Αλκινοος Ιωαννιδης

[PoiSoN_GiRL]

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι

Ο άνεμος θα καίει στη γή του Νείλου
μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά
στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου
μέσα σου θα γεννιέται μια θεά

Μ' άγιο καπνό θα υφάνεις το χρησμό σου
για να μου δώσεις όταν θα ζητώ
να μπώ ιεροφάντης στο ναό σου
να σ' ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά

Θα σου αγοράσω στο Καρνάκ μπακίρια
με καλλιτέχνες θα τα πούμε ιθαγενείς
τις νύχτες θα σου κάνω τα χατίρια
όσα ποτέ σου δε σου έκανε κανείς

Θα 'μαι η πηγή στην όαση της Σίβας
θα είσαι ο διαμαντένιος ουρανός
Θα γίνεις η βασίλισσα της Θήβας
κι εγώ ένας μαγεμένος Φαραώ

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά

[PoiSoN_GiRL]

Στην αγορά του κόσμου

Χαμένος μες στο πουθενά
δε θα βρεθώ ποτέ ξανά
στην πρώτη μου πατρίδα.

Έψαξα μέσα μου βαθιά
κι είδα μονάχα ερημιά
και πουθενά δε σε είδα.

Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.

Πουλάω σ' άδεια μαγαζιά
δυό παραμύθια, δυο φιλιά
κι όλα τα όνειρά μου.

Σ'αυτόν τον κόσμο τον καλό
χαρίζω, ψάχνω και ζητώ
και κλέβω τη χαρά μου.

Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου

[PoiSoN_GiRL]

Τα βράδια που ξεχνάς

Σήμερα πάλι θα χαθείς, θα φύγεις
κάτι θα βρείς να ξεχαστείς.
Νερό κι αλάτι οι στιγμές και πάνε
κι ότι θυμάσαι είναι χτες.

Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα

Κι όλα τα βράδια που ξεχνάς
βυθίζονται στ' αστέρια
στις δυο πλυμμύρες που κρατάς
μέσα στα μάτια.

Καίει το δάκρυ την πληγή του χρόνου
καντήλι άσβηστο όλη η γη.
Αίμα, υποσχέσεις,
προσευχές και χώμα
κι εσύ ρωτάς ποιος ήσουν χτες

[PoiSoN_GiRL]

Της Κυριακής τα όνειρα

Τυχαία λέει σε συναντώ,
στου ονείρου μου τους δρόμους,
σαν ορκισμένο αερικό,
μου είπες -σ' αγαπώ.

Της Κυριακής τα όνειρα, ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα, κανένα τους δε βγαίνει.
Σάββατο βράδυ να εύχεσαι, σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
της Κυριακής τα όνειρα ποτέ να μη θυμάσαι.

Νυχτώνει, φεύγει η Κυριακή,
νυστάξαν οι ελπίδες,
ξαναγυρίζω στη σιωπή,
εκεί που έχεις χαθεί.

[PoiSoN_GiRL]

Το άδειο παράθυρο

Το ξένο πρόσωπο της νύκτας με κοιτά
κρύβω το βλέμμα στη φωτιά
Πνίγω τα λόγια στο ποτήρι στο κενό
σ' ένα παράθυρο αδειανό

Μισή καρδιά μισώ το άλλο σου μισό
αυτό που χτίζει το γκρεμό
Θα πέφτω μες του μισεμού σου το κενό
σ' ένα παράθυρο αδειανό

Θα κρύβω πάντα ένα όχι στην καρδιά μου
κι ένα μεγάλο ναι σα βόμβα που ανασαίνει
Σπάζουν νερά, χύνω στο δρόμο τα παιδιά μου
στρατιά νεογέννητη στα κόκκινα βαμμένη

Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω
προσωπική μου ιδιότυπη επανάσταση
Θα μπω μια νύκτα να χαθώ και να με ψάξω
στο άδειο παράθυρο

Το ξένο δάκτυλο του κόσμου με κρατά
κι όσα δεν είμαι μου ζητά
Φτωχός κι ανάργυρος χωρίς αποσκευή
χωρίς πατρίδα και φυλή

θα βγω να ανάψω τη σημαία τ' ουρανού
την απειλή του φεγγαριού
Σβήνω τα φώτα του πλανήτη για να μπω
σ' ένα παράθυρο αδειανό

[PoiSoN_GiRL]

Το όνειρο

Πάνε δυο μήνες που'χω να σε δω
ποιος ξέρει τώρα πια τι είμαι για σενα,
ίσως ακόμα και να παρεξηγηθώ
για το Θεό όμως μη νοιάζεσαι για μένα.
 
Δεν είναι δύσκολο πιστεύω να μαντέψεις
πως της μορφής σου το πορτρέτο ξεθωριάζει
όμως αληθινά στο λέω, δεν πειράζει
κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις.

Σε είδα στον ύπνο μου την πόρτα να χτυπάς
να'ξερες πόσο με πονάς
κι ύστερα λέει σε είδα να φεύγεις σκυφτή
και τρομαγμένος ξυπνώ.

Αν πω σ'αρνήθηκα το ξέρεις θα'μαι ψεύτης
κι ο χρόνος αν αφηνει μια ελπίδα για μενα
είναι οδυνηρό που δε σε είδα ν'αστράφτεις
μέσα στης ψυχής μου τον καθρέφτη.

[PoiSoN_GiRL]

Υπεραστικό

Δεν παίρνεις πια , δεν παίρνεις πια
να πεις πως μ' αγαπάς
Δεν παίρνεις πια να δεις
αν ζω ή αν χώρια σου πεθαίνω
Κι εγώ σωπαίνω στο καλώδιο του οτε
και στο ποτέ σου απαντώ
και περιμένω διαρκώς

Δεν παίρνεις πια , δεν παίρνεις πια
από τη Σαλονίκη
στη μαύρη Αθήνα να με βρει
η μακρινή φωνή σου
κι εγώ μαζί σου να μιλώ
ώσπου ο ύπνος να με πάρει
στο μαξιλάρι με το τηλέφωνο ανοικτό
Δεν παίρνεις πια, δεν τηλεφωνείς
Πάει καιρός να με θυμηθείς
Έτσι κι εγώ θα το ξεριζώσω
κι ας πάει στο καλό

[PoiSoN_GiRL]

Υπόγειο

Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα σου ξανθό      
λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,  
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριασαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο

[PoiSoN_GiRL]

Φυσάει Θεός

Τρεις και μισή χαράματα,
λίγες στιγμές θ' αρπάξεις,
να βρεις τα ουράνια ορθάνοιχτα,
να μπεις και να πετάξεις.

Φυσάει Θεός,
φυσάει θεριός,
τις θάλασσες στεγνώνει...
Σ' αυτή την ξέρα,
πώς να ζήσει η μέρα,
γι' αυτό δεν ξημερώνει.

Κι αν τα σημεία ερμήνευσες,
η γνώση δε σε σώνει,
ένα αδέξιο παρελθόν
σε πνίγει, σε θυμώνει

[PoiSoN_GiRL]

Φως

Ξημέρωσε το καλοκαίρι
κι ήρθε ο ήλιος να το δει και πύρωστε.
Ξημέρωσε
κι όσα ο ύπνος είχε χθες βράδυ ορκιστεί,
τα πλήρωσε.

Κι είναι το πρώτο φως της μέρας
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ’ αγαπάς.

Κι έγινε η μέρα μεσημέρι
κι ήταν οι άνθρωποι βιαστικοί και τρέχανε.
Κι είχανε τ’ όνειρο στο χέρι,
το βγάζαν βόλτα σα σκυλί που πέθανε.

Κι είν’ ένα φως το μεσημέρι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς
σαν μ’ αγαπάς.

Κοίτα πως γέρνει τώρα ο ήλιος
και μεγαλώνει τις σκιές στα χώματα!
Και πως κοιτάζουν προς τα μέσα
κι αφήνουν να τα φανταστείς τα χρώματα!

Κι είν’ ένα φως μες το σκοτάδι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ’ αγαπάς.

[saliara]

Υπέροχα τραγούδια..από υπέροχη φωνή..Μήπως έχεις να γράψεις και τυον "καθρέπτη"του Αλκίνοου επειδή το ψάχνω??thanks...

[saliara]

Ούπς..Άκυρο!!Δν είδα τη δεύτερη σελίδα..Μπράβο σου που έγραψες τα πάντα..γιατί μόλις μου χάρισες αυτό που ήθελα..

[black_velvet]

Όχι μην κλαις

Πάψε διαρκώς να μου λες
πόσες αγάπες περάσαν
κι όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.

Αποζητάς μόνιμες επαφές
μα αγνοείς τις κρυφές σου ορέξεις
και πριν καλά τις αισθανθείς
σκέφτεσαι πώς θα τις αντέξεις.

Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.

Σαν μεγαλώνει το χτες,
το αύριο τελειώνει
κι είναι ωραίο όταν με θες
να σε γυρεύω ακόμη.

Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.

[blue-roses]

 Αρετούσα        
 
Σ' έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ' όνειρο ζει
απ' το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή

Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ' όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δως μου
ένα μόνο φιλί

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά

Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά

Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ' όνειρο ζει
μου 'χες χαρίσει ένα χάδι
μου 'χες δώσει μια ευχή

Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
και στην αρχή τ' ουρανού
μ' ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά

Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά

 

[anzelina]

Υπέροχα τραγούδια..από υπέροχη φωνή..Μήπως έχεις να γράψεις και τυον "καθρέπτη"του Αλκίνοου επειδή το ψάχνω??thanks... ]


 Καθρέφτης          
 
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.