ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

[blue-roses]

Τρία ποιήματα από τη
"Φιλοσοφία των λουλουδιών"  

ΓΕΝΕΣΗ

Αυτό το γαρύφαλλο, που κρατώντας το
ανάμεσα στα τρία μου δάχτυλα
το σηκώνω στο φως, μου μίλησε και
παρά τον κοινό νου μου το κατανόησα.
Μι' αλυσίδα από ατέλειωτους γαλαξίες συνεργάστηκαν,
διασταύρωσαν κάτω στη γη φωταψίες
- το σύμπαν ολόκληρο πήρε μέρος στη γέννηση
αυτού του γαρύφαλλου.

Κι' αυτό που ακούω είναι οι φωνές
των μαστόρων του μέσα του._________________________

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

Αν με βλέπουν να στέκομαι
όρθιος, ακίνητος, μες
στα λουλούδια μου, όπως
αυτή τη στιγμή,
θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ
είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν.
Έχοντάς με στο μέσο
μου διδάσκουν το φως.

___________________________

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Αναδύθηκε δάσος ζοφερό
απ' το πνεύμα μας
κι εκάλυψε τον ορίζοντα.
Μόνο ατραποί τρυπώνουν
και χάνονται μέσα στο φόβο.
Μέλλον δεν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ανύποπτα
για ό,τι γίνεται πάνω τους
τα παιδια, ενώ γέρνοντας γύρω
και κάτω απ' τα πόδια τους, (ως
ν' ακούν τη βοή και να βλέπουν
το σύννεφο) σαν ένα απέραντο
υπαίθριο εκκλησίασμα
τα λουλούδια προσεύχονται.

[blue-roses]

Ένας μικρότερος κόσμος

Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω
την αίσθηση]

[blue-roses]

Ο στολισμός για το ταξίδι

Σ' έχω σκεπάσει με φύλλα και κλαδιά της καρδιάς-
μια μεγάλη σημαία από άνθη και χρώματα,
να θαμπώσω τους φύλακες της νυχτός, να μπορέσω
να σε βγάλω πιο πέρα. Να περάσεις ανέγγιχτη
την αλέα της λησμονιάς.
Να διαβείς
καθώς μια βασίλισσα που πάνω σ' ένα άρμα
χρυσό όρθια στέκεται κι έχοντας
ανοιγμένα τα χέρια της παραμερίζει το χρόνο.
 

[blue-roses]

Ολυνυχτία

Δε με κατάλαβες, όλη τη νύχτα
ήμουνα πλάϊ σου, προσπαθούσα να κλείσω
τα παράθυρα, πάλευα - όλη τη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου σαν
δυο φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
δίχως χέρια τον κόσμο

[blue-roses]

Γέλιο στη μοναξιά

Σα μια ανταύγεια αστεριών σε μι' ατμόσφαιρα γάμου,
που άνθη, πέπλα, κεριά, είναι όλα κατάλευκα,
είναι το γέλιο σου. Κι είναι όπως ένα
ρουμπινί δισκοπότηρο πλεγμένο μ' αχτίνες
που πάνω απ' την πόλη το υψώνει στα δυο του
χέρια ένας άγγελος]