KATΩ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ....ΣΤΑ ΚΑΜΙΝΙΑ....

[junkie]

Στα Καμίνια...

Αντάμωσα ένα φίλο μου βγαλμένο απ'τα παλιά,
μια γειτονιά με λίγο φως και πόθη στα Καμίνια,
χοντρές φωνές της αγοράς και σπίτια χαμηλά
απέναντι από φάμπρικες και σχέσεις της ρουτίνας...

Μου θύμισε το γέρο μου που έψαχνε να με βρει
μέσα σε ένα μικρό κι ασήμαντο σοκάκι,
ήθελε να μας πάρει όπως κάθε Κυριακή
μ'εκείνο το περίεργο κι αστείο μηχανάκι...

Ποτέ δεν καταλάβαμε κι ας ήμασταν παιδιά
γιατί να πολεμήσουμε και πάλι για την Τροία...
ποτέ δε μας αγάπησες πατρίδα μας γλυκειά
κι ας έκανες το αύριο να μοιάζει ευκαιρία...





ΜΑΤΙΑ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ

Κάτω στον Πειραιά
στα Καμίνια
φτώχεια καλή καρδιά
μα και γκρίνια
μάζεψα μια βραδυά
τα σαίνια
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καϋμό
να σου 'πώ

Μάτια βουρκωμένα
παραπονεμένα
δίχως αγάπη και πόνο
κανένας δεν ζεί
μάτια βουρκωμένα
πάρτε με κι εμένα
πάρτε με τώρα να πάμε
στο κόσμο μαζί Ρεφραίν

Κάτω στον Πειραιά
στο μουράγιο
είπα να σκοτωθώ
μα τον άγιο
μα έκανα υπομονή
και κουράγιο
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καϋμό
να σου 'πώ

[junkie]

Αύριο θα βάλω και άλλες λεπτομέρειες.....

[junkie]

<<...Αγοράσαμε το οικόπεδο στην οδό Κομοτηνής, εδώ που μένουμε σήμερα , το 1953 ή 1954 από ένα Μιχαηλίδη. ήμασταν οι πρώτοι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε εδώ.Δεν είχαμε παντρευτεί ακόμη με τον πατέρα σου. Ήμασταν αρραβωνιασμένοι. Κάθε  Κυριακή , ο Λάκης με τον αδερφό του το Γιάννη , σκάβανε τα θεμέλια και μετά χτίζανε οι δυο τους. Ήταν καλοί μαστόροι βλέπεις. Στη Σάμο , μαζί με τα αδέρφια τους, είχαν χτίσει όλες τις πεζούλες και τα καλύβια του παππού σου. Μετά ο Γιάννης σκοτώθηκε στα νταμάρια και ο πατέρσς σου συνέχισε μόνος του. Θυμάμαι ότι εδώ στρώσαμε το νυφικό κρεββάτι, στον πάνω όροφο . Ήμασταν όλοι οι συγγενείς.
Σιγά-σιγά ήρθαν και αγόρασαν και άλλοι οικόπεδα. Η γειτονιά άρχισε να γεμίζει, όμως οι δρόμοι ήταν με χώμα για πολλά χρόνια. Κακά τα ψέματα, στα Καμίνια, ήμασταν ξεχασμένοι και από τον Θεό! Θυμάσαι που μικρή ετρεχες με τα αδέρφια σου, τον Νίκο και τον Γιάννη  και τους φίλους σας τον Στάθη και την Παναγιωτίτσα , το Δημήτρη και τους άλλους και πηδάγατε στην καταβρεχτήρα ?
Στη γειτονιά νοικιάζαμε πολλοί, δωμάτια σε παιδιά που έφταναν από την άλλη άκρη  της Ελλάδας για να σπουδάσουν κλωστική-υφαντική στη ΣΚΥΠ.  Ήταν πόλύ φημισμένη σχολή τότε. Ο πατέρας σου δούλευε στην οικοδομή. Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 , όταν εσείς πηγαίνατε στο δημοτικό,η κ΄ροη μιας φίλης μου, που είχε τελειώσει την ΣΚΥΠ, μου πρότεινε να συνεταιριστούμε και να αγοράσουμε μια πλεκτομηχανή. Κάναμε πλεκτά ,φασόν αλλά και παραγγελίες. Πήγαν καλά οι δουλειές, χωρίσαμε τον συνεταιισμό και έτσι βρέθηκα να δουλεύω την πλεκτομηχανή. Στη συνέχεια έμαθα και άλλες γειτόνισσες. Ήταν σημαντικό συμπλήρωμα του οικογενειακού μας προυπολογισμού....>>    

Μαρτυρία της Καίτης Μπαφούνη
Καμίνια, Ιουνιος 2005

[junkie]

1.400 π.Χ. Το   Τετράκωμο Ηράκλειο.

  ΣΤΗΝ αρχαιότητα, στον Πειραιά, λατρευόταν ιδιαίτερα ο ήρωας Ηετίων, από τον οποίο πήρε το όνομα της η Ηετιωνία ακτή, (Καστράκι Δραπετσώνας) όπως βγαίνουμε από το λιμάνι το άκρο δεξιά.

    Από τον Ηετίωνα πήρε το όνομα του ο θρησκευτικός θίασος Ηετιωνίδες. Αυτό έγινε γνωστό από επιγραφή των μέσων του 5ου π.Χ. αιώνα που  βρέθηκε στην περιοχή Καμινίων όπου τοποθετείται το αρχαίο Τετράκωμο Ηράκλειο. Όμως ο Ηρακλής έζησε γύρω στα 1260 π.Χ. και είναι περίεργο πως οι αρχαιολόγοι  τοποθετούν  χρονολογικά το Τατράκωμο Ηράκλειο στο 1.400 π.Χ. Φαίνεται πως την ονομασία  την πήρε αργότερα, ή ότι δεν είχε σχέση  με το γνωστό μας ήρωα.

    Τετράκωμον ονομάζονταν οι τέσσερις δήμοι μαζί, των Πειραιέων, των Φαληρέων, των Ξυττεταιόνων (Π. Κοκκινιά- Κορυδαλλός), και των Θυμαιτάδων, (Κερατσίνι-Δραπετσώνα) που είχαν κοινό ιερό στα Καμίνια, όπως προαναφέραμε.

• Στο Κερατσίνι, κοντά στο ναό του Αγίου Γεωργίου, υπήρχε τέμενος του  Ηρακλέους,  από το  οποίο  και  το Τετράκωμο, ονομάστηκε Ηράκλειο. Από αυτό το τέμενος, στο οποίο λατρευόταν ο Ηρακλής, πήρε και το όνομα του, το λιμάνι του  Κερατσινίου που αλλιώς ονομάζεται Λιμήν  Ηρακλέους.  

•  Ο Δήμος Ξυπέτης, αρχικά ονομαζόταν Τροία ή Δήμος Τρωών, και βρισκόταν Νοτιοδυτικά του Πειραιά (Π. Κοκκινιά- Κορυδαλλός),.

      Σε μαρμάρινη βάση που βρέθηκε στο Μοσχάτο, υπάρχει η επιγραφή]

[Jezebell]

mpravo koukla mou.makari na vreis ki alla.polu kali i kinisi sou kai polu sugkinitiki etsi gia tis geitonies pou oi perissoteroi den xeroun oute oti uparhoun

[junkie]

Nα σαι καλά γειτόνισσα....Με πολύ δυσκολία βρήκα και αυτά γιατί κανείς δεν κάθησε ποτέ να ασχοληθεί με τα Καμίνια μας.....Αλλά θα συνεχίσω την έρευνα....

[ASSOS]

Πέστα ρε junkie !!!

[junkie]

           

[Anonymous]

axiaipenh prospatheia
sosth se brisko , kato ston peiraia , sta kaminiaaaaaaaaaaaaa

[junkie]

Kαι θέλω να σας ενημερώσω όσους δεν ξέρουν ότι περιοχές με την ονομασία Καμίνια υπάρχουν και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδος και ο λόγος είναι ο ίδιος ότι και σε αυτά τα μέρη όπως τα Καμίνια του Πειραιά υπήρχαν παλιά ,πολλά εργοστάσια που είχαν μέσα καμίνια για την κατασκευή τούβλων!! Και από εκεί βγήκε και η ονομασία αυτή <<Καμίνια>>......Ακόμα υπάρχουν στην περιοχή μου τα φουγάρα των καμινιών...

[ASSOS]

           

 :?:

[minoraki]

μπραβο τζανκ! συνεχισε ετσι....παω αρκετα συχνα στα καμινια, γιατι ειναι το συνεργειο που παω το αυτοκινητο.....ομολογω οτι παρατηρωντας τα σπιτια, τους ανθρωπους, γενικα το περιβαλλον, διαπιστωνω οτι εχει μια μορφη απο εκεινη που τεινει να λειψει πλεον απο την αθηνα και γενικα απο τις μεγαλες πολεις....αυτη την μορφη της γειτονιας...την παρεϊστικη...της συντροφιας.....μιας γειτονιας που βγαινεις το πρωι απο το σπιτι σου και λες 5-6 καλημερες.....ακους τα παιδια που παιζουν στους δρομους μπαλα.....βλεπεις και κανενα χαμογελο στα χειλη των ανθρωπων που ζουν εκει! αυτο δυστυχως χανεται απο τις αλλες περιοχες....π.χ. εγω δεν ξερω ποιος μενει στον πανω οροφο απο μενα, τωρα που πουληθηκε ενα απο τα διαμερισματα στην πολυκατοικια....απομονωση.....δυστυχως.....

[junkie]

Είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες Πόλλυ μου!!!  Εγώ τελευταία σπάνια βγαίνω με τα πόδια να κάνω βόλτα στα Καμίνια αλλά όποτε βγαίνω έτσι να πάω για τσιγάρα όλο και κάποιον γείτονα θα δω και πιάνω την συζήτηση ..Από Καλημέρες και χαμόγελα δέχομαι πολλά γιατί από μικρή ήμουν πολύ κοινωνική και με ήξεραν όλοι στη γειτονιά απ'τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο και χαίρομαι γιατι κάτι γριούλες που είναι 80 χρόνων,παρόλο που έχουν να με δουν καιρό με γνωρίζουν αμέσως και μου μιλάνε γιατί είμαι ολόιδια η μαμά μου.....    

[junkie]

Λοιπόν όπως είπα και παραπάνω, περιοχές με την ονομασία <<Καμίνια>> ,υπάρχουν και σε άλλα μέρη της Ελλάδος όπως είναι]


*Να προσθέσω κάτι, ότι στα εργοστάσια που είχαν μέσα τα καμίνια εκτός από τούβλα , κατασκευάζανε και πήλινα αγγεία είτε έλιωναν μέταλλα...

[junkie]

Βρήκα ένα και καλά οδοιπορικό για τα Καμίνια μας που με στεναχώρησε αρκετά ,αυτό το βρήκα στο site του ALFA ,πάρτε μια γεύση λοιπόν ]

Το άλλο «πρόσωπό» της πρωτεύουσας
 

Ανεργία, ρύπανση, απομόνωση, «γκέτο» αλλοδαπών. Με την κάμερα του ALPHA κάναμε ένα σύντομο οδοιπορικό στα Καμίνια. Σε μια πόλη που μοιάζει κολλημένη στο παρελθόν. Λες κι η πρόοδος συναντά έναν αόρατο φράχτη στα σύνορά της.
«Εδώ είναι όλοι ξένοι», ήταν οι πρώτες κουβέντες που είπε η κ. Ευαγγελία, ιδιοκτήτρια καφενείου που εγκαταστάθηκε στα Καμίνια τα χρόνια της κατοχής. Λόγια που μας έκαναν να κοιτάξουμε γύρω μας και να καταγράψουμε μια αλήθεια που βιώνουν τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής.
Οι κάτοικοι μιλούν για... γκετοποίηση της περιοχής. Οι αλλοδαποί απ' την πλευρά τους μιλούν για εκμετάλλευση. Ο κ. Μπαρακάτ, Αιγύπτιος που ζει στην Ελλάδα τα τελευταία 16 χρόνια, αποκαλύπτει τη δική τους πραγματικότητα. Αυτή που όπως λέει κρύβεται πίσω από τους ταλαιπωρημένους τοίχους των σπιτιών.
Η επόμενη στάση μας έγινε στο φανοποιείο του Άγγελου Λαγοπόδη. Ενός ανθρώπου που μεγάλωσε στα Καμίνια και που δυστυχώς όπως λέει, έγινε μάρτυρας της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας.
Η γραμμή 16 του τρόλευ είναι η μοναδική που τους εξυπηρετεί και τους συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο. Αποτέλεσμα αυτής της αποξένωσης είναι και η ανεργία. Τα καταστήματα κλείνουν και οι ιδιοκτήτες τους αναζητούν τη τύχη τους αλλού.
Και το χειρότερο απ' όλα; Μαζί με τους απογοητευμένους εργαζόμενους φεύγουν και τα παιδιά. Το μέλλον δηλαδή αυτού του τόπου. Δεν έχουν όμως άλλη επιλογή. Αρκεί να σκεφθεί κανείς, ότι η περιοχή διαθέτει ένα και μοναδικό γήπεδο για να αθλούνται.
 

Σχόλιο δικό μου]