Αφιερώνω στον / στην ... το τραγούδι ...

[Rakendytos]

Γι αυτην..

Κάποτε.. θα γνωριστούμε
Τυχαία σε κάποιο σπίτι φιλικό
Θα συστηθούμε βαθιά θα κοιταχτούμε
Και θα 'μαστε κι οι δυο σταγόνες στο γιαλό
 
Κάποτε θα 'ρθουν καλοκαίρια, κι ύστερα το φθινόπωρο
Θ' αγαπηθούμε με τις καρδιές στα χέρια
Και θα 'μαστε κι οι δυο σταγόνες στο γιαλό
Κάποτε θα μ' αφήνεις ένα βλέμμα, κάποτε θα σου τραγουδώ
Θα 'σαι το σώμα το αίμα θα ‘μαι  'γώ
Και θα 'μαστε κι οι δυο σταγόνες στο γιαλό
 
Κι ύστερα τα χρόνια θα περάσουν
Κι ύστερα θα φύγουμε κι οι δυο
Θα ξεχαστούμε αιώνες θα περάσουν
Και θα 'μαστε κι οι δυο σταγόνες στο γιαλό

[voliwtisa]

Για εκείνον...

Δυο μέρες μόνο
Να σε κρατάω αγκαλιά
Δυο μέρες μόνο
Να σ' έχω δίπλα μου ξανά
Για λίγο μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Σ' ένα ταξίδι-αστραπή
Να ξεδιπλώνω
Να παίρνει ανάσα η ζωή
Για λίγο μόνο.

Για τόσο μόνο
Φως να γεμίζουν οι στιγμές
Να λάμπουν μες στο χρόνο
Όλο το σώμα μου να ζει
Για σένα μόνο
Δυο μέρες μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Να συνηθίζει το κορμί
Και εγώ να λιώνω
Έπειτα μόνο τη φωνή σου
Ν' ανταμώνω.

Δυο μέρες μόνο
Όσο μια βόλτα διαρκεί
Για τόσο μόνο
Όλη η ζωή μου
Αυτή η στιγμή
Δυο μέρες μόνο.

[fmas]

Σε όλους τους συνοπλίτες μου στην 350 και στην 113 ΠΜ......

Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω
έχω φίλο τον Ήλιο-Θεό
με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό.

Και χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά
στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά.

Λευτεριά στους ανέμους ζητάω
έχω πάψει να είμαι θνητός
ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω
δίχως σώμα χρυσός αετός.

Και χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά
στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά.

Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω
έχω φίλο τον Ήλιο-Θεό
με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό.

[Rakendytos]

Απ' τα φώτα της πόλης θα κρυφτώ
θα κρυφτώ χωρίς ν' αφήσω σημάδι
κι έναν έρωτα λαθραίο, μυστικό
μυστικά θα ζήσω αυτό το βράδυ
 
Έλα κρυφά, έλα λαθραία   :cheers:            
αυτή τη νύχτα που τρελά ακροβατώ  
ακροβατώ παράνομα κι ωραία        
 
Απ' τα μάτια του κόσμου να κρυφτείς
να κρυφτείς κι απ' της ασφάλτου τις παγίδες
στο κορμί μου έλα απόψε πειρατής
και μετά ούτε σε είδα ούτε με είδες
 
Έλα κρυφά, έλα λαθραία              
αυτή τη νύχτα που τρελά ακροβατώ  
ακροβατώ παράνομα κι ωραία   :moonwalk:


Για την Νασια το τραγουδακι του Παριου.. :!:

[Nasia9]

τη γνωστή Νάσια;  :roll:

[Rakendytos]

Ετσι.ετσι..την κατοικο ανατολικης Αττικης.. :wink:

[Nasia9]

:lol:

[Chris-Enia]

Στην αγάπη μας...Καμία χιλιομετρική απόσταση δεν μπορεί να μας κρατήσει μακριά...

Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης
Μουσική: Γιώργος Μουκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Πέγκυ Ζήνα

Όλα τελειώνουν φωνάζουν οι γύρω μου
όμως εγώ έχω κάτι να πω
μυστικό σ' αγαπάω για πάντα
μυστικό μακριά σου δεν ζω.
Όταν κοιτάζω τα βράδια τα αστέρια απ' τον ώμο σου
θυμάμαι τόσα και κάνω και 'γω
μια ευχή να κρατήσει για πάντα αυτό
μια ευχή να σε έχω όσο ζω.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ζήσω
χωρίς να σε έχω συνέχεια κοντά μου
κι όταν πέφτει η βροχή πάντα εγώ θα γελώ
γιατί έχω εσένα καρδία μου
κι όταν πέφτει η βροχή πάντα εγώ θα γελώ
γιατί έχω εσένα εδώ.

Αναρωτιέμαι τι γίνετε μέσα μου
γιατί τα μάτια μου είναι υγρά
μυστικό αγαπάω για πρώτη φορά
μυστικό που εμάς αφορά.
Κάνω προσπάθεια γιατί μας βλέπει κόσμος τώρα
να κρατηθώ γιατί η αγάπη πονά
και γελά σαν παιδί που του τάζουν πολλά
σ' αγαπώ σ' αγαπώ έτσι απλά.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ζήσω
χωρίς να σε έχω συνέχεια κοντά μου
κι όταν πέφτει η βροχή πάντα εγώ θα γελώ
γιατί έχω εσένα καρδία μου
κι όταν πέφτει η βροχή πάντα εγώ θα γελώ
γιατί έχω εσένα εδώ.

[Rakendytos]

Έλα πάρε με, μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν’ αγαπηθώ, να λυτρωθώ
έλα πάρε με, στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά
 
Έλα πάρε με, σ’ άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
έλα πάρε με, δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά
 
Έλα πάρε με, εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γεννάει
Έλα πάρε με, και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός κι ο ψάλτης ήχος..

Για την Νασια αυτο..  :wink:

[blue-roses]

Στον καλό μου Rak....
Για σένα.

Σφεντόνα        
 
Σαράντα χρόνια έφηβος
κοντά μισό αιώνα
το καλοκαίρι άσπριζα,
μαύριζα τον χειμώνα.
Σαράντα χρόνια ανώριμος
ξεφτίλας Δον Κιχώτης.
Σαράντα χρόνια γκόμενος
σαράντα χρόνια πότης.

Γεννήθηκα σ' ένα χωριό
Τετάρτη μεσημέρι.
Γιατρός δε με ξεπέταξε
μα μιας μαμής το χέρι.
οι συγγενείς μαζεύτηκαν
από νωρίς στο σπίτι.
Πώς είναι έτσι το παιδί
και τι μεγάλη μύτη!

Νάνι-νάνι το παιδί μας νάνι.
Νάνι-νάνι και παρήγγειλα,
νάνι-νάνι στην Πόλη τα προικιά του
και τα χρυσαφικά του τα παρήγγειλα.
Νάνι-νάνι κι όπου
το πονεί να γιάνει, νάνι-νάνι,
νάνι-νάνι του,

Μα εγώ από τον ύπνο μου
την έκανα κοπάνα.
Τέντωνα τη σφεντόνα μου,
σημάδευα αεροπλάνα.
Και πάνω στο καλύτερο
με ξύπναγαν με βία
για να μ' αποκοιμήσουνε
δασκάλοι στα θρανία.

Κι ενώ όλα τα θυμόμουνα
κι είχα μυαλό ξουράφι,
να μεγαλώσω ξέχασα
και έμεινα στο ράφι.
Έτσι για πάντα κράτησα
την παιδική μου εικόνα,
εκείνου του αλητάμπουρα
που κράταγε σφεντόνα.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο.
Μικρό-μικρό σου το 'δωσα,
άρχοντα φέρε μου το.
Κρύψε και τη σφεντόνα του,
φρόνιμο κάνε μου το.

Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
μαζί μου απόψε έφερα
εκείνη τη σφεντόνα.
Μην πάει ο νους σου στο κακό,
πουλιά δε θα χτυπήσω.
Με κότσυφες και πέρδικες
τι έχω να χωρίσω;

Τα παιδικά μας όνειρα
θα σας εκσφενδονίσω,
με χρώματα και μουσικές
θα σας τα τραγουδήσω.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
απόψε που βρεθήκαμε,
σου δίνω τη σφεντόνα.

 

[Rakendytos]

.. :53:

[Rakendytos]

Χάνομαι χωρίς ελπίδα μέρα-νύχτα στη Χαλκίδα
στο δικό σου το περίπου και στα ρεύματα του Ευρίπου
 
Η ψυχή μου θα σαλπάρει στα νερά τα σκοτεινά
H παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά
H παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά
 
Περπατώ στην παραλία, γίνομαι του κόσμου λεία
ναυαγός χωρίς σανίδα που κι απόψε δε σε είδα
 
Η ψυχή μου θα σαλπάρει...
 
Ξέρω πως δεν έχω ελπίδα εδώ πέρα στη Χαλκίδα
οι τρελοί μείναμε λίγοι κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει
 
Η ψυχή μου θα σαλπάρει...

εε..κι αυτο στην γλυκια μου Ροουζις..

[blue-roses]

Στον Rak....
Ξέρω πόσο το αγαπάς.

 Άδειο δωμάτιο          
 
Μπορεί να μην αγάπησε ποτέ του
Μπορεί και να γελάστηκε στ' αλήθεια
Να νόμιζε γι αγάπη την συνήθεια

Στο άδειο δωμάτιο και στον κρύο αέρα
Να σ' αγαπώ το μόνο που μου μένει
Να 'μαι για σένα η ζωή που περιμένει
Να κλέψει να σου δώσει
Να σε στείλει να σε νοιώσει

Αγαπημένα χέρια-περιστέρια
Σπατάλη τα ταξίδια μου στ' αστέρια
Αγαπημένα χείλη μου ζεστά
Δεν έχει ο ουρανός άλλη αγκαλιά[/u]

[Rakendytos]

το μπουκαλι με το ρακι ωρε..

[blue-roses]

Στον Rak

Είναι σκοτάδι          
 
Όλα μας τα 'παν οι σοφοί
και με το παραπάνω
κορώνα γράμματα η ζωή
μα εγώ το κέρμα χάνω

Βλέπω τους φίλους τους παλιούς
να λένε δεν πειράζει
ψυχή που δεν αμάρτησε
ποτέ της δεν αγιάζει

Είναι σκοτάδι μάτια μου
πάντα σ' αυτή την πλάση
μια χαραμάδα αφήνουμε
το φως για να περάσει

Να μπούνε χρώματα φωνές
όνειρα και ταξίδια
να κλέψουμε απ' τους Θεούς
πανάκριβα στολίδια

Μια ρουφηξιά είναι η ζωή
της άνοιξης μια μέρα
μια ανάσα ένας στεναγμός
στο δροσερό αέρα

Καραβοκύρισσα καλή
δώσ' μου την αγκαλιά σου
κι ας είναι δηλητήριο
στα χείλη τα φιλιά σου