Σκέψεις περί Χρόνου

[Nikos Apomakros]

Περί χρόνου παράνοια
(μεταφέρεται εδώ όπως ακριβώς αρχικά διατυπώθηκε).


Τι θα ήταν η χρονική διάρκεια χωρίς την δυνατότητα αντίληψής της, αν όχι
μια απόλυτη χρονική ακινησία;
Πόσο όμοια μεταξύ μας αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο;
Τι ακριβώς θα τον καθόριζε αν το μόνο που θα απέμενε κινούμενο στο σύμπαν,
ήταν οι σκέψεις από ένα σύνολο ανθρώπων;
Τι ακριβώς ορίζει μέχρι πόσες σκέψεις, αναμνήσεις, ιδέες μπορούν να παραχθούν
σε μια φαινομενικά "απειροελάχιστη" διάρκεια ("απειροελάχιστη" σύμφωνα με τα
μεγέθη του χρόνου στα οποία και μάθαμε να λειτουργούμε);
Πόσο βέβαιος μπορεί και πρέπει να είναι κάποιος ότι η ζωή του
διήρκεσε έναν "υποθετικό" Αιώνα κι όχι μια "υποθετική" Στιγμή;

Κοιτώντας έναν πίνακα στο σπίτι μου πριν αρκετά χρόνια (λύκειο),
προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς τον ορίζει.
Αναμφισβήτητα η εικόνα ήταν δισδιάστατη, είχε δηλαδή ένα Χ πλάτος
κι ένα Υ ύψος ενώ παρομοίως υπήρχε η αίσθηση του Ζ βάθους,
όπως αυτό τουλάχιστον μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα επίπεδο "χαρτί".
Επρόκειτο για μια ναυμαχία, με καπνούς από κανόνια, αγριεμένη θάλασσα
και φρεγάτες που έγερναν, προσπαθώντας να αποδώσουν θαρρείς κίνηση.

Κίνηση... κίνηση...

μια τέταρτη διάσταση που έλειπε αναμφισβήτητα από τον πίνακα: ο χρόνος.
Απουσίαζε όμως πράγματι ο χρόνος;

Για όσους πιστεύουν ότι η στιγμή, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος,
ΔΕΝ είναι μια απειροελάχιστη χρονική διάρκεια, ο πίνακας σίγουρα εμπεριείχε
την τέταρτη διάσταση, αφού αποτελούσε την αποτύπωση μιας ιστορικής
ή έστω φανταστικής χρονικής στιγμής, ελλείψει κάθε κινήσεως.

Από την άλλη για αυτούς που θεωρούν τον χρόνο απόλυτα συνυφασμένο με την κίνηση,
ΔΕΝ υφίσταται χρονική στιγμή που ΔΕΝ υποδιαιρείται σε μικρότερες, προκειμένου
να αποτελεί μια ακόμη διάρκεια, η οποία εννοείται γίνεται αντιληπτή και μετρήσιμη
παρομοίως μέσω της κίνησης.

Προς τι όμως όλες αυτές οι σκέψεις;

Ο Χρόνος ως διάσταση θυμίζει σε αρκετά σημεία τον Χώρο.
Αν θεωρήσουμε ότι η Στιγμή της διάστασης του Χρόνου, είναι το αντίστοιχο Σημείο
της διάστασης του Χώρου, μπορούμε να κατανοήσουμε την άμεση σχέση της χρονικής
διάρκειας με τη μονάδα μέτρησης χρόνου που χρησιμοποιούμε. Δηλαδή;

Ότι η Στιγμή δεν αποτελεί πραγματική έννοια αλλά πλασματική,
εξαιτίας της αδυναμίας μας να την υποδιαιρέσουμε σε κάτι εξίσου αντιληπτό,
ενώ αν μπορούσαμε να το κάνουμε, θα αντιλαμβανόμασταν και πάλι μια ελάχιστη διάρκεια.

Αν υποθετικά ο άνθρωπος είχε άπειρη αντίληψη στη διάσταση του χρόνου,
αυτό που τώρα ονομάζουμε Στιγμή θα ήταν αποτέλεσμα μόνο εγκεφαλικής διεργασίας,
μιας και η Στιγμή ορίζεται από την στέρηση ουσιαστικά κάθε είδους κίνησης
και μια τέτοια στέρηση στη παραπάνω περίπτωση δεν θα ήταν εφικτή.

Αν κάποιος άνθρωπος είχε την ικανότητα να αντιληφθεί τρία δισεκατομμύρια στιγμές
σε ένα δευτερόλεπτο και ένας άλλος μόνο μία...
αυτό αυτομάτως θα σήμαινε ότι μια στιγμή του δευτέρου
θα αντιπροσώπευε τρία δισεκατομμύρια στιγμές του πρώτου,
κάτι που για τον δεύτερο δηλαδή θα συνέβαινε σε υποθετική ή αν θέλετε
πλασματική χρονική διάρκεια ίση των 95 ετών, μιας ολόκληρης δηλαδή ζωής.

Έτσι χαμογελάμε ίσως όταν λέμε "πέρασε η ζωή μπροστά απ'τα μάτια μου"
εκφράζοντας ένα κατά κάποιο τρόπο διαπιστωμένο φαινόμενο από κάποιους
που λέγεται πως έφτασαν κοντά στο θάνατο, ενώ ταυτόχρονα μάλλον αγνοούμε
την ανθρώπινη δυνατότητα όσον αφορά στην αντίληψη της χρονικής διάρκειας,
όπως αγνοούμε το τι ακριβώς μας περιόρισε στο να την αντιλαμβανόμαστε
κάτω από αυτά τα "γνωστά" μεγέθη.

Ποιός αλήθεια κόβει τον λαιμό του ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες
η αντίληψη της χρονικής διάρκειας δεν αυξάνεται τόσο πολύ
ώστε ο άνθρωπος να είναι σε θέση να επαναβιώσει
μέσω αναμνήσεων και φαντασίας, ιδεών, σκέψεων,
μια ολόκληρη ζωή μέσα σε ίσως και πέντε δευτερόλεπτα;

Και πηγαίνοντάς το λίγο παρακάτω, ποιός ξέρει ότι την συγκεκριμένη στιγμή αυτό που ζει
δεν είναι μια επαναβίωση που τελικά έχει απειροελάχιστη διάρκεια σε σχέση με τον υποθετικό χρόνο
που υποτίθεται ότι διανύουμε...

Ο πίνακας πάντως είναι ακόμη ακίνητος...

[pixie]

Πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου...

Ας καταθέσω και κάποιες δικές μου αν και κάπου πρέπει να υπάρχουν σε παρόμοιο θέμα εδώ στο site.


Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο χρόνος είναι απροσδιόριστος... είναι ένα αίνιγμα. Μπορεί να τον φυλακίζουμε σε ημερολόγια, αλλά αυτό είναι ένα δικό μας πλαίσιο, αφού ουσιαστικά ο χρόνος απουσιάζει! Είναι από τη φύση του αεικίνητος και απρόβλεπτος.
Συνεπώς είναι αδύνατο να τον εγκλωβίσουμε στη λογική μας. Είναι μάταιο να θέλουμε να σταματήσουμε ή να προσμετρήσουμε ακριβώς τον χρόνο!
Αυτή τη φύση του δεν την έχουν καταλάβει πολλοί στην εποχή μας και αγχώνονται όταν διαπιστώνουν πως, ό,τι και αν προγραμματίσουν μέσα στο χρόνο, αυτός είναι ασταθής και ασυνεπής!
 
Μήπως θα' πρεπε λοιπόν, αντί να σχεδιάζουμε και να ζούμε με μελλοντικές εικόνες, να ζούμε τη στιγμή? 'Ισως τότε η εξοικονόμηση χρόνου θα ήταν τεράστια.
 
Οι στιγμές που δεν είμαστε στο ''τώρα'' είναι χαμένος χρόνος! Κάθε στιγμή είναι μοναδική κι οφείλουμε να την ορίζουμε για να τη ζούμε με όλο το δυναμικό μας.
Μπορούμε να αφυπνίσουμε τη διάσταση που έχει ο χρόνος, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι απρόσμενο στο γνωστό!
Ζώντας απόλυτα στο παρόν, τα πράγματα είναι πιο ισορροπημένα και δεν υπάρχουν τόσες αντιφάσεις...


Στο Ταλμούδ [κώδικας των Εβραίων], αναφέρεται χαρακτηριστικά:

'' Αλοίμονο! Δεν περνάει ο χρόνος! Εμείς περνάμε...''


Η στάση μας, τις πιo πολλές φορές, απέναντι στο χρόνο είναι αλλοπρόσαλλη. Βιώνουμε το παρόν ως δεδομένο και το περιφρονούμε, προσβλέποντας διαρκώς σχεδόν με μια χροιά νοσταλγίας και φθόνου προς ό,τι πέρασε και έχοντας μια τυφλά χιμαιρική στάση ως προς το μέλλον...
 
Και ξαφνικά, με τη συνειδητοποίηση του χρόνου που χάνεται, όλο το έμψυχο δυναμικό μας φθείρεται σε σπασμωδικότητα!
 

Και δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υπάρχει θεραπεία κατά του χρόνου! Το σώμα μας γερνάει γιατί είναι μια έκφραση του χρόνου. Η ίδια η Γη γερνάει καθώς και όλα τα πράγματα πάνω σ΄αυτήν.
Εκείνο που είναι δεδομένο είναι η επίγνωση ότι αυτό που σίγουρα δεν μπορούμε να αποφύγουμε είναι οι φθορές και τα πλήγματα, οι ασθένειες και ο θάνατος που μοιραία φέρνει στο πέρασμά του.
 
Ωστόσο οφείλουμε να αφεθούμε στο ρεύμα του, πρέπει να ζήσουμε κάθε στιγμή του! Κι αφού δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την κυριαρχία του, ούτε να τον αρνηθούμε, μπορούμε τουλάχιστον να μεταμορφώσουμε τις στιγμές που μας προσφέρει σε πηγή ζωής...


 
Τελευταία θεωρώ ότι ο χρόνος είναι μόνο κατασκεύασμα, ένα μέσον, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να προσδιορίζει τα πράγματα και να αυτοπροσδιορίζεται...

[Nikos Apomakros]

Ο χρόνος είναι η μέτρηση της υπό εξέταση κίνησης μέσα σε μια προκαθορισμένη ως τομέα σύγκρισης περιοδική κίνηση. Αν δεν ήταν εφικτό να υπάρχει περιοδική κίνηση, δεν θα ήταν εφικτό να υπάρχει μέτρηση του χρόνου. Δημιουργούμε λοιπόν μια περιοδική κίνησή και συγκρίνουμε κάθε άλλη μέσω αυτής. Έτσι μετράμε. Κι όταν κάποτε δεν υπήρχε η τεχνογνωσία για τεχνητή περιοδικότητα, η μέτρηση ήταν εφικτή μέσω σύγκρισης με την κίνηση ουρανίων σωμάτων που κινούνταν περιοδικά (ήλιος, σελήνη, αστέρια κτλ).

Υπάρχουν δυο θεωρίες που με κάνουν να "γελάω". Η πρώτη είναι το λεγόμενο big bang και τα όσα λέγονται επίσης αυτού και η δεύτερη, το ταξίδι στο χρόνο και η συσχέτιση του με την ταχύτητα του φωτός.
Το μονό εφικτό "ταξίδι" στο χρόνο είναι αυτό στο παρελθόν και μπορεί να γίνει μονό για παρατήρηση, δεν δίδεται η δυνατότητα διαδρασης. Ταξιδεύοντας με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, έχεις απλά τη δυνατότητα να προλάβεις την παρελθοντικη εικόνα που είχε προβάλλει ένα σώμα (πχ η Γη). Έτσι θα είχες τη δυνατότητα να προσπερνας με αντίστροφη σειρά όλες τις εικόνες της, παρακολουθώντας πλέον το παρελθόν της. Όσον αφορά τη δημιουργία του σύμπαντος, οποίος νομίζει ότι αυτό που αποκαλούμε σήμερα σύμπαν, είναι το όλον κι ότι ο χώρος, η ύλη, η κίνηση, ο δήθεν χρόνος κτλ δημιουργηθηκαν από το πουθενά στην ουσία, είναι αφελής για μένα. Καταρρίπτουν τον πιο δομικό κανόνα, της Δράσης/Αντίδρασης προκειμένου να εξηγήσουν κάτι που τους τρώει χιλιετίες. Δεν μπορεί όμως "ξαφνικά" να υπήρξε δράση από το μηδέν κι από κει να άρχισαν όλα. Επίσης αυτό πού ονομάζουν "σύμπαν" ενδέχεται να είναι τόσο μικρο μπροστα σε αυτο που πραγματικα υπαρχει, όσο μικρο είναι ένα νετρονιο μπροστά σε έναν γαλαξία.

Επίσης είναι της άποψης ότι δεν υφίσταται κενό, μονό ολοένα και μικρότερα σωματίδια. Κι είναι περίεργο το ότι ευκόλως έγινε αποδεκτός ένας απείρως μεγαλύτερος κόσμος ενώ μπήκε εύκολα οριοθέτηση στο κατά ποσό μικρότερος μπορεί να είναι. Κάθε φορά που ονομάζουν κάτι ως "άτομο" διαψεύδονται κι ανακαλύπτουν κάτι μικρότερο... Αναρωτιέμαι... Πόσο καιρό θα πάρει η παραδοχή ότι ο Κόσμος είναι άπειρος... Απείρως μικρότερος κι απείρως μεγαλύτερος...

[pixie]

Ο χρόνος ''παρατήρησης'' - που εμείς μετράμε και ενδεχόμενα να μην είναι τίποτα άλλο από την απλή περιστροφή ενός πλανήτη, και που μπορεί κάλλιστα να είναι πλασματικός [μπορεί να δημιουργεί ψευδαίσθηση] - έχει αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία από τη στιγμή που μέσα του συγκρατεί εικόνες του παρελθόντος.
 


Από την κβαντική φυσική, που μελετά την υποατομική συμπεριφορά της ύλης, γνωρίζουμε ότι:
 
''Όσο πιο μικρός είναι ο χρόνος παρατήρησης ενός στοιχειώδους σωματιδίου, τόσο πιο αβέβαιη θα είναι η γνώση μας για το πόση είναι η μάζα του. Αν, μάλιστα, ο χρόνος παρατήρησης είναι ιδιαίτερα σύντομος, τότε η αβεβαιότητά μας θα είναι τόσο μεγάλη ώστε θα μας είναι αδύνατο να πούμε αν το σωματίδιο υπάρχει ή όχι. Είναι σαν να μπορεί το σωματίδιο να εμφανιστεί από το πουθενά κι αμέσως μετά να εξαφανιστεί στο πουθενά.''
 
Το εκπληκτικό είναι ότι, ενώ πρόκειται για εικονικά σωματίδια, τα πειράματα δείχνουν ότι οι συνέπειές τους είναι πραγματικές και μετρήσιμες!

Στους αρχαίους φιλοσόφους επικρατούσε η γενική αντίληψη ότι ο χρόνος είναι κυκλικός. Στηριζόμενοι στις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, νόμιζαν ότι τα πάντα επαναλαμβάνονται διαρκώς και αδιαλλείπτως - άπειρες φορές στο παρελθόν και με τον ίδιο τρόπο άπειρες φορές στο μέλλον. Πολλά χρόνια αργότερα ο F. Nietzsche υποστήριξε τα ίδια με την ''θεωρία της αέναης επιστροφής''.
 
Ο Πλάτωνας πάλι συσχέτιζε τον χρόνο με την αιωνιότητα τοποθετώντας τον υλικό κόσμο στην κατώτερη διάσταση φυλακισμένο στην ματαιότητά του και τον εγκόσμιο χρόνο ''ως εικόνα κινητή της αιωνιότητας'' με μηδαμινή την προοπτική απελευθέρωσης.
 
 
Οι σημερινοί επιστήμονες στηρίχθηκαν στη θεωρία της σχετικότητας του Einstein για να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι: ''οι χωροχρονικές συντεταγμένες δεν έχουν ένα αντικειμενικό νόημα ως ανεξάρτητες φυσικές οντότητες... ο χώρος και ο χρόνος είναι μόνο στοιχεία μιας γλώσσας που χρησιμοποιείται από ένα παρατηρητή, για να περιγράψει το περιβάλλον του''.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="351850"]Ο χρόνος ''παρατήρησης'' - που εμείς μετράμε και ενδεχόμενα να μην είναι τίποτα άλλο από την απλή περιστροφή ενός πλανήτη, και που μπορεί κάλλιστα να είναι πλασματικός [μπορεί να δημιουργεί ψευδαίσθηση] - έχει αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία από τη στιγμή που μέσα του συγκρατεί εικόνες του παρελθόντος.
[/quote]


Και πάνω σε αυτή την ιδιότητά του αναφέρομαι με ρομαντικό τρόπο στο επόμενο μήνυμα  ;-)  


[quote user="pixie" post="351850"]Από την κβαντική φυσική, που μελετά την υποατομική συμπεριφορά της ύλης, γνωρίζουμε ότι:
 
''Όσο πιο μικρός είναι ο χρόνος παρατήρησης ενός στοιχειώδους σωματιδίου, τόσο πιο αβέβαιη θα είναι η γνώση μας για το πόση είναι η μάζα του. Αν, μάλιστα, ο χρόνος παρατήρησης είναι ιδιαίτερα σύντομος, τότε η αβεβαιότητά μας θα είναι τόσο μεγάλη ώστε θα μας είναι αδύνατο να πούμε αν το σωματίδιο υπάρχει ή όχι. Είναι σαν να μπορεί το σωματίδιο να εμφανιστεί από το πουθενά κι αμέσως μετά να εξαφανιστεί στο πουθενά.''
 
Το εκπληκτικό είναι ότι, ενώ πρόκειται για εικονικά σωματίδια, τα πειράματα δείχνουν ότι οι συνέπειές τους είναι πραγματικές και μετρήσιμες![/quote]

Δεν είμαι σίγουρος οτι κατάλαβα για ποιό λόγο τα αποκαλείς "εικονικά σωματίδια". Ξέρω σίγουρα πάντως οτι κάθε Κίνηση είναι και προβλέψιμη και μετρήσιμη όταν είσαι σε θέση να αντιληφθείς ολοκληρωτικά τις αιτίες που την προκαλούν.

[quote user="pixie" post="351850"]Στους αρχαίους φιλοσόφους επικρατούσε η γενική αντίληψη ότι ο χρόνος είναι κυκλικός. Στηριζόμενοι στις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, νόμιζαν ότι τα πάντα επαναλαμβάνονται διαρκώς και αδιαλλείπτως - άπειρες φορές στο παρελθόν και με τον ίδιο τρόπο άπειρες φορές στο μέλλον. Πολλά χρόνια αργότερα ο F. Nietzsche υποστήριξε τα ίδια με την ''θεωρία της αέναης επιστροφής''.
 
Ο Πλάτωνας πάλι συσχέτιζε τον χρόνο με την αιωνιότητα τοποθετώντας τον υλικό κόσμο στην κατώτερη διάσταση φυλακισμένο στην ματαιότητά του και τον εγκόσμιο χρόνο ''ως εικόνα κινητή της αιωνιότητας'' με μηδαμινή την προοπτική απελευθέρωσης.[/quote]

Ανήκω στην αντίθετη άποψη. Δεν υφίσταται καθολική επανάληψη. Ακόμα κι όταν μιλάμε για περιοδική κίνηση, πχ μια περιστροφή, δεδομένα, συνθήκες, παράγοντες εμφανείς ή μη έχουν αλλοιωθεί με τρόπο αντιληπτό ή μη. Παράδειγμα. Η περιστροφή της Γης γύρω από τον εαυτό της ή γύρω από τον ήλιο. Δεν πρόκειται περί αέναης κίνησης / καθολικής επανάληψης, αφού αφενός η ίδια η ύλη (ο πλανήτης εν προκειμένω) αλλά και η κίνησή του αλλάζουν. Είμαι βέβαιος ότι η ταχύτητά της επιβραδύνεται με ρυθμό που ίσως ο άνθρωπος δεν δύναται να παρατηρήσει. Τίποτε όμως δεν μένει ίδιο. Ούτε ο πυρήνας, ούτε ο φλοιός, ούτε καν η θερμοκρασία του ήλιου ή τα μαγνητικά πεδία που ασκούνται. Το ότι χρειάζονται εκατομμύρια ίσως "χρόνια" για να γίνει αυτό αισθητό, δεν αποτελεί επιχείρημα για Καθολική Επανάληψη (άρα και αεναη). Καθώς το σύνολο των Κινήσεων του Όλου προχωράει κανονικά, οι κινήσεις δλδ γίνονται αιτίες που προκαλούν κινήσεις που με την σειρά τους γίνονται αιτίες για νέες κινήσεις (ντόμινο) κ.ο.κ, το τελευταίο πράγμα για το οποίο μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζει τον Κόσμο είναι η επανάληψη.

Το "Τα πάντα ρει" πιστεύω εξέφραζε επακριβώς αυτό. Την απόλυτη μη στασιμότητα. Κι η επανάληψη είναι στασιμότητα.
 
[quote user="pixie" post="351850"]Οι σημερινοί επιστήμονες στηρίχθηκαν στη θεωρία της σχετικότητας του Einstein για να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι: ''οι χωροχρονικές συντεταγμένες δεν έχουν ένα αντικειμενικό νόημα ως ανεξάρτητες φυσικές οντότητες... ο χώρος και ο χρόνος είναι μόνο στοιχεία μιας γλώσσας που χρησιμοποιείται από ένα παρατηρητή, για να περιγράψει το περιβάλλον του''.[/quote]

Συμφωνώ. Δεν είμαι βέβαιος για τον χώρο, αλλά τουλάχιστον ακούγεται ορθό.

[Nikos Apomakros]

Περί χρόνου παράνοια (μέρος ΙΙ)

Η ρομαντική παράνοια...


Μιλάνε για τη ταχύτητα του φωτός πφφφφφφφ.
Ο γρηγορότερος τρόπος να φτάσεις από ένα σημείο Α σ'ένα σημείο Β, όσα έτη φωτός μακριά κι αν βρίσκονται
μεταξύ τους, είναι απλώς να το σκεφτείς-φανταστείς . Εντάξει λίγο χιουμοριστική άποψη, αλλά αλοίμονο,
αν έχουμε κάτι καλό για το οποίο μπορούμε να καυχιόμαστε, είναι η ελάχιστα ευρύτερη αντίληψη, η σκέψη
και η φαντασία μας. Είπα "κάτι καλό"; Τέλος πάντων "κάτι ιδιαίτερο"... κι όπως το πάρει κανείς.



Όταν πρωτοάκουσα για πλανήτες έτη φωτός μακριά και το λογικότατο συμπέρασμα ότι τους αντικρύζουμε
όπως ήταν πριν χρόνια, το είχα θεωρήσει ιδιαίτερα μαγικό. Η σκέψη όμως ότι ίσως αντικρύζεις ουσιαστικά
την ιστορία ενός πλανήτη - ουράνιου σώματος που πλέον δεν υφίσταται, ήταν κάπως ανατριχιαστική
και μελαγχολική.

Μια ιδέα πχ ήταν ο πλανήτης εκείνος να κατοικείται επίσης.
Στην περιοχή 1 του πλανήτη εκεί, να βρίσκεται ένα ον που παρακολουθεί την περιοχή Α της Γης,
στην οποία περιοχή βρίσκεται αντίστοιχα ένας άνθρωπος και με ειδικά τεχνολογικά μέσα παρακολουθεί την περιοχή 1, στο σημείο δηλαδή που είναι εκείνο το ον.
Τι πρόκειται να συμβεί;

Ενώ κατά την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο "κοιτάζονται" μεταξύ τους,
ο καθένας τους δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά ίσως μια αντίστοιχη ερημιά.
Κι όμως "τυπικά" (χρονικά) τα βλέμματά τους συναντιούνται.

Μια άλλη ιδέα είναι ο Τάδε στην Πεντέλη να κοιτάζει το αστέρι Α
το οποίο βρίσκεται 10 έτη φωτός μακριά.
10 χρόνια αργότερα κάποιο "ον" σε εκείνο το αστέρι Α,
ίσως εκπλαγεί βλεποντάς τον να το κοιτάζει επίμονα...

Κοινώς, κοιτάζοντας τα αστέρια δεν ξέρεις ποτέ...
μπορεί μετά από χρόνια ή αιώνες το βλέμμα κάποιας ύπαρξης
να συναντήσει το βλέμμα σου, κι ας μην υπάρχεις πλέον...

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351867"][quote user="pixie" post="351850"]''Όσο πιο μικρός είναι ο χρόνος παρατήρησης ενός στοιχειώδους σωματιδίου, τόσο πιο αβέβαιη θα είναι η γνώση μας για το πόση είναι η μάζα του. Αν, μάλιστα, ο χρόνος παρατήρησης είναι ιδιαίτερα σύντομος, τότε η αβεβαιότητά μας θα είναι τόσο μεγάλη ώστε θα μας είναι αδύνατο να πούμε αν το σωματίδιο υπάρχει ή όχι. Είναι σαν να μπορεί το σωματίδιο να εμφανιστεί από το πουθενά κι αμέσως μετά να εξαφανιστεί στο πουθενά.''
 
Το εκπληκτικό είναι ότι, ενώ πρόκειται για εικονικά σωματίδια, τα πειράματα δείχνουν ότι οι συνέπειές τους είναι πραγματικές και μετρήσιμες![/quote]

Δεν είμαι σίγουρος οτι κατάλαβα για ποιό λόγο τα αποκαλείς "εικονικά σωματίδια". Ξέρω σίγουρα πάντως οτι κάθε Κίνηση είναι και προβλέψιμη και μετρήσιμη όταν είσαι σε θέση να αντιληφθείς ολοκληρωτικά τις αιτίες που την προκαλούν.[/quote]

Μα χρησιμοποιείται ο όρος ''εικονικά σωματίδια'' γιατί ενώ έχει αποδειχτεί ότι υπάρχουν είναι αόρατα - μη ορατά δια γυμνού οφθαλμού!
Αν και υποθετικά λοιπόν, η παρουσία τους ωστόσο ανιχνεύεται από παραμορφώσεις κάποιων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων οπότε οι συνέπειές τους μπορούν σαφώς να μετρηθούν.

[kapoia_za]

Μόνο η οκνηρία είναι διαρκής.Η πράξη είναι στιγμιαία.
Η ζωή είναι ασυνέχεια των πράξεων.
[size=10]G.Bachelard[/size]

[kapoia_za]

Μάλλον λίγο χαζό να αφήνω τα τσιτάτα και να μη συμμετέχω στο διάλογο, αλλά φταίει η οκνηρία και η ζέστη.. Θα επανέλθω..
 :oops:

[pixie]

Βρήκα και τον αγαπημένο μου κύβο! :mricy:


Λοιπόν... εδώ είναι ένας tesseract που σημαίνει τετραδιάστατος κύβος!

Είναι δλδ. ένας κύβος 3Dimension - σε 3 διαστάσεις - που έχοντας τη δυνατότητα ωστόσο να εκταθεί σε μια τέταρτη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως περιγραφή του χρόνου.

[Nikos Apomakros]

ωραίο το animation

Δεν μπορώ να διανοηθώ μια τέταρτη διάσταση πάντως, εκτός αν εννοείς το ότι η εικόνα γενικότερα περιλαμβάνει κίνηση.

Έκει όμως θα παρέμβω λέγοντας ότι το όλο σχήμα αν το εξετάσεις στο "χρόνο" που δημιουργεί η κίνηση, δεν αφορά έναν κύβο αλλά 32 ευθείες που αλλάζουν μέγεθος και μόνο στιγμιαία στην συνολική διάρκεια σχηματίζουν κύβο (κι όχι έναν αλλά δύο).

Αν εξαιρέσεις λοιπόν τη πολύ δεδομένη στιγμή εκείνη, (όπου οι ευθείες σχηματίζουν πλευρές οι οποίες στιγμιαία είναι ίσες κι εφάπτονται έτσι ώστε να δημιουργούν τον κύβο...) στην υπόλοιπη διάρκεια της κίνησης δεν υφίσταται κύβος...

Το "τετρασδιάστατος" κύβος είναι άτοπο λοιπόν κατά την άποψή μου γιατί ο κύβος υπάρχει στιγμιαία, ο σχηματισμός του δεν έχει διάρκεια και τέλος, σίγουρα δεν κινείται.

[Nikos Apomakros]

(Κατάλαβα πάντως για ποιό λόγο έδωσες το παράδειγμα του σχήματος επάνω, ασχέτως αν κόλησα με τον ορισμό του )

Και συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο μέρος της παράνοιάς μου...



Περί χρόνου παράνοια, μέρος ΙΙΙ - Χρόνος και Κίνηση

Για μένα ο χρόνος δεν είναι πραγματική αλλά απόλυτα πλασματική διάσταση. Τι εννοώ;
Ο Χρόνος ως διάσταση υπήρξε από την στιγμή που υπήρξε κίνηση στον Χώρο. Στην ουσία
δηλαδή δεν αποτελεί διάσταση αλλά επινόηση μονάδος συγκριτικής μέτρησης της Κίνησης.
Εύκολα θα μπορούσε καθένας να αντιληφθεί ότι από την στιγμή που δεν υφίσταται Κίνηση,
δεν νοείται Χρόνος κι από την στιγμή που δεν υφίσταται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ανάστροφη Κίνηση
(χωρίς δλδ τη χρήση σημείων αναφοράς), δεν νοείται αλλαγή της χρονικής Κατεύθυνσης.

Από κει και πέρα, ένα συγκεκριμένο σημείο αναφοράς δεν είναι αρκετό να καθορίσει αυτό
που ονομάζουμε (λανθασμένα, κατά την άποψή μου) χρονική κατεύθυνση, μιας κι αυτή
η "ροή", προκύπτει ουσιαστικά από τη σχέση που έχουν όλα τα μέρη του Συνόλου (Κόσμος)
μεταξύ τους.
Κι αυτό επειδή η μέτρηση του Χρόνου είναι ουσιαστικά ένα αποτέλεσμα σύγκρισης ανάμεσα στη
κίνηση που έχουν δύο τουλάχιστον επιλεγμένα συμπαντικά σώματα.

Έτσι, ακόμα κι αν παρακολουθήσεις πχ μια ταινία ανάστροφα, από το τέλος προς την αρχή της,
η κατεύθυνση του Χρόνου για σένα τον ίδιο, τον Παρατηρητή, εξακολουθεί να είναι ίδια, αφού
δεν είναι ανάστροφη η κίνηση όλων των συμπαντικών σωμάτων (και του δικού σου φυσικά ανάμεσα).
Από την άλλη πλευρά, μια Γενική Αναστροφή σαν την άνωθι θα καθιστούσε ανέφικτη την παρατήρηση
ενός τέτοιου φαινομένου, από Παρατηρητή που θα ήταν εντός του συγκεκριμένου συνόλου,
ενώ για τυχόν εξωτερικό Παρατηρητή δεν θα υπήρχε κανένα ζήτημα ανάστροφης Χρονικής πορείας
(όπως ακριβώς με το πισωγύρισμα της ταινίας), παρά μόνο ανάστροφη κίνηση ενός συγκεκριμένου
συνόλου με τον Γενικό "χρόνο" να διατηρεί την ίδια, για τον Παρατηρητή, κατεύθυνση.

Με λίγα λόγια,

το ότι ο Χρόνος είναι απόλυτα εξαρτώμενος από την ολότητα του Χώρου και την Κίνηση που συμβαίνει
σε αυτόν, καθιστά απαγορευτική την ανεξάρτητη αναστροφή του, μέσω της κινητικής αναστροφής ενός
τμήματος του Όλου.
Ακόμα κι αν ήταν εφικτή η αλλαγή κατεύθυνσης αυτής της διάστασης (του Χρόνου) και μόνο
φυσικά αν συνέβαινε ολοκληρωτική-συμπαντική αναστροφή κάθε Κίνησης, δεν θα ήταν εφικτή
σε καμμία περίπτωση η παρατήρηση του φαινομένου αυτού (η αλλαγή δηλαδή της χρονικής κατεύθυνσης)
από οποιονδήποτε Παρατηρητή τόσο εντός όσο κι εκτός του υπό συζήτηση Συνόλου.