stixoi ellhnikou entexnou.......

[various]

Θυμάμαι όσα είχες πει

Ακόμα ελπίζω σε κάτι
τόσο καιρό που' χεις φύγει
ακόμα έξω στο δρόμο κοιτώ
ψάχνω στον κόσμο μήπως σε δω.

Ακόμα ελπίζω σε κάτι
τόσο καιρό που μου λείπεις
ακόμα ακούω στην πόρτα κλειδιά
ίσως ακόμη δεν είναι αργά.

Θυμάμαι όσα είχες πει
κι ακόμα ελπίζω σε κάτι
να σε ξεχάσω εγώ μπορεί
μα δε μπορεί μια αγάπη

Θυμάμαι όσα είχες πει
τ' ακούω μες τα όνειρά μου
να σε ξεχάσω εγώ μπορεί
μα δε μπορεί η καρδιά μου

Ακόμα ελπίζω σε κάτι
τόσο καιρό σ' έχω χάσει
ούτε ένα μύνημα, ούτε μια ευχή
μα λέω δε μ' έχεις ξεχάσει.

Θυμάμαι όσα είχες πει
κι ακόμα ελπίζω σε κάτι
να σε ξεχάσω εγώ μπορεί
μα δε μπορεί μια αγάπη

Θυμάμαι όσα είχες πει
τ' ακούω μες τα όνειρά μου
να σε ξεχάσω εγώ μπορεί
μα δε μπορεί η καρδιά μου...

[black_velvet]

Ένας κόμπος η χαρά μου
Μουσική - Στίχοι]

Άσε με πάλι να σου πω
για χρόνια περασμένα
για τα τραγούδια που αγαπώ
τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως σαν θα'ρθεις
στάλα-στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

Άσε με πάλι να ρωτώ ο χρόνος τι θα φέρει
ο ήλιος και ο κεραυνός
μου στήσανε καρτέρι

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως σαν θα'ρθεις
στάλα-στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

[various]

Γιατί (Πυξ Λαξ)

Άδειες στιγμές,η ψυχή μας κενή
τα λόγια υπάρχουν γιατί υπήρχαν εκεί,
πλοίο τα μάτια τα μαλλιά σου πανί
πόσο σε ήθελα και πόσο εσύ,γιατί.
Γιατί;

Γιατί το τραγούδι αυτό
πάντα να λέει δε μπορώ,
γιατί κι εσύ με σπρώχνεις στο γκρεμό
δεν σε συγχωρώ,δεν σε συγχωρώ,γιατί.

Κοίτα να δεις πως αλλάξαμε
δες τη ζωή που ξεγράψαμε
με μια ματιά,με μια κίνηση απλή
ο εγωισμός σου,πάντα αυτός οδηγεί.
Γιατί;

[various]

Ερμηνευτές: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα

Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό,τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
ετσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα

[various]

ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ
Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρα μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δεν λείπω
Θεός αν είναι...
Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
Κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου, ανάσες βγάζουν
Θεός αν είναι
Στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
Δεν μπορείς μια ζωή καρδιά
να συγχωρείς
Θεός αν είναι
Κι αν μ' αγαπάει κανείς
Οι φίλοι μου όλοι
εδώ και χρόνια
Ζευγάρια γίναν, φτιάξαν σπίτια
Μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
Χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια
Θεός αν είναι...
Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρα μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δεν λείπω
Θεός αν είναι...
Θεός αν είναι...κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι...κι αν μ' αγαπάει κανείς

[various]

Πούλα Με

Μουσική - Στίχοι : Μάνος Ξυδούς


Πούλα με ακόμα μια φορά, δεν με πειράζει
δεν με πειράζει που θα μείνω μοναχός
δεν με πειράζει που τα μάτια σου σ'αυτον,τα θυσιάζεις

Γιατι απόψε το κορμί σου θα'ναι αλλού
θα'ναι σε κάτι ξεχασμένα καλοκαίρια
θα'ναι στις νύχτες της ατέλειωτης σιωπής
θα'ναι στα φίλμ της χαράς και της μηζέριας
θα'ναι σε όλα που περάσαμε μαζί

Πούλα με λοιπόν στο ξανα λέω
πούλα με για λίγη σιγουριά
πούλα με πολύ φτηνά δεν ξέρω
ίσως αύριο θα'ναι αργά

Και αν σε βλέπω αδιάφορα ξερά, δεν με πειράζει
δεν με πειράζει κι αν τα χείλη σου γελούν
μια καληνύχτα αν μου πείς, δεν με πειράζει
γιατι απόψε το κορμί σου θα'ναι αλλού

[various]

ΑΡΝΑΚΙΑ    ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ


Πες μου αν υπάρχει κάτι πιο πολύ
πεθαίνω και είμαι ακόμα στην αρχή
μάταιοι αγώνες και προσευχές
υπνοβατούμε σαν μακάβριες σκιές.

Πως να ξεφύγεις και που να κρυφτείς
είσαι δεσμώτης μίας κοινής λογικής
άχαρη τύχη και ματαιότης
άδοξο τέλος μία ένδοξης νιότης.

Ζεις για να πεθαίνεις
Μόνος σου θα φύγεις, μόνος
ότι και να κάνεις

Αυτοί που πιστεύεις θα φύγουν κι αυτοί
στην ύστατη ώρα που το φως θα χαθεί
κι αν υπάρχει κάτι άλλο εκεί
αυτός που το νοιώθει αυτός θα το δει.

[various]

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;
Πυξ Λαξ


Σαν τα καράβια φαίνονται τη νύχτα τα νησιά
σταματημένα μεσ' στην μέση του πελάγου
Έχει η ανάσα τους μια γεύση, μια γεύση απ' τα παλιά
που αναστήθηκαν με κόλπα κάποιου μάγου
Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές;
Εσύ δεν ήσουνα που έκλαιγες γι' αγάπη;
Εσύ δεν έλεγες «οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές
από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη»;

Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία
Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία

Εσύ δε μ' έμαθες ν' αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά;
Στα παλιατζίδικα τα ρούχα σου ζητούσες
Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά
είναι η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου
Μέσα στη γυάλα τελειώνει το νερό
Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου
Ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός;..

Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία
Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία;

[various]

Αν ήσουν άγγελος


Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι

Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
πρωτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.

Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό

Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μές στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ' τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα

Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό

[various]

ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ


Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
 
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
 
Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό
μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό

Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας

Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής

Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας

[various]

ΑΤΛΑΝΤΙΣ  
Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες  
μεσ' τα BAR αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πεί πως θα 'ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθό
φωτισμένα άρματα

Μπρός στα μάτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες  
μεσ' τα BAR τα παιδια σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν ΤΙΠΟΤΑ

Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη
στις οθόνες που χτυπάνε τα κομπιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα

[various]

ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ  
Θα 'μαι πάντα εγώ  
μεσ' στο όπλο σου η σφαίρα  
να σκοτώνεις αυτούς  
που σκοτώνουν τη μέρα  
με τα μαύρα γυαλιά  
και το άσπρο φουστάνι  
να κοιτάς μακριά  
τη φωτιά στο λιμάνι  

Ξέρω ένα παιδί  
που μου λέει πως σε ξέρει  
ότι είχατε δεί ένα τρελλό καλοκαίρι  
στο κομμάτι που λείπει  
απ' το σπασμένο καθρέφτη  
στο λιμάνι φωτιά:  
τον Ήλιο πάλι να πέφτει  

 Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό  
κι εσύ γελάς  
Ναι γελάς καθώς το πλοίο  
πλησιάζει σαν θηρίο  
και μου λες λοιπόν θυμίισου  
μη πετάξεις τη ζωή σου στα "σκυλιά"  
Γελάς γιατί σε θέλω  
κατεβάζεις το καπέλο  
και μου λες λοιπόν θυμίσου  
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά  

Θα 'μαι πάντα εγώ  
μεσ' στο όπλο σου η σφαίρα  
να χτυπάς το νερό  
να χτυπάς τον αέρα  
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει  
τις φωτιές στα ντεπώ  
τη φωτιά στο λιμάνι

[xhmeia]

Προσπαθώ να δείχνω
πως όλα τα ‘χω βάλει σε μια τάξη, δεν μελαγχολώ
Μου ‘χουν πει πως το μυαλό μόνο του θα ψάξει
άλλους τρόπους για να ξεχαστώ

Τα δύσκολα δεν πέρασαν αλλά
αγώνας είναι και θα τον κερδίσω
Το μόνο που φοβάμαι ξαφνικά
μην έρθεις κι ότι χτίσω το γκρεμίσω

Προσπαθώ ν’ αρέσω να βγαίνω να γιορτάζω
να μην έχω χρόνο να σκεφτώ
προσπαθώ να βυθιστώ σε δουλειές και λάθη
μάχη δίνω για να κρατηθώ

Τα δύσκολα δεν πέρασαν αλλά
αγώνας είναι και θα τον κερδίσω
Το μόνο που φοβάμαι ξαφνικά
μην έρθεις κι ότι χτίσω το γκρεμίσω

Το μόνο που φοβάμαι ξαφνικά
μην έρθεις κι ότι χτίσω το γκρεμίσω

Χατζηγιάννης

[xhmeia]

Μόνο στα όνειρα

Σ’ ανύποπτο χρόνο στον νου μου σε φτιάχνω
σαν μυστικό θησαυρό
Με ότι δεν μου πες γεμίζω σελίδες
ίσως στις λέξεις σε βρω

θολώνω τη μέρα στον ήλιο που σβήνει
το πρόσωπο σου να βρω
στα σύννεφα απλώνω ουράνιο τόξο
γέφυρα να ‘ρθεις εδώ

Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω
να δίνεις χρώμα πάνω στο δικό μου γκρίζο
Και κάθε αυγή που το σκοτάδι θα παλιώνει
κι ‘άλλη παράσταση στην πρόβα θα τελειώνει

Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω
Μόνο στα όνειρα αφήνεις χρώμα πάνω στο δικό μου γκρίζο

Αυτό που με θλίβει φυλάω κρυμμένο
σ’ ένα συρτάρι κλειστό
τραγούδια εικόνες κι όσα μαζί σου θα θελα μα μοιραστώ

θολώνω τη μέρα στον ήλιο που σβήνει
το πρόσωπο σου να βρω
στα σύννεφα απλώνω ουράνιο τόξο
γέφυρα να ‘ρθεις εδώ

Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω
να δίνεις χρώμα πάνω στο δικό μου γκρίζο
Και κάθε αυγή που το σκοτάδι θα παλιώνει
κι ‘άλλη παράσταση στην πρόβα θα τελειώνει

Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω
Μόνο στα όνειρα αφήνεις χρώμα πάνω στο δικό μου γκρίζο
Χατζηγιαννης

[xhmeia]

Ο βυθός


Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις.
Αγάπη μου, πώς θα μ' αντέξεις
που είμαι παράξενο παιδί, σκοτεινό;

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις
κοντά μου πάντα θα υποφέρεις
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό

Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει
σ' ένα χάδι θα σου τα δώσω
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από 'μενα
μες σε δωμάτια κλεισμένα
το προσώπο σου θα ονειρευτώ
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω

Στα σοβαρά μην με παίρνεις
είναι το μυαλό μου θολό,
είναι και ο κόσμος μου αστείος
κι όταν με βαρέθεις τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
κοιτάζω έξω και χαράζει
έγινε το αύριο πάλι χθες...


Αλκίνοος Ιωαννίδης