Oι μεσήλικοι

[aiollus]

Oι μεσήλικοι

[...]
Οι ενήλικες φοβούνται.
Κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, από τα συναισθήματά τους, από τις σκέψεις τους.
[...]
Έρχεται κάποιες φορές ένα πράγμα απ' το πουθενά, το έχετε ζήσει, μια αναλαμπή που σε κάνει να σωπαίνεις, που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο περίεργο είναι, αν και μεσήλικος, να νιώθεις μερικά πράγματα ακριβώς όπως όταν ήσουν παιδί, να σκέφτεσαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για τη μια ή την άλλη κατάσταση, να θυμώνεις με τις αδυναμίες σου και να γελάς το ίδιο δυνατά, είναι περίεργο να διαπιστώνεις πως δεν έχεις αλλάξει θέση, δεν έχεις μετακινηθεί, αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να γίνεται αυτό αφού ο καιρός πέρασε κι εσύ θεωρητικά έχεις προχωρήσει, αλλά δε βρίσκεις την απάντηση, νιώθεις βλάκας τότε κι αρχίζεις να συγκρίνεσαι με άλλους, τους διαφορετικούς άλλους με σένα και νομίζεις πως εκείνοι έχουν γίνει καλύτεροι, έχουν προχωρήσει, έχουν αλλάξει, κάτι περισσότερο από σένα έχουν κάνει, κάτι που εσύ δεν μπορείς να το φτάσεις όσο κι αν προσπαθείς, αλλά, μετά, σκέφτεσαι και τους άλλους, τους ίδιους άλλους με σένα, που είναι κι αυτοί αμετακίνητοι όπως κι εσύ, αλλά παρόλα αυτά δεν είναι λυτρωτικό αυτό, εξακολουθείς να νιώθεις ανεπαρκής, συνεχίζεις να νιώθεις αδύναμος, ένα μωρό αχόρταγο γι' αγάπη και φροντίδα και σημασία και προσοχή και όμορφα λόγια κι αποδοχή, συναισθήματα που δεν επιτρέπονται στην ηλικία σου, υποτίθεται πως θα έπρεπε να τα έχεις τακτοποιήσει όλ' αυτά μέσα σου, να έχεις βάλεις τους όρους και τα όριά σου, να έχεις φτιάξει τα πράγματα έτσι που να μη σε πονάνε, να μη σε καθορίζουν πια, αλλά αυτό δεν έχει γίνει.

[...]

Κι εντάξει, ξέρεις, υπάρχει και το αύριο, το γέρικο και μοναχικό, αλλά πάλι, ποιος ξέρει πως θα 'ναι έτσι, γέρικο και μοναχικό, ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα υπάρχει αύριο στ' αλήθεια, τόσα ακούς κάθε μέρα, δεν πάει στο διάολο κι η σχέση και το μεγάλο σπίτι με τον κήπο κι όλα μαζί.

Δεν είναι θαύμα να γυρίζεις στο σπίτι σου και να μην είσαι υποχρεωμένος να μιλήσεις σε κανέναν, να μην πρέπει να είσαι ευχάριστος σε κανέναν, να μην είσαι υποχρεωμένος να αρέσεις σε κανέναν, να βάλεις τις πιτζάμες και να την πέσεις στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση, μ' αυτή την ευεργετική βλακεία που δε θέλει ούτε μεγάλα λόγια ούτε σπουδαίες πράξεις;

Πόσοι εύχονται, σκέφτεσαι, να μπορούσανε να πατήσουν ένα κουμπί και να εξαφανίσουν τον "υπέροχο" σύντροφό τους από μπροστά τους και να τον στείλουν στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα;
Όχι, είναι μια χαρά αυτή η ελευθερία, τι καλά που έκανες και δε συμβιβάστηκες με τον/την πρώην, που μπορείς ακόμα ν' ακούς την ψυχή σου και τις ανάγκες της , τι όμορφη που είναι η ζωή όταν είσαι ο εαυτός σου.

[...]

Πάλι, δεν ξέρω αν όλες αυτές οι αντιθέσεις είναι μια δική μου βλακεία, αν μόνο εγώ βλέπω τα πράγματα τη μια λαμπερά και την άλλη σκοτεινά, μπορεί αυτή η αντίφαση -όλα άσχημα, όλα όμορφα- να τη βλέπω μόνο εγώ, μπορεί εσείς να μη βλέπετε τα πράγματα έτσι, μπορεί να είναι δική μου ανοησία που στη μεσήλικη ζωή μου έχουν τα πάντα τη σφραγίδα του ακραίου, πότε να γράφει φως και πότε σκοτάδι, από μέρα σε μέρα ν' αλλάζει, αλλά, όχι, νομίζω πως οι μεσήλικοι είναι σ' εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αναπόφευκτα γέρνουν πότε στο χθες και πότε στο αύριο, να νιώθουν τη μια δυνατοί και την άλλη αδύναμοι, κάποτε σπουδαίοι και κάποτε βλάκες, άλλοτε παιδιά κι άλλοτε γέροι.

[...]

Το περιβάλλον γίνεται πάλι μια σημαίνουσα αρχή, ένας παράγοντας που όσο κι αν δε θες σ' επηρεάζει, σε φορτίζει ή σε απαλλάσσει.
[...]



Τα σχόλιά σας, τις σκέψεις σας, τα συναισθήματά σας.

[energizer]

...το πονημα αναφερεται στη μοναχικη ενηλικη(μεσηλικη!) ζωη;
...η αντιληψη μου ειναι οτι η ανεμελη ζωη,ανευ συμβιβασμων & οριων ταιριαζει στους νεοτερους οχι λογω διαθεσης-πνευματικης καταστασης αλλα καθαρα για βιολογικους λογους!η διαθεσιμη ενεργεια αποτελει οπλο για το κυνηγι των οποιων στοχων(& ο συντροφος ως εννοια)..οι,λιγο η περισσοτερο,μεγαλυτεροι οφειλουν να ειναι πιο συμβιβαστικοι με τα δεδομενα της ζωης τους αλλα & πιο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΑ ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΣ!
& για να μην παρεξηγουμε το νεος & το μεγαλος θα δωσω 1 προσεγγιση(οχι απολυτη) της μεγιστης ακμης ,βιολογικα-πνευματικα-συναισθηματικα, περι τα 35 ετη(+/-)......
...επι της ουσιας η συτροφικοτητα(υπαρξη συτροφου)αποτελει εναυσμα υγιεστερης/πλερεστερης διαβιωσης!!!(υπαρχουν & ερευνες ιατρικες σχετικες με ψυχολογια & παθολογικες παραμετρους)
 :roll:

[Argiro]

Εγώ πάλι, παρόλο που με τα αναφερόμενα δεδομένα έχω ξεπεράσει κατά πολύ το όριο της μέσης ηλικίας (Άραγε σε ποια ηλικία είμαι τώρα; Σίγουρα όχι στη γεροντική...), αισθάνομαι ακριβώς όπως αισθανόμουν πάντα. Πάντα ήμουν ολιγαρκής, πάντα ήμουν αισιόδοξη, ποτέ δεν σκεφτόμουν το χρόνο που περνάει ούτε και με ενδιέφερε, ούτε με ενόχλησε ποτέ αν είμαι μόνη ή με παρέα. Εκείνο που πάντα ήθελα και εξακολουθώ να θέλω είναι να βρίσκομαι συνέχεια σε κίνηση. Δεν με ενδιέφερε ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα ούτε και αν τους αρέσω. Νομίζω λοιπόν πως δεν αλλάζει τίποτα σχετικά με τα συναισθήματα του ανθρώπου όσο περνούν τα χρόνια. Πάντα αισθάνεται το ίδιο που αισθανόταν πάντα: είτε αισιόδοξος, είτε εσωστρεφής, είτε ολιγαρκής, είτε αγχώνεται επειδή περνάει ο χρόνος είτε δεν τον σκέφτεται καθόλου. Όλα αυτά είναι σύμφωνα με το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία, άσχετα αν τα χρόνια περνούν, και δεν νομίζω πως θα κάνω τώρα συμβιβασμούς που ποτέ δεν έκανα, μόνο και μόνο επειδή πλησιάζω τη γεροντική ηλικία και ούτε "οφείλω" να είμαι συμβιβαστική, παρά μόνο αν το θέλω... Σχετικά με την ύπαρξη ή όχι συντρόφου, δεν με ενόχλησε ποτέ το ότι κάποιες φορές δεν ήθελα για μεγάλα χρονικά διαστήματα να έχω καθόλου σχέση, ούτε και μου δημιουργήθηκε ποτέ κανένα ψυχολογικό πρόβλημα, άσχετα με το τι λέει η επιστήμη. Και όσο για την ενέργεια, παραμένει ίδια πάντα. Αν έχεις ενέργεια μικρός, έχεις και μεγάλος.

[energizer]

...χωρις να θελω να θιξω εσενα αγαπητη μου,η υποθεση να υπηρχε 1 συντροφος(αρμονικη συμβιωση εννοειται!)να επαυξανε την οποια ενεργητικοτητα,διαθεση & ορεξη για νεους στοχους;το δε κεφαλαιο υγειας δεν μπορω να στο επιβεβαιωσω ο ιδιος αλλα ιατρικες ερευνες περι παθολογικων επιπλοκων αλλα & το προσδοκιμο επιβιωσης ζευγαρωμενων & μη!
...κριμα που δεν υπαρχουν double blind research σχετικα...
 :roll:
Υ.Γ
...μαζευτηκαμε βλεπω οι εξοριστοι!!!

[Argiro]

Σωστά, έχεις δίκιο σε αυτά που λες. Αυτό που θέλω να πω εγώ είναι πως παρόλα αυτά που λέει η επιστήμη και αυτά που πιστεύουν οι περισσότεροι, κυρίως νέοι, είναι πως η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου δεν αλλάζει, όσα χρόνια και αν περάσουν. Βέβαια κάποια στιγμή φαντάζομαι πως το σώμα θα αρχίσει να μη βοηθάει (το πνεύμα μεν πρόθυμον, η σαρξ ασθενής), όμως, παρόλα αυτά, η ψυχοσύνθεση παραμένει η ίδια και η ενέργεια είναι η ανάλογη αυτής που πάντα έχει κανείς. Αν είναι περιορισμένη από μικρή ηλικία, φυσιολογικό είναι να είναι σχεδόν ανύπαρκτη από τη μέση ηλικία και μετά. Και αν είναι άτομο πεσσιμιστικό, λογικά όσο μεγαλώνει γίνεται χειρότερο.

[apol]

μα ειναι θεματα αυτα  ρε παιδια.......υπαρχει κανεις μεσηλιξ εδω.....προτεινω να διαγραφει τοσο αυτο οσο και αλλα παρομοια.....αμα αφαιρεσεις τη συνταξιουχα των 105 ετων οι αλλοι εδω ειναι τεκνα....στηνψυχη ισως

[riaghul]

Οι ενήλικες φοβούνται.
Κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, από τα συναισθήματά τους, από τις σκέψεις τους.

επειδη αυτο ....ποτε  δεν το προσπαθησα...
επειδη παντα επεδιωξα και επιδιωκω το αντιθετο..
Να ειμαι μονη, να βλεπω τον εαυτο μου τα συναισθηματα και τις σκεψεις μου...


Μαλλον δεν εχω ενηλικιωθει ακομα..
και θα παραμεινω ..ανηλιξ :lol:  

Οσο για τους συμβιβασμους στη ζωη..
Ειναι ψευδαισθηση να πιστευει καποιος οτι δεν συμβιβαζεται..
Ειτε ειναι μονος, ειτε με συντροφο
ειτε εργαζεται , ειτε οχι..
Ειμαστε ολοι μας μεσα σε ενα κιουπι..
αλλος μπορει να ειναι πιο ψηλα στο φως..κι αλλος λιγο πιο χαμηλα ή στον πατο..
εδω που τα λεμε..ολοι μας περασαμε ή και εναλλακτικα περναμε απο ολα
τα επιπεδα..
   

[apol]

καλα ντε τι παραληρημα ειναι αυτο.....βεβαια εισαι και μεγαλη εσυ

[Argiro]

H riaghul είπε:

Οσο για τους συμβιβασμους στη ζωη..
Ειναι ψευδαισθηση να πιστευει καποιος οτι δεν συμβιβαζεται..

Σίγουρα πάντα συμβιβαζόμαστε σε κάποια πράγματα, δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Το θέμα είναι να συμβιβάζεσαι όταν το επιλέγεις και όχι όταν στο επιβάλλουν. Και δεν υπάρχει λόγος, νομίζω, να αρχίσει να συμβιβάζεται κανείς μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσε, ούτε και αλλάζει τίποτε, κατά τη γνώμη μου, επειδή περάσανε τα χρόνια. Άποψή μου.

[minoraki]

Οι ενήλικες φοβούνται.
Κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, από τα συναισθήματά τους, από τις σκέψεις τους.

επειδη αυτο ....ποτε  δεν το προσπαθησα...
επειδη παντα επεδιωξα και επιδιωκω το αντιθετο..
Να ειμαι μονη, να βλεπω τον εαυτο μου τα συναισθηματα και τις σκεψεις μου...


Μαλλον δεν εχω ενηλικιωθει ακομα..
και θα παραμεινω ..ανηλιξ ]συμφωνω απολυτα με το ριακι μας.....με καλυψες 100% με αυτο που εγραψε, αφου και εγω πιστευω οτι η ζωη μας ειναι μια ατελειωτη σειρα απο συμβιβασμους!

[apol]

επειδη τα χρονια μας τα ζησαμε και θελω να πιστευω οτι   το περασμα τους
μας  ωριμασε και μας εχει δωσει  μια συσωρευμενη σοφια ζωης...μπορουμε να χαρουμε αυτη τη περιοδο.............φεροντας αξιοπρεπως  την ηλικια μας.........

[olive]

...αααα δεν ξερω πως το βλεπετε εσεις.... εγω περναω μια ατελειωτη εφηβεια και μου αρεσει.........!!!!!! "ειμαι σοβαρα ..γιατρε???"  :roll:  :roll:  :roll:

[Argiro]

Το ζώδιό σου είναι υπεύθυνο γι αυτό. Δεν είναι σοβαρό, μην ανησυχείς...

[olive]

..Αργυρω..λες?? τοτε δεν ανησυχω... λοιπον το δηλωνω φταιει το κριαρι που εχω..μεσα μου.... οποτε μην ξανακουσω για ...μεσηλικες..!!! ουφ!!!!!!! :roll:  :roll:

[minoraki]

:roll:  :roll:  :arrow: αλλη μια απορια μου που παει σε αλλο θεμα...αλλα τελος παντων θα το πω εδω.....τι σημαινει μεσηλικας? πρωτη φορα ακουω αυτη τη λεξη!  :evil: