ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

[PoiSoN_GiRL]

ΓΡΑΨΑΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ




Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη
των άρρωστων, δυσάρεστων και μάταιων δεσμών
παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη
των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών

Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις
των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών
κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις
των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων
κι αυτό που μένει!..

Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός
σαν ψυχροί θεατές να πενθούμε το χθες
κάποιος που υπομένει κι άλλος που περιμένει
για να σώσει ένα αστέρι στον ουρανό που πεθαίνει
ένας γέρος που μένει μοναχός να προσμένει
σ' ένα θάνατο αργό, να φανεί δυνατός
ένας ένας που φεύγει, τι 'ναι αυτό που απομένει;
ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός.

[PoiSoN_GiRL]

ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ



Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει
 
Σ' αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή
 
Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά" κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"
 
Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ' αποσυρθώ και θ' αγαπήσω το σκοτάδι

[PoiSoN_GiRL]

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ



Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους
 
Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους
 
Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους
 
Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία:
τη μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους
 
Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά η μόνη τους αλήθεια

[PoiSoN_GiRL]

ΚΑΡΜΑ



Μου πήρε χρόνια να καταλάβω
Πως υπάρχει και μι΄άλλη ζωή πέρα απ΄τον πάγο
Εκεί που λιάζονται οι σαύρες και τα ηφαίστεια
Ησυχάζουν στο φως που το γυμνώνει
Κουράστηκα να γυρίζω σ΄αυτές τις ερήμους
Αυτή η διαδρομή μ΄εξοντώνει
Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
Που σαν αϋλοι φάροι μες στη νύχτα
Θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
Έναν ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει
Η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
Με μια κούπα στα χείλη
Κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου
Μα καθώς προσπαθώ να βγω
Απ΄αυτην την τυφλή μάζα τρόμου που με περιέχει
Βραχνές αναμνήσεις μου θυμίζουν
Πως η ζωή μου πάντα θα επιστρέφει
Σαν τιμωρός και σαν τύψη
Ένας κόσμος ορυκτός
Μια παρουσία στοιχειωμένη
 
Θυμάμαι μια νύχτα που'χες πει:
"έχεις σταυρώσει κόσμο εσύ , θα μείνεις ξένος"
και σε κοιτούσα σαν παιδί
που κάποιος του΄πε το γιατί
φυσάει αγέρας στη ζωή του αγριεμένος

[PoiSoN_GiRL]

ΟΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ



''Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους''
τους τρόμους που σου ψέλλιζα, ασθμαίνοντας
τη λυπημένη πυρκαγιά της ύπαρξής τους
 
Και θα 'ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους
κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους
 
Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά
ό.τι απόμεινε απ' την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά
όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ' αργεί
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή

[PoiSoN_GiRL]

ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ



Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει
 
Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη

[PoiSoN_GiRL]

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΤΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ



Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου , ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργει τώρα , κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα αστρα
Και μ'αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι'αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα
 
Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω

[PoiSoN_GiRL]

ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ



Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ' τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια
 
Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από 'μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα
 
Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις
 
Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία
 
Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

[PoiSoN_GiRL]

ΣΚΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ



Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
 
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί
 
Κοντά σου δε μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό
 
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο

[PoiSoN_GiRL]

ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ



Μες στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου
Μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή
Δεν θέλω να 'μαι ναυαγός στα ψέματά μου
Και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή.

Θέλω να 'ρθω και να σε δω γυμνό να στέκεις
Να μου μιλάς μ' αυτή τη γλώσσα τη στεγνή
Από τις πρώτες τις σιωπές μου να απέχεις
Και η ζωή μου να φαντάζει πιο αγνή.

Κερί που σβήνει και ανάβει μοναχό του
Στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά
Δεν διάλεξα Όνειρο να τρέμω στον αχό του
Και η ζωή να με κοιτάει απ' τα ψηλά.

Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου
Αυτό να τρέχει κι εγώ να σπάω τα είδωλά μου
Δεν θέλω να 'μαι ναυαγός στα ψέματά μου
Και η ζωή του όπως παλιά, ζωή δικιά μου.

[PoiSoN_GiRL]

ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΑΡΓΑ



Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω από τ' άστρα από χαρά να κλαίς, ν' ανατριχιάζεις
Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.

[PoiSoN_GiRL]

ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ



Σε μια άδεια ζωή τα ερείπιά μου καπνίζουν
Κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
Μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
Που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.

Αν το βρείς, αν το βρείς χάρισέ το σε μένα
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.

Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
Είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
Από πού 'ρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
Να με κρύψεις μακριά απ' τη ζωή μου που χάνει.

Από πού 'ρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
Όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
Πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
Σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει

[PoiSoN_GiRL]

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙ



Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!".

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψη
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην".

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...

[PoiSoN_GiRL]

ΝΕΚΡΙΚΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ



Κάποτε θυμάμαι σ΄έπαιρνα αγκαλιά
Κάποτε θυμάμαι δε βλαστήμαγα
Η ψυχή δεν καταριόταν την καρδιά
Δεν ήμουν σε ψυγείο, αλλά ήμουν στη φωτιά

Κάποτε η ανία νικιόταν με δουλειά
Με τη φαντασία, με βλέμματα τρελά
Ποιά ορμή μου έχει μείνει, ποιά απάνεμη στεριά;
Που έχουν κρυφτεί οι άγιοι για να πιστέψω πια;

Κάποτε σαλπάραμε απ' το ίδιο το λιμάνι
Το γέλιο σου είχε φως λαμπάδας γιορτινής
Δεν όργωνε η οργή το μίσος για να γιάνει
κι ας είχε πάρει τη μορφή μπαλάντας νεκρικής

Τώρα στο ψυγείο ζω στα σιωπηλά
Μαστιγωμένα σώματα γυρεύουνε φιλιά
Το σκουριασμένο σίδερο την οροφή κρατά
Κι η μουσική ποτέ δεν είχε σχέση μ' όλα αυτά

Πρωινά, νύχτες και μέρες κι όλα τα δειλινά
Η σκληρότητα του κόσμου στα μάτια μου μπροστά
Γυμνή η καρδιά μου κι η κόλαση μπροστά
Δεν φτάνουν τα τραγούδια γι' αυτήν την αγκαλιά

Κι η μουσική ποτέ δεν είχε σχέση μ' όλ' αυτά
Κι η μουσική ποτέ δεν είχε σχέση μ' όλ' αυτά
Δεν φτάνουν τα τραγούδια γι' αυτήν την αγκαλιά
Δεν φτάνουν τα τραγούδια γι' αυτήν την αγκαλιά

[PoiSoN_GiRL]

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΚΟΡΑΛΛΕΝΙΟ



Κοίτα να ντύνεσαι καλά
Ηρθ' ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου 'χω φυλαξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά

Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

Κοίτα να χτίσεις μια φωλία
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ' τα παλιά
Σου 'χω φυλάξει μια θάλλασα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά

Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ' τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στην φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας