οταν εχω αϋπνιες απλωνω τις σκεψεις μου ετσι χωρις πολυ σκεψη

[Nikos Apomakros]

"Σοβαρός" και "Κριός" δεν χωράνε στην ίδια πρόταση  :-P , αλλά μπορώ
να το δεχτώ, σκεπτόμενος ότι φυσικά αστειευόσουν.

Επί του θέματος τώρα, δε μίλησα για "έναν ολόκληρο εαυτό" αλλά για
"τουλάχιστον έναν". Προσπαθώ να προσέχω τι λέω, αν και τελευταία
τείνω να πιστέψω ότι η επιτυχία ή η αποτυχία αυτής μου της προσπάθειας
είναι τελικά θέμα οπτικής γωνίας και μόνο, άρα συμπτωματική.

ΥΓ: Ποιό πράγμα ήταν ενδιαφέρον;
ΥΓ2: Αν και μ' αρέσουν οι προκλήσεις, αποφεύγω να προκαλώ... (ευθέως...).

[larus audouinii]

Για τον αστερισμό της παρθένου με όλα τα παραλκομενά του, τίποτε ;  :lol:
Καλημέρα

[pixie]

Καλημέρα!!! :grin:


[quote user="Nikos Apomakros" post="373000"]"Σοβαρός" και "Κριός" δεν χωράνε στην ίδια πρόταση...[/quote]
Γιατί? :shock:
Μια χαρά χωράνε...  :evil:    

[quote user="Nikos Apomakros" post="373000"]ΥΓ: Ποιό πράγμα ήταν ενδιαφέρον;
ΥΓ2: Αν και μ' αρέσουν οι προκλήσεις, αποφεύγω να προκαλώ... (ευθέως...).[/quote]
ΥΓ. Μα το θέμα της πολλαπλότητας των εαυτών φυσικά. Η παρέλαση των ειδώλων μας στον καθρέφτη της ζωής. Οι δίδυμοι ίσκιοι. ''Ζω είναι είμαι άλλος''.

ΥΓ2. Τις προκλήσεις συνήθως δεν τις διαπραγματευόμαστε είναι στη φύση και στον χαρακτήρα μας και πολλές φορές δεν τις ορίζουμε καν... πχ. η zωγραφική με λέξεις - wordpainting - είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις! Ένα αγνό συναίσθημα είναι πρόκληση. Ένας πανέξυπνος άνθρωπος που παίρνει τη μορφή ενός ταπεινού αινίγματος είναι πρόκληση. Όταν το τέλειο δεν εκδηλώνεται είναι πρόκληση. Η περιφρόνηση προς τα συνηθισμένα, η διάθεση λιποταξίας από ένα καθημερινό πεπρωμένο είναι πρόκληση κλπ.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="373005"]Τις προκλήσεις συνήθως δεν τις διαπραγματευόμαστε...[/quote]

Το κλειδί είναι στα έντονα γράμματα. "Συνήθως". Προκλήσεις όμως
γίνονται και εκούσια. Αυτές προσπαθώ ν' αποφεύγω. Κατά τα άλλα,
οτιδήποτε δύναται να δημιουργεί επιθυμία, τάση, κλίση, ροπή, έλξη,
μπορεί να χαρακτηριστεί σε ανθρώπινο επίπεδο ως "πρόκληση".

Αν τώρα το καλοσκεφτείς, σε πολύ γενικότερο όμως επίπεδο,
οτιδήποτε "κινείται", συμμετέχει στην ενιαία-συμπαντική διάδραση.
Είναι λοιπόν προφανές ότι μέσω της λογικής οτιδήποτε μπορεί
να χαρακτηριστεί πρόκληση. Επειδή "τα πάντα ρει" κι επειδή
συνέπεια κάθε κίνησης είναι η διάδραση, άρα η πρόκληση.

(Κινούμαστε από την πρόκληση προς την πρόκληση.
Μαγικό και απόλυτα βαρετό ταυτόχρονα.)

[Nikos Apomakros]

Κάπως έτσι, με τα παραπάνω δηλαδή, επανήλθαν σκέψεις περί πραγματικότητας,
συμπαντικής μνήμης και πεπρωμένου. Δεν μου είναι εύκολο να θέσω αυτά που
σκέφτομαι με λίγα λόγια. Ποτέ δεν μου ήταν. Θα προσπαθήσω όμως όσο μπορώ.

Ας υποθέσουμε (αποδεχτούμε μάλλον, για χάρη του εγχειρήματος) ότι ο ανθρώπινος
εγκέφαλος συγκρατεί κάθε μα κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας σε μια ιδιαίτερη μνήμη.
Μια μνήμη ικανή να του επαναφέρει σειριακά (ως προς τον χρόνο) οτιδήποτε είδαμε,
ακούσαμε, μυριστήκαμε, αγγίξαμε, γευστήκαμε, σκεφτήκαμε, αισθανθήκαμε κτλ.

Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό;

Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό στο υποκείμενο
το αν ανα-βιώνει τις αναμνήσεις του ή αν διανύει την πρωταρχική περίοδο, κατά
την οποία αυτές δημιουργήθηκαν. Επίσης ότι ο χρόνος (η σειριακή αντίληψη της
κίνησης), είναι πολύ σχετικότερος απ' ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, αφού η
αναβίωση ενδέχεται να συμβαίνει σε τραγικά άνισο πραγματικό χρονικό διάστημα
από το πρωταρχικό.

Εξίσου σημαντικό είναι το ανέφικτο της παραμικρής αλλοίωσης αυτών που
διαδραματίστηκαν ή θα διαδραματιστούν κατά την αναβίωση. Παρόλο που το
υποκείμενο έχει την βεβαιότητα ότι ζει στην πραγματικότητα, όπου δύναται
να επιλέξει ανάμεσα σε μελλοντικές πιθανές καταστάσεις, απλώς αναβιώνει
διανοητικά τις καταστάσεις που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί. Δηλαδή ακολουθεί
παραπάνω από πιστά τις επιλογές που ήδη έγιναν.

Σημαντική είναι και η ομοιότητα της αναβίωσης με το όλο θέμα του πεπρωμένου.
Παρόλο που οι αιτίες ανάμεσα σε αναβίωση και πεπρωμένο διαφέρουν, οι συνέπειες
και τα χαρακτηριστικά είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι
ίσως πεπρωμένο να είναι η συμπαντική μνήμη, αλλά κάτι τέτοιο απέχει οικτρά από
την αλήθεια, αφού το πρώτο προϋπάρχει και κατευθύνει απόλυτα κάθε τι άλλο.

[papadia]

....ναι αλλα τι ειναι πραγματικοτητα?

        και για ποια πραγματικοτητα μιλαμε?

        τη δικη σου, τη δικη μου, τη δικη σας?

        υπαρχουν τοσες πολλες πραγματικοτητες οσοι κ οι ανθρωποι

        ειναι αραγε πραγματικοτητα αυτο

         που αν παψεις να το πιστευεις...δεν εξαφανιζεται?

[Nikos Apomakros]

Έχεις δίκιο ν' αναρωτιέσαι. Εξαιτίας της ανικανότητας συνολικής αντίληψης
πραγμάτων και πραγματώσεων, λέξεις όπως "αλήθεια" και "πραγματικότητα"
ορθώς συνοδεύονται από κτητικές αντωνυμίες προκειμένου να επαληθεύεται
μέσω περιορισμών η ισχύ τους ή αν θες, να προσδιορίζεται σωστά μια θέση,
ένα τμήμα δηλαδή της Πραγματικότητας.

Σκέψου τη φράση "κοίτα τον σκύλο" και την διαφοροποίησή της με τη φράση
"κοίτα τον σκύλο μου".

Επίσης, επειδή αυτό που ονομάζω "σκύλο" μπορεί να είναι και "πάνθηρας",
υπάρχουν ταυτόχρονα και η "πραγματικότητά ΜΟΥ" και η "Πραγματικότητα".
Μάλιστα η πρώτη δεν αναιρεί την δεύτερη, ασχέτως διαφοροποιήσεων.
Είναι πάντα ένα αναπόσπαστο κομμάτι της. Δηλαδή η "Πραγματικότητα" είναι
το ότι αυτό που άλλοι αντιλήφθηκαν/όρισαν ως "Πάνθηρα", εγώ το
αντιλαμβάνομαι/ορίζω/κατονομάζω  "Σκύλο".

Αυτό που αξίζει να συγκρατήσει κανείς ως πολύ σημαντικό (πάντα για μένα)
είναι ότι η Πραγματικότητα πάντα αγκαλιάζει (εμπεριέχει), ΔΕΝ διαψεύδει.
Για σένα και μόνο αδερφή παπαδιά θα πω ότι "η πραγματικότητα
μοιάζει/θυμίζει/φέρνει χριστιανική" βασιζόμενος καθαρά στη διδασκαλία ενός
υποτιθέμενα υπαρκτού προσώπου (είπαμε, είμαι άπιστος).

Όταν λοιπόν η λέξη "Πραγματικότητα" χρησιμοποιείται χωρίς κτητική διάθεση,
δεν μπορεί παρά να εκφράζει το σύνολο της ύλης και της κίνησής της και
δεν τίθεται ταυτόχρονα ως όρος ύπαρξής της η απόλυτη γνώση της.

[larus audouinii]

Όταν λοιπόν η λέξη "Πραγματικότητα" χρησιμοποιείται χωρίς κτητική διάθεση,
δεν μπορεί παρά να εκφράζει το σύνολο της ύλης και της κίνησής της και
δεν τίθεται ταυτόχρονα ως όρος ύπαρξής της η απόλυτη γνώση της.

Με είχε βοηθήσει σε αυτό όταν έψαξα λίγο τις αρχές της λογικής. Υπομονή και κότσια πρέπει να έχεις όταν παρεμβάλουν και μαθηματικοί τύποι. :grin:  Δεν θα το ξανακάνω.

Αν πω τι ωραίες μέρες ...μπορεί και να παρεξηγηθώ. Δεν έχει φτιάξει ο καιρός αλλά προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου.
(έβλεπα μόδα μέσω ιντερνετ, επιστρέφω στην ομορφιά  :grin: )

[papadia]

"   ...Αυτό που αξίζει να συγκρατήσει κανείς ως πολύ σημαντικό (πάντα για μένα)
είναι ότι η Πραγματικότητα πάντα αγκαλιάζει (εμπεριέχει), ΔΕΝ διαψεύδει.
Για σένα και μόνο αδερφή παπαδιά θα πω ότι "η πραγματικότητα
μοιάζει/θυμίζει/φέρνει χριστιανική" βασιζόμενος καθαρά στη διδασκαλία ενός
υποτιθέμενα υπαρκτού προσώπου (είπαμε, είμαι άπιστος)."


      ...αχ αχ αχ κ σενα σε παραπλανησε το νικ μου ε???

         τωρα αν σου πω οτι ειμαι οπαδος της καζαντζακικης ρησης

         -δεν πιστευω τιποτα, δεν ελπιζω τιποτα - κ κατα τη δικη μου ρηση

           προσθετω ...δε φοβαμαι τιποτα...ειμαι λευτερος

           θα με πιστεψεις??? :lol:  :lol:

           ειμαι επισης κ οπαδος της αλλης ρησης

            πιστευε κ μη, ερευνα (προσοχη στο σημειο στιξης)...

            αλλα δε θα συνεχισω αλλο γτ θα βγω πιο απιστη

             κι απο σενα :lol:  :lol:  κ οχι τπτ αλλο θα πρεπει να αλλαξω νικ :lol:  :lol:

[Nikos Apomakros]

[quote user="larus audouinii" post="373035"]Με είχε βοηθήσει σε αυτό όταν έψαξα λίγο τις αρχές της λογικής. Υπομονή και κότσια πρέπει να έχεις όταν παρεμβάλουν και μαθηματικοί τύποι. :grin:  Δεν θα το ξανακάνω.[/quote]

Λίγο άσχετο με αυτό που είπες, αλλά το κολλάω γιατί έγινε αναφορά.
Νομίζω ότι έχει παρανοηθεί λίγο η ουσία των μαθηματικών. Κάπως τα θεοποιήσαμε.
Η αντίληψή μας λειτουργεί συγκριτικά, μέσω των αισθήσεων. Στην ουσία λειτουργεί
μόνο και μόνο επειδή υπάρχει διαφορετικότητα, για τη κατανόηση της οποίας
απαραίτητη προϋπόθεση είναι η Μέτρηση ώστε να γίνουν συσχετισμοί. Για να
λειτουργήσει η μέτρηση, έπρεπε να δημιουργηθούν συστήματα διαφορετικών
βασικών αριθμών και προϊόντων τους, όπως αυτά θα προέκυπταν από
προσυμφωνημένες ή συνεπαγόμενες μεταξύ τους σχέσεις. Οι συνεπαγόμενες
γίνονται αντιληπτές από αργότερα έως πολύ αργότερα ή και ποτέ.

Εδώ αναρωτιέται κανείς "έστω ότι έχεις δίκιο, η παρανόηση που είναι;".

Η παρανόηση που προέκυψε ήταν ότι οι ίδιοι οι αριθμοί, τα σύμβολα και οι σχέσεις τους
με το επιλεγμένο/καθιερωμένο σύστημα μέτρησης, τα μαθηματικά δηλαδή, κατέληξαν να
θεωρούνται σημαντικότερα από τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Δηλαδή την
μέτρηση και ακόμη βαθύτερα, τον σκοπό που αυτή εξυπηρετεί, δηλαδή την κατανόηση
της διαφορετικότητας, την σύγκριση για την επίτευξη μιας πιο ολοκληρωμένης, αν και
καθαρά συσχετιστικής αντίληψης. Το "Σύμπαν" δεν είναι βασισμένο σε αριθμούς, απλώς
τα συστήματα μέτρησης είναι ο μόνος τρόπος να εκφραστεί με τρόπο που να είναι
αποδεκτός από την αντίληψή μας.

Αυτό που λέω λοιπόν είναι ότι πιο σημαντική, των αριθμών, είναι η μέτρηση. Πιο σημαντική
της μέτρησης, η σύγκριση. Πιο σημαντική της σύγκρισης, ο συσχετισμός κι η κατανόηση, άρα
πάνω από όλα τελικά η αντίληψη.

Θα σας έλεγα πως μόνο όταν ο σκοπός δημιουργεί το μέσον, το μέσον δεν είναι άσκοπο,
αλλά θα βγει μετά ο Δίδυμος από μέσα μου και θα πει "Το "Ανεκτίμητο" είναι μια ακόμη
εκτίμηση". Οπότε άκυρο μέχρι να το συζητήσω διεξοδικά μαζί μου.

[Nikos Apomakros]

[quote user="papadia" post="373038"]

      ...αχ αχ αχ κ σενα σε παραπλανησε το νικ μου ε???

         τωρα αν σου πω οτι ειμαι οπαδος της καζαντζακικης ρησης

         -δεν πιστευω τιποτα, δεν ελπιζω τιποτα - κ κατα τη δικη μου ρηση

           προσθετω ...δε φοβαμαι τιποτα...ειμαι λευτερος

           θα με πιστεψεις??? :lol:  :lol:

           ειμαι επισης κ οπαδος της αλλης ρησης

            πιστευε κ μη, ερευνα (προσοχη στο σημειο στιξης)...

            αλλα δε θα συνεχισω αλλο γτ θα βγω πιο απιστη

             κι απο σενα :lol:  :lol:  κ οχι τπτ αλλο θα πρεπει να αλλαξω νικ :lol:  :lol:[/quote]

Πιστεύεις στην έρευνα λοιπόν

Έχεις δίκιο πάντως. Το "δε φοβάμαι" είναι η μεγαλύτερη των προϋποθέσεων.
Το "είμαι λεύτερος" ωστόσο, θα το θεωρώ πάντα μια παγίδα λογικής και τίποτε άλλο.
Και μόνο για να το σκεφτείς άλλωστε, δεσμεύεσαι από τις λέξεις

[papadia]

"..Το "είμαι λεύτερος" ωστόσο, θα το θεωρώ πάντα μια παγίδα λογικής και τίποτε άλλο.
Και μόνο για να το σκεφτείς άλλωστε, δεσμεύεσαι από τις λέξεις  



       επειδη κατανοω επακριβως τι εννοεις

       το θετω διαφορετικα

       ....ειμαι λευτερη μεσα απο την Απολυτη Δεσμευση...

       ...ειμαι λευτερη μεσα στα δεσμα μου που ουτως ή αλλως

          αλλοι μου εχουν επιβαλει...

       ...ειμαι λευτερη μεσα στα ορια που εχω βαλει στη ζωη μου!

          οποτε ναι....η λεξη λευτερος ειναι απο μονη της παγιδα

          κ εμπεριεχει τη δεσμευση..

[papadia]

[papadia]

...μερικες φορες ο ανθρωπος πνιγεται

       απο τον ιδιο του τον εαυτο..

       Τοτε κανω...μια γυρα..

       κ συνερχομαι...


      Εσεις πως  αντιδρατε???

[papadia]