Μια Ματια στο ΚΟΣΜΟ.........

[riaghul]

Summer.... τωρα που εχω και κινητρο ...(την εκδοση βιβλιου) και υποστηρικτη εσενα...χμ!!! εχω πολλες περιγραφες να κανω...
Κι επειδη κι εγω δεν ταξιδευω ποτε με γκρουπ αλλα μεμονωμενα...
εχω και τις εμπειριες μου...
Θα επανελθω ομως..γιατι αυτες τις μερες ...πνιγομαι....
Κι εχω κι εμπνευση βρε γμτ...γιατι θυμηθηκα μια ομορφη διαδρομη στο
KARAKORUM......
Μετα το Σαββατοκυριακο θα τα ξαναπουμε...

Μινορακι μου...καλη μπορει να ειναι η Ολλανδια...αλλα η Ευρωπη
δεν ειναι του "γουστου "μου πια....εκτος απο ενα ταξιδακι για τον ηλιο του Μεσονυκτιου...απο την υπολοιπη ...δεν με αγγιζει τιποτα...
 

[PoiSoN_GiRL]

minoraki mou egw pali epeidh exw empeiria apo Italous pou prospa8ousan apegnwsmena na milisoun agglika.... ais8anomai tuxerh pou gnwrizw Italika , diaforetika me nohmata 8a ginotan h sunnenohsh !!!
xixixixixixiixixixixixixii !!!  :lol:  :lol:

[minoraki]

    ρια μου καλη μου φιλεναδα.....ξερεις το ποση μεγαλη εκτιμηση σου εχω....παρ ολα αυτα, εχω μια διαφορετικη αποψη, οσον αφορα ενα ταξιδι στην ευρωπη....προσωπικα καθολου δεν με χαλαγε να παρω το φερρυμποτακι απο την πατριδα μας την ομορφη πατρα και να παω ενα ταξειδακι στην ιταλια.....ναπολη-ρωμη-πιζα-σιενα-φλωρεντια-βενετια-γενοβα κλπ κλπ.....μετα απο μερικα προβληματα αρκετα σοβαρα που περασα στη ζωη μου προσφατα, δεν θα μου ξυνιζε καθολου, εαν επισης επαιρνα το αεροπλανακι και με πηγαινε μεχρι το αμστερνταμ.....η ολλανδια τον μαϊο ειναι ενας ζωγραφικος πινακας, πνιγμενη μεσα στα χρωματα των λουλουδιων που ανθιζουν παντου και ιδιως της τουλιπας....ή ακομα και να πηγαινα στην βρεττανη και πιο συγκεκριμενα στο pont-chatteau, της ναντης, να τρωω τα θαλασσινα της και να αγναντευω τον ατλαντικο....σε ολα αυτα τα μερη που ανεφερα εχουμε φιλους και συγγενεις, οποτε οπως καταλαβαινει θα παιρνουσαμε <<ζωη και κοτα>>! δυστυχως ομως εδω στο ελλαντα <<duty και παραduty calls>>     ....δλδ εχω υπο την προστασιαν μου 3 υπεργηρες κυριες....και αυτες ειναι η μητερα μου, η θεια μου και η πεθερα μου  :evil:  :evil:  :evil: .....και η μητερα μου πριν απο 1 μηνα περιπου εκανε εγχειρηση καρδιας και εχασε και την αλλη αδελφη της πριν 20 ημερες.....οποτε δεν μπορω να παω ουτε μεχρι τον αλλο μεγαλο ερωτα της ζωης μου που ειναι το ναυπλιακι μου.....
γι αυτο σου λεω κουκλα μου, οτι καθολου δεν θα με χαλαγε ενα ταξειδακι-αστραπη στα μερη της ευρωπης που προανεφερα.....με ολη μου την αγαπη, τον σεβασμο και την εκτιμηση μου σε σενα....φιλια πολλα! Π Ο Λ Λ Υ!

[riaghul]

Καλη σου μερα Πολλυ...
Σε ευχαριστω για την εκτιμηση και τα καλα σου λογια..
Να εισαι καλα ..και ευχομαι ..απο καρδιας ..το ευχομαι
να ξεπερασεις τις δυσκολιες σου και να απολαυσεις ..οτι σου εχει
λειψει...
Καλη μου, καπου ανεφερα οτι ..αλλου θελουμε να παμε..
κι αλλου η ζωη μας παει..
Ας τη δεχτουμε ετσι οπως ερχεται...
και να περναμε καλα μεσα απο τα δυσκολα..
ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ..


Κριμα που αυτες τις μερες δεν μπορω να περιγραψω κατι να σε ταξιδεψω..
Θα περασει ομως και θα τα πουμε..
ΝΑ  βρισκεις ομορφια μεσα απο τα καθημερινα πραγματα
Εχει τη δικη του γραφικοτητα κι αυτο..
πιστεψε με..
και....ειμαι ..εδω
φιλια ..Μαρια

[minoraki]

γεια σου υπεροχο μαρακι.....λοιπον, παντοτε ελεγα οτι εμεις οι γυναικες καταλαβαινομαστε απολυτα μεταξυ μας....και τωρα αποδεικνυεται περιτρανα.....γιατι η μια αντιλαμβανεται αμεσως αυτο που θελει να πει και εκπεμπει η αλλη.....εχω μια πολυ καλη φιλη που, μετα απο μυρια οσα εχει περασει και αυτη στη ζωη της λεει <<....εγω στο τελος θα συγκατοικησω με γυναικα....>>       .....και ποσο δικιο εχει.....
συμφωνω μαζι σου 100% στο οτι απο αλλου ξεκινησαμε και αλλου καταληξαμε.....ομως ποτε δεν θα πρεπει να το βαλουμε κατω....αγωνιζομαστε, παλευουμε και στο τελος κατι μας μενει..κατι γινεται και ψιλοβγαινουμε νικητες.....βλεπεις καλο μου μαρακι, δυστυχως ανηκω σε μια γεννια που εζησε μεσα σε ενα ροζ συννεφακι.....ροκ, παρτυ και ανησυχιες.....ομως η ζωη μας επιφυλαξε, σε ολους εμας τους εκτπροσωπους αυτης γης περιφημης γεννιας του πολυτεχνειου, ανατρεπτικες εκπληξεις....ομως ολοι μαζι ενωμενοι, δεν παψαμε ποτε να ελπιζουμε, να παλευουμε και να χαμογελαμε.....δυναμωσαμε, ατσαλωθηκαμε.....μαρακι μου, ευχαριστω πολυ για το οτι μου αφιερωσες λιγο απο τον πολυτιμο χρονο σου.....φιλια πολλα απο μενα....Π Ο Λ Λ Υ!

[Ntama]

Ενα ακόμη Χ κι'απο μένα στην Ολλάνδιά  :lol:  :lol:

[riaghul]

Είναι πρωι στο Οαχακα..Ενα καλο πρωινο  δυναμωνει και κανει τη μερα πιο
ευχαριστη. Τι ειναι όμως καλο πρωινο? Letche d’aroza.!! Αυτό θα πιω..
Μια επισκεψη στο Santo Domingo Eνας υπεροχος ναος με πολύ λεπτη τεχνη σε φυλλα χρυσου…Μα και εκεινος που είναι μη θρησκευομενος δεν είναι δυνατο να μη θαυμαζει την Τεχνη … «Μη φυγετε  πριν δειτε το Μεγαλο Δεντρο» λεει ενας ντοπιος…Είναι στο Tule..Που είναι το Τουλε? Ποσο Μακρια? Ποσο στοιχιζει ένα ταξι? Και διαφορα τετοια..  Μα όταν εισαι αποφασισμενος να γνωριζεις ..δεν σκεφτεσαι τιποτα άλλο παρα μονο . το χρονο που τρεχει και αχορταγα καταβροχθιζεις  οση γνωση  σου απομενει να   συναντησεις..Περπατουμε στα δρομακια  του Monte Alban μια  μικρη πολιτεια με..ενα γυρω λοφους καταπρασινους που τη κανουν να φανταζει ομορφη…
Ψαχνω να δω τον ηλιο..Θελω να ξερω από πού ανατελλει και προς τα πού δυει…
Οι Λοφοι σε μπερδευουν σε αγνωστα μερη…Όταν όμως βλεπεις την Ανατολη και τη Δυση..αποκτας μια οικειοτητα με το χωρο…
Και να!!! Εκει μπροστα μου το «πραγματι Μεγαλο Δεντρο» και σε ογκο και
σε ηλικια..
«Arbol De Tule ». To λενε Ahuehjete o Sabino της οικογενειας των Taxodeacea.
Ο κορμος του 58μ. διαμετρο, το υψος του 42μ.το βαρος του 636,107 τονοι
Και η ηλικια του…2000 ετων….
Τα χρονια του είναι που με εβαλαν σε σκεψεις πολλες…
Ενιωθα ένα περιεργο σεβασμο για τουτο το δεντρο.
Πηρα μια καρυδα , ρουφουσα αργα αργα το χυμο της και καθησα στον ισκιο του..
Ηθελα να βρω ένα τροπο να παρω ολη τη γνωση αυτου του υπεργειρου Δεντρου.
Δυο Χιλαδες χρονια..Ποσα μα ποσα θα εχει να μου πει!!!
Κάθε φυλλο και μια ιστορια…Κάθε ρωγμη και πονος…Και αντεξε!!
Κι εγω ένα μερος από κεινο(ένα κουτσουρο κοινως) με τη δικη μου τη μηδαμινη επαρση και γνωση ..μοιαζει ..να μη του δινω τιποτα….να το θωρρω και να ντρεπομαι..Ηθελα να φυσηξει ένα αερακι..Να το δω όταν όλα τα φυλλα του κινουνται  στο ρυθμο του ανεμου…μα δεν το ειδα …
Κι ο χρονος που  παντα αδιαφορει στα «θελω μας», φευγει και σου θυμιζει ότι πρεπει να φυγεις κι εσυ…και φευγεις μαζι του  …κι εχεις στο νου σου να μη ξεχνας αυτά που μαθαινεις..γιατι η ΣΤΙΓΜΗ  εχει τη δικη της αξια…που χανεται  ανεμελα στη ζωη των Δυο Χιλιαδων χρονων…

[riaghul]

Χαραματα…Μια θολη μερα και ..
Εξω από το σταθμο, ανθρωποι μελαψοι, περιμενουν.
Ένα παλιο λεωφορειο  σταθμεμευμενο ..ετοιμαζεται να αναχωρισει
και να διασχισει…το μεγαλο δρομο που σαν φιδι γλιστραει μεσα από τεσσερες τεραστιες και ψηλες οροσειρες…
Γνωριζοντας ότι θα  προσπαθησει να ανεβει στα 6.000 μ. (το υψηλοτερο σημειο) sτο ΚΚΗ (Karakoram Highway) αναρωτιεσαι πως θα τα καταφερει..Και μαλιστα σε ένα δρομο που απειλειται από κατολισθησεις,πλημμυρες , λασπη, παγετωνες..
Ενα απροβλεπτο ταξιδι..Κι αυτό είναι που με ελκυει..Το Λεωφορειο , στολισμενο με τα χρωματα της ανατολης, φορτωμενο με πολύ υπομονη και χρονο .-.ο χρονος σε τουτα τα μερη δεν εχει αξια..Ολα αρχιζουν να γινονται ασχετα με το ποτε θα τελειωσουν.-και γεματο με περιπετειωδες επιβατες και με ένα κινεζο οπλοφορουντα, ως συνοδο..ξεκιναμε..
Aπιστευτες διαδρομες..Τεραστιοι ογκοι που απειλουν διαρκως το δρομο που διανοιχτηκε να τον θαψουν κατω από τις πετρες τους καθως με εκκωφαντικη βοη κατρακυλουν στις φιδισιες  πλαγιες….
Παγετωνες ολολευκοι …μα καποιοι αλλοι καφετι.. αγγιζουν  τις πλευρες του δρομου..Εκει που εχουν σχηματιστει ρυακια , λιμνουλες ή ορμητικοι χειμμαροι..
το λεωφορειο αδυνατει να τα προσπερασει..Οι επιβατες το διευκολυνουν με το να κατεβαινουν και να προχωρουν  με τα ποδια εκατονταδες μετρα και μετα ξανα επιβαση..ενω ο κινεζος ενοπλος συνοδος να παρατηρει μηπως κανενας ξεφυγει και δεν ανεβει στο λεωφορειο…και στο «καλεσμα της φυσης» τρυπωνω σε μια πλαγια πισω από τους θαμνους…κι εκεινος φωναζει….Σε αλλα μερη χρειαζεται να σπρωξουν και το λεωφορειο…Το αστειο είναι  που όταν δεν μπορουν να το σπρωξουν από πισω ..καμμια δεκαρια αντρες το τραβουν από το μπροστινο του τμημα…Γελανε..βαζουν δυναμη..τα καταφερνουν….παιζουν με όλα τουτα τα καμωματα του οχηματος και της φυσης…
Ωρες ατελειωτες το ταξιδι..οπως είναι τα ταξιδια του μυαλου..που τα ξεκινας και δεν ξερεις που να τα σταματησεις..Σου περιπλεκουν εμποδια αλλα ως αναζητητης φανατικος  βρισκεις τροπους να τα υπερβεις…Μονοπατια  περιεργα..περιπετεια .
που ντυνεται στα χρωματα του πρασινου , όταν τα βουνα είναι καταφυτα..
αλλαζει ενδυμα στη παρακατω στροφη…και γινεται ένα ολολευκο  παγερο τοπιο
με μακιές καφε που το λερωσε  ο αερας με το χωμα..Δεν βαριεσαι  με τουτες τις αλλαγες,,μα δεν προλαβαινεις να τις καταχωρησεις στο δισκο του μυαλου ..
Εκεινο το μπλε της λιμνης σε τραβαει..σε οδηγει στη λιμνη των σκεψεων..ακινητη..
Μια πετρουλα της ταραζει την επιφανεια…..παιχνιδια  αλλοκοτα που φτανουν στη ψυχη..την ημερωνουν, την σαγηνευουν, την αφηνουν να ελευθερωθει και να ταξιδεψει.. Είναι φορες που νιωθεις ότι ταυτιζεται η ψυχη με το μυαλο…
Συνταιριασαν και τα δυο και δεν υπαρχει τιποτα άλλο να τα χωρισει…
Ένα με τη φυση, χανεσαι και απορροφασαι . Κι όταν σκεφτεις τη δυναμη της..Οταν ξερεις ότι μια πετρουλα, ενας ογκολιθος ή μια θυελλα μπορει να σε παγιδεψει σε τουτα τα υψη, τοτε αφηνεσαι στην αγκαλια της και ακολουθεις τους ρυθμους της.
Και στο αφημα αυτό ελυθερωνεσαι..
Μπορει και να εχει τα κεφια της..και να σου επιτρεψει να διαβεις….Κι εγω το δαιβηκα αυτό το ογδοο θαυμα του ανθρωπου – όπως θελουν να το αποκαλουν-
Το Κarakoram Highway….

[riaghul]

Και το ταξιδι συνεχιζεται..'Οπως ανεφερα πιο πριν...

Ειναι βραδυ...Σε ενα παλιο λεωφορειο, στολισμενο με τα χρωματα της Ανατολης διασχιζουμε το Karakoram Highway.
Νοιωθεις οτι τουτα τα πανυψυλα βουνα που κυριαρχικα ορθωνονται απο οπου και να κοιταξεις, να θελουν να επανακτησουν το δρομο που ανοιχτηκε και παρουσιαζουν εμποδια. Αγριο "ζωο¨ο ανθρωπος ομως και επιμενει. Σε καποια σημεια κατεβαινουν ολοι και σπρωχνουν
το οχημα..σε μερικα αλλα δεν γινεται να σπρωξουν και το τραβουν απο το μπροστινο του τμημα........αλλου οι κατολισθησεις σου μπολοκαρουν το διαβα..και σε μικρη αποσταση..ολολευκοι παγετωνες σε προκαλουν να τους αγγιξεις ή σε απωθουν γιατι θα γλιστρησεις..
Καπως ετσι περασαμε ωρες πολλες απο το ΣΙΝ-ΤΣΙΑΝΓΚ της Δ. Κινας μεχρι να φτασουμε στα συνορα με το Πακισταν.
Η μερα εδωσε τη θεση της στο δειλυ..και αργοτερα εκει που θα προσμενες το σκουρο της νυχτας να απλωθει ολογυρα...τα βλεπεις ολα φωτεινα...Μπροστα μας κατολισθηση..το λεωφορειο..δεν παει αλλο.Σταματαμε. Το πρωι..θα ερθει βοηθεια...30 χιλ. για τα συνορα...
.......Κοιταζω το ολογιομο φεγγαρι..και το νοιωθω συμμαχο μου.
Θα περπατησω ,λεω.Περναω το τμημα του βουνου που ακομα συνεβαινε η κατολισθηση. Οι ανθρωποι πισω εμειναν με το στομα ανοιχτο..και παρακολουθουσαν..
Ακουω τις πετρες να κατρακυλουν..και η πτωση αφηνει ενα
ηχηρο αντιλαλο μεσα στο φαραγγι..Σαν να εισαι στο πολεμο ειναι..που πεφτουν τα βολια και λες καποιο μπορει να στοχευσει.
Αν ημουν στοχος τους,οι πετρες τον εχασαν.Ετσι μπορεσα κι εγω να γευτω τη μαγεια του τοπιου με ενα λαμπερο φεγγαρι...Εφτιαχνα με τη φαντασια μου διαφορες εικονες
ετσι οπως το φεγγαρι επαιζε με τις ψηλες κορυφες που δεσποζουν σε τουτο το τοπιο….
Καποια σημεια τοσο φωτεινα που εβλεπες και τα μικρα ζωακια που αναδευονταν στο ακουσμα των βηματων...
Κι αλλα τοσο σκοτεινα που θαρρουσες πως θυμωσε η φυση με το φως κι εκρυψε με κεινη τη κορυφη...το φεγγαρι.
Ενας χειμμαρος ορμητικος διασχιζει και η βουη του κρυβει καθε αλλο ηχο,τριξιμο,ακομα και τη σκεψη σου..
Πιο περα ομως χανεται στο βαθος του φαραγιου και φτανει στα αυτια σου σαν γλυκος ψιθυρος..
Περπατω, περπατω και ..νοιωθω ενα με τη φυση.Να σαν εκεινα τα ζωακια που τρεχουν στη πλαγια.Αλλοτε με φοβουνται και αλλοτε τα φοβαμαι.Ευτυχως που ξεχυνεται και καποιος χειμμαρος και καλυπτει τους μικροτερους θορυβους.Δεν ακουω τιποτα.. γιατι να φοβηθω?. Ειναι δυνατος ομως..θυμωμενος, αγριος, λαμπυριζουν τα νερα του με τη λαμψη του φεγγαριου..και βλεπω την ορμη τους..
Α...παει εφυγε κι αυτο.Χαθηκε στο βαθος..και ξανα οι μικροηχοι του βουνου..και των δικων μου βηματων..Ενα μηδαμινο σκουλικι θα μοιαζω σε τουτα τα βουνα που ορθωνονται τεραστια ολογυρα μου..Χανω την αισθηση των διαστασεων μου..Κυριαρχουν τα ογκωδη οντα εδω.
Παιζω με το φεγγαρι, με τις σκεψεις μου και με οτι μπορω να αντιληφθω...Παιζω και ελευθερωνομαι..Ενα παιχνιδι ειναι η Ελευθερια λεω...κι ειναι ομορφο..και το αντεχω...
Σαν να προσγειωθηκα απο αλλο αστερι , ηταν οταν στις 3.00 τα ξημερωματα εφτασα στα συνορα..
Με την Αυγουστιατικη Πανσεληνο , περπατωντας μερος του
Karakoram......

[minoraki]

εχεις σκεφθει ποτε να αρχισεις, ολα αυτα που γραφεις εδω, να τα συγκεντρωσεις, γραφοντας ενα βιβλιο? εισαι ξεχωριστη....μπραβο σου! ανθρωπος που εχει ταξει τον εαυτο του στον εθελοντισμο, μονον ξεχωριστος μπορει να θεωρηθει! νασαι παντοτε καλα και να προσεχεις τον εαυτο σου! φιλια πολλα!

[riaghul]

To ταξιδι ειναι ο συνδυασμος πολλων πραγματων..
Η προετοιμασια..κρυβει ενα ονειρο μια μαγεια
ακατανικητη..Περιδιαβαινεις στους χαρτες..διαβαζεις..την
ιστορια,το πολιτισμο, ζεις στο μυαλο και στο ονειρο μεχρι να
ερθει η μεγαλη στιγμη της αναχωρησης..
Δεν σκεφτηκα ποτέ, πότε θα φτασω..τι θα συναντησω..Μου φτανει που φευγω..και νάμαι παλι στον Ινδοκαυκασο.στην οροσειρα που κρυβει κοινωνιες ολοκληρες.Τις απομονωνει απο τον κοσμο τις προστατευει.
Κι εκεινοι..Εκεινοι αισθανονται τοσο ομορφα.Χαμογελουν που εισαι κοντα τους."Δεν ανησυχουμε για τιποτα εδω."λενε.
Οσο για τα χωρια..τα σπιτια..ξεφυτρωνουν σαν τρισδιαστατα φιδια και σκαλες..Μικρα στενα μονοπατια αναμεσα τους κι απο καποιο παραθυρο μπορει να ξεπροβαλλει και μια γιδα το κεφαλι της, σαν τους κουτσομποληδες γειτονους, και μετο χνωτο της να σε ζεσταινει στις κρυες νυχτες...
Μεσα σε τρεις τετοιες κοιλαδες του Ινδοκαυκασου, ζουν και οι KALASH.H φυλη που θελει να πιστευει οτι ειναι απογονοι του Μ.Αλεξανδρου.Οταν το τζιπ διασχισει τη γεφυρα και μπαινεις στη κοιλαδα θαρρεις πως βλεπεις ενα πινακα ζωγραφικης θωρρωντας τις γυναικες με τις πολυκεντημενες φορεσιες..μεσα στα καλαμποκια ή ανηφοριζοντας το δρομο για τα σπιτια του,ή κατηφοριζοντας για tο ποταμι να πλυθουν και να πλυνουν...
Οι ΚΑLASH ειναι μια μοναδικη φυλη που διατηρει παραδοσεις και τελετες πολλες απο τις οποιες αναγονται στην Αρχαια Ελλαδα.
Ισως και στοιχεια στη γλωσσα τους, συμφωνα με ξενους μελετητες.Το σημαντικο ειναι οτι καταφερνουν να ζουν συντηρωντας την παραδοση τους ενω περιβαλλονται απο μουσουλμανους σε μια καθαρα ισλαμικη χωρα.
Εκει ..σ'εκεινη τη φυλη,εχω νοιωσει κατι διαφορετικο.Κατι που ειναι σαν το "ταμα" στη θρησκεια..ναι..ετσι ειναι και συνεχιζω να πηγαινω καθε χρονο απο το 1996..
Ειναι τα πλουσια φεστιβαλ τους,με τους χορους και τα τυμπανα..τα παιδια ...με την ομορφια τους και την αθωοτητα τους..οι γυναικες με τη μεγαλοπρεπη τουτη φορεσια..οι γεροι με τη ταλαιπωρια τους και τη σοφια που κρυβουν..Η ζωη ολοκληρη στην οποια συμμετεχω ..ειναι ολα τουτα που λες."ναι θα ξαναρθω"

[riaghul]

μερικες εικονες...

[riaghul]

......................

[riaghul]

προσπαθω  για μια φορα ακομα..
να βαλω μια φωτογραφια..αλλα....(ειδομεν)

[riaghul]

Ειναι πρωι..Δεν ξερω την ωρα και ουτε που νοιαζομαι να μαθω...(ποτε δεν φοραω "ρολοι"..)Η αυλη του σπιτιου μικρη..με μια μαντρα που κρυβει τη θεα..
.Κοιταζω προς την εξωπορτα..Με αντιλαμβανεται η Khoshmina, μια γλυκεια πανεμορφη κοπελλα με το βαθυ κοκκινο μαντηλι στο κεφαλι..."Θελεις να βγουμε εξω?" καταλαβα να λεει με τους μορφασμους της..
Ναι.!!.αυτο ηθελα...Βγαινουμε εξω...και ατενιζω...μια απεραντη πεδιαδα...με ορυζωνες....
Μπροστα μου...σε μικρη αποσταση...λιμναζοντα νερα..γεματα ..ΝΟΥΦΑΡΑ.....
Ατενιζω στο βαθος...εκει που ο οριζοντας δεν διακοπτεται απο τιποτα κι'ειναι σαν να ενωνεται ο ουρανος με τη γη..
_ Θελεις να περπατησουμε?....Λεει η Khoshmina
_Ναι..απαντω..Ηθελα να φυγω από τα τειχη..να δω τη φυση…
Διασχιζουμε   μονοπατια...και προχωρουμε....Αν και πρωι..νοιωθεις ποσο ζεστη θα ειναι η μερα..Ειναι και οι μουσωνες αυτη την εποχη εδω...
Αναμεσα από τους απεραντους ορυζωνες που εχουν ηδη φτασει  το υψος μου..βλεπεις το νερο ..γαληνιο, ηρεμο,αταραχο.. Και σε τουτο το μερος που ειναι ακομα πιο αραια οι ριζες τους..τις  διακρινεις μια , μια μεσα  στο ακινητο νερο... και ξαφνικα εκει ..μεσα στο νερο....καθρεφτιζεται .ενα ροδαλο . γλυκο κοκκινο χρωμα..που  λαμπυριζει..και το φως του
Φτανει στα ματια …Δεν με τυφλωνει όμως…..
.Τι να ειναι αυτο..?Σηκωνω το κεφαλι..και εκει στο πουθενα..στον οριζοντα..σπαζοντας τους δεσμους τ'ουρανου και της γης..βλεπω μια ροδαλη ολοστρογγυλη μπαλλα..Ο ΗΛΙΟΣ....Μπορουσες να τον κοιτας και να μην τυφλωνεσαι...
Κοιταζω γυρω μου..Μια κοπελλα με τη μαντηλα..κι ενα σταμνι στο κεφαλι.πηγαινει για το σπιτι...πιο πισω....ενα αντρας ημιγυμνος ..κι αυτος με μια σταμνα στο κεφαλι..
στο βαθος ενας κοκκινος ηλιος..που το χρωμα του αντανακλα στα νερα των ορυζωνων...και πιο πισω εγω και η Koshmina...και μετα ενας καροτσερης..τραβα..προς τα χωραφια τ'απεραντα..ανεβαινουμε στη καροτσα και το μουλαρι τρεχει..με το κοκκινο ηλιο ακομα ντροπαλο μπροστα μας..

Τιποτα πολυ εντυπωσιακο...Μα μια ανατολη αλλοιωτικη...
Πως θα φαινονταν τα νουφαρα με την ανατολη? δεν τα ειδα..
Οταν γυρισα σπιτι..και η κοπελια μου εφτιαχνε χυμο με μαγκο και γαλα..ειδα την ωρα..Ηταν τωρα 6.30 το πρωι..

Ηταν στο Κunjarat..sto Pakistan....το καλοκαιρι , 2003