Aν η ζωη ηταν τραγουδι...

[--AIXMHROS--]

Μια μικρή ιστορία με την αλήθεια απαρτία
Σαν όνειρο με φαντασία
Ήταν κάποιος κάποτε σε μια μάχη
Είχε δίψα για νερό μετά από πόλεμο Τρωικό
Όνειρο μου μαγικό ζωής μου στρατηγέ
Εσύ άγνωστε Θεέ
Όνειρο μου Θεϊκό της σκέψης μου οδηγέ
Ζωής μου Άγγελε

Μες τον πόλεμο έπεσε φωτιά
Κι ό,τι έβρισκε μπροστά της μαρτυρούσε
Μόνος μου έμεινα εδώ ψάχνοντας
Να βρω νερό της ψυχής τη φωτιά να σβήσω
 
Πείτε μου τι ψάχνω εδώ να βρω
Κάτι τόσο μικρό
Μια σταγόνα από ζωή
Μα δεν τη βρίσκω
Μες τον κόσμο μου έμεινε αυτό
Δύναμη έχω θα σωθώ
Και θα φύγω από δω
Νικητής για άλλη μια φορά
 
Μόνος μου εδώ περπατώ κι απ’ το φόβο ξεχνώ
Τι είναι αλήθεια τι ψέμα
Ξέχασα τι είναι μικρό, τι μεγάλο, τι ασήμαντο
Τι σπουδαίο στον κόσμο αυτό
Καλώ τους Θεούς να με βοηθήσουν
Τη μοίρα, τον άνεμο, τα αστέρια
Και βλέπω την όαση να με καλεί
Μα είμαι μόνος μου μόνος στην άβυσσο

Μέσα στον πόλεμο έπεσε φωτιά
Κι ό,τι έβρισκε μπροστά της μαρτυρούσε
Μόνος μου έμεινα εδώ ψάχνοντας
Να βρώ νερό της ψυχής τη φωτιά να σβήσω
 
Θα ξεπεράσω το θάνατο
Και δε θα μείνω πίσω εδώ
Θα επιστρέψω στον κόσμο που με έφερε
Και δε θα λυγίσω απ’ τον άνεμο
 
Έμαθα να περπατώ μεγάλο μονοπάτι
Κι όσο η γη αλλάζει θα ανεβαίνω σκαλοπάτι
Έμαθα να προχωρώ με ένα Θεό προστάτη
Ότι και να πάθω θα βρίσκω νέο μονοπάτι
 
Κόσμο θέλω να βρω εδώ μπροστά
Μόνο γι’ άλλη μια φορά
Θέλω να βρω τη ζωή
Την πόρτα να μου χτυπά
Κι όταν δω τη λάμψη αυτή ξανά
Να έρχεται απ’ το νοτιά
Από μια θάλασσα απέραντη
Τη θλίψη μου να νικά
 
Μόνος μου εδώ περπατώ κι απ’ το φόβο ξεχνώ
Τι είναι αλήθεια τι ψέμα
Ξέχασα τι είναι μικρό, τι μεγάλο, τι ασήμαντο
Τι σπουδαίο στον κόσμο αυτό
 
Καλώ τους Θεούς να με βοηθήσουν
Τη μοίρα, τον άνεμο, τα αστέρια
Και βλέπω την όαση να με καλεί
Μα είμαι μόνος μου μόνος στην άβυσσο
 
Γιατί ήταν άνθρωπος της φωτιάς ας είχε και χαλάζι
Και μόνος τώρα επέζησε
Ποίος ξέρει τι θα γίνει, πως θα ζήσει και γιατί

[--AIXMHROS--]

Ζωή μεγάλη κι απόμακρο πέλαγος
Μυαλό μικρό κι αυτό τι ζητάει
 Φασαρία μελισσών ανθρώπων
Κι απαιτούν τη σκέψη μου
 Έδεσα παπούτσια, λουστρινένια μου
Για να γυαλίζουν στο πέρασμά τους
Χίλιες σκέψεις, χίλιες αλήθειες μάζεψα
Και τις φύλαξα στα αστέρια

Η βροχή με αναστατώνει
Είναι σα μια δύναμη ουρανού που ξεριζώνει
Τη φωτιά που της καρδιάς μου
Τα φτερά κρατάει δυνατά από το πέταγμα της χαράς μου
Φωλιά ονείρων δεν υπάρχει
Τις σκέψεις μου στα αστέρια να κρατάω,
Σα χρυσό να τις φυλάω
Σα σκιές με ακολουθούν
Φίλοι που δείχνουν να αγαπούν, ζουν και χάνονται
 
Έφυγα για να σωθώ, απ’ το μόνο καημό
Της καρδιάς μου, φυλακή
Έφυγα κι είδα να λιώνει, η ζωή μου σα χιόνι
Ο φραγμός
 Έφυγα πήγα μπροστά, στη ζωή μου φωτιά
Η ματιά, από ήλιου φως, του ονείρου φραγμός
Που θα εκραγεί

Η βροχή όμως αυτή που πια τελειώνει
Ευχή χαράς μόνο λίγες στιγμές μας ενώνει
 Και τα αστέρια δε θέλουν τέτοιο βάρος
Και στην αλήθεια να δώσω το θάρρος
 Τότε η Ουράνια Σιγή γίνεται αντάρα
Βροχή από αγγέλους, μελωδίες θα διώξουν την κατάρα
 Πέρασα αγάπες που χάθηκαν
Μα η ζωή δεν είναι Παράδεισος
 
Η βροχή με αναστατώνει
Είναι σα μια δύναμη ουρανού που ξεριζώνει
Τη φωτιά που της καρδιάς μου
Τα φτερά κρατάει δυνατά από το πέταγμα της χαράς μου
Φωλιά ονείρων δεν υπάρχει
Τις σκέψεις μου στα αστέρια να κρατάω,
Σα χρυσό να τις φυλάω
Σα σκιές μ’ ακολουθούν
Φίλοι που δείχνουν να αγαπούν, ζουν και χάνονται

[--AIXMHROS--]

Έπινα και τα ’σπαγα σε μια μπιραρία
δίχως λόγο έκανα και μια φασαρία
εγώ ο Στέλιος.
Έριξα τ’ αμάξι μου σε μια τζαμαρία
κι έβγαλα τη νύχτα μου στην αστυνομία
εγώ ο Στέλιος.

Κι όλ’ αυτά για χάρη σου
κι όλ’ αυτά για σένα
ψεύτικα που φέρθηκες
κι άδικα σε μένα.

Θόλωσαν τα μάτια μου και τα λογικά μου
έφυγα απ’ το σπίτι μου κι από τη δουλειά μου
εγώ ο Στέλιος.
Χάθηκα απ’ τα στέκια μου κι απ’ τα φιλαράκια
και γυρνάω μόνος μου σ’ άγνωστα σοκάκια
εγώ ο Στέλιος.

Στο πιοτό μου χάνομαι μέσα στα μπαράκια
νυχτοξημερώνουμαι πάνω στα παγκάκια
εγώ ο Στέλιος.
Ξέχασα να ντρέπομαι για λογαριασμό μου
κι ούτε πια που νοιάζομαι για τον εαυτό μου
εγώ ο Στέλιος.

[--AIXMHROS--]

Κάποτε θυμάμαι πριν περάσουνε τα χρόνια
σ' ένα φωτισμένο μαγαζί μες στην Ομόνοια
χάζευα τον Έλβις, μύθο στη σκηνή...
Μέσα μου κυλούσε ο ρυθμός της συνοικίας
μα η φαντασία μιας τρελής επιτυχίας
έψαχνε τις νότες για να εκφραστεί...
 
Στις οθόνες έβλεπα μια μάντρα λιμουζίνες
μολυσμένη ατμόσφαιρα, φώτα και λαμαρίνες
άχρηστα κουρέλια, τόνους πλαστικό...
Τέλειωνε το έργο και γραμμή για το Θησείο
γέρασε η αγάπη μας και μπήκε σε μουσείο
θύμα μες στο κόσμο τον ηλεκτρικό...
 
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Και προβάλει σε οθόνη μυστική...
Η παράσταση, Rock 'N Roll...
Επανάσταση, Rock 'N Roll...
Φυλαγμένη μες στη μουσική...
 
Μου 'πανε μην μπλέξεις τα σκυλιά με τους ροκάδες
μα έτσι και δεν δούλευα θα τρώγαμε παπάδες
έπιασα λοιπόν δουλειά σε μαγαζί...
Κι όταν οι αγρότες εκτονώνονταν και φεύγαν
έπαιζα τα σόλα που γι' αυτά με αποφεύγαν
κι οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σα χαζοί...
 
Έκανα αποστείρωση χρονάκια δεκαδύο
μέσα σ' ένα γυάλινο οξυζενέ ωδείο
κόσμος ξεχασμένος, πιάνο κλασσικό.
Δεν είχα σπουδάσει σχεδόν τίποτα ως τώρα
μόνο της καρδιάς μου με συνέπαιρνε η φόρα
μα δεν έπαθα και τίποτα κακό...
 
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Και μια δόση ιδιότροπη στη συνταγή...
Θέλει άνεμο, Rock 'N Roll...
Ανατολικό, Rock 'N Roll...
Μα στη Δύση να το φέρνουν οι ρυθμοί...
 
Τώρα μες στο studio σαν είμαι βυθισμένος
στον καινούριο ήχο τριγυρνώ απελπισμένος
έχοντας μια σχέση επαγγελματική...
Aλλα μου αρέσουν να τ' ακούω κι άλλα όχι
μα το ηλεκτρόφωνο προσμένει σε κόχη
και με φέρνει πίσω σε μια πόλη μαγική...
 
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Στης λεπτής ισορροπίας το σκοινί...
Στη Μεσόγειο, Rock 'N Roll...
Στυλ υπόγειο, Rock 'N Roll...
Μα μονάχα με δυο στάσεις διαδρομή...

[--AIXMHROS--]

Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ 'άδικο της ζωής νόμο

Ν 'αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν 'αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ 'ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ

Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ 'άλλες δυό μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν 'ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.

Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας

Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι

[--AIXMHROS--]

Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού
εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.

Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί
εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.

Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μέσα στα έγκατα της γης.

Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.

[--AIXMHROS--]

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ'ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για αυτούς που μένουν πάντα παιδιά
για ανθρώπους που τα΄χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες
για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ'ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για θυσίες και σταυρούς
κατάλαβες πράγματα που σου' ναι ξένα
Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για θυσίες και σταυρούς
κατάλαβες πράγματα που σου' ναι ξένα
Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Aυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για σένα
για κανένα

[--AIXMHROS--]

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
Πεταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφταστα θα ζητούμε;

Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ’ αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε

Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκαρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

Βάλτε να πιούμε

[--AIXMHROS--]

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
Κάπου θα κρύβονται στη γη
Κάποτε ήσαν άνθρωποι
Ήσανε φίλοι και γνωστοί

Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω απο δυνατή βροχή

Σε είδα σε ναυάγια
εκεί που λιώναν μόνοι
σαράντα άντρες ναυτικοί
δεμένοι στο τιμόνι

Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή

Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ
πού σε είχα ξαναδεί

Σε είδα σ'άθλιους καιρούς
να μας σκορπάει το χιόνι
να μπουσουλάμε απ'το ποτό
και μόνο να νυχτώνει

Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή

Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ
πού σε είχα ξαναδεί

Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να αφεθώ
στης μοναξιάς τη δίνη

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
Κάπου θα κρύβονται στη γη
Κάποτε ήσαν άνθρωποι
ήσανε φίλοι και γνωστοί

[--AIXMHROS--]

Γλύφω το οξύ απ' τις ρογμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
Τα χρόνια την πνοή μου στον μικρό εαυτό σου
στο μικρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που οδηγούν στην αγάπη και τον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου τον δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια
σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια που με σκοτώνει
που με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέμματά μας
παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

[rinio]

ποιο θα χαρακτηριζε την δικη σου?

ekino pou metrao ekino pou me sozi
ine pou onirevome...

aspra karavia ta onira mas se kapio rodino gialo...

Se exo kani THEO! mkia fora na se do....

[Sotis]

δηστυχος   δυστυχος  δε  περναω  καλα  δυστυχος  στο  μυαλο  τριγειρνας  συνεχως.... :wink:  :wink:

[--AIXMHROS--]

φοβαμαι ολα αυτα
που θα γινουν για μενα
χωρις εμενα....

[spell]

τα φεραμε απο δω
τα φεραμε απο κει

εγω ξανα στο τιποτα
στο γενικα εσυ

νυχτες διχως ονειρα
νυχτες χωρις σκοπο

χαμενοι απο χερι
χαμενοι και οι δυο

ανοητες αγαπες
ανοητα φιλια

λογια..λογια ... λογια...
λογια ψευτικα..

[--AIXMHROS--]

τα ΨΕΥΤΙΚΑ τα λογια τα μεγαλα
που τα'πες με το πρωτο σου το γαλα...