει και ο Νικόλας.
Από τις πιο κλασικές καταστάσεις είναι ένα εξελισσόμενο δράμα, ή καταστροφή ή γκάφα το οποίο έχει μια καλή κατάληξη ή απρόσμενη κατάληξη.
Δηλαδή κατά την περιγραφή ή την βιωματική κατάσταση που προηγείται του γέλιου, το μυαλό φαντασιώνεται ένα Χ τέλος το όποιο όμως δεν γίνεται και έρχεται ένα άλλο με λιγότερο δραματικό τρόπο…
Η διαφορά τάσης δράμα / μη δράμα φέρνει το γέλιο. Η αποσυμφόρηση μια έντασης στην τελική.
Η τελική πραγματικότητα πιο ελαφριά (πιο εύπεπτη) από την δυσμενέστερη που η φαντασία είχε προσδιορίσει σαν επερχόμενη πραγματικότητα.

(τώρα πραγματικά μπορεί να λέω και αρλούμπες όπως λέει ο βάζελος)
[/quote]

Όχι, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη κι ειλικρινά μάλλον χρειάζομαι χρόνο για να την επεξεργαστώ. Διαισθάνομαι ότι
εμπεριέχει μεγάλο κομμάτι αλήθειας. Μου διαφεύγει το πως ακριβώς, αν φυσικά η διαίσθηση είναι σωστή. Ίσως να έχει να
κάνει με περιπτώσεις γέλιου. Τροφή για σκέψη λοιπόν.

Σε μία πρώτη "απερίσκεπτη" αντίδραση θα απαντούσα ότι και πάλι διαψεύδουν λίγο αυτή την εκδοχή αφενός η διακωμώδηση
ενός θλιβερού γεγονότος (δράμα) που έδωσα ως παράδειγμα (με τον κεραυνό), αλλά και το γεγονός ότι γελάμε με αστεία που
ήδη έχουμε ακούσει/γνωρίζουμε. Συνήθως λιγότερο από την πρώτη φορά, αλλά γελάμε, άρα δεν υφίσταται φαντασίωση
επερχόμενης πραγματικότητας κι εν συνεχεία κάποια αντίθεση τύπου δράμα/μη δράμα, προκειμένου να γεννηθεί το γέλιο.

Επιμένω όμως ότι η συγκεκριμένη σκέψη χρήζει περισσότερης προσοχής κι επεξεργασίας οπότε φιμώνω τον εαυτό #3 και τον
αφήνω σε standby mode .

+1  :!:

[pixie]

Ακριβό το διαβατήριο για τη χώρα της χαράς στις μέρες μας. Δεν έχουμε συχνά την ευχέρεια να εκπληρώνουμε τις επιθυμίες μας κι ο έλεγχος των πραγμάτων εύκολα χάνεται στη ροή της ευτέλειας.

Οι καιροί είναι μαστροποί, το έχουμε αποδεχτεί, αλλά και πάλι η γενική ή η προσωπική μας κρίση δεν μας αφήνει να παραβλέψουμε την αδικία ή τον θυμό ή τα δηλητήρια που καθημερινά καταπίνουμε πράγμα όμως που μας εμποδίζει να βιώσουμε το αίσθημα της χαράς.


Είναι που δεν ξεπηδάει πια αυθόρμητα η χαρά...

Λείπει το γέλιο...

 :sad:

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="370195"]


Είναι που δεν ξεπηδάει πια αυθόρμητα η χαρά...

Λείπει το γέλιο...

 :sad:[/quote]

Σε περιόδους κρίσης συνήθως το γέλιο εμπεριέχει και περισσότερη κακία.
Έτσι νομίζω.

[saliara]

Εγώ πάλι νομίζω ότι το αληθινό χαμόγελο ΠΑΝΤΑ ξεχωρίζει...
Και για να χαμογελάσεις αληθινά με κάποιον, πρέπει να έχεις καλή ψυχή..
Συμφωνώ που τα ξεχωρίζεις, άλλο το γέλιο και άλλο το ειρωνικό γέλιο.
Εγώ πάλι μερικές φορές μόνη μου τα λέω, μόνη μου (χαμο)γελάω.. :roll: Μάλλον δε με καταλαβαίνουν
Και πάντα ξεχωρίζω το χαμόγελο απ'το γέλιο..
Είναι σαν να λές περνάω όμορφα, ή περνάω καλά!!
Το να γελάσεις με κάποιον που πέφτει, εγώ δεν το θεωρώ άσχημο, θεωρώ το να μην βοηθήσεις όμως. :wink:
Και για τέλος γιατί ξημέρωσε.. χεχε το "γελάς με την καρδιά σου' δεν έχει βγεί άδικα..
Απλά οι περισσότεροι έχουν μάθει να γελάνε απο συνήθεια, ή απλά απο ευγένεια.
Τι να πείς, πάντα θα υπάρχει η διαφορετικότητα!.!