Αφιερώνω στον / στην ... το τραγούδι ...

[heinrich]

Στο Mαράκι μου, που μετά από τόσα χρόνια, το έκανα να γελάει επί 2ωρο

Nick Cave
Into My Arms
 
I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms

Into my arms, O Lord


And I don't believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that's true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms

Into my arms, O Lord


And I believe in Love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candle burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore

Into my arms, O Lord

[seagull]

Wasted Time
Skid Row

[size=18][/size]

απο eagles ισως
τωρα με τη βροχουλα προτιμω το γαλλικο ομως ..  

[voliwtisa]

[size=18]Για σένα που σ'αγαπώ τόσο...[/size]


Αν είσαι εικόνα στου νου την οθόνη
που μ' έχει μαγέψει
αν είσαι σταγόνα στις φλέβες μου αίμα
με κάνεις να ζω

Αν είσαι αρχή
στην καρδιά μου ένας χτύπος
βαθιά μια ρυτίδα
αν είσαι μια ανάσα που ανάσα μου δίνει
με κάνεις να ζω

Αν είσαι φεγγάρι
του ήλιου αχτίδα
ημέρα και νύχτα
αν είσαι ένας φάρος σβησμένης ελπίδας
με κάνεις να ζω

[heinrich]

σε πονηρό σκοπό


Inxs - Mystify


All veils and misty
Streets of blue
Almond looks
That chill divine
Some silken moment
Goes on forever
And we're leaving broken hearts behind

Mystify
Mystify me
Mystify
Mystify me

I need perfection
Some twisted selection
That tangles me
To keep me alive

In all that exists
None have your beauty
I see your face
I will survive

Eternally wild with the power
To make every moment come alive
All those stars that shine upon you
Will kiss you every night

All veils and misty
Streets of blue
Almond looks
That chill divine
Some silken moment
Goes on forever
And we're leaving
Yeah we're leaving broken hearts behind

You're eternally wild with the power
To make every moment come alive
All those stars that shine upon you
And they'll kiss you every night

[fmas]

Στην Τσακαλοπαρέα μιας Βραδιάς στον Κιάμο.... Ξέρουν αυτοί.....

Στίχοι: Αργύρης Αράπης
Μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Κιάμος

Μου μίλησες για σένα
πως μοιράζεσαι
σε λόγια διχασμένα
κομματιάζεσαι
δεν ξέρεις τι κάνεις,
τι θέλεις, τι ζητάς
βιάζεσαι και χάνεις
ότι πολύ αγαπάς

Βρες λίγο χρόνο για μένα
δές ποιός δακρύζει για σένα
καίς όσα θέλει η καρδιά μου
τι πιο μεγάλες στιγμές
βρές λίγο χρόνο για μένα
δές ποιός πονάει για σένα
πές ότι θα ρθεις κοντά μου
τιποτ' άλλο μη λές

Τα πάντα μοιάζουν ξένα
μες στο βλέμμα σου
με πλήγωσες κι εμένα
απ' το ψέμα σου
δε ξέρεις τι κάνεις,
τι θέλεις, τι ζητάς
βιάζεσαι και χάνεις
ότι πολύ αγαπάς

[heinrich]

[size=18]καρφωτό στην μαύρη αχώνευτη την ξαναμμένη[/size](λόγω ζέστης παλιοανώμαλοι)

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

[black_velvet]

   

[Enia]

:53: Επαφή  :53:
 
Στίχοι: Γιώργος Γκίνης
Μουσική: Γιώργος Μπουσούνης
Πρώτη εκτέλεση: Αποστολίνα Μάη

                     :53:

Γράφω σβήνω σβήνω και γράφω
όσα νιώθω σου περιγράφω
θα΄θελα να ΄σουνα εδώ
Δεν μπορώ στιγμή μακριά σου
σε καλώ να πω ένα γειά σου
θα΄θελα να΄σουνα εδώ

                     :53:

Το σήμα σου έρχεται ξανά
μεσ΄του μυαλού μου τα στενά
κι η μπαταρία δεν διαρκεί
μα τι με νοιάζουν όλα αυτά
στα δυο σου μάτια τα καυτά
όταν κοιτάζω μου αρκεί

                     :53:

Αφού η ζωή είναι εκεί
που δε μετράει η λογική
είναι η σκόρπια ομορφιά
στην παιδική σου ζωγραφιά

                     :53:

Αφού η ζωή είναι επαφή
είναι η γεύση κι η αφή
είναι ο ήχος της φωνής σου
να μου λέει στο ακουστικό
:53: σ΄αγαπώ :53: σ΄αγαπώ :53:

                     :53:

Προσπαθώ απλά να μιλήσω
γρήγορα να σου εξηγήσω
θα΄θελα να ΄σουνα εδώ
θέλω τ΄όνειρό μας να ζήσω
σπίτι και γραφείο ν΄αφήσω
θα΄θελα να ΄σουνα εδώ

                     :53:

Το σήμα σου έρχεται ξανά
μεσ΄του μυαλού μου τα στενά
κι η μπαταρία δεν διαρκεί
μα τι με νοιάζουν όλα αυτά
στα δυο σου μάτια τα καυτά
όταν κοιτάζω μου αρκεί

                     :53:

Αφού η ζωή είναι εκεί
που δε μετράει η λογική
είναι η σκόρπια ομορφιά
στην παιδική σου ζωγραφιά

                     :53:

Αφού η ζωή είναι επαφή
είναι η γεύση κι η αφή
είναι ο ήχος της φωνής σου
να μου λέει στο ακουστικό
:53: σ΄αγαπώ :53: σ΄αγαπώ :53:  


:hug2: αφιερωμένο στον άντρα μου :hug2:

[Enia]

μμμμμμ....! κι αυτό!   :hug2:

Μαζί σου όλα είναι δυνατά      
 
Στίχοι: Γιώργος Γκίνης
Μουσική: Γιώργος Μπουσούνης
Πρώτη εκτέλεση: Αποστολίνα Μάη

Ήταν καλοκαίρι όταν σε γνώρισα
έπεφταν τ΄αστέρια σαν βροχή
μου΄δωσες το χέρι και προχώρησα
γύρευε τον έρωτα η ψυχή
Τα μάτια σου με δάκρυα τα στόλισα
να΄χουνε στον πόνο αντοχή
έναν ήλιο στην καρδιά σου χώρεσα
μ΄έβαλες να κάνω μια ευχή

[size=18]Μαζί σου θέλω να΄μαι και μαζί να ξεπερνάμε
όλα αυτά που μας φοβίζουν και μετά
μαζί σου να μιλάω να γυρνάω να γελάω
μαζί σου όλα είναι δυνατά[/size]

Ήρθε η αγάπη όταν σε γνώρισα
κι είπαμε μαζί μια προσευχή
μου΄δωσες το χέρι και προχώρησα
ένιωσα του ανθρώπου την αρχή

Μαζί σου θέλω να΄μαι και μαζί να ξεπερνάμε
όλα αυτά που μας φοβίζουν και μετά
μαζί σου να μιλάω να γυρνάω να γελάω
μαζί σου όλα είναι δυνατά

[joking]

[voliwtisa]

[size=18]Για σένα καρδιά μου...[/size]


Νόμιζα πως πια είχα χαθεί,
στο σκοτεινό μονοπάτι.
Mου 'δειξες πώς να πιστέψω ξανά,
ο παράδεισος πως υπάρχει.
Ήμουν στη λύπη αδερφός,
μα στη χαρά ένας ξένος,
μού 'δειξες όρθιος πως να σταθώ,
ν' αρχίσω πάλι απ' το τέλος.

Σε ερωτεύομαι
κι εσύ αθόρυβα,
μπαίνεις μέσα στον ύπνο μου
και μου φέρνεις τα όνειρα!
Σε ερωτεύομαι
γίνομαι στάχτη σου
και γεννιέμαι ξανά παιδί,
μέσα από την αγάπη σου...

Ήμουν στ' ανοιχτά ναυαγός.
Ξύπνησα πάνω στην άμμο
και σα λουλούδι που γέρνει στο φως,
γέρνω στον ώμο σου επάνω.
Μέσ' απ' τα φύλλα ο ουρανός,
ο ουρανός που εσύ κρατάς,
στον κόσμο αυτό που γκρεμίζει ο καιρός
κι αυτόν που χτίζει ο έρωτας.

[heinrich]

[size=18]αυτό πάει στην Χημεία[/size]


Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ-πρωί      
Γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ  


Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς    
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει  
Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής    
κι αν είσαι τυχερός, ξεκίνα πάλι      
 
Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ εφτασφράγιστο κιτάπι
Άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά      
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη

[heinrich]

στην θρυλική
την στακάτο
την δωδεκάποντη
[size=24]jo[/size]



Αυτοί μιλάν
Σιδηρόπουλος Παύλος


Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγειρε το χάος ν' ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος
για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως που πάει να σβήσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Οι συντεταγμένη, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω
το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα 'ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει
το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα
η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ' αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής[/i]

[heinrich]

είναι θρυλικό το τραγούδι όπως πρόκειται να γίνεις και εσύ
[size=24]jo[/size]


Ερωτικο
Θ. Μικρούτσικος



Mε μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
Στη γη των Bησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
 
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ’φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
Στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου
 
Tο καραβάνι τρέχει μέσ’ τη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
Πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
Πώς να δεθεί η Mεσόγειος με σκοινιά
Αγάπη, που σε λέγαν Aντιγόνη
 
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω
Εδώ είναι Aττική, φαιό νταμάρι
Κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

[heinrich]

στην αχώνευτη



Μικρές Νοθείες
   Μικρούτσικος Θάνος/Ιωάννου Οδυσσέας
   

   Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
   και ζει με ό,τι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
   τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
   και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα
 

   Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
   κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα
   γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
   είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

   Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
   μετράει το ύψος του που πόντο-πόντο χάνει
   μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του
   στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι
 

   Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
   πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες            
   ξέρει αν μπορούσε θα ’κανε μία απ’ τα ίδια          
   αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες