απολογισμοι επανεκτιμησεις επαναπροσδιορισμοι

[papadia]

...Σκεφτομαι μερικες φορες

       να υπηρχε ενας "Καδος Ανακυκλωσης της Μνημης"

       Να μπορεις με μια απλη ΔΙΑΓΡΑΦΗ

       να διωξεις απο πανω σου

       ολο αυτο το βαρυ φορτιο!!!!

       Ασηκωτο φορτιο!

       Τυψεις, ενοχες,παραληψεις...

       πραγματα που επρεπε να κανω

       κ δε Τολμησα να κανω

       πραγματα που επρεπε να κανω

       κ δεν Προλαβα να κανω

       Συναισθηματα που επρεπε να εκφρασω

       κ δε το εκανα

       Ηθελα να πω "σαγαπω" σε αγαπημενα μου προσωπα

       κ δε το εκανα γτ υπεθετα ανοητα οτι το ξερουν!

       Ηθελα να ζητησω "συγνωμη" για τα λαθη μου

       κ δε τολμησα να το κανω!

       Δε συγχωρεσα οταν επρεπε..

       Μονο να μπορουσα να γυριζα το χρονο πισω...

       θα αγαπουσα απ΄'την αρχη

       θα συγχωρουσα

       θα επανεκτιμουσα

       θα εκρινα με μεγαλυτερη επιεικια

       θα ξαναζουσα απο την αρχη τη ζωη μου

       κουβαλωντας το μονο φορτιο στη πλατη μου

       τις εμπειριες μου........

         

           μα που ειναι αυτο το κουμπακι η"ΔΙΑΓΡΑΦΗ"?

               δεν ειχα ποτε καλες σχεσεις με αυτα

               τα περιεργα κουμπακια!!!!!

[Nikos Apomakros]

πάνω ακριβώς σε αυτό το θέμα, αποσπασματικά από το "Η Δίκη"...

"...Αυτό που θυμάμαι πεντακάθαρα ήταν τα λόγια μου κι ο τόνος της φωνής μου. "Πάψε! Πάψε πια...".
Δεν κατάφερα να πάψει κι ο εισαγγελέας, του οποίου δεν μπόρεσα να προσδιορίσω ποτέ την θέση στο
δωμάτιο. Κι όμως η φωνή του ακούγεται πεντακάθαρα θαρρείς και βγαίνει από παντού.
Τρυπάει τα αυτιά μου βάναυσα, με τις κατηγορίες που απαγγέλει... ακόμα."

Δεν θέλω διαγραφή, δεν την θεωρώ αναγκαία. Απλά να σωπάσει ο "κατήγορος". Να σωπάσει κάθε
φωνή που θαρρείς υπάρχει μόνο και μόνο για να σου υπενθυμίζει αυτά που δεν θες να θυμάσαι.

[papadia]

...Ερχονται κατι στιγμες που βαζεις ανελεητα ερωτηματα στον εαυτο σου..

       Προσπαθεις να στυψεις το μυαλο σου.

       Θες να γινεις καλιτερος...κ τοτε αρχιζεις να ψαχνεις

       να σκαβεις με νυχια κ με δοντια..

       Γδερνεις τη ψυχη σου...

       ματωνεις τη ζωη σου..

       Και αναρωτιεσαι διαρκως

       Και ψαχνεις κ αναζητας τη ψυχη σου, τη ζωη σου, το παιδι που ησουν καποτε,

       απο που ξεκινησες, την αφετηρια σου..

       Θυμασαι τους ανθρωπους που περασαν απο τη ζωη σου

       κ που εφυγαν ....ολοι....

       τι επιρροη ειχαν στη δικη σου ζωη..

       Ξαφνικα γλυστρας κ βγαινεις θαρρεις απο το σωμα σου, απο τη ψυχη σου,

       απο τη ζωη σου, απο τα ορια σου, απο την καθημερινοτητά σου

       κ εκει που νομιζεις οτι βρηκες την ακρη, οτι βρηκες τη λυση

       κ εισαι χαρουμενος για αυτο,

       ετσι ξαφνικα παλι βρισκεσαι σε αδιεξοδο..στο Απολυτο Μηδεν!

       Χανεσαι μεσα στην αλυσιδα των σκεψεών σου

       Και ενω προσδοκουσες στη διαδικασια της αναζητησης

       Ξαφνικα ξεχνας απο που ξεκινησες , ξεψνας την αφετηρια

       και χανεσαι!

       και απογοητευεσαι!

       κ κλαις κ γελας μαζι!

       Και τωρα παλι απο την αρχη..

       Χρονια τωρα με την ιδια σειρα..

       Επαναλαμβανομενη Αναγκη?

       Ισως!

       Επιτακτικη Αναγκη?

       Πιθανον!

       Αλλα Παντα Αναγκη......

[papadia]

........ποσο της αρεσε της Τοσοδουλας να ονειρευεται.....

        πιστευε, νομιζε, αγαπουσε,

        προσπαθουσε να ζησει σε ενα δικο της κοσμο,

        χωρις τα αγκαθια της κακιας κ του μισους

        περπατουσε κ οτι εβλεπε το πιστευε

        οτι της ελεγαν το δεχοταν

        κ οταν αρχισε να καταλαβαινει που βρισκοταν

        εκλεισε τα ματια, εσφιξε τα δοντια

        να μην ουρλιαξει!!

        οταν ειδε ο,τι εχτιζε να γκρεμιζεται

        φωτια να καιει τον κοσμο της

        τοτε εννοιωσε τα μεγαλα "τιποτα" που ζουσε!!!!

[pixie]

Ας πάω λοιπόν ξανά στο παζάρι της ζωής. Λεω σήμερα ν' αγοράσω έναν συντονιστή ψυχής κι ένα μεγάλο μεταξωτό κόκκινο φιόγκο για τον επόμενο χορό των μεταμφιεσμένων... ;-)    
 

Κάποτε έρχεται μια μεταιχμιακή στιγμή στη ζωή μας που κάνουμε έναν σοβαρό απολογισμό και ξαφνικά όλα γύρω μας μοιάζουν λιγοστά και μυρίζουν ανεπάρκεια.
'Εχουμε πολλά κρατούμενα... Παλέψαμε για τα συναισθήματα και την ψυχική μας πληρότητα, κοπιάσαμε, απογυμνωθήκαμε, αποκτήσαμε κάποια εύθραυστα προνόμια σε επίπεδο κοινωνικών στόχων.
Κάναμε τα πάντα για να νιώσουμε πως επιτέλους υπάρχει μεγαλείο στην ανυποψίαστη ανθρώπινη μοίρα, βρήκαμε τον άνθρωπό μας, περάσαμε στην παραγωγή και την δημιουργία, νιώσαμε πως επιτέλους αυτή η γη κατοικείται...
 
Και ξαφνικά? Παρουσιάζεται η μεγάλη ανατροπή! Κι όλα καταρρέουν...
Θεωρώ πως αυτό ακριβώς είναι ένα καίριο σημείο, κάτι σαν ορόσημο για τον άνθρωπο, όπου ενώπιος ενωπίω, συναντά γυμνό τον εαυτό σου σε έναν εσωτερικό καθρέφτη καμωμένο στα μέτρα του, μα βλέπει πως στο είδωλο υπάρχει κάποιος άλλος που του μοιάζει, αλλά όχι ο ίδιος!

[papadia]

.....σκεφτομαι πως οσο μεγαλωνουμε

     γινομαστε ολο κ πιο φτωχοι...

     χανουμε αγαπημενα μας προσωπα

     που καποτε μας στηριζαν με την αγαπη τους

     κανουμε δικη μας οικογενεια,παιδια κιομως

     οταν χανουμε τους δικους μας ανθρωπους

     νοιωθουμε ορφανοι..

     θυμαμαι τον πατερα μου πολλες φορες

     οταν ημουν μικρουλα καποιες κρυες νυχτες

     που φοβομουνα...

     θυμαμαι μια συγκεκριμενη νυχτα που εκλαιγα

     τοτε που αναγκαστηκαμε να μεταναστευσουμε

     που τον ρωταγα γτ?? γτ?

     κ μου απαντουσε....μη φοβασαι ...ολα θα περασουν...κοιμησου..

     κ ενω εγω προσπαθουσα να κοιμηθω τον ακουγα να κλαιει σα

     μωρο ολη νυχτα..

     ετσι κ τωρα....παλι που φοβαμαι αλλα δεν τον εχω διπλα μου

     να του πω οτι.....φοβαμαι μπαμπα....φοβαμαι ...

     αλλα τωρα πια φοβαμαι μονο εμενα  γτ μονο εγω μπορω να κανω

     κακο στον εαυτο μου...

     ποσο μου λειπεις....μπαμπα....μαμα.....