Μάσκες και Παραπλάνηση...

[pixie]

Ο Βερνάν λέει πως τα προσωπεία είναι η ''εμπειρία του απολύτως ετέρου'' κι είναι διαπιστωμένο πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν καλή σχέση με την ετερότητα είτε για λόγους συγκάλυψης πλευρών του εαυτού τους, είτε γιατί τους αρέσει να υποδύονται πολλαπλούς ρόλους που δεν υπάρχουν ή δεν μπορούν να εκφραστούν στην καθημερινότητα... είτε σαν παιχνίδι, αθώα διασκέδαση... είτε...

Πιθανότατα κάθε μάσκα προσδίδει, εκτός από την μορφή, συγκεκριμένες ιδιότητες με κίνδυνο πολλές φορές το ψευδαισθησιακό να αυτονομείται και να βιώνεται ως πραγματικότητα φτάνοντας στο τέλος να μην αναγνωρίζεται η αλήθεια της πρώτης μορφής.


Γιατί κάποτε νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε?
Γιατί φοράμε διάφορα πρόσωπα δανεισμένα για την περίσταση?
Γιατί μπαίνουμε σε μια τόσο αντιφατική διαδικασία?

[pixie]

Βρίσκω πολύ σχετικό το παρακάτω που ακούω τώρα...

We locked ourself inside
The clown was out of control
He stood there with his knife
But we had spoons and fire

Before he came to us
He went to a house of mirrors
His face, he painted white
He came while no one knew him
Kill the clown
He's so unfair

[larus audouinii]

Σε διαβάζω βιαστικά τώρα. Όμως, μάλλον ένα ακόμη ελάττωμα του χαρακτήρα μου, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι πως έλκομαι από τους πιο ευθείς δρόμους και σοκάκια. Το περίεργο θα ήταν πως όταν είσαι φτιαγμένος έτσι, είσαι και πιο ευάλωτος σε αυτές, στην αναγνώριση και στις συνέπειες. Το περίεργο είναι πως ανατομικά είμαστε καλά φταγμένοι ώστε ακόμη και η όσφρηση να εργάζεται τέλεια  :smile:
Καλημέρα (φιλιά)

[κώστας]

larus audouinii
[size=13]Αν έλκεσαι είναι όντως ελάττωμα. Αν ελκύεσαι όμως είναι προτέρημα. Σε κάθε περίπτωση μπορούμε να το αποδώσουμε και στη γραμματική.[/size]

[κώστας]

pixie
[size=13]Οι απαντήσεις προηγούνται των ερωτήσεων για να ψάξουμε να βρούμε άλλες δικές μας;[/size]

[pixie]

[quote user="κώστας" post="370977"]pixie
[size=13]Οι απαντήσεις προηγούνται των ερωτήσεων για να ψάξουμε να βρούμε άλλες δικές μας;[/size][/quote]

Δεν είναι τόσο απλό το θέμα, έχει κάθε δυνατότητα να αναπτυχθεί ελεύθερα και να αναλυθεί από πολλές πλευρές και πολύ περισσότερο δεν είναι κουίζ, δεν έχει δλδ. τέτοια μορφή, ώστε να θεωρηθεί ότι δόθηκαν κάποιες απαντήσεις σε συγκεκριμένα ερωτήματα.

[larus audouinii]

ςαόχ ύβαςρ ιαταούκεγ, λλάπο κιαφέτου έφτουπν.
Η δόλια. Έλκος.Τα πρωϊνά λειτουργώ σαν μεθυσμένος ανελκυστήρας.  
Αμέσως πια. Πιφ

[pixie]

[quote user="larus audouinii" post="370983"]Τα πρωϊνά λειτουργώ σαν μεθυσμένος ανελκυστήρας. [/quote]

Αυτό δεν το βρίσκω κακό! :smile: Και μου θύμισες αυτή τη στιγμή τον Μπωτλαίρ που έλεγε ότι το καλύτερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να μπορούμε να είμαστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν! :grin:

'Ελεγε λοιπόν: ''Για να μην νιώθετε το τρομερό φορτίο του χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.

Αλλά από τι? Από κρασί, από ποίηση, από αρετή, από ό,τι προτιμάτε. Αλλά μεθύστε!

Κι αν κάποιες φορές στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική τη μοναξιά του δωματίου σας σας τύχει να ξυπνήσετε, αφού η μέθη έχει ελαττωθεί ή χαθεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει... ρωτήστε το τι ώρα είναι. Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι θα σας απαντήσουν: Είναι ώρα για να μεθύσετε!''

[larus audouinii]

Μάγια να είσαι καλά. Απόλαυση ήσουν  :grin:  :grin:
Συνεχίζοντας στο κλίμα, προσπαθω να θυμηθώ...χεχε Πιο σημαντικό από την γνώση είναι η φαντασία. Κάπως έτσι είχε πει ο Αϊνστάιν.

[Nikos Apomakros]

Ωραίο θέμα

Δεν ξέρω (ή δεν θυμάμαι) τι είπε ο Αϊνστάιν. Ιδιαίτερα σημαντική για μένα η ιδέα. Την θεωρώ ως την ένωση αλλά και το ισχυρότερο εργαλείο φαντασίας και γνώσης. Γιατί πόσο νόημα άραγε θα είχαν και τα δυό τους, αν δεν μπορούσες να τα προσαρμόσεις και χρησιμοποιήσεις στη ζωή σου.

Δύο τα σχετικά.

"Η ζωή σα δωμάτιο π'αναβοσβήνει, φτωχό δωμάτιο, με χαλασμένο φως, φως που θρυμματίζεται, που χορεύει στη σκόνη κι άγγελοι ρυτιδιασμένοι, ολόιδιοι με πιόνι, για μια ιδέα, σε μια ιδέα, χωρίς ιδέα, χτίζουν το αύριο όπως το όρισε το χτες, δεμένοι μ'όρους αόρατους, τον διάολο πετροβολούν ή τον υμνούν, θαρρείς και ξέρουν τι υπάρχει και τι όχι, όταν αδειάζει απ΄τις εικόνες μας η κόχη"
(Θέατρο Σκιών, μέρος ΙΙ)


"Δεν είμαι πια παιδί. Κι οι ζωγραφιές στους τοίχους δεν κινούνται χρόνια τώρα.......
......Τα έμαθα όλα και τις κατέστησα έτσι ακίνητες. Επειδή η γνώση σκοτώνει
καμμιά φορά την φαντασία. Ή και πάντα."  
(Η Άκρη)

Με εκφράζουν ακόμη. Και δεν έχω δίκιο. Δεν έχω κι άδικο. Δεν έχω και τίποτε.
Και για να μην ανησυχήσει κανείς (λέμε τώρα), δεν έχω και κάτι.


Λέγαμε και διάφορα χαζά, παλιά, με έναν φίλο μου, για να χαμογελάμε αμυδρά,
κάποιες φορές που μάλλον πραγματικά το χρειαζόμασταν:

"Περίεργη νυχτιά απόψε", είπε ο δεινόσαυρος στην πυγολαμπίδα.

[Nikos Apomakros]

[larus audouinii]

(με όμορφο φεγγάρι πάνω)

χαχαχα Πραγματικά Απόμακρε δεν ήξερα πως θα ανεβάσεις τραγούδι, σκεφτόμουν όταν πόσταρα πως θα ειμαι εκτός θέματος.

[pixie]

Οι μάσκες άλλοτε καλύπτουν, άλλοτε παραπλανούν, άλλοτε όμως πληγώνουν...ναι, καθώς τις φοράς ή τις βγάζεις πληγώνουν.

Δημιουργούν αυταπάτη αλλά είναι και μορφές της αλήθειας... ίσως βέβαια όχι η ίδια η αλήθεια - που δυστυχώς είναι πάντα μια - άσχετα από τα χίλια πρόσωπα που ωσάν άλλη μέδουσα ξέρει να υποδύεται.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="371109"]Οι μάσκες άλλοτε καλύπτουν, άλλοτε παραπλανούν, άλλοτε όμως πληγώνουν...ναι, καθώς τις φοράς ή τις βγάζεις πληγώνουν.

Δημιουργούν αυταπάτη αλλά είναι και μορφές της αλήθειας... ίσως βέβαια όχι η ίδια η αλήθεια - που δυστυχώς είναι πάντα μια - άσχετα από τα χίλια πρόσωπα που ωσάν άλλη μέδουσα ξέρει να υποδύεται.[/quote]

Η αντίληψή μας όμως είναι μια μάσκα. Μια μάσκα που την "φοράμε"
σε όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν. Και τους φοράμε εύκολα την
μάσκα. Την κάθε μάσκα. Δώσαμε στις μάσκες και ονόματα. Εύκολο,
δύσκολο, όμορφο, άσχημο, μικροπρεπές, ηρωικό, ανήθικο, αγνό.

Όμως στην ουσία τίποτε δεν έχει μάσκα. Τίποτε δεν είναι "υποκριτικό".
Το ψέμμα είναι κάτι που εμείς για μας χρησιμοποιήσαμε ως έννοια,
κάτι στο οποίο εμείς πιστεύουμε. Και απογοητευόμαστε όταν "διαψευδόμαστε"
διότι θέλουμε η μάσκα που η αντίληψή μας χαρίζει τριγύρω απλόχερα, να
είναι και το πραγματικό πρόσωπο των πραγμάτων.

Θα έλεγα "είμαστε μακράν γελασμένοι" αλλά ακόμη κι αυτό θα
αποτελούσε μια μάσκα που εγώ μας φόρεσα. Θα με διαψεύσω.
Δεν είμαστε κάτι. Δεν είμαστε τίποτε πέρα από μάσκες των άλλων.
Συνήθως μάλιστα διαφορετικές μάσκες για τον καθένα τους.

[pixie]

Είναι πολύ ανθρώπινο... ενδίδουμε σε παιχνίδια ψευδαίσθησης για να ξεφύγουμε από τη μοναξιά ή την αδράνεια ή την αίσθηση ανησυχίας για τη ζωή.
Είμαστε από τη μια εμείς - παντοδύναμοι και μόνοι - κι από την άλλη η μάσκα που βγαίνει προς τα έξω, προς τους άλλους.

Φορώντας τη μάσκα είμαστε ικανοί να παίξουμε πολλαπλούς ρόλους, παιχνίδια μορφών, αισθήσεων, χρωμάτων... μέχρι να ξαναγυρίσουμε στις ενδοσκοπήσεις μας, στη μοναχικότητά μας συγκλονιστικά σχεδόν, φορτωμένοι εικόνες και εμπειρίες άλλοτε πιο γεμάτοι κι άλλοτε αηδιασμένοι από τη μετριότητα.