ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

[PoiSoN_GiRL]

ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ


Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φώς μου

[PoiSoN_GiRL]

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Μην κλαις, φαντάζει μάταιο τώρα που πέσανε τα πέπλα ξαφνικά.
Πως θες να σ'αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη
μάσκα σου κρυφά. Μην κλαις, δεν φτάνει η οδύνη,δεν φτάνει η θλίψη
για ν'αναστηθείς.Πόσες φορές τα μάτια σου θα κλείσεις μπροστά
στο ραγισμένο σου είδωλο. Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, άπο έναν πόνο
αβάσταχτο,πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι.
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι, κάθε μεσημέρι καίγεσαι.
Πως θες να σ'αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη
μάσκα σου κρυφά. Είναι αδειανές οι φλέβες σου από αίμα και μόνο
ένας Δαίμονας σκιρτά... αργά! Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, άπο έναν πόνο
αβάσταχτο, πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι.
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι, κάθε μεσημέρι καίγεσαι.

[PoiSoN_GiRL]

ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥ ΑΝΤΙΟ


Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ' ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μην με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου την στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου και σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ' ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω
και να χαθώ.

[PoiSoN_GiRL]

ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΣΟΥ


Στεκόμαστε γυμνοί απ' όνειρα
κάτω απ' τα μαύρα σύννεφα
απόγονοι του τίποτα
πελάτες της σιωπής
έχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.
Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα 'χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς

Θα μ' αγαπάς, θα μ' αγαπάς
μα δε θα φτάνει
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου.

[PoiSoN_GiRL]

ΚΛΟΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΕΚΡΟΣ


Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν
και συ να γερνάς μες της λήθης το ψέμα
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.

Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα
τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας
και συ να ζητάς, να βρεις ένα τέρμα
σαν χάδι χαμένο, στης θλίψης το δέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
στης λύπης το κατάρτι, σε στάυρωσε ο θεός
δίχως νερό κι αγάπη σ' άφησε εδώ
σα νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό

[PoiSoN_GiRL]

ΚΑΤΑΡΧΗΝ



Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.

[PoiSoN_GiRL]

ΜΙΖΕΡΟ ΦΩΣ


Μίζερο φως, στο δωμάτιο,
Πνιγμένες φωνές, απ' τον διάδρομο,
Ένα άθλιο στρώμα, γεμάτο με αίμα,
Ένα άψυχο σώμα, μ' ένα μαχαίρι στο δέρμα.

Σκαλίζει μια φράση, πάνω στο δέρμα, μόνο με αίμα,
Δεν είναι η αγάπη, τίποτε άλλο, παρά ένα ψέμα.

Βήματα αργά, σέρνει το κορμί του,
Μπρος στον καθρέφτη, γέρνει τη μορφή του,
Τα μάτια αδειανά, γεμάτα με αίμα,
Ένα άψυχο σώμα, μ' ένα μαχαίρι στο δέρμα.

Σφίγγει γερά, το μαχαίρι του,
Το φέρνει αργά, πάνω στο στήθος του,
Τα μάτια κενά, ένα άθλιο τέρμα,
Ένας τρελός, ένας τρελός μ' ένα μαχαίρι στο δέρμα.

[PoiSoN_GiRL]

ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ


Γλύφω το οξύ απ' τις ρωγμες των χειλιών σου και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φώς μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φθάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη απ' τα ψέμματά μας παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

[PoiSoN_GiRL]

ΜΠΛΕ ΧΕΙΜΩΝΑΣ


Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα,
ν' ακούω μονάχα να μου λένε "πόνα"!

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές, μάγισσες, ψεύτρες,
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες!

Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...

[PoiSoN_GiRL]

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μυνήματα
από μια αγάπη παλιά: "ποτέ πια"!

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

[PoiSoN_GiRL]

Η ΓΙΟΡΤΗ



Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
κάπου θα κρύβονται στη γη
κάποτε ήσαν άνθρωποι
ήσανε φίλοι και γνωστοί.
Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή.
Σε είδα σε ναυάγια
εκεί που λιώναν μόνοι
σαράντα άνδρες ναύτικοι
δεμένοι στο τιμόνι.
Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή.
Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ που σε είχα ξάναδει.
Σε είδα σ' άθλιους καιρούς
να μας χτυπάει το χιόνι
να μπουσουλάμε απ' το ποτό
και μόνο να νυχτώνει.
Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να αφεθώ στης μοναξιάς τη δίνη.

[PoiSoN_GiRL]

ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ



Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ' τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη μορφή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ' τα παλιά
θα μπω σε ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ' τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ' το βορρά

Ας είν' τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου
να μ' αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
να ξεφυσάει η πνοή σου απ' το βορρά.

[PoiSoN_GiRL]

ΝΥΧΤΑ



Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ
νύχτα λιμάνι απάνεμο, αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ

Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά, αν μόναχα η εικόνα της μου μείνει
όνειρο θα 'ναι ψεύτικο, στα χείλη μου μια πίκρα
σαν Μανδραγόρα το φιλί μου η μοναξιά θα πίνει

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ
νύχτα σεντούκι ολόκλειστο με ψέματα γεμάτο
στα πόδια μου ας σταθώ

Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου 'δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ' τη δικιά μου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα

Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα, να φύγω απ' τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ
νύχτα με καταράστηκες, να ζω σ' ανίερους τόπους
μ' αυτούς που εξαπατώ

[PoiSoN_GiRL]

Σ' ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ



Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς
μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια
μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια
τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς
Σαλεύεις πίσω από πέπλα σκοτεινά
προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι
εκεί που βρίσκεσαι κανένας δε μιλά
μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη

Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου
έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης
ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους άγιους τόπους της σιωπής σου

Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα
σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει
την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα

Κάποια νύχτα θα ' ρθεις με της νιότης τα δώρα
μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου
θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα
και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.

[PoiSoN_GiRL]

ΣΤΙΓΜΕΣ



Ποιός να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά
κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις
δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά
κατάγομαι απ' τη λύπη σου, το ξέρεις

Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά
μ' αμφίβια μύρα και νερό απ' την Παλαιστίνη
Θεέ μου τι λέω, πώς επέστρεψε αυτή η μνήμη
σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά

Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή την συμφορά
όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει
και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι
που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά

Στυφή αρμύρα πάει να πιει
και πίκρα των κυμάτων
και κουβαλάει στη ράχη του
στιγμές μικρών θανάτων.