Τι είναι η ηθική;

[pixie]

Το τι θα θεωρούσα ανήθικο το σχολίασα...
Περί της ηθικής... θα έλεγα πως μάλλον το κακό ή το καλό, το σωστό ή το λάθος, έχει υποκειμενική μορφή, οπότε - αν είναι έτσι - και η ηθική δεν γίνεται αντιληπτή με τον ίδιο τρόπο από άνθρωπο σε άνθρωπο ή από κοινωνία σε κοινωνία.

Επίσης ακόμα αναρωτιέμαι αν η ηθική είναι ενστικτώδης και αυθόρμητη ή αποτέλεσμα κοινωνικής μάθησης και εκπαίδευσης. Αν δλδ. είναι καθαρά βιολογικό ένστικτο ή προκύπτει ως συνείδηση στην πορεία της εξελικτικής ανθρώπινης διαδικασίας.

[Nikos Apomakros]

Τόσο οι εντολές (επιβολή μέσω θεσμων) όσο και η διαπαιδαγώγηση ειναι απλώς εργαλεία. Θέλω να πιστεύω ότι η ηθική έρχεται είτε ως επακόλουθο υπακοής, κάτι που δεν έχει γερά θεμέλια, είτε ως επακόλουθο ιδιαίτερης κατανόησης και συναίσθησης. Μια πολύ απλοποιημενη διατύπωση της ηθικής για μένα ειναι η εξής:

Μην προκαλείς αυτό που δεν θα ήθελες να σου προκαλέσουν και δρασε για τους άλλους όπως θα ήθελες οι άλλοι να δρασουν για σένα.

Δεν ειναι όμως τόσο απλό γιατί υπάρχει διαφορετικότητα. Έτσι εσυ μπορεί να θες πχ κάποιον να σου λέει τι να κάνεις ενώ κάποιος άλλος να ενοχλείται η και να θεωρεί προσβλητικό κάτι τέτοιο. Εκεί μπαίνει η βαθύτερη κατανόηση της πολυπλοκότητας των πραγμάτων. Κι όπως λέω, όταν είσαι λάθος τότε ορθώς πράττεις λανθασμένα. Αυτό όμως δεν ειναι ανηθικότητα. Ειναι άγνοια. Και στην ουσία αυτό που ονομάζουμε ανηθικότητα, ειναι μορφή άγνοιας. Τρόπος στον οποίο εξελίχθηκε. Έτσι θέλω να πιστεύω.

[papadia]

.....πιστευω οτι ειναι κανονες συμεριφορας (με μεγαλη δοση καθωσπρεπισμου κ σεμνοτυφιας) κ μας

          βοηθαει να γινουμε σωστοι κ χρησιμοι ανθρωποι.

          Η εννοια ομως της ηθικης νομιζω οτι ποικιλει απο εποχη σε εποχη, απο λαο σε λαο κλπ.

          Δηλαδη καποιες εθιμικες καταστασεις τροποποιουν πολλες φορες την εννοια της ηθικης.

          Πιστευω οτι η ηθικη καθιριζεται απο τα ηθη κ εθιμα ενος λαου π.χ. σε διαφορους λαους

          δανειζει ο συζυγος τη συζυγο του στον φιλοξενουμενο του για τη σεξουαλικη του ικανοποιηση.

          Αυτο για αυτους ειναι θεμιτο στη δικη μας ομως κοινωνια δεν τυγχανει αποδοχης.

          Με αυτο το παραδειγμα θελω να τονισωοτι η ηθικη ειναι κατι το μεταβλητο, υποκειμενικο

          και αμφισβητισιμο.....

          Υπαρχει ομως κ μια αντικειμενικη ηθικη, μη εξαρτωμενη απο τα ηθη, τις συνηθειες... ειναι ενα ειδος ηθικου

          νομου κ εκφραζεται με τη φωνη της συνειδηση μας  κ εκφραζεται σωστα εαν κ εφοσον το αισθητηριο οργανο

          της συνειδησης μας ειναι υγιες.

          Η αντικειμενικη αυτη ηθικη που την αισθανομαστε σαν μια αισθηση μεσα μας δεν χει καμμια σχεση

          με κανονες, με δογματα, με θρησκειες κ με την λεγομενη κοινη γνωμη.


          Και εκει μεσα στην αντικειμενικοτητα της ηθικης ερχεται κ μπαινει σε μεγαλο βαθμο κ η υποκειμενικοτητα

          δλδ τι κανονες κουβαλαμε μεσα μας, τι θεωρουμε σωστο κ τι οχι....και  στα οχι μας αρχιζει πλεον

          η ανηθικοτητα...

          Γιατι πιστευω οτι το πνευμα μας δε μπορουμε να το κλεισουμε σε κανονες κ δεν υπακουει κ σε αυτους....

          Απο κει κ μετα  ειναι υποκεινικο του καθενος να ορισει τα ορια της ηθικης ή της ανηθικοτητας...

          Μια πολυ λεπτη κλωστη τα χωριζει......

[Nikos Apomakros]

Αν και είμαι στα πρόθυρα νέου πονοκεφάλου, με τρώει...

Μίλησες περί υποκειμενικότητας από εποχή σ' εποχή, λαό σε λαό κ.ο.κ. Συμφωνώ. Για την ακρίβεια
επαυξάνω. Διαφέρει κι από άνθρωπο σε άνθρωπο της ίδιας εποχής, του ίδιου λαού. Διαφέρει ακόμα
και στον ίδιο άνθρωπο, από στιγμή σε στιγμή.

Εκεί που διαφωνώ είναι το

Υπαρχει ομως κ μια αντικειμενικη ηθικη, μη εξαρτωμενη απο τα ηθη, τις συνηθειες... ειναι ενα ειδος ηθικου
νομου κ εκφραζεται με τη φωνη της συνειδηση μας κ εκφραζεται σωστα εαν κ εφοσον το αισθητηριο οργανο
της συνειδησης μας ειναι υγιες.

Μου τα χάλασες παπαδιά  :sad:

Τι εννοείς "υγιές"; Με βάση ποιό κριτήριο καθορίζεται τι είναι υγιές και τι όχι;  Άλλωστε, από τη στιγμή που
και η λογική και η συνείδηση και η ψυχή πλάθονται και διαπλάθονται, τυχόν χαρακτηρισμοί "υγιές/μη υγιές"
δεν θα έπρεπε να αφορούν την ίδια τη συνείδηση, αλλά τις συνθήκες που την διέπλασαν.
Και πάλι όμως, τέτοιοι χαρακτηρισμοί θα είναι προϊόν υποκειμενισμού. Γιατί θα δοθούν από όντα που παρομοίως
 η λογική, η ηθική και η συνείδησή τους ζυμώθηκαν από την κοινωνία στην οποία ζουν.

Η ηθική είναι μια ιδέα. Παραλήρημα για την ακρίβεια. Όπως πχ σε ιερούς πολέμους. Σε αποστολές αυτοκτονίας.
Εκεί που πρόκειται να κομματιάσεις έμβια όντα και είσαι πεπεισμένος ότι πράττεις σε πλαίσια απόλυτης ηθικής.
Είναι παραλήρημα ακόμα κι όταν τιμάς έναν άνθρωπο που σφάγιασε εκατοντάδες χιλιάδες στο όνομα της
"ασφάλειας" ή της "κυριαρχίας" της ανοησίας που ονομάστηκε "έθνος", του γεωγραφικού χώρου δλδ που ζεις και
του τρόπου με τον οποίο ζεις, ή στο όνομα του εκπολιτισμού, ή στο όνομα του οποιουδήποτε θεού και μάλιστα
την ίδια ώρα που εκτελείς με θανατική ποινή αυτόν που σκότωσε έναν μόνο συνάνθρωπό σου προκειμένου πχ να τραφεί.
"Είναι επίσης ανήθικο να εκτελούνται εγκληματίες ή να πάρεις το νόμο στα χέρια σου!" Θα το πούμε με σιγουριά.
Κι έχοντας ίσως κάθε λόγο. Μέχρι την στιγμή βέβαια που κάποιος από αυτούς θα "χτυπήσει" την πόρτα μας.
Και κατόπιν της τραυματικής μας εμπειρίας να δούμε το άτομο που αγαπήσαμε να αιμορραγεί, μέσα σε αφόρητους
πόνους και με απίστευτο τρόμο στα μάτια κατάχαμα, ξαφνικά μας έρχεται στο νου ως δίκαιο, ως νέμεσις, ως ηθικό
το να φυτέψουμε στο κεφάλι του δράστη μια σφαίρα, όταν αργότερα θα τον αντικρύσουμε ελεύθερο στο δρόμο
ή μέσα σε ένα δικαστήριο να μας χαμογελάει ειρωνικά. Αν όχι να του κάνουμε μια παρόμοια επίσκεψη στο δικό
του σπίτι για να γράψουμε με αιχμηρό αντικείμενο πάνω στο σώμα του, όλη μας την οργή, τον πόνο και την πικρία.

Η συνείδηση διαπλάθεται. Καλύπτει ή υπερκαλύπτεται. Είναι αποτέλεσμα λογικής διεργασίας και ψηγμάτων
συναισθηματισμού. Κι αφού η λογική παρομοίως διαπλάθεται, όπως ακριβώς και η συναισθηματικότητα,
δεν υπάρχει "αντικειμενική" ηθική. Αν υπήρχε, το επόμενο που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, είναι ότι
οι Σπαρτιάτες ήταν ασυνείδητοι, ανισόρροποι και ψυχολογικά άρρωστοι. Γιατί... για μια "αντικειμενική" ηθική,
πόσο "υγιές αισθητήριο όργανο της συνείδησης" διαθέτει κάποιος που θα φονεύσει ένα μωρό με ειδικές ανάγκες,
υπακούοντας σε κοινωνικές επιταγές και θεωρώντας το απόλυτα φυσιολογικό ή έστω επαρκώς αποδεκτό;
 
Και τελικά... ποιός θα έχει αυτή την αντικειμενική ηθική... για να τους κρίνει... αντικειμενικά,
όταν όλοι διαμορφωνόμαστε από το "σύστημα" στο οποίο γεννηθήκαμε και μάθαμε να λειτουργούμε...
όπως κι εκείνοι... τότε  :?:

[papadia]

....συμφωνω απολυτα μαζι σου και στη παρατηρηση που εκανες!

         και θα ξεδιπλωσω λιγο ακομα τις δικες μου σκεψεις...πανω στο τι ειναι υγιες..

         Λεμε υγιες....οκ εχεις δικιο...κ προχωρω...ποιος το καθοριζει αυτο?

         Ποιος καθοριζει τους νομους κ τους κανονες της κοινωνιας? κ αφου τους καθοριζουν

         με αναγκαζουν να ζω συμφωνα με αυτους?

         Αληθεια ποιοι τους θεσμοθετουν? και πως απορρεουν?

         Απο την υποκειμενικοτητα των πολλων? και αυτοι οι πολλοι?

         Ποιοι ειναι?

         Που αποφαζισουν για τη δικη μου ηθικη, που μου βαζουν τους δικους τους κανονες?

         Τοτε θα επρεπε να υπαρχουν τοσοι νομοι κ κανονες οσοι ειναια οι ανθρωποι

         πανω στη γη...


         Γιατι ο καθενας απο μας εκφραζει μιαν υποκειμενικοτητα - τη δικη του αληθεια-

         την οποια θεωρει υγιη  κ  θα επρεπε να πορευεται με αυτην....

         Αρα καταληγω στη δικη μου σκεψη που μου αρεσε κ υιοθετω αμεσως οτι

         Η ΗΘΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΙΔΕΑ,  κ ακομα πιο καλα ενα ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

         γιατι αλλωστε κ η ζωη μας μια ιδεα κ ενα παραληρημα ειναι.


         Σε ευχαριστω που μοιραστηκες μαζι μου τις σκεψεις σου!

[pixie]

Χμμμ... το προχωρήσατε ικανοποιητικά το θέμα... Καλημέρα!  :smile:

Η ερμηνεία της ηθικής για μένα, άλλες φορές είναι νόμοι και περιορισμοί που εμείς οι ίδιοι θέτουμε - ατομική συνείδηση ενδεχόμενα - κι άλλοτε ένα παιχνίδι του νου! Και είναι αλυσιτελές σήμερα να μιλάμε για τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα της ηθικής με τρόπο αντικειμενικό.
Προσωπικά επίσης, είμαι αντίθετη με την θεολογικώς επενδυμένη μορφή ηθικής ή την διδαχή της που ένας θεός ξέρει τι κρύβει ή τι επιδιώκει.  ;-)


Στον αστικό μας κόσμο  βέβαια - στα πλαίσια της πολύμορφης παρακμής - επικρατούν συνήθως, ως πιο εύπεπτες, οι βλακώδεις θεωρίες και κανόνες. Και θεωρώ πως το σύστημα και η αλλοτρίωση που μοιραία επιφέρει, δεν προστατεύει την ουσία του ηθικού κεφαλαίου, αντίθετα στραγγαλίζει κάθε έννοια ηθικής είτε με επιφανειακούς νόμους ασκώντας εξουσία είτε  κουκουλώνοντας όπως-όπως ακατονόμαστα πράγματα είτε προσβάλλοντας την ανθρώπινη αξία με μια ρηχή και παραπλανητική γλώσσα.


ΥΓ. Υγιής συνείδηση... νομίζω πως είναι κάθε ζωντανή και κυρίως ανήσυχη συνείδηση.

[Nikos Apomakros]

Έχεις δίκιο να αναρωτιέσαι. Ωστόσο νομίζω ότι αν μπεις στη θέση αυτών που σχημάτισαν τα πρώτα
κοινωνικά σύνολα θα δεις ένα παζλ να σχηματίζεται σιγά σιγά, ίσως όχι με απόλυτη ακρίβεια, αλλά
σίγουρα με έναν σχετικό ειρμό.

Αρχική κοινή διαπίστωση ήταν σίγουρα το "Ισχύς εν τη ενώσει". Η φύση άγρια, η τεχνογνωσία
ελάχιστη, οι κίνδυνοι απεριόριστοι. Η συνύπαρξη ήταν κάτι περισσότερο από ανάγκη. Ήταν μάλλον
μοναδική επιλογή για την επιβίωση. Πως όμως διασφαλίζεις μια τέτοια αναγκαία συνύπαρξη,
αγρίων συμπεριφορών που τείνουν, όταν δεν υπάρχουν άμεσοι εξωτερικοί κίνδυνοι να απειλούν
την ακεραιότητά τους και άρα η ενότητα δεν έχει άμεση αξία, να συγκρούονται μεταξύ τους;

Θεσμοθετείς. Ορίζεις το πρέπον, το αποδεκτό, το δικαίωμα και την υποχρέωση, αυτό που θα πρέπει
όλοι να σέβονται και να ακολουθούν αν κι εφόσον θέλουν να συμμετέχουν σε αυτή την ένωση
δυνάμεων, προκειμένου όχι απλά να ωφελούνται από αυτή, αλλά να την ωφελούν και προπαντός
να μην την δυναμιτίζουν καταστρέφοντας την ουσία της ενότητας.

Εδώ όμως τίθεται άλλο θέμα. Αφενός η θεσμοθέτηση θα πρέπει να γίνει από κάποιον ισχυρό,
από κάποιον που έχει την δύναμη να επιβληθεί, αφεττέρου αυτό το σύνολο θεσμών θα πρέπει
να είναι αποδεκτό από την ολότητα ή την πλειοψηφία του συνόλου που αφορά. Άρα τελικά θα
είναι ένα συνονθύλευμα της προσωπικής κρίσης του θεσμοθέτη, κανόνων που οι συνθήκες
απαιτούν και γενικών κανόνων που το κοινωνικό σύνολο στη πλειοψηφία του αποζητά και
που πιθανώς προκύπτουν μέσα από τα βιώματά του στη καθημερινότητα. Να λοιπόν ποιός
καθορίζει τους νόμους μιας κοινωνίας. Και για να είμαστε ειλικρινείς, σε αναγκάζουν να ζεις
σύμφωνα με αυτούς μόνο αν θέλεις να είσαι μέρος του συγκεκριμένου συνόλου ή αν έχεις
κάποια οποιαδήποτε σχέση με αυτό.

Η θεσμοθέτηση λοιπόν είχε το νόημα της επιβολής ενός τρόπου συμπεριφοράς με τον οποίο
θα διασφαλιζόταν η ομαδικότητα. Άρα τι είναι Κακό; Οτιδήποτε δρα αρνητικά έμμεσα ή άμεσα
απέναντι στο κοινωνικό σύνολο απειλώντας την ακεραιότητά του. Και τι είναι Καλό; Οτιδήποτε
δρα θετικά προς αυτό.

Ωραία ρε φιλαράκο, θα πει κάποιος, αλλά τίθενται νέα θέματα.
Καταρχήν δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν λιγότερο αρνητικά, περισσότερο αρνητικά,
απόλυτα αρνητικά. Αντίστοιχα και για τα θετικά. Και υπάρχουν και μίγματα. Λίγο αρνητικό και
λίγο θετικό, περισσότερο θετικό από ότι αρνητικό κ.ο.κ. Κι αν μη τι άλλο, ωραία, θεσμοθέτησες,
άντε και τα επέβαλλες. Άντε και μπόρεσες να επιβάλλεις θεσμούς. Η τήρησή τους είναι άλλο
θέμα. Πως ακριβώς θα καταφέρεις να τους τηρούνε το δυνατόν περισσότεροι, για το δυνατόν
μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Γιατί η συνειδητοποίηση ότι βλάπτωντας αλλήλοις βλάπτεις το
σύνολο στο οποίο ανήκεις άρα και εαυτόν, προϋποθέτει διάφορα πράγματα. Καταρχήν,
η νοημοσύνη να είναι αρκετή, ώστε ο άλλος να δύναται να το κατανοήσει στον απαραίτητο βαθμό.
Κατά δεύτερον, αν ο άλλος ήδη βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση μέσα στο σύνολο αυτό,
ποσώς τον ενδιαφέρει η άνωθι μακροπρόθεσμη εκδοχή της αυτοκαταστροφής. Επίσης, αν
αρχίσει να δρα έξυπνα ή πολύ κρυφά, θα μπορεί να επωφελείται επ' αόριστον.
Κάτι λοιπόν πρέπει να κάνεις. Και γρήγορα.

Κι εκεί έρχονται δύο απίστευτες ιδέες (με στόχο το ίδιο συναίσθημα) να πάρουν μορφή.
Η Ποινή και η Νέμεσις. Η ποινή λοιπόν είναι το αντίτιμο που θα πληρώσεις σε περίπτωση που γίνει
αντιληπτό το επιβλαβές που διέπραξες. Και θα φροντίσουμε αγαπητέ να είναι ιδιαίτερα σκληρό, ώστε
να σου γεννάται Φόβος και μόνο στη σκέψη ότι ενδέχεται να αποκαλυφθείς. Κι αν αυτός ο Φόβος
δεν σου είναι αρκετός... να ξέρεις ότι δεν υπάρχει μόνο επίγεια ποινή, για όσο είσαι ζωντανός,
αλλά και μια τιμωρία που θα αφορά την αιωνιότητα. Τιμωρία από τους θεούς. Γιατί οι θεοί
σε βλέπουν ανά πάσα στιγμή. Ξέρουν τι ακριβώς έκανες, πότε και πως. Και παρομοίως θέλουν
να είσαι καλός. Ωφέλιμος. Να μην πράττεις με τρόπο που δημιουργεί πρόβλημα στον άλλο.
Αντιθέτως, να βοηθάς αυτόν που έχει ανάγκη, όταν μπορείς, όσο μπορείς. Κι έτσι όχι μόνο
θα αισθάνεσαι ο ίδιος καλύτερα, όντας ωφέλιμος στο κοινωνικό σου σύνολο, όχι μόνο θα
έχεις ευρύτερη αποδοχή από το ίδιο το σύνολο, αλλά θα σε ανταμείψει αναλόγως και ο θεός
για αυτό που είσουν όσο ζούσες. Αντιθέτως... αν είσαι Κακός θα σε τιμωρήσουν και όσο είσαι
στη ζωή, στερώντας σου κάτι που αγαπάς, αλλά και όταν πεθάνεις σε περιμένουν τερατόμορφα
όντα να σε κατασπαράζουν, φωτιές να σε καίνε, αλυσίδες να σε βαραίνουν, καζάνια να σε
ζεματάνε, βράχοι να τους σπρώχνεις σε ανηφοριές σε μια αέναη επανάληψη κ.ο.κ.

Αυτό ήταν. Βρήκαμε την καλύτερη λύση που θα μπορούσε να υπάρξει. Έτσι είπαν. Ο Φόβος.
Κάπου εκεί θάφτηκε το γεγονός ότι η κατανόηση και η ανάπτυξη της νοημοσύνης θα μπορούσε
να επιφέρει πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Γιατί δεν ήταν και ιδιαίτερα συμφέρουσα ιδέα...



ΥΓ:

Μα ίσως τελικά απλά να κοντοστέκομαι
να κοιτώ με πλήρη απάθεια έναν κόσμο ανόητο
Κόσμο δαιμονισμένο από λίγους ευδαίμονες.

Ίσως τελικά απλώς να κοντοστέκομαι
αποβλακωμένος απ' την τεράστια οθόνη τηλεόρασης
που ευφυέστατα στήσανε μέσα μου.

Στέκει.

[larus audouinii]

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους,...μάλλον από δω και στο εξής μαζί θα λέμε  και καλά κουράγια.   ;-)

Χαίρομαι πολύ για το θέμα και για την ροή που έχει. Από την θέση που είμαι μόνο βιαστικά μπορώ να εκφραστώ.
Νομίζω πως η ηθική καθορίζεται από την ατομικη συνείδηση και όπως διαπλάθεται, από την δυναμική του χαρακτήρα. Ο άνθρωπος είναι ένας αποδέκτης των ερεθισμάτων της κοινωνίας.
Η οικογένεια, η κοινωνία, ο περίγυρος. η μόρφωση ...παίζουν ρόλο για την διαμόρφωσή της. Η κοινωνία πάλι θέτει κανόνες ηθικής άλλοτε μέσα από τα ήθη και έθιμα, την κουλτούρα. Η μπούρκα και η θέση της γυναίκας, το δικαίωμα να οδηγεί ή τα απάνθρωπα κατα την γνώμη μου βασανιστήρια είναι ηθικό για κάποιες κοινωνίες, οι ιεροί πόλεμοι.
Ο στρατιωτικός βλέπει διαφορετικά από τον πολίτη, ο γιατρός, όποιος ανήκει σε μη κυβερνητικές οργανώσεις κλπ
Στην δική μας κοινωνία η ομοφυλοφιλία ακόμη και σήμερα είναι αμφιλεγόμενη για παράδειγμα, ακόμη και μέσα και από τις διδαχές της εκκλησίας  θεωρείται αμάρτημα.
Και σίγουρα στην πορεία του χρόνου αλλάζει κάποιους έστω κανόνες. Θέτουμε διαφορετικά ατομικά όρια μέσα από τις αλλαγές στην πορεία του χρόνου για τους ίδιους λόγους.

[Pappas10]

Για εμένα ηθική είναι αυτό που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ως "καλό" και "σωστό" σε επίπεδο ιδεών και πράξεων.

Γενικά δεν πιστεύω ότι η "ηθική" προσδιορίζεται και οριοθετείται συλλογικά. Νομίζω ότι είναι προσωπική υπόθεση...

[kuria]

αμαν πια... ειδα το ερωτημα παω να απαντησω και με εχεις ηδη προλαβει...

[Pappas10]

Απίστευτο πραγματικά!!!!! Πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει!!!!!  :mryellow:  :mrgreen:  :mrgreen:

[Pappas10]

....

[larus audouinii]

[quote user="kuria" post="356290"]αμαν πια... ειδα το ερωτημα παω να απαντησω και με εχεις ηδη προλαβει...[/quote]

"εκεί που θα θέλω εκτοπίζουν τα πρέπει"

Υποθετικά τώρα, αν η μοίρα μας έφερνε στον κόσμο κάπου κατα τα αραβικά εμιράτα, μια ήπια κατάσταση δε λέω, θα την είχαμε κάνει με το του μάθαμε τα πρώτα βήματα :lol:
Η σκέψη μόνο ενός μικρού βαν 12 ατόμων, του εμιρη με τις γυναίκες του όταν βρίσκονται σε διακοπές είναι για γέλια.
Δόξα τον Αλλάχ !

[magada]

[quote user="freak" post="42322"]αναφορικα με την συνδεση ηθικης κ συνηθειας χρησιμοποιησα τον ετυμολογικο ορισμο της λεξης ηθικη που τον παραθετεις κ εσυ (βλεπε εθος κλπ.). απο την στιγμη που ταυτιζεις ηθικη κ ηδονη (μεσω επιγνωσης καλου κ κακου, παρολο που προσωπικα δεν θεωρω οτι ηθικη ειναι απλα η επιγνωση του καλου κ του κακου αλλα ενα αθροισμα κανονων που διευκολυνει την κοινωνικη συμβιωση), κ προυποθετεις πως η ηδονη πηγαζει απο την πνευματικοτητα κ την θρησκεια θεωρω πως αυτοματα μπορω να υποθεσω πως -παντα συμφωνα με την ταυτιση που κανεις- κ η ηθικη (βλεπε εθος, βλεπε συνηθεια) θα πηγαζει απο την θρησκεια, αρα κ η συνηθεια.
τωρα για τις θρησκειες. συμφωνω οτι αποτελουν ενα κομματι του οικουμενικου ανθρωπου. απλα εχω μια προκαταληψη απεναντι στην τελεολογια τους κ στην θρησκευτικη ηθικη, στον δογματισμο δηλαδη, στην επιβαλομενη επιγνωση του καλου κ κακου.
φιλικα κ συντροφικα.


υγ. δεν ξερω αν ολες οι θρησκειες πιστευουν στον θεο, αλλα νομιζω οτι υπαρχουν κ αλλες που δεν εχουν καποιον κεντρικο ''αρχηγο'' στην κεφαλη τους αν δεν κανω λαθος, κ διορθωστε με αν κανω.[/quote]


Θα συμφωνησω μαζι σου οτι "οτι ηθικη ειναι  ενα αθροισμα κανονων που διευκολυνει την κοινωνικη συμβιωση"

[Nikos Apomakros]

Παρομοίως συμφωνώ. Με την μικρή προσθήκη ότι ενδέχεται κάποιες φορές να σχηματίζεται
όχι από τυχόν κανόνες (γραπτούς ή άγραφους) αλλά από μια ιδιαίτερου βαθμού συναίσθηση.