Στιχοι που μας αγγιξαν

[fistiki]

[size=18]Lonely Day [/size] ->SYSTEM OF A DOWN

Such a lonely day
And its mine
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Should be banned
It's a day that I can't stand

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Shouldn't exist
It's a day that I'll never miss
Such a lonely day
And its mine
The most loneliest day of my life

And if you go, I wanna go with you
And if you die, I wanna die with you

Take your hand and walk away

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
Life

Such a lonely day
And its mine
It's a day that I'm glad I survived





         

[orxidea]

Φ υ σ ά ε ι . . .

. . . Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
ονειρεύτηκα πολύ
έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μ' ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δεν με γνώριζε
σαν τους θαυματοποιούς
που χάρισαν όλη μέρα το χαμόγελο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στη σοφίτα τους
πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους
ζήσαμε πάντα αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε,
για λίγο . . .
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
ειμαστε κιολας νεκροι.

"
( ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ) [/i][/color]

[Rakendytos]

Μάτια καστανά χείλη άβαφα,
όσα δεν μιλούσα σου τα γραφα,
κάθε γράμμα κι ένα τάμα,
κάθε λέξη πανικός
της αγάπης ο πληθυντικός.

Χρόνια και χρησμοί με δικάσανε
κι όσοι αγαπούσα με χάσανε,
το κορμί μου φυλακή μου
κι η καρδιά ισόβια
στης ανάγκης τα υπόγεια.

Μάτια καστανά που βαφτίστηκα
για δική σας χάρη πουλήθηκα,
στα παζάρια και τα ζάρια,
σε ληστές και πειρατές,
στης αγάπης της λυκοπορίες.

Μίλα σιγά κάτι γίνεται,
μη ρωτάς πολλά ποιος ευθύνεται,
ένα βλέμμα, ένα ψέμα,
ένας λόγος άσκοπος,
της αγάπης κατάσκοπος.

Μάτια καστανά χέρι σίγουρο,
στόμα μου γλυκό και παρήγορο
και τα λάθη και τα πάθη
ακριβά διόδια
στης αγάπης τα εισόδια.


Γκανάς Μιχάλης

[voliwtisa]

«Έχω ελπίδα μέσα μου, θα ψάξεις να την βρεις; Έχω μια αίσθηση τυφλή που μου γελάει. Ζω στην αλήθεια ή πρέπει να ξυπνήσω; Κλείσε τα φώτα να μην με δεις να κλαίω. Είναι σκοτάδι. Το φοβάμαι το σκοτάδι. Όλα είναι μαύρα κι εγώ θέλω να δω. Ψάχνω τα μάτια σου και το χαμόγελό σου. Αγκάλιασέ με. Δεν είμαι ο εχθρός σου. Κουλουριασμένος περιμένω για γαλήνη μα η κόλασή μου είναι μέσα στο μυαλό και δεν υπάρχει μέρος που να μην με φτάνει. Αγκάλιασέ με, αιμορραγώ και σε αγαπώ. Το ξέρω, μοιάζει απαίσια η λέξη. Έχει μια νότα που θυμίζει τα παλιά. Ίσως να σκίσω τα μάτια μου με δάκρυ και να'ναι ψεύτικα όλα μου τα νιώθω. Είμαι σε βάρκα σε ποτάμι και φοβάμαι. Πάει μονάχη της και δε ρωτώ γιατί. Χαμογελώ γιατί θυμάμαι την μορφή σου και μοιάζει ακίνδυνη η επόμενη στροφή. Μην πλησιάζεις, θέλω να ξεχάσω κι αν πλησιάσεις θα βρω τον εαυτό μου. Έχει η ψυχή μου ξεσκιστεί και θα ξεράσω. Αχ, πόσο θα'θελα της λογικής τους νόμους. Κλείνω το στόμα και θολώνω τα μάτια. Σε λίγο η αναπνοή μου θα πεθάνει. Θα σε θυμάμαι πάντα. Ζήσε για μένα. Μόνη σου δεν κινδυνεύεις...»

[blue-roses]

ΌΤΑΝ ΓΕΡΝΩ ΣΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

''Όταν γέρνω στα βράδια,ρίχνω τα δίκτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια,μάτια σου.
'Οταν γέρνω στα βράδια,βρίσκω την μοναξιά μου
μα και στην πιο ψηλή ,φωτιά
Και σάμπως νά'ναι ναυαγός τα χέρια της κτυπά,τα χέρια της,
παν'απο τα μάτια σου που χάνονται σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που κτυπούν προς τα κύματα,στην άκρη κάποιου φάρου
μα εσύ'σαι τόσο μακρυνή,τόσο δικιά μου είσαι,
κορίτσι εσύ που μέσα σου,πόνους,σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου στιγμές,προβάλλει αυτή του φόβου,
πάνω απο τα μάτια σου που χάνονται,σου στέλνω κόκκινα σινιάλα,
σινιάλα που κτυπούν προς τα κύματα,στην άκρη κάποιου φάρου.
Όταν γέρνω στα βράδια,ρίχνω τα δίκτυα της θλίψης μου,
στο κύμα που βογγά,στα ωκεάνια μάτια σου.
Τα νυκτοπούλια ραμφίζουν απο τα αστέρια,
που λάμπουν όπως η ψυχή μου να σ'αγαπάει
η νύκτα καλπάζει σε σκοτεινή φοράδα
σκορπίζοντας στους κάμπους γαλάζια στάχυα.''

Pablo Nerouda....

[voliwtisa]

Κοιμήσου τώρα, κλειστ' τα μάτια
ανάσα μου μοσχοβολιά.
Κήπος βαθύς, γλυκό ποτάμι
στο προσκεφάλι τα μαλλιά.

Ο ύπνος ήρθε και σου φέρνει
κοπάδι κίτρινα πουλιά
μάτια μου
φως των ομματιών μου
μάτια μου
μάτια από μέλι και φιλιά.

Στην πόρτα στέκει τ΄όνειρό σου
κορίτσι μου μην πας μακρυά
εδώ κοντά, γύρω στο σπίτι
εξω στον δρόμο, είν' ερημιά

Ακόμη πόσο θε να σ΄έχω
δεμένη με χρυσή κλωστή
μάτια μου
φως των ομματιών μου
μάτια μου
κόσμε, αγάπη μου χρυσή.

Ιάκωβος Καμπανέλλης

[blue-roses]

(ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ) Από το ''ΣΑΡΚΙΝΟ ΛΟΓΟ''                  

Τί όμορφη που είσαι]

[Rakendytos]

Στην αναζήτηση του πάθους
Οι ανάσκελοι μας ελιγμοί γεννούν ένα καινούργιο χορό….
Μάτια μου,
που άλλη μετάφραση όμοια δεν έχετε δει για τον έρωτα,
αφεθείτε στην όψη του, με όλη σας την όραση
& βρείτε το σώμα που θα σας φέρει μέσα μου….
Θέλω να δω ψυχή & ύλη να μπερδεύονται
μέσα στις ρίζες τους …
Θέλω να συμβεί μια συνάντηση που θα είναι η πρώτη
για τον κόσμο όλο…

Χορός υποτακτικός και απόλυτος αιχμαλωτίζει
τα χέρια, τους ώμους, τους μηρούς, τον κορμό…
προστάγματα  πρωτόγονου  αναστεναγμού
από ερωτικό υψόμετρο έρχονται…
στην υψοφοβία μου επιστρέφω με άλλο δέρμα
με άλλη υπόσταση…
& με μια γέννα να υφέρπει στη μήτρα μου από πάθος …
-δε φοβάμαι-
φλογισμένα παράθυρα με παραδίδουν
στην θέα του ονείρου μας…

οι ανάσκελοι μας ελιγμοί περιφέρονται
από δωμάτιο σε δωμάτιο
και αναμορφώνουν χρόνο και χώρο μέσα από
την τρελή τους ένταση…
μην κάνεις πως σταματάς να δεις…
το πάθος είναι τυφώνας δεν υπάρχει περιθώριο
ενσωματώσου τώρα που προλαβαίνεις να ζήσεις

ερημική ανατολή το πρόσωπο σου φωτίζει
& ο ήλιος θρέφει τα παραθυρόφυλλα της μνήμης σου
σε μια θύμηση που καίει τα σπαρτά της συνουσίας μας
που είναι το πάθος που παραλύει δυο κόσμους ταυτόχρονα;
-την ίδια στιγμή-
Τον δικό σου και τον δικό μου….
Και έναν τρίτο ακόμα…
Τον δικό μας…
Πότε θα συναντηθούμε;
Και ποιος άνεμος θα χαλινέψει το παράλογο που δέρνει τα κορμιά μας
Πες μου…

παράφρονας αφορισμός του ποτέ
οι λέξεις που δεν ξεστομίσαμε ακόμα…
στα χείλη μας η άνοιξη που δεν μας αγάπησε
χαράζει πληγές και ματώνουμε…

 ΑΓΝΩΣΤΗ..

[blue-roses]

ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΙΛΙ                          PABLO NEROUDA

Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.
Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Από το παράθυρο μου είδα
τη γιορτή της δύσης πάνω στούς μακρινούς λόφους.

Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα
άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη
από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.

Τότε που ήσουνα;
Ανάμεσα σε ποιούς ανθρώπους;
Λέγοντας ποιά λόγια;

Γιατί θα έρθει σε σένα ξαφνικά όλος ο έρωτας
όταν νιώθω θλιμμένος,και σε νιώθω μακρινή;

Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε,
και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.

Πάντα,πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια
εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα....

[blue-roses]

ΠΡΙΝ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΩ                       PABLO NEROUDA

Πρίν σε αγαπήσω,τίποτα δεν ήταν
δικό μου:όλο βωλόδερνα στους δρόμους:
τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε:
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα.
Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια,
τούνελ κατοικημένα απ'το φεγγάρι,
στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν,
ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο.
Βουβά ήταν όλα,πεθαμένα κι άδεια,
πεσμένα,ξεπεσμένα κι αφημένα,
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,
όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων,
ώσπου η φτώχεια σου κι η ομορφιά σου
γέμισαν το φθινόπωρο με δώρα...

[blue-roses]

ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ ΑΡΝΤΙ

''Κι άν φύγω πρίν από σένα
Να ξέρεις πώς θα είμαι εκεί
Θα γίνω ένα με τη βροχή τον άνεμο
Τον ήλιο και τα στοιχειά
Για να σε χα'ι'δεύω συνέχεια
Ο αέρας θα είναι χλιαρός και ελαφρύς
όπως σ'αρέσει
Κι άν δε το καταλάβεις
Γρήγορα θα μ'αναγνωρίσεις
Γιατί τότε θα γίνω κακός
Θα γίνω ένα με μια θύελλα
Για να σε βλάψω,να σε παγώσω
Ο αέρας θα είναι απελπισμένος σαν τον πόνο μου
Κι άν πάλι μας ξεχάσεις
Θα πρέπει ν'αφήσω τη βροχή
Τον ήλιο και τα στοιχειά
και να σ'αφήσω αληθινά
και θα χωρίσουμε
Ο αέρας θα γίνει ένα τίποτα
σαν τη λήθη...''

[blue-roses]

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

'Αν ποτέ
σ'έχανα...
Θα δεχόμουν
Να κατέβω
Στον 'Αδη
ψάχνοντας
Για να σ'εύρω.
Η Ζωή
κι όχι ο θάνατος
Μας έχουν χωρίσει
Και οι πύλες
του 'Αδη
ΖΩΝΤΑΝΗ
Με κλείδωσαν
εντός τους

[Rakendytos]

Ο θάνατος του Μύρωνα

Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή
μέσα στην εκμηδένιση. Και όμως, χρόνια
μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα
αίμα και γέλιο ενός παιδιού, σπαρμένοι
αγροί και θάλασσες, κι όλα τα μάτια των παιδιών
θα τον θυμίζουν γέροντας σα στάχυα
από ψιλή βροχή στα πεζοδρόμια. Εκείνος
ανεπανάληπτη φωνή μέσα μου θα σωπαίνει
ανάβοντας την ομορφιά στο σκοτωμένο νόημα
που η ζωή περιέχει. Γιατί τον είδα πόσο
καρτερικά φυτεύτηκε για πάντα, ψιθυρίζοντας
«ήμουν πολύ νέος για θάνατο, θα επιστρέφω πάντα
τα καλοκαίρια, όσο υπάρχεις, κι ύστερα
θα σταματήσουν όλα»
                                       Θεέ μου, ετοιμάζεις
κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για το χαμό μου

Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου (1960)

[plus]

αυτος ο ανθρωπος θα σε καταδιωκει
σαν ενοχη που δεν ξεπληρωσες ποτε
κι'αν στην επομενη ζωη του πεις το οχι
παλι μπροστα σου θα τον βρεις θελεις δε θες.

[sevenseas]

Ο θάνατος του Μύρωνα

Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή
μέσα στην εκμηδένιση. Και όμως, χρόνια
μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα
αίμα και γέλιο ενός παιδιού, σπαρμένοι
αγροί και θάλασσες, κι όλα τα μάτια των παιδιών
θα τον θυμίζουν γέροντας σα στάχυα
από ψιλή βροχή στα πεζοδρόμια. Εκείνος
ανεπανάληπτη φωνή μέσα μου θα σωπαίνει
ανάβοντας την ομορφιά στο σκοτωμένο νόημα
που η ζωή περιέχει. Γιατί τον είδα πόσο
καρτερικά φυτεύτηκε για πάντα, ψιθυρίζοντας
«ήμουν πολύ νέος για θάνατο, θα επιστρέφω πάντα
τα καλοκαίρια, όσο υπάρχεις, κι ύστερα
θα σταματήσουν όλα»
                                       Θεέ μου, ετοιμάζεις
κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για το χαμό μου

Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου (1960)

φιλε Ρακ η μπουκαλα του μπαρμπα Αλεξανδρου εχει αδειασει