FoVasTe Ton ThaNaTo???

[pixie]

'Oλοι μας έχουμε χάσει ανθρώπους. Κι όλοι μας υποχρεωθήκαμε να το κοιτάξουμε κατάματα και να το αντιμετωπίσουμε θαρραλέα.

Από τον κύκλο του θανάτου βγαίνουμε ίσως μόνο μέσα από τη δράση...
Κάνεις μια αποφασιστική σχισμή στον πόνο, γιατί αν αφεθείς σε παίρνει το ποτάμι και πνίγεσαι. Γιαυτό χτίζεις προστατευτικά φράγματα...

Προσωπικά, μετά την απώλεια, έμαθα να βλέπω τον θάνατο σαν ένα κομμάτι της ζωής. Κι έμαθα πως αφού δεν μπορώ να εμποδίσω τη ροή των φυσικών πραγμάτων, οφείλω να τα δέχομαι.

Ζω σαν να είναι κι αυτοί ζωντανοί!!!

[Crazy]

Πίξι.. να συμπεράνω ότι τελικά (και σύμφωνα με όσα είπες ..) δεν τον φοβάσαι τον θάνατο ?

[pixie]

Καλημέρα!  :grin:

Η αλήθεια είναι πως ο θάνατος τοποθετεί τη ζωή σε ένα ευρύτερο σημασιολογικό και αξιολογικό περιεχόμενο...

Είναι μια σοβαρή επίγνωση και είναι εκείνος που με ωθεί συνεχώς να προβληματίζομαι στο ερώτημα: ''Τι σημαίνει η ζωή μου?''

Ύστερα από τον θάνατο  4 αγαπημένων μου προσώπων - μεγάλη δοκιμασία - έπαψα να αρκούμαι στην επιφάνεια των πραγμάτων και στις εξωτερικότητες των ανθρώπων κι άρχισα μια εσωτερική πορεία...

Το ότι είμαστε, λοιπόν, ακόμα κομμάτι μιας ζωντανής ολότητας, είναι ίσως αρκετά παρήγορο και ελπιδοφόρο!

Είναι όμως κι ο θάνατος των άλλων! Το κενό που έχει ανοιχθεί με την μορφή πληγής που αιμάζει και δύσκολα κλείνει.
'Ισως πρέπει να μάθουμε να τον παρατηρούμε τον φόβο μας για τον θάνατο. Και να τον περιγράφουμε...

Και να μην ξεχνάμε πως κάθε μέρα υπάρχουν πάντα παιδιά που γεννιούνται, χιλιάδες πρόσωπα που έρχονται να δηλώσουν πως η ζωή είναι απέραντη, πως είναι κάτι που γίνεται και ξαναγίνεται κι αυτός ο κύκλος δεν τελειώνει ποτέ...

[Crazy]

ακόμη δεν έχω καταλάβει αν φοβάσαι ή οχι το θάνατο ... τεσπα .. αφού σε δυσκολεύει μην το απαντάς.

μου δημιούργησες άλλες απορίες :

1. σε τι περιεχόμενο τοποθετεί τη ζωή ο θάνατος ? οι έννοιες "ευρύτερο σημασιολογικό" και "αξιόλογο" δε μου καθιστούν σαφής την άποψή σου.
2. όταν λες "είναι εκείνος που με ωθεί .." εννοείς ο θάνατος ? κι αν ναι .. ποια είναι η σοβαρή επίγνωση ?
3. στην εσωτερική σου πορεία .. που πήγες  :razz:  και γιατί απέταξες έτσι απλά τις (για μένα) σημαντικές εξωτερικότητες των ανθρώπων? έπαψες να έχεις υλική υπόσταση ?
4. από τι σε παρηγορεί και σου δίνει ελπίδες μια ζωντανή ολότητα ? (όχι ότι κατάλαβα τι είναι αυτό .. αλλά λέμε τώρα .. ίσως καταλάβω με την ανάλυση)
5. πως μπορεί κανείς να παρατηρήσει το φόβο του για κάτι που δεν καταλαβαίνει ? (κι αν εσύ καταλαβαίνεις το θάνατο λόγω των βιωμάτων σου .. βοήθα κι εμάς που τα βλέπουμε πιο απλά τα πράγματα ...)

αυτά για την ώρα  :cool:

[KostasD33]

Δεν το έχω πάθει ακόμα οπότε δεν έχω την εμπειρία
Μόλις μου συμβεί θα σας πω αν ποναει και πως είναι

Κάθε αρχή και δύσκολη μετά μαθαίνεις και συνηθίζεις, αυτό είναι το μεγάλο κουσούρι με τον κύριο θάνατο....
Δεν έχει μετά ούτε έχει επανάληψη για να γίνει και μια καλή εμπέδωση του ζητήματος

[pixie]

[quote user="Crazy" post="327826"]ακόμη δεν έχω καταλάβει αν φοβάσαι ή οχι το θάνατο ... τεσπα .. αφού σε δυσκολεύει μην το απαντάς.

μου δημιούργησες άλλες απορίες :

1. σε τι περιεχόμενο τοποθετεί τη ζωή ο θάνατος ? οι έννοιες "ευρύτερο σημασιολογικό" και "αξιόλογο" δε μου καθιστούν σαφής την άποψή σου.
2. όταν λες "είναι εκείνος που με ωθεί .." εννοείς ο θάνατος ? κι αν ναι .. ποια είναι η σοβαρή επίγνωση ?
3. στην εσωτερική σου πορεία .. που πήγες  :razz:  και γιατί απέταξες έτσι απλά τις (για μένα) σημαντικές εξωτερικότητες των ανθρώπων? έπαψες να έχεις υλική υπόσταση ?
4. από τι σε παρηγορεί και σου δίνει ελπίδες μια ζωντανή ολότητα ? (όχι ότι κατάλαβα τι είναι αυτό .. αλλά λέμε τώρα .. ίσως καταλάβω με την ανάλυση)
5. πως μπορεί κανείς να παρατηρήσει το φόβο του για κάτι που δεν καταλαβαίνει ? (κι αν εσύ καταλαβαίνεις το θάνατο λόγω των βιωμάτων σου .. βοήθα κι εμάς που τα βλέπουμε πιο απλά τα πράγματα ...)

αυτά για την ώρα  :cool: [/quote]


1 + 2- ... νομίζω είπα αξιολογικό περιεχόμενο, όχι αξιόλογο, υπάρχει διαφορά...
Λοιπόν, Crazy μου, εδώ αναφέρομαι στα ενδότερα - στον μυστικό παλμό της ζωής, στον αόρατο πολλές φορές χυμό της, στην ουσία της.
Το λέω παρακάτω... Η επίγνωση πως ο θάνατος είναι δεδομένος, το πέρασμα μέσα από μια σκληρή εποχή απογύμνωσης και πόνου, μου δίνει την ώθηση, στη συνέχεια,να σκεφτώ και να προβληματιστώ περισσότερο για τη ζωή μου: από το τι σημαίνει ζωή, το γιατί με πήρε αυτή η γη στην αγκαλιά της, γιατί μου πήρε τους γονείς μου, έως πολύ βαθύτερα ακόμα: στο να ορίσω πια ένα αληθινό και δίχως εξωτερικά φτιασίδια επίπεδο ύπαρξης για μένα ανεξάρτητα από τους κανόνες της κοινωνικής μας διαύγειας!
Κι αυτό βέβαια δεν το αναζητώ πλέον στην ύλη, την οποία θεωρώ ψευδαίσθηση... Και λίγη... πολύ λίγη...

3- Δεν αρνιέται όμως κάποιος την υλική του υπόσταση, τη φύση του, επειδή γίνεται αναζητητής της εσωτερικής πραγματικότητας που είναι πολύ ισχυρή...
Υπερβαίνει βέβαια την σωματική του συνειδητότητα, τις 5 αισθήσεις του, και αρχίζει να βλέπει και με τα εσωτερικά του μάτια - δλδ. αυτό που ονομάζουμε διόραση.
Όσο οι νοητικές του διαστάσεις διευρύνονται, όσο εξασκείται, τόσο πλησιάζει κι άλλες τάξεις πραγμάτων που δεν θα έμπαινε ίσως ποτέ στη διαδικασία να τις αναζητήσει πριν, ούτε και φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού! Ο θάνατος, συνεπώς, είναι αυτός που έδωσε το έναυσμα για μια βαθύτερη πορεία ζωής...

4- Ζωντανή ολότητα είναι το σύμπαν που μας περιβάλλει, ο πλανήτης Γη του οποίου όλοι είμαστε ζωντανά όντα και η διάσταση στην οποία ζούμε!
Και, ναι, είναι μια δυνατή παρηγοριά να νιώθεις πως αυτή η γη κατοικείται από ανθρώπους στους οποίους ελπίζει ακόμα ο Θεός...

5- Μα το καταλαβαίνει αμέσως μετά την απώλεια... Στην αρχή ουρλιάζει το είναι του, άλλοτε παριστάνει πως ο θάνατος δεν τον αφορά, για να θυμηθεί στη συνέχεια και να το δεχτεί πως ο χρόνος δεν μπορεί να είναι αντιστρέψιμος!
Κάποια στιγμή το συνειδητοποιεί και, για να αντέξει, γίνεται παρατηρητής όχι μόνο του φόβου για την άβυσσο που κατάπιε τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και της οδύνης...

[rain]

Μέχρι τώρα δεν τον φοβόμουν, αλλά με όλες αυτές τις διοράσεις που διαβάζω, θα αρχίσω να τον φοβάμαι κι εγώ  :mrgreen:

[kataigida]

Όχι δεν φοβάμαι τον θάνατο.Το θέμα είναι να προλάβω να σώσω την ψυχή μου πριν έρθει εκείνη η ώρα...Όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή.Δεν μπορούμε να ζήσουμε με αυτόν τον φόβο.Δεν ζούμε τις στιγμές...Εξού και το άσμα...

 :oops:  ;-)  :mrorange:

[rain]

Ότι και να κάνεις δεν προλαβαίνεις αμαρτωλή κόρη  :mrgreen:  :mrgreen:  :mrgreen:  πάρτο απόφαση όπως κι εγώ να το ευχαριστηθείς τουλάχιστον

[kataigida]

[quote user="rain" post="327874"]Ότι και να κάνεις δεν προλαβαίνεις αμαρτωλή κόρη  :mrgreen:  :mrgreen:  :mrgreen:  πάρτο απόφαση όπως κι εγώ να το ευχαριστηθείς τουλάχιστον[/quote]

Eεεε να σου πω....Μήπως εξομολογείς? :oops:  :oops:  :mryellow:

[black_velvet]

[quote user="KostasD33" post="327830"]Δεν το έχω πάθει ακόμα οπότε δεν έχω την εμπειρία
Μόλις μου συμβεί θα σας πω αν ποναει και πως είναι

Κάθε αρχή και δύσκολη μετά μαθαίνεις και συνηθίζεις, αυτό είναι το μεγάλο κουσούρι με τον κύριο θάνατο....
Δεν έχει μετά ούτε έχει επανάληψη για να γίνει και μια καλή εμπέδωση του ζητήματος[/quote]

Δεν συνηθίζεις την ιδέα του θανάτου. Συνηθίζεις στην απώλεια του ανθρώπου σου. (Έτσι τουλάχιστον προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου :-( ). Μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτόν μες στη ζωή σου.
Αυτό είναι και το πρώτο εγωιστικό "κομμάτι" της υπόθεσης "Θάνατος".
Το άλλο είναι ο φόβος για το άγνωστο. Δεν ξέρουμε τι υπάρχει απ' την άλλη πλευρα. Κι αυτό το ξένο φοβίζει.

Προσωπικά δεν φοβήθηκα ποτέ τον δικό μου θάνατο. Γι' αυτό και είμαι πάντα έτοιμη για αυτόν. Και ειλικρινά πιστεύω ότι η μετά θάνατον ζωή θα είναι πολύ καλύτερη από τούτην εδώ. Δεν υπάρχει τίποτε όμως που να μπορεί να με προετοιμάσει για την απώλεια των δικών μου ανθρώπων από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ειδικά των γονέων που είναι οι μόνοι δεδομένοι, οι μοναδικοί που προσφέρουν πραγματικά ανιδιοτελή αγάπη και φροντίδα.

[pixie]

Μάλλον πρόκειται περί πλάκας... αλλά έχω φρικάρει! :cool:
   
Υπάρχει ένας σύνδεσμος όπου, με την ημερομηνία γέννησης, πρώτον σου λέει ποιά, πότε και πού ήταν η τελευταία σου γήινη ενσάρκωση όπως και με τι ιδιότητα υπήρξες, και δεύτερον πότε είναι προγραμματισμένο να πεθάνεις!!!  

Με τίποτα δεν θα'θελα την παροχή μιας τέτοιας γνώσης κι ούτε με έπεισε κάτι, απλά με προβλημάτισε και μου δημιουργήθηκαν αντικρουόμενες εντυπώσεις.
 
Παρόλα αυτά όμως, 2 ώρες το βασανίζω τούτο το μακάβριο θέμα! Δεν άφησα φίλο και συγγενή...  :razz:  :mryellow:

[pixie]

[NoName]

Γνωρίζουμε ανθρώπους για να τους ξεχάσουμε
Ζούμε για να πεθάνουμε

[black_velvet]

Γνωρίζουμε ανθρώπους για να μοιραστούμε τις στιγμές μας μαζί τους. Και να τους θυμόμαστε μέσα από αυτές.
Ζούμε για να δημιουργήσουμε.