Καμιά καλή ταινία να δούμε βρε παιδιά??

[xariklaki]

[quote user="lucretia" post="300173"]Mamma Mia... είναι η οτπικοποίηση του  "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου"

Στην αρχή σιγοτραγουδούσα τους στίχους μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, μετά τους τραγουδούσα δυνατά, όταν δε γύρισα το κεφάλι μου είδα ότι όλοι σχεδόν τους τραγουδούσαν, εκτός από τον συνοδό μου που δεν  ξέρει λέξη αγγλικά (  :twisted:  ).

Οσοι την είδαν είπαν το ίδιο ακριβώς, ότι περνάς πάρα πολύ καλά. Ϊσως γιατί η γενιά μας ήξερε όλα τα τραγούδια απ εξω και ανακατωτα (εγώ τουλάχιστον είχα υποστει πλύση εγκεφάλου με τα τραγουδια των ΑΒΒΑ από το ραδιόφωνο στα τέλη του 70). Οι στίχοι ανασύρονται στην μνήμη χωρίς να το θες...
Είναι και η θάλασσα των Σποράδων, είναι και το feeling του μιουζικαλ, νιώθεις σαν να είσαι πιτσιρίκι, να είναι σαββατόβραδο και να έχει ελληνική ταινία του Δαλιανίδη...

Ενας φίλος μου εγραψε το soundtrack σε cd και σε όλη τη διαδρομή  Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη τραγουδούσα ασταμάτητα... οι κοπέλες στα διόδια με κοίταζαν περίεργα..  :oops:[/quote]


...ετσι ποως τα λες...ακριβως ...ειδα την ταινια...ωραια περασε η ωρα...
κι ας μην ηξερα τα λογια των τραγουδιων ενεκα που ειμαι κατα τι μικροτερη! ]

[kodikas]

[quote user="xariklaki" post="300315"]

...ετσι ποως τα λες...ακριβως ...ειδα την ταινια...ωραια περασε η ωρα...
κι ας μην ηξερα τα λογια των τραγουδιων ενεκα που ειμαι κατα τι μικροτερη! ][/quote]

οκει..
δεν χρειαζεται να πανικοβαλλομαστε..
ειναι γεγονος οτι σημερα οι πιτσιρικαδες βαριουνται και δεν εχουν καμμια διψα για μαθηση..

μονο κατι γρανιτες πανε και πινουν..

[ABBA]

http://www.a33.gr/album_showpage.php?pic_id=11535&user_id=5921

[heinrich]

σκεφτόμουν πως το ομώνυμο τραγούδι μπορεί να γίνει  μια γ%&^%* heavymetaliki διασκευη...
με dio
malmsteen
harris
lombardo

[heinrich]

ακυρος o malmsteen

tommy iommi!

[heinrich]

τι μάθαμε από την ταινία mamma mia?
πως ο μπρονσαν δεν μπορεί να τραγουδήσει ακόμα και στουντιο!!  :mrgreen:  :mrgreen:

[black_velvet]

Άλλη μια πολυσυζητημένη ταινία, υποψήφια, μάλιστα, για 13 Όσκαρ: "η παράξενη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον" ("the curious case of Benjamin Button"):

βασισμένη σε μια νουβέλα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ του 1922, μας περιγράφει την ιστορία ενός παιδιού που γεννιέται στο γέρικο σώμα ενός 80χρονου και γίνεται νεότερος με το πέρασμα των χρόνων, για να πεθάνει τελικά ως βρέφος στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε παιδική ηλικία, καταφέρνουν να ξανασυναντηθούν κάπου στη μέση και να ζήσουν λίγα χρόνια μαζί για να ξαναχωριστούν μέχρι λίγο πριν το τέλος.

Η ιστορία από μόνη της έχει πολλά μηνύματα να μεταδώσει. Η ταινία όμως με απογοήτευσε. Για μένα, ήταν περισσότερο μια ψυχρή αφήγηση χωρίς να καταφέρει να μεταφέρει συναισθήματα. Μελετούσαν και σχεδίαζαν τον τρόπο υλοποίησής της για σχεδόν 10 χρόνια και νιώθω πως στην πορεία ξεχάσανε την ουσία της... Άρτια ίσως τεχνικά, μοιάζει να έχει αποστασιοποιηθεί από την πεμπτουσία του κινηματογράφου: τη δύναμή του να σ' εγκλωβίσει στην εικόνα του, να σε παρασύρει συναισθηματικά και να σε ταξιδέψει.

Όσο για τον Brad Pitt, δεν θεωρώ πως η ερμηνεία του είναι "οσκαρική". Τον έχω δει και πολύ καλύτερο.

Κατά τη γνώμη μου, η ταινία δικαίως "αγνοήθηκε" στις Χρυσές Σφαίρες. Και θεωρώ πως οι 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ είναι υπερβολικά πολλές. Κι ελπίζω να 'ναι αποτέλεσμα της καλής διαφήμισής της κι όχι επειδή δεν υπήρχαν άλλες καλύτερες ταινίες.

[heinrich]

να πα να δείτε το «ό,τι κάτσει»..

του Γούντυ Αλεν

[kapoia_za]

Αν η Amelie συναντούσε τον Ψαλιδοχέρη,
και η ρομαντική ψυχή της μοναχικής γαλλιδούλας διασταυρωνόταν με την ψεγαδιασμένη,
μελαγχολική καρδιά του χαρακτήρα του Tim Burton,
θα μπορούσατε ίσως να φανταστείτε τι κρύβει αυτό το υπέροχο stop-motion animation του πρώην μικρομηκά
(και βραβευμένου με Oscar) Adam Elliot.
Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα,
στη φιλία και την πραγματική αγάπη,
η ιδιόμορφη σχέση της Mary και του Max δεν χωράει σε καμία σύμβαση,
όπως ακριβώς και η ιστορία του Elliot,
που μας εκπλήσσει κάθε στιγμή με τις αντισυμβατικές επιλογές του
σε κάθε καμπή της ιστορίας
(με αποκορύφωμα τη μικρή ξεκαρδιστική εμφάνιση ενός χαρακτήρα ονόματι Damien Papadopoulos).
Λεπτό, πικρόχολο χιούμορ, πραγματική ευαισθησία, ειλικρινή συναισθήματα που ξεχειλίζουν από την οθόνη
και σπάνια ανθρωπιά σε ένα γλυκό όσο και σκοτεινό παραμύθι της πραγματικής ζωής
[size=10]Μαριάννα Ράντου[/size]

Να ένας μεγάλος αδικημένος των φετινών Όσκαρ! Το Μαίρη και Μαξ είναι ένα από τα καλύτερα καρτούν της δεκαετίας που έφυγε, κυρίως επειδή φέρει ταυτότητα δημιουργού. Είναι ένα ενήλικο καρτούν που δεν εκμεταλλεύεται προς επιτήδευση αυτή του την ιδιότητα κι έχει την χάρη να διασκεδάζει χωρίς να ζητάει τίποτα πίσω. Έχει μια αθωότητα στο σχέδιο και στους χαρακτήρες του, που ακόμα κι αν σατιρίζει καταστάσεις, δεν στο επιβάλει ως αυτοσκοπό. Να που το σινεμά της πλαστελίνης φεύγει από τα μικρού μήκους κι έρχεται περήφανο να κατακτήσει το κοινό που αγαπάει το καλό κινούμενο σχέδιο, τον καλό κινηματογράφο. Το μέλλον ανήκει στα καρτούν;

Μέχρι τα μισά, το έργο είναι αριστούργημα! Με συνεχή αφήγηση (βασικά, όλη η ταινία παίζει με την αφήγηση) παρουσιάζει δύο χαρακτήρες ως τα εσώψυχα τους. Και οι δύο είναι τόσο ιδιαίτεροι, ώστε προκαλούν το γέλιο, αλλά και τόσο οικείοι, όπως φανταζόμαστε τους χτυπημένους από την εποχή της πολυπλοκότητας ανθρώπους. Ο ένας είναι στην άχρωμη Νέα Υόρκη και κουβαλάει την βασανισμένη ψυχοσύνθεση της αποξενωμένης μεγαλούπολης. Η άλλη είναι στην έγχρωμη κι ανθρώπινη Αυστραλία και υποφέρει από τα βάσανα ενός παιδιού χωρίς σωστή καθοδήγηση. Η σχέση τους σπάει το κατεστημένο της ερωτικής αλληλογραφίας και σε βάζει στην μεγάλη αλήθεια του «για όλους υπάρχει κάποιος», σατιρίζοντας, ταυτόχρονα, και την απρόσωπη αλληλογραφία του σήμερα. Από την μέση και μετά, οι ιδέες παραμένουν έξυπνες, αλλά η «πλοκή» δεν είναι εφάμιλλα λειτουργική με την ανάλυση των ηρώων. Μη το χάσετε, αλλά μη πάρετε κατά λάθος μαζί και κάποιον πολύ κοντύτερο από σας…
[size=10]Σταύρος Γανωτής [/size]

το είχα δει πριν λίγο καιρό και το ξαναθυμήθηκα..σας το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη ;-)  ;-)

[kapoia_za]

[Nikos Apomakros]

Από ταινίες του 2011...

συμπαθέστερη όλων για σχεδόν όλα τα γούστα ήταν μάλλον το "The Ledge".

Από κει και πέρα, προσωπικά απήλαυσα τις

The Priest
The perfect host
Pirates of the caribbean: On stranger tides
The Lincoln lawyer

ενώ αρκετά ευχάριστα πέρασε η ώρα με τις

Red Riding Hood
Mr Poppers penguins
The mechanic
Thor
Fast and furious 5
Season of the witch
Smurfs
X-men first class
I am number four

κτλ

Αποφεύγω τα κοινωνικά... οπότε πέρα από το The Ledge... δεν μπορώ να προτείνω κάτι

[fortune]

:arrow:    Για δοκιμαστε το : <<Μια μερα>>..ξενικος τιτλος <<a day>>.
Ομορφη ρομαντικη  ταινεια ,με ωραιες ερμηνειες και καλη σκηνοθεσια.
Θα την βαθμολογουσα με 8..με rating 1-10.(Και δεν βαζω ευκολα και ανετα μεγαλη βαθμολογια αν η ταινεια πραγματικα δεν το αξιζει,καθως παρακολουθω πολλα χρονια κινηματογραφο,ειμαι σινεφιλ και τα κριτηρια μου,λογω των πολλων χρονων παρακολουθησης, εχουν οξυνθει πολυ).
Θα ελεγα κιολας οτι ειναι μια ταινεια ,που δεν εχει φανει πολυ...και δεν ξερω τον λογο,αφου αν πατε να την δειτε ,θα αισθανεστε κατ εμε ,οτι οι δυο ωρες ,που αφιερωσατε θα σας ανταμειψουν.
Η σκηνοθεσια απο την Lone Scherfig και τους βασικους ρολους υποδυονται οι :  Anne Hathaway,Jim Sturgess,Tom Mison ,Jodie Whittaker, Patricia Clarkson.
Προταση για ημερα??Η Παρασκευη το βραδακι...

fortune.

[saliara]

Λίγο σκληρή αλλά πολύ ωραία ταινία παρ'όλο που παίζει ο Jean Claude Van Damme (προσωπικά δεν μ'αρέσει), αλλά του πάει ο ρόλος!! ;-)

[Nikos Apomakros]

Αποφάσισα να ξαναδώ (για χμμμ... 50στη; φορά) το The Crow απόψε. Πέραν αυτού, πολύ
αγαπημένες... πέραν φυσικά από Harry Potter, Lord of the Rings, Pirates of the Caribbean και
άλλες αγαπημένες της πλειοψηφίας...

Groundhog Day, V for Vendetta, Queen of the Damned, Hitman, Inkheart, Golden Compass,
Stardust, Hook, Goonies, Jumper, A beautiful mind, Rainman, Birdy, Notebook, Ratatouille,
Monsters Inc, Nightmare before Christmas, Ice Age, Shrek, Law abiding citizen, Sylvia (Plath),
The Addams Family, The brothers Grimm, The mummy, Nanny McPhee (ή όπως είναι το spelling),
Van Helsing, Blade, Twilight, While you were sleeping, Letters for a Juliet, The Patriot, The Postman
...

Μπορώ να συνεχίσω με σελίδες από ΠΟΛΥ αγαπημένα. Ναι, είμαι φαν της οπτικοακουστικής εξιστόρησης.
Προτιμώ τα ανάλαφρα όμως έργα, κυρίως φαντασίας/παραμυθιού ή δράσης/θρίλερ/τρόμου γιατί συνήθως
χρειάζομαι αρκετές ημέρες για να "αναρρώσω" από δραματικά, αισθηματικά, κοινωνικά κτλ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα... χρειάστηκα 4 μέρες για να συνέλθω από το Groundhog Day.
Για άγνωστο λόγο με πείραξε ιδιαίτερα πολύ όταν το είδα πρώτη φορά. Και δεν είναι καν δραματικό...
Είναι αισθηματική κωμωδία. Περιττό λοιπόν να περιγράψω τι συνέβη μετά από πχ τον Τιτανικό,
τον λαβύρινθο του Πάνα, τον άνθρωπο της βροχής, το θα σε δω στον παράδεισο, τα γράμματα
στην Ιουλιέτα ή και τα ήρωας κατά λάθος και Ghost ή ψαλιδοχέρη. Ε, όχι δα. Καλή η ψυχαγωγία
αλλά ο μαζοχισμός είναι άλλο κεφάλαιο. Δράσης παρακαλώ. Ή παραμύθια. Όπως o Potter. Κι όλα καλά.
Μαγικά.

[black_velvet]

Να μην σε ρωτήσω δλδ για τα Awakenings... ("Ξυπνήματα") (Robert de Niro, Dustin Hoffman).

Καλά βρε φίλε! Έπιασες πραγματικά όοοοολο τον κινηματογράφο (τον αμερικάνικο).
ΟΚ!
Impressive! Πραγματικά.


Τη "Νύχτα στο Παρίσι"; (A night in Paris) του Woody Allen? Την είδε κανείς; τι λέτε; Καμιά κριτική;