ΘΑΡΡΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

[Nightingale]

ποιος θα είναι ο τολμηρός και ποιος ο ειλικρινής?

ειλικρίνεια με τόλμη :lol:

[heinrich]

επειδή η κυρία προηγείται χρονολογικά, το δικαίωμα πάει σε εκείνη...

Kυρία μου, θα σε έβαζα να κάνεις μια ερωτική εξομολόγιση σε μια μπριζόλα που καίει στα κάρβουνα, αλλά

[heinrich]

προτιμώ να γράψεις εδώ μια ανοικτή επιστολή προς τον Kον Διαχειριστή που να τον προτρέπει να διώξει ένα χρήστη που δεν γουστάρεις και το γιατί.
Eξαιρείται ο εαυτός σου.

[kuria]

Αξιοτιμε κυριε Διαχειριστα του a33

Επιθυμω να εκφρασω την εντονη δυσαρεσκεια μου για την παρουσια του χρηστη heinrich στο φορουμιακο χωρο του καταστηματος σας...
Ο προαναφερομενος χρηστης διαθετων χαρακτηρα αδαμαστον, σπινθηροβολο πνευμα και γραφη καυστικοτατη αποτελει κινδυνο δια τη συντηρητικη, ενιοτε πουριτανικη κοινοτητα του σαϊτ σας...
Επισης η ασυμβιβαστη και ακρως ισχυρη προσωπικοτητα του, τον  καταντα επισφαλη επενδυση των απανταχου αναξιοπαθουντων κορασιδων αι οποιαι προσδοκουν συντομον κοινωνικη αποκατασταση...
Δια τους ανωτερω λογους παρακαλω οπως υποστηριξετε το δικαιο αιτημα μου και απομακρυνετε παραυτα το ταραχοποιο αυτο στοιχειο...


Μετα ατιμιας

kuria

[kuria]

[size=18]ΘΑΡΡΟΣ ΄Η ΑΛΗΘΕΙΑ;[/size]

[heinrich]

για δοκίμασέ με στο θάρρος γιατί στα ψέμματα είμαι πρωταθλητής

[mourmouritsas]

θρασος

[kuria]

επειδη ο  heinrich προηγειται χρονολογικα, το δικαιωμα παει σε εκεινον...



heinrich μου, θα σε εβαζα να κανεις σεξ σε μια μπριζόλα που καιει στα καρβουνα, αλλα

[kuria]

προτιμω να περιγραψεις εδω τι ακριβως θα εκανες αν ναυαγουσες σε ενα ερημονησι μαζι μου για καμποσες μερες...

[Bijoux]

na kanw allagh ston titlo tou 8ematos
erwtikes e3omologhseis?

[Enia]

λολ Βάσω

Παιδιά, σας ενοχλούμε ή να φέρω ποπ κορν?

Ζερ Χάινριχ, λέγε, περιμένουν κι άλλοι σειρά! (χεχε, ήρθα ορεξάτη!   το νου σας   )

[heinrich]

Στις 1η από πάνω: Αν η πρωταγωνίστρια στο νέο τίτλο θα ήσουν εσύ, το τόπικ θα είχε χαθεί στη λήθη και ούτε ένας Hein δεν θα το ανέβαζε.
Στην 2η από πάνω: Άν συνέβαινε το παραπάνω δεν θα έφτιαχνες ποκ κορν. Τώρα όμως μπορείς. Φτιάξε και μοίρασέ τα. Αλμυρά τα θέλω και με λάδι (όχι βούτυρο)






Το παρακάτω αποτελεί προϊόν της νοσηρής φαντασίας μου.
All rights reserved. H νουβέλλα «το Ψυγειάκι της» είναι σήμα κατατεθέν του άρρωστου μυαλού μου. (Απαγο)ρεύεται η αναπαραγωγή του από τρίτους χωρίς την άδεια του συγγραφέα. Ο συγγραφέας πέθανε.





[size=18]ΤΟ ΨΥΓΕΙΑΚΙ ΤΗΣ
(όταν ο hein ναυάγησε με την κυρία)[/size]
Νουβέλλα (ουχί νουτέλλα) by Heinrich



Σε κανέναν και σε καμμιά
Στο άρρωστο κεφάλι μου
Στις τσιτσιριστές μπριζόλες και στο λευκό κρασί




Ηταν ακόμα νύχτα στη μέση του πουθενά. Κολυμπούσα ώρα και τα χέρια μου ήταν ήδη εξαντλημένα. Δεν μπορούσα να δω τη μύτη μου. Δίπλα μου άκουγα το νερό να παφλάζει σαν κάποιος να κολυμπούσε. Ημουν ήδη πολύ κουρασμένος για να τρομάξω. Εξάλλου τι είχα να φοβηθώ? Είχα την ατυχία να βουλιάξει το πλοίο που ταξίδευα, σταθηκα τυχερός που δεν βούλιαξα μαζί του αλλά τώρα είμαι πάλι στο πουθενά. Ατυχία, τύχη, ατυχία. Πως να το ερμηνεύσεις? Μερικές φορές αφήνεις τα πράγματα να έρθουν όπως θέλουν αυτά  και εσύ παραμένεις το πιόνι τους.
  Δεν είχα βρει εισητήρια για την Κύθνο για τον 15αυγουστο, η θεία Σταυρούλα δεν με φιλοξενούσε στο Επάνω Λιανοκλάδι γιατί είπε πως είχε να μπολιάσει τις ελιές και σκέφτηκα πως ένα υπερατλαντικό ταξίδι ίσως να ήταν καλύτερα. Θα ξέφευγα μια και καλή. Θα άραζα στο κατάστρωμα και θα κατέβαζα το κρασί μου, χαζεύοντας τον ήλιο να δύει. Στο κατάστρωμα ήταν που την πρωτοείδα. Ξανθιά, λυγερόκορμη με νευρικές κινήσεις και παρανοϊκό βλέμμα. Πηγαινοερχόταν σαν να έψαχνε πάντα κάτι να βρει. Μου είχε ταράξει ήδη την ησυχία μου. Είχα πάρει την απόφαση να την πλησιάσω το ίδιο βράδυ. Αυτό το  βράδυ που κολυμπούσα ανάμεσα σε βαθιά σκοτάδια σε άγνωστα νερά. Τύχη, ατυχία, τύχη, ατυχία. Και αυτό το πράμα δίπλα μου συνεχίζει να κολυμπάει και η θεία Σταυρούλα μπολιάζει τις ελιές στα φυτώρια.
  Επιασε να χαράζει. Βρέθηκα να είμαι σε μπροστά σε μια παραλία. Τύχη, ατυχία, τύχη, ατυχία, τύχη. Κάποιος παίζει με τη πάρτη μου. Που στα κομμάτια βρίσκομαι? Ας πέσω να ξεκουραστώ. Την άραξα στην άμμο κάτω από έναν κοκοφοίνικα. Η εξερεύνηση μπορούσε να περιμένει την κούραση.
Δεν ξέρω για πόση ώρα κοιμόμουν αλλά ξύπνησα από ένα αεράκι. Ανοιξα τα μάτια μου και είδα μια θολή λιγνή φιγούρα με μαύρο φόρεμα να στέκεται όρθια παραδίπλα και να με κοιτάει.
- Γιατί κοιμήθηκες με βρεγμένα ρούχα? με ρώτησε. Ετριψα τα μάτια μου. Δεν πίστευα σε αυτό που έβλεπα.
- ...θα κρυώσεις. Ποιος είσαι του λόγου σου και που βρίσκομαι? Απάντησέ μου! Το παρανοικό βλέμμα της δεν την είχε εγκαταλείψει ακόμα και εδώ.
- Που θες να ξέρω κυρά μου? Είμασταν στο ίδιο πλοίο. Δεν με ξέρεις αλλά εγώ σε θυμάμαι. Πάντα κάτι έψαχνες να βρεις στο κατάστρωμα.
- Κεριά και λιβάνια! ΚΥΡΙΑ θα με λες από δω και πέρα. Συνεννοηθηκαμε?
Της έδωσα το χέρι μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Με αγνόησε.
- Πως σε λένε?
- Hein
- ....το λοιπόν Hein. Οσο εσύ κοιμόσουν του καλού καιρού εγώ ανακάλυψα πως είμαστε οι μοναδικοί κάτοικοι σε αυτό το μικρό νησί. Δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός από εμένα, εσένα και μερικά κωλοκοκοφοινικόδεντρα. Ευτυχώς υπάρχει μια πηγή με νερό λίγο πιο κάτω από εδώ.
- Νησί? Μοναδικοί? Πηγή?
Τύχη ή ατυχία? Πεινούσα ήδη. Εχουν δίκιο όσοι λένε πως τα θαλασσινά μπάνια ανοίγουν την όρεξη και εγώ είχα κολυμπήσει ήδη αρκετά.
- Εχει τίποτα να φάμε? ρώτησα. Είχα σηκωθεί και τίναζα την άμμο από πάνω μου. Μου είχε γυρίσει την πλάτη και εξερευνούσε το τοπίο. Είχε εκπληκτικό κορμί. Νευρώδης. Ακόμα και τώρα που στεκόταν μπορούσα να διακρίνω τον παλμό της. Αγριο θηλυκό. Με αγνόησε πάλι. Είδα σκόρπια πράγματα στην παραλία που τα είχε ξεβράσει το κύμα από το ναυάγιο. Επιασα να τα ψαχουλεύω.
- Ισως θα έπρεπε να με βοηθήσεις με δαύτα, είπα.
Γϋρισε, με ειδε και πηγε καμμιά εικοσαριά μέτρα παρακάτω από μένα. Συνέχιζα να ψαχουλεύω αλλά συχνά σήκωνα το κεφάλι μου και την παρατηρούσα. Τι θηλυκό! Εψαχνα, κοίταζα, μάζευα, και το  παντελόνι μου φούσκωνε, γέμιζε, ξεχείλωνε. Είχα αναστατωθεί. Πεινουσα πολύ και ένιωθα σαν άγριο θηρίο που ψάχνει την λεία του. Εκείνη είχε καθήσει με τα πόδια ανοιχτά και έδειχνε σαν να κάνει κάτι ανάμεσά τουε. Αναστατώθηκα περισσότερο. Θυμός, οργή, έξαψη ήταν ανακατεμένα μέσα μου. Είχα καταλάβει τι έκανε, ήξερα τον σκοπό της και ήμουν σίγουρος πως θα με είχε στην απʼ έξω. Τα παράτησα και άνοιξα το βήμα μου προς το μέρος της.
- ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ? ούρλιαξα.
- ΦΥΓΕ!
- Νομίζεις δεν έχω καταλάβει τι πας να κάνεις? Εχω μερίδιο και εγώ από αυτό!
- Είναι το ΨΥΓΕΙΑΚΙ ΜΟΥ! Είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ! Φύγε!
Ανοιξα ακόμα περισσότερο το βήμα μου. Σχεδόν έτρεχα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει. Είμασταν εγώ, αυτή και κάτι κωλοκοκοφοινικόδεντρα ολομόναχοι σε ένα νησί με μια πηγή λίγο παρακάτω. Θα την στρίμωχνα.
- Μην με πλησιάζεις! Κατέβασε το φόρεμα στα γόνατα και έκανε για να φύγει. Ηταν πολύ αργά. Επεσα επάνω της με δύναμη και της έπιασα τα χέρια.Την είχα ήδη στριμώξει.
- ΠΑΡΑΤΕ ΜΕ! Είναι το ΨΥΓΕΙΑΚΙ ΜΟΥ!, ούρλιαξε.
Προσπάθησα να της ανοίξω τα πόδια για να φτάσω εκεί κάτω. Με χτύπαγε με τα χέρια της, τα πόδια της και με έβριζε. Μπορούσα να δω το παρανοϊκό βλέμμα της. Είχε κάτι από λαχτάρα, κάτι από το παιδί που του παίρνουν το γλύκισμα μέσα από τα χέρια την ημέρα των γενεθλίων του. Είχα φτάσει στο σκοπό μου. Είχα τραβήξει ήδη το άσπρο πανί που κάλυπτε το ψυγειάκι της και είχα βάλει ήδη τα δάχτυλα μου μέσα. Οι αντιστάσεις είχαν ήδη μειωθεί. Τα δάχτυλά μου χόρευαν μέσα στο ψυγειάκι της. Είχαν βρεί ήδη τη πολυπόθητη ΣΑΡΚΑ και την κράταγαν σαν πολύτιμο λίθο ανάμεσά τους. Ροδοκόκκινη, φρέσκια περίμενε τον εκλεκτό και μιας δεν ήταν κανένας τριγύρω δεν υπήρχε πρόβλημα συναγωνισμού. Ημουν εγώ και αυτή. Την έβαλα στο στόμα μου και την ακούμπησα στη γλώσσα μου. Η Κυρία είχε ήδη σταματήσει να αγωνιζεται. Είχε καταλάβει πως ο αγώνας της ήταν μάταιος. Είχα μπει στην πρωτεύουσσα και είχα σηκώσει σημαία. Τα χέρια μου και το στόμα μου είχαν πιάσει δουλειά. Ηταν δικά μου επιτέλους. Ημουν εκεί ξαπλωμένος ανάμεσα στα πόδια της, αραγμένος στο ψυγειάκι της και απολάμβανα τη ΣΑΡΚΑ. Η Κυρία είχε απλώσει τα χέρια της μακριά μου και αναστέναζε, μουρμούριζε, μούγκριζε, σιγόκλαιγε.
  Τελειωσα το θεάρεστο έργο μου σε μισή ώρα. Το στόμα μου ήταν γεμάτο όταν τραβήχτηκα από το ψυγειάκι της. Δεν είχε τίποτα άλλο να μου κρύψει. Την άφησα εκεί και γύρισα πίσω στο φοινικόδεντρό μου. Ηθελα ένα τσιγάρο. Το παντελόνι μου ήταν ακόμα φουσκωμένο αλλά με αυτό θα ασχολιόμουν αργότερα. Ετσι και αλλιώς ερχόταν και το βράδυ. Επεσα πάλι για ύπνο ξεθεωμένος για να σταματήσω να σκέφτομαι το τσιγάρο που μου λειπε. Της έριξα μια ματιά. Ηταν ακόμα ξαπλωμένη και κοίταζε το παραβιασμένο ψυγειάκι της. Η ομορφιά της δεν είχε χαθεί ούτε στιγμή. Διαβολοθήλυκο. Παραλίγο να με εξαπατήσει. Με πήρε ο ύπνος αδιαφορώντας τι άλλο εκτός από τα κωλοκοκοφοινικόδεντρα είχε αυτό το ερημονήσι.

Κάτι με ψαχούλευε. Τι ήταν αυτό? Ηταν στο όνειρό μου? Κάποιος έψαχνε κάτι στο παντελόνι μου.
Οχι δεν ήταν όνειρο. Ηταν εκείνη. Είχε πέσει με μανία στο φουσκωμένο παντελόνι μου και προσπαθούσε να το βγάλει ή να το ξεκουμπώσει ή και γω δεν ξέρω τι διάολο προσπαθούσε να κάνει.
Είδε που πήγα να σηκωθώ και με έσπρωξε πάλι πίσω.
- Είναι ΔΙΚΟ μου ΑΥΤΟ! ούρλιαξε. Είναι δικό μου! Μπάσταρδε! Μου ανήκει!
Πήγα να ξανασηκωθώ αλλά μάταια. Με ξανασπρωξε με μεγαλύτερη δύναμη και χτύπησα πάνω στο κορμό. Ζαλίστηκα. Κόντεψα να χάσω τις αισθήσεις μου. Η Κυρία είχε τραβήξει το παντελόνι μου και είχε πιάσει ήδη δουλειά. Αρπαξε την μπάρα που είχα φυλαγμένη για το βράδυ και βάλθηκε να βγάζει το περιτύλιγμά της.
- Οχι...μη...παλιο....οχι τώρα...αστην.... μούγκρισα, μέσα στην παραζάλη μου.
Την έπιασε με τόση δύναμη που κοντεψε να σκίσει και το παντελόνι. Την ξετύλιξε και άρχισε να τη ζουπάει, να την δαγκώνει, να τη ρουφάει, δεν καταλαβαινα τι ακριβώς ήθελε να κάνει. Τα μαλλιά της ανέμιζαν σε κάθε κίνηση του κεφαλιού της. Δεν της πήρε πολύ ώρα για να την ξετινάξει. Οταν σήκωσε το κεφάλι της, τα χείλη της ήταν λερωμένα. Τα μάτια της είχαν την τρέλα της ικανοποίησης καθώς με κοίταζαν κατάματα. Σκούπισε τα χείλη της. Ηταν ενα θαυμάσιο αγριο θηλυκό.

Οι μέρες που θα περνούσαν μεχρι να μας βρουν, θα πέρναγαν μέσα στην ένταση και στον αγώνα για επιβίωση. Θα αφήναμε να μας διαλύσουν οι πρωτόγονες ορμές μας. Η ορμή  διατήρησης της ζωής.  Μόνο που δεν θα υπήρχε νικητής ή νικημένος. Είμασταν σύμμαχοι αλλά ακόμα δεν το ξέραμε.
Δεν θα πήγαινα ποτέ στην Κύθνο.
Η θεία Σταυρούλα θα συνέχιζε να μπολιάζει τις νέες ελιές στο φυτώριο και εμείς είμασταν εδώ, ολομόναχοι, σε ένα νησί.
Εγώ, αυτή, οι κωλοκοκοφοίνικες και μια πηγή παρακάτω.









[size=18]Γλωσάρι στο Εργο «Το Ψυγειάκι της» του Heinrich[/size]


 :arrow: Νουτέλλα: Γλύκισμα από πραλίνα φουντουκιου (βιβλιογραφία: Isabella)

 :arrow: Ψυγειάκι: Γενικά: Το μικρό ψυγείο.
Στη νουβέλλα το ψυγειάκι είναι ένα  μικρό κοφίνι, επενδεδυμένο από βρεγμένα πανιά που είχε προλάβει να κατασκευάσει η Κυρία και είχε την δυνατότητα να κρατήσει φρέσκιες τις μπριζόλες που είχε βρει στα συντρίμια του πλοίου τις οποίες ήθελε να κρατήσει για τον εαυτό της έως την στιγμή που την ανακαλύπτει ο Hein.

 :arrow: Σάρκα: Οι μπριζόλες

 :arrow: Μπάρα: Σοκολατομπάρα (πιθανότατα Μars) που είχε ανακαλύψει ο Hein στα συντρίμια και είχε γεμίσει τις τσέπες στο παντελόνι του.

 :arrow: Φουσκωμένο παντελόνι: Από τις σοκολατομπάρες που μάζεψε

 :arrow: Κωλοκοκοφοινικόδεντρα: Κοκοφοινικόδεντρα με κανένα απολύτως ώφελος. Εδώ χρησιμοποιούνται ως σκηνικό.

 :arrow: Επάνω Λιανοκλαδι: Κομβικό σημείο όπου διανέμει η θεία Σταυρούλα.

 :arrow: Πηγή: Πηγή με πόσιμο νερό, πάντα χρήσιμησε μια νουβέλλα ναυαγίου

 :arrow: Θεια Σταυρούλα: Φανταστικό πρόσωπο που μπολιάζει ελιές στο φυτώριο στο Επάνω Λιανοκλάδι

[heinrich]

θα πρέπει να βρω μια αλήθεια για την Nightingale, αλλά αργότερα.
εξουθενώθηκα πνευματικά

[Enia]

Εύγε! Υποκλίνομαι!  

[Bijoux]

επειδή δεν είμαι χθεσινή σε αυτό το φόρουμ
heinrich θα σε παρακαλούσα πολύ να προσέχεις τι γράφεις και πως το γράφεις.