οταν εχω αϋπνιες απλωνω τις σκεψεις μου ετσι χωρις πολυ σκεψη

[papadia]

 


      ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ κ χωρις σχολια....

      απλα μια καλημερα :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

[papadia]

....σουρουπωνει...

     ........νυχτωνει....


             και σκεφτομαι

             αν δε σου λειπει κατι οταν νυχτωνει

             τοτε μπορεις να θεωρησεις τον εαυτο σου

             ευτυχισμενο!


                    αληθεια ποσο ευκολο μπορει να ειναι αυτο???

[Nikos Apomakros]

Τι να σου πω βρε Παπαδιά...
νυχτώνει δε νυχτώνει, όταν δεν σου λείπει κάτι είναι κρίμα να μην θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο.

Vu?

[papadia]

....


          ...τωρα με μπερδεψες λιγο

             δυο αρνησεις...μια καταφαση   οκ...


            οταν μου λειπει κατι....δεν ειμαι ευτυχισμενη   :lol:  :lol:


            λοιπον εγω ξερεις τι κανω κατι τετοια σουρουπα??


            γραφω ....γραφω....γραφω...οτι μου κατεβαινει στο μυαλο..


           ειναι κατι σαν βαλσαμο να γραφεις σε στιγμες συναισθηματικης φορτισης

           νομιζω οτι γραφοντας κ η χαρα κ η λυπη βαλσαμωνεται

           και απο άύλη μετατρεπεται σε χαρτινη..σα το χαρτι που γραφεις

           Η ζωη ...τα χρονια που περνανε...η σοφια που αποκτας...η εμπειρια...

           λειαινουν τον ενθουσιασμο κ τα εντονα συναισθηματα μας οπως

           το κυμα λειαινει το βραχο!

[Nikos Apomakros]

Η ζωη ...τα χρονια που περνανε...η σοφια που αποκτας...η εμπειρια...
λειαινουν τον ενθουσιασμο κ τα εντονα συναισθηματα μας
οπως το κυμα λειαινει το βραχο

Ακολουθεί διπλή άρνηση.

Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω σχεδόν απόλυτα.

Και αφαίρεσα το θαυμαστικό από την πρότασή σου,
σε μια προσπάθεια να εξαλείψω το "σχεδόν"...

[papadia]

Ειναι και αυτα τα απογευματα της κυριακης...

           που προσπαθω...


   ...προσπαθω να θυμηθω...

      ετσι με μεγαλωσαν...ετσι με εμαθαν να ζω..

      κ ετσι ζω..

      παντα θυμαμαι να με κινουν νηματα,

      στην αρχη των γονιων μου, μετα του συντροφου μου
   
      μετα των παιδιων μου..

      νηματα...παντου νηματα

      μερικες φορες νομιζω πως τα σχοινια γαντζωθηκαν

      τοσο βαθια κατω απο το δερμα μου που σαν κισσοι

      εισχωρησαν μεσα μου, ενωθηκαν με τη ψυχη μου

      με τα μπορω μου...με τα θελω μου

      ενα τετοιο συνονθυλευμα συναισθηματων

      που χαθημα μεσα σε αυτα

      ξεχασα τι μπορω κ τι θελω

      ποιο καλο ειναι το δικο μου

      ξεχασα να μεγαλωσω

      μαλλον θελω να ξεχασω οτι μεγαλωσα

      κ κρατησα για παντα τη παιδικη μου εικονα!!

     

      παντα τα σουρουπα με μελαγχολουσαν

      φταιει το σουρουπο?

      φταιω εγω?

      φταιει ο αδυσωπητος χρονος που περναει?

      φταινε ολα?

      φταιτε εσεις που με διαβαζετε???


     καλο απογευμα

[papadia]

   και καλη εβδομαδα να εχουμε!

[papadia]

...διαβασα ενα υπεροχο βιβλιο

      σας το συστηνω ανεπιφυλακτα

  Το ξυπόλητο σύννεφο

Η ιστορία μιας κωμωδίας: Μυθιστόρημα

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ωκεανίδα, 2010
396 σελ.
ISBN 978-960-410-601-1, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 18,26

Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα [DDC: 889.3]

Οι θεοί, συνταξιούχοι εδώ και πολλούς αιώνες, ξέχασαν τον Δαίμονα που είχαν στείλει στην Αθήνα για να καθοδηγήσει τον Σωκράτη. Κι αυτός, λίγο πριν εγκαταλείψει το σύμπαν των ανθρώπων, αποφασίζει να αφηγηθεί την ιστορία των καιρών εκείνων. Πώς έφτασε στην πόλη στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, πώς συνάντησε τον αλλόκοτο προστατευόμενό του, και για ποιο λόγο ο Αριστοφάνης αποφάσισε να γράψει τις "Νεφέλες" του, όπου παρουσιάζει έναν Σωκράτη αιθεροβάμονα, ο οποίος διδάσκει στους μαθητές του πώς να γλιτώνουν από τα χρέη τους χωρίς να τα πληρώσουν. Τα πράγματα περιπλέκονται, αφού ο κωμωδιογράφος διασύρει τον ήρωά του την ίδια στιγμή που τον κάνει διάσημο στην πόλη του, όπου ως τότε ζούσε στο περιθώριο, γνωστός μόνο στην ομήγυρη των φίλων του.

Μια κωμικοτραγική ιστορία με πρωταγωνιστές τον "πατέρα πάσης φιλοσοφίας", τον κωμωδιογράφο του, την ώριμη πλην όμως πάντοτε γοητευτική Ασπασία, τον αυτάρεσκο Αλκιβιάδη και τη συνέλευση των θεών που κυβερνούν, όχι πάντα αποτελεσματικά, το ανθρώπινο σύμπαν. Και όλα αυτά σε μιαν Αθήνα που ακολουθεί τον δρόμο της μοίρας της ανάμεσα στον πολεμικό ηρωισμό, στην πολιτική αλαζονεία, στο μεγαλείο των αισθημάτων και στην καθημερινή της ποταπότητα.

[papadia]

καλημεραααααααααα  


     και χρονια πολλα στους εορταζοντες

     κ επειδη εγω εναν ξερω εδω μεσα, χρονια πολλα,καλα κ αυτυχισμενα Κωστη!

[papadia]

[papadia]

..καπου διαβασα για το συνδρομο του ελεφαντα..

      και σκεφτομαι...

      ετσι ειναι. Ολοι ειμαστε λιγο-πολυ

      σαν τον ελεφαντα του τσιρκου.

      Περιδιαβαινουμε τον κοσμο δεμενοι σε

      εκατονταδες παλουκια που μας στερουν την

      ελευθερια.Ζουμε πιστευοντας οτι "δεν μπορουμε"..

      παθαμε το ιδιο με τον ελεφαντα.

      Χαραξαμε στη μνηνη μας αυτο το μυνημα...

        "δε μπορω, δε μπορω κ ποτέ δε θα μπορεσω"

      οτι ακριβως εκανε το μικρο ελεφαντακι τοσα χρονια στο τσιρκο.

      Ζουμε μεσα στα ορια της αναμνησης ,εκεινου

      που δεν τα καταφερε.
       
      Ο μοναδικος τροπος, να μαθουμε εαν μπορουμε

      ειναι να προσπαθησουμε παλι, με ολη μας τη ψυχη!



         ποια ειναι η δικη σας αποψη για το συνδρομο του ελεφαντα?

[papadia]

αααα ξεχασα ..να σας κερασω ενα απογευματινο καφεδακι!!!

 

[Nikos Apomakros]

[quote user="papadia" post="373497"]ποια ειναι η δικη σας αποψη για το συνδρομο του ελεφαντα?[/quote]

Ότι είναι λίγο παράταιρο να ονομάζεται "σύνδρομο του ελέφαντα"
ένα σύνδρομο που αφορά κάθε σχεδόν έμβιο οργανισμό που
διαθέτει εγκέφαλο...

Ας μη ξεχνάμε πχ για ποιόν ακριβώς λόγο "χορεύουν" οι αρκούδες.

Μου θύμισες κάτι που είχα γράψει.


Ο χαλκάς


Με τρόμαξαν...

η θανάτου μυρωδιά
ενός τριανταφύλλου

η παύση του μωρού
μπρος στο δικό μου κλάμα

τ'αθώο βλέμμα του φιδιού
μέσα στη κόλασή του

το φυσικό φαινόμενο
που ονομάσαν θαύμα

μιας αρκούδας ο χορός
που νόμιζε
πως όλα καίνε πια
κι όλα πληγώνουν

με τρόμαξαν
όσοι τους χλέμπουρες πληρώνουν...
γελώντας

γιατί...

ξεχάσαν πως για όλους,
οι αναμνήσεις,
αν μπορούσαν να 'ναι κάτι,

θα'ταν χαλκάς στη μύτη...

[papadia]

"     γιατί...

ξεχάσαν πως για όλους,
οι αναμνήσεις,
αν μπορούσαν να 'ναι κάτι,

θα'ταν χαλκάς στη μύτη..."



              ποσο βαθια αληθινο!!!


              αληθεια κ οι κακες κ οι καλες αναμνησεις

              ειναι αραγε χαλκας στη μυτη?



                       για μενα ναι ...ειναι....

                         


                         καλο βραδυ με παρεα τις αναμνησεις σας!!!

[papadia]