διαχωρισμός κράτους και εκκλησιας

[Anonymous]

Χωρίς να είμαι σίγουρος έχω την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χωρα στην ευρώπη που έχει συνδεδεμένο διοικητικά το κράτος με την εκκλησια.
Λέγοντας δε εκκλησια εννοούμε την διοικητική υποδομή της και όχι την πιστη την οποια πρεσβεύει.

Πιθανά ανάλογο φαινόμενο να συναντάμε μονο σε ορισμένες χώρες με έντονο το φανατικό στοιχειο των μουσουλμάνων.

Πιστεύω ότι είναι ένα ζήτημα καθαρά politko και διοικητικό και καμια σχέση δεν έχει με θέματα πιστης.

Η κατάσταση αυτή στο βαθμό που υπάρχει από την γέννηση του νεοελληνικού κράτους σημαδεύει αρκετά θέματα της ελληνικής πραγματικότητας. Χαρακτηριστικό, παράδειγμα, είναι η από χρονια αποφυγή δημιουργίας κτηματολογίου στην Ελλάδα (μαναδικό φαινόμενο στην ευρώπη εμείς και η Albania).

[energizer]

..τωρα δεν ξερω ποιο ειναι το πιο σημαντικο θεμα  :?:
...οι σχεσεις κρατους-εκκλησιας (σημειωτεον,εχουν αναλυθει αλλου επαρκως..) ή το ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ...
...θα μεινω στο δευτερο...το οποιο θεωρω πιο σημαντικο οχι για κανενα αλλο λογο...αλλα οι παρατυπιες-παρανομιες-υπερβασεις-χαριστικες παρεμβασεις αλλα & αδικες καθυστερησεις συνθετουν ενα παζλ παραλογισμου...& λυπαμαι που το λεω...αλλα ο μονος κερδισμενος ειναι οι ξενες εταιριες (πολυεθνικες ή παρακλαδια) που λυμαινονται την Ελληνικη γη & εκμεταλλευομενες την προσβαση τους σε κομματικους μηχανισμους προσαρτουν τεραστιες εκτασεις σε εξευτελιστικες τιμες...& αν το δουμε απο μια οπτικη φιλοπατριας θα προτιμουσα να τις χαριζαμε στην εκκλησια!
 :shock:
...προς Θεου...αστε'ι'σμος!
 :lol:
...& οπως γνωριζετε εδω & χρονια εχουν πωληθει βραχονησιδες & νησακια...
 :evil:
...αντε με το νομο & η ενδοχωρα  :!:
 :roll:

[Bijoux]

Δηλ ο Πάπας δεν εξασκεί επηρεασμό και πολιτική;
οι προτεστάντες στις ΗΠΑ δεν αποτελούν μια δύναμη
ο λόγος τους δεν λαμβάνεται υπόψη;
Προσωπικά πιστεύω ότι θα ήταν επιζήμιος ο διαχωρισμός
αν ήταν αναξάρτητη θα μπορούσε να διαφωνεί με πχ
την ένταξη της Τουρκίας και θα είχε κάθε δικαίωμα να
εκφράζει την διαφωνία της αυτήν..
ενώ τώρα ελέγχεται..
και πάνω σε αυτό να προσθέσω κάτι
τι ποσοστό ανθρώπων σήμερα έχουν το απαραίτητο γνωστικό επίπεδο
έτσι ώστε να μείνουν ανεπηρέαστοι από την εκκλησία;

ας βρεθεί ένα πλαίσιο, ένα νέο πλαίσιο στις σχέσεις κράτους και εκκλησίας.

[sonia]

kratos??? poio kratos? mia marioneta sta xeria allwn ksenwn dynamewn eimaste.
ekklhsia.....exei xasei pro pollou thn enoia ths! to mono pou koitaei einai fhmh,xrhma,eksousia kai dynamh.
afhste pou me thn tash fanatismou pou yparxei.....fadazeste ti exei na ginei an to kratos ( h marioneta pou anafera pio panw ) pesei sta xeria sths eklhssias??? oute kan thelw na to skeftomai.

[kap]

ε μέρη συμφωνώ με την bijoux. Στο ότι ο επηρεασμός υπάρχει ανεξάρτητα απο την συμετοχή της στα διηκιτικα.
Εγώ πάντα θα είμαι υπερ του διαχωρισμού αλλά όχι για πολιτικούς λόγους, περισσότερο γιατί πιστευω ότι η δουλεία των θρησκειων είναι η πνευματική υποδούλωση των ανθρώπων.

Το λιγότερο πάντος που θα έπρεπε να γίνει, κατα την ταπεινη μου άποψη είναι ο διαχώρισμος του υπουργείου παιδίας και θρησκευμάτων.

Αυτά και καλή χρονιά σε όλους

[Argiro]

Τώρα θα πέσει το κράτος στα χέρια της εκκλησίας; Αυτό είναι στα χέρια της εδώ και 1500 χρόνια και βάλε... Το ζητούμενο είναι πώς θα απαγγιστρωθεί το κράτος από την εκκλησία. Δεν το βλέπω, τουλάχιστον για πολύ καιρό ακόμη...

[kap]

χααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχαχα
σωστή η Αργιρώ

[sonia]

περισσότερο γιατί πιστευω ότι η δουλεία των θρησκειων είναι η πνευματική υποδούλωση των ανθρώπων.

den mou aresei o oros ypodoulwsh.

eimai yper ths thhskeias pou douleia ths einai h pneumatikh apeleutherwsh twn anthrwpwn!

[Argiro]

Η δουλειά της θρησκείας είναι, εκμεταλλευόμενη τη θρησκευτικότητα του κόσμου, να τον αποκοιμίζει και να μην ασχολείται με τα... εγκόσμια. Η πνευματική ανύψωση είναι προσωπικό θέμα του καθενός και η θρησκευτικότητα των ανθρώπων δεν θα πρέπει να είναι εκμεταλλεύσιμο είδος.

[ASSOS]

Αφορμή του άρθρου αυτού υπήρξαν τα ακόλουθα γεγονότα: πρώτον, η προσφάτως δημόσια εκπεφρασμένη δυσφορία του Αρχιεπισκόπου κ Χριστόδουλου για την επίσκεψη αντιπροσωπείας Παλαιοημερολογιτών στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεύτερον η σκληρή κριτική του Αρχιεπισκόπου (με χαρακτηρισμούς, όπως "γραικύλοι" κ.ο.κ.), αφενός στους πολίτες που με ψήφισμά τους ζητούσαν το χωρισμό κράτους και εκκλησίας, αφετέρου στους βουλευτές που ζητούσαν την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη σταθερή επιθυμία του νέου Αρχιεπισκόπου να εκφράζει δημοσίως τη γνώμη του για πολιτικά ή κοινωνικά θέματα ευρύτερου των εκκλησιαστικών πραγμάτων ενδιαφέροντος. Οι σκέψεις που ακολουθούν δε συνιστούν κριτική επί των όσων δημόσια έχει υποστηρίξει ο νέος Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος, ως πολίτης ενός δημοκρατικού κράτους έχει τη δυνατότητα να εκφράζει και απόψεις που ενδεχομένως έρχονται σε αντίθεση με τις περί ανοικτής κοινωνίας αντιλήψεις του κράτους αυτού, υπό την προϋπόθεση βεβαίως, ότι δε θα έχει ο Αρχιεπίσκοπος την αξίωση, οι απόψεις του αυτές να μην προκαλούν αντιδράσεις, να μείνουν αναπάντητες, ή να χαρακτηρισθούν, ως η μόνη αλήθεια μη επιδεχόμενες κριτική. Το σημερινό άρθρο μας επαναφέρει -με αφορμή τα παραπάνω- προς συζήτηση το ζήτημα των σχέσεων κράτους και εκκλησίας.

Με την ψήφιση του Συντάγματος του 1975 το Ελληνικό κράτος απώλεσε την ευκαιρία να ενταχθεί στην ομάδα των δημοκρατικών κοσμικών κρατών της γης (προσθέτουμε το επίθετο "δημοκρατικό" γιατί τότε υπήρχαν και τα κομμουνιστικά κράτη που ήταν κοσμικά μεν αλλά ολοκληρωτικά). Οι συντάκτες του Συντάγματος παρά τη σθεναρή αντίδραση της τότε αντιπολίτευσης, εκτιμώντας ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για το χωρισμό κράτους - εκκλησίας, διατήρησαν με ορισμένες βελτιώσεις στις σχέσεις των δύο αυτών το σύστημα της "νόμο κρατούσης πολιτείας". Υφίσταται λοιπόν από καταβολής του Ελληνικού κράτους στο εσωτερικό του και παρά τις περί αντιθέτου σποραδικές -ιδίως προς τα έξω- διαβεβαιώσεις, επίσημη κρατική θρησκεία. Πολλοί ωστόσο από μας, μολονότι αποδέχονται ότι πρόκειται για ολοκληρωτική άποψη αν κάποιος προτείνει επίσημη κρατική φιλοσοφία ή θέατρο ή μουσική, δε φαίνονται να ενοχλούνται με τη θεσμοθετημένη Επίσημη θρησκεία.



Από τις μέχρι σήμερα συζητήσεις στο Κοινοβούλιο, κατέστη επίσης σαφές ότι η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών δεν επιθυμεί να προχωρήσει στο με συνταγματική αναθεώρηση χωρισμό κράτους και εκκλησίας. Με λύπη διαπιστώνει κανείς τη συντριπτική συναίνεση των πολιτικών κομμάτων στο να παραμείνουν οι σχέσεις κράτους - εκκλησίας χωρίς την παραμικρή αλλαγή ενόψει του φόβου -των περισσοτέρων τουλάχιστον- που προκαλεί στους πολιτικούς η αναμενόμενη ισχυρή αντίδραση της εκκλησίας και η επιρροή που μπορεί αυτή να ασκήσει στην εκλογή πολιτικών με στενές διασυνδέσεις μαζί της και αντίστοιχα στην εκλογική αποδοκιμασία των, κατ' αυτήν, αντιπάλων της. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει και η πρόσφατη ιστορία των κρίσεων μεταξύ του Ελληνικού κράτους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας (χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές της καθιέρωσης του πολιτικού γάμου και του νόμου για τη ρύθμιση της εκκλησιαστικής περιουσίας) από τις οποίες ισχυροποιημένη κατά γενική ομολογία εξήλθε η δεύτερη.

Θα ήταν σκόπιμο, εισαγωγικά και πριν από κάθε συζήτηση επί της ουσίας, να καταρριφθεί ένας σκόπιμα καλλιεργούμενος από μέρους της Εκκλησίας μύθος, ότι τάχα, όσοι υποστηρίζουν το χωρισμό κράτους - εκκλησίας είναι κατά κανόνα άθεοι ή ετερόδοξοι, "εχθροί" της Ορθοδοξίας, "εκπρόσωποι σκοτεινών κέντρων" που ενίοτε καλλιεργούν σενάρια αποσταθεροποίησης του ρόλου της Ορθοδοξίας με απώτερο βεβαίως στόχο τους τη συρρίκνωση ή ακόμη και εξαφάνιση του Ελληνισμού. Αυτά τα υποστηρίζουν τόσο ιερείς που εκφράζουν επίσημα την Εκκλησία, όσο και ορισμένοι λαϊκοί ορθόδοξοι φονταμενταλιστές (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς κ.ο.κ.).

Ο πιο πάνω μύθος εξυπηρετεί διότι δι' αυτού επιτυγχάνεται η αποφυγή της αντιπαράθεσης των επιχειρημάτων και η σύγκρουση των ιδεών. Δεν ενδιαφέρονται σκοπίμως για το περιεχόμενο της άποψης, το αγνοούν και επικεντρώνουν τα πυρά τους στο φορέα της άποψης προσπαθώντας να θίξουν εξ αρχής την αξιοπιστία αυτού και να αποδυναμώσουν τη θέση, χωρίς όμως να απαντούν επί της ουσίας. Η τακτική αυτή, συνοδευόμενη τις περισσότερες φορές από την απαραίτητη για λαϊκή κατανάλωση συνομωσιολογία, είναι προφανές ότι επιτυγχάνει το σκοπό της και μεταστρέφει το κέντρο της προσοχής των πολιτών από τα επιχειρήματα, στις "κραυγές αγωνίας" και στη δαιμονολογία.

Για να έχει μεγαλύτερη απήχηση η θέση της, ταυτίζεται το "συμφέρον της Εκκλησίας" με το "συμφέρον του Έθνους", το οποίο επίσης περιγράφεται κατ' απόλυτη κρίση. Όμως το Εθνικό συμφέρον δεν αποτελεί μια χειροπιαστή πραγματικότητα, μια αντικειμενική χωρίς αμφισβήτηση αλήθεια, αντιθέτως είναι κι αυτό μια αόριστη αξιολογική έννοια. Η διαπίστωση αυτή είναι θεμελιώδης για ένα κράτος δικαίου. Ο καθένας από μας μπορεί να αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο το συμφέρον της χώρας του χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί πολίτης δεύτερης κατηγορίας ή να δεχθεί την κατηγορία του "γραικύλου" ή του "προδότη". Είναι προφανές ότι οι Έλληνες καθολικοί, μουσουλμάνοι, Εβραίοι, βουδιστές, άθεοι, κ.λ.π, κατ' αρχήν είναι εξίσου καλοί πατριώτες με τους Έλληνες Ορθοδόξους.



Ο χωρισμός κράτους - εκκλησίας

Ο χωρισμός κράτους - εκκλησίας αποτελεί κατά την άποψή μας καθοριστικό βήμα για την κάλυψη του ελλείμματος της θρησκευτικής ελευθερίας, που παρατηρείται με διαβαθμίσεις από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, ουσιαστική προϋπόθεση για την αποκατάσταση του κοσμικού χαρακτήρα της Πολιτείας καθώς και προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας και την απαλλαγή της από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους.Ειδικότερα:




Στο Σύνταγμα της χώρας κατοχυρώνεται (άρθρο 13) το ατομικό δικάιωμα της θρησκευτικής Ελευθερίας. Το δικαίωμα αυτό σχετικοποιείται από τη διάταξη του άρθρου 3 του Συντάγματος που αναγνωρίζει την Ορθόδοξη θρησκεία ως "επικρατούσα". Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, διάχυτη είναι η εντύπωση, και όχι βεβαίως άδικα, ότι η αναγνωριζόμενη από το ίδιο Σύνταγμα ως "επικρατούσα" θρησκεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ασκεί κάποιας μορφής επικυριαρχία επί των άλλων θρησκειών στην Ελλάδα.

Μια πιθανή συνταγματική αναθεώρηση, (την οποία θα ακολουθούσε ευρεία νομοθετική μεταβολή) με την οποία θα αποφασίζετο ο χωρισμός κράτους - εκκλησίας, θα έχει ως συνέπεια τα εξής:



Θα αντικαταστήσει στην προμετωπίδα του Συντάγματος την πανηγυρική φράση "Στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος" με τη φράση "Στο όνομα του Ελληνικού Λαού". Το Σύνταγμα είναι ένα κείμενο που αναφέρεται σε όλους τους Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως θρησκείας, γλώσσας ή καταγωγής. Πολλές φορές μάλιστα και κυρίως όταν πρόκειται για προσβολές σε ατομικά δικαιώματα, προστατεύει και τους αλλοδαπούς που τυχαίνει να βρίσκονται πρόσκαιρα ή μη στην Ελληνική επικράτεια. Θα καταργήσει επίσης το άρθρο 3 του Συναγματος, σύμφωνα με το οποίο "Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα" είναι η Ορθόδοξη Ανατολική.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία από προνομιούχο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου θα μετασχηματισθεί είτε σε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, είτε σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου μαζί με τις υπόλοιπες Εκκλησίες, με πλήρη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Στο κράτος θα ανήκει ο έλεγχος της νομιμότητας των αποφάσεων των οργάνων αυτών των νομικών προσώπων και μόνο.

Από το άρθρο 13 του Συντάγματος θα καταργηθεί η διάταξη με την οποία απαγορεύεται ο προσηλυτισμός.

Θα καταργηθεί με ρητή Συνταγματική διάταξη ο θρησκευτικός όρκος και θα αντικατασταθεί με επίκληση της τιμής και της συνείδησης στην Ορκομωσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και των Βουλευτών (άρθρα 33 παρ. 2 και 59 παρ. 1,2 Σ.), ενώ αντίστοιχη νομοθετική μεταβολή θα πραγματοποιείτο κατά την ορκομωσία των δημοσίων υπαλλήλων, στην Ποινική και Πολιτική Δικονομία κ.ο.κ..

Θα καταργήσει τους μεταξικούς αναγκαστικούς νόμους 1363/1938 και 1672/1939, με τους οποίους ο θρησκευτικός προσηλυτισμός συνιστά ποινικό αδίκημα,

Θα καταργήσει τις σχετικές διατάξεις οι οποίες προβλέπουν ότι απαιτείται γνωμοδότηση -χωρίς δεσμευτική για τη διοίκηση ισχύ- του κατά τόπου Μητροπολίτου προκειμένου να χορηγηθεί άδεια ανέγερσης ναού ή ευκτηρίου οίκου κάποιας γνωστής θρησκείας (άρθ. 41 ν. 1369/1939).

Δε θα ανεγράφεται με ρητή νομοθετική πρόβλεψη το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες, ενώ το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία θα μετατραπεί, όπως συμβαίνει στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης (στα υπόλοιπα είναι προαιρετικό), από κατηχητικό σε θρησκειολογικό. Επίσης θα καταργηθεί η υποχρεωτική προσευχή στα σχολεία και στο στρατό.

Θα επιτραπεί χωρίς καμμιά ιδιαίτερη διαδικασία η έγκριση ή είσοδος στην Ελλάδα κληρικών όλων των θρησκευμάτων ή αρχηγών αιρέσεων, οι οποίοι δεν έχουν την Ελληνική ιθαγένεια χωρίς να απαιτείται προηγουμένως να εκδοθεί σχετική άδεια του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του Υπουργού Εξωτερικών.



Η Ορθόδοξη εκκλησία από μέρους της θα μπορούσε να υποστηρίξει βέβαια, ότι ο χωρισμός θα την στερούσε από την κρατική χρηματοδότηση τη στιγμή που το κράτος κατά το παρελθόν δήμευσε την περιουσία της ή η ίδια οικειοθελώς παρεχώρησε τμήμα αυτής στο κράτος. Ακόμη, ότι ο στενός εναγκαλισμός της Εκκλησίας με το κράτος δεν της επέτρεψε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο διαχειριστικό μηχανισμό που θα της επέτρεπε να διαχειριστεί την περιουσία της με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και κατ' επέκταση να έχει προετοιμαστεί για την αλλαγή.

Νομίζω ότι τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι παράλογα. Πρέπει όμως να τονισθεί ότι ο χωρισμός κράτους εκκλησίας δεν έχει ως στόχο το μαρασμό και την παρακμή της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή την "τιμωρία της". Ασφαλώς δεν επιδιώκει να παρέμβει ακόμη στη διαμεσολαβητικη λειτουργία τόσο της Ορθόδοξης όσο και καμιάς άλλης θρησκείας, μεταξύ θεού και ανθρώπων. Έχει ως στόχο την κατάργηση της αναγκαστικά μονοπωλιακής θέσης της "κρατικής" θρησκείας και των προνομίων της, στο επίπεδο του κρατικά οργανωμένου κοινωνικού βίου.

Δύο απόψεις μπορεί να προταθούν στο σημείο αυτό:




Πρώτη άποψη

Το Κράτος κατά την αυστηρή αυτή άποψη, αναγνωρίζει ότι έχει ηθική υποχρέωση να επιστρέψει στην Εκκλησία, όπου αυτό είναι εφικτό, τη δημευθείσα κατά το παρελθόν περιουσία της χωρίς δικαίωμα συμψηφισμού και το πράττει χωρίς καμιά καθυστέρηση. Της παρέχει επίσης, τουλάχιστον για ένα μικρό μεταβατικό στάδιο, την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή προκειμένου να ενισχύσει τους διοικητικούς μηχανισμούς της. Τερματίζεται όμως δια νόμου η μισθοδοσία των λειτουργών της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον Κρατικό προϋπολογισμό.



Δεύτερη άποψη

Με δεδομένο ότι είναι πιθανό η επιστροφή στην Εκκλησία της δημευθείσας κατά το παρελθόν περιουσίας της να συναντήσει σημαντικές δυσχέρειες, θα μπορούσε να υιοθετηθεί η μετριοπαθής δεύτερη άποψη, σύμφωνα με την οποία:




Κράτος και Εκκλησία συνάπτουν ταυτόχρονα με το χωρισμό μια σύμβαση με αυξημένη τυπική ισχύ, που θα προβλέπει τη συνέχιση της μισθοδοσίας των εν ενεργεία -κατά το χρόνο της ψήφισής του- ιερέων κατά το ισχύον καθεστώς. Οι καινούργιοι ιερείς θα λαμβάνουν από το κράτος επικουρικό επίδομα, το οποίο θα υπολείπεται βεβαίως του μισθού. Η ασφαλιστική κάλυψη των ιερέων θα αναληφθεί κατά μείζον ποσοστό από την Εκκλησία. Και κατά τη δεύτερη αυτή άποψη το Κράτος οφείλει να επιστρέψει εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος από την υπογραφή της συμφωνίας ό,τι απέκτησε κατά τρόπο αναγκαστικό από την Εκκλησία και διασώζεται μέχρι τότε.

Ανάλογες συμβάσεις θα πρέπει να συναφθούν και με αλλές Εκκλησίες (λ.χ. Εβραϊκή, Καθολική κ.ο.κ.), των οποίων ενδεχομένως οι περιουσίες είχαν παρόμοια τύχη με αυτή της Ορθοδόξου.

Ωστόσο, ο χωρισμός θα έχει αναμφίβολα και για την εκκλησία σημαντικά θετικά αποτελέσματα. Ενδεικτικά επισημαίνουμε ότι:



Η Εκκλησία θα αναπτύξει πολύ ισχυρότερους μηχανισμούς που θα της επιτρέψουν να ξεπεράσει τη διαχειριστική της ατροφία, συνέπεια του κρατικού προστατευτισμού περίπου δύο αιώνων.

Θα αποδείξει, κι αυτό αποτελεί πρόκληση για την ίδια, την ισχύ και την επικράτησή της στον Ελλαδικό χώρο, όχι χάριν του σιδερένιου προστατευτικού χεριού της κρατικής εξουσίας, αλλά χάριν της δύναμης του μηνύματος και των στοχασμών της, χάριν της ικανότητάς της να εκφράσει τους ανθρώπους σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο.






Ο προσηλυτισμός

Άμεσα εξαρτώμενο με τα παραπάνω, σαφώς ειδικότερα βέβαια, είναι το θέμα της απαγόρευσης, με ρητή συνταγματική ρύθμιση, του προσηλυτισμού.

Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα των ανοικτών συστημάτων όπως είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι ότι επιτρέπουν και ενθαρρύνουν σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό την ελευθερία και τον ανταγωνισμό. Έτσι και ο ανταγωνισμός των θρησκειών δε μπορεί να θεωρηθεί στη φιλελεύθερη δημοκρατία μια κατάσταση που απλώς πρέπει το κράτος και οι πολίτες του να ανέχονται. Η προσπάθεια κάποιου ενήλικου να πείσει κάποιον άλλο ενήλικο να αλλάξει θρήσκευμα με ατομική ακόμη θρησκευτική διδασκαλία των δογμάτων της θρησκείας του, εφόσον η προσπάθεια αυτή δε συνοδεύεται με παράλληλη χρήση βίας, φυσικής ή ηθικής, όχι μόνο δε μπορεί να θεωρηθεί καταδικαστέα αλλά αντιθέτως πρέπει να αναγνωρισθεί ως ουσιώδες στοιχείο του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι μάλιστα παράδοξο να καταδικάζεται ο προσηλυτισμός από Ορθοδόξους λαϊκούς και ιερείς, όταν χωρίς αυτόν η διάδοση του χριστιανισμού, ιδίως κατά τα χρόνια των πρώτων Χριστιανών δε θα συνέβαινε ποτέ.

Η διάδοση των δογμάτων, των στοχασμών και της διδασκαλίας μιας θρησκείας ή της αθεΐας με τη δύναμη των επιχειρημάτων, της πειθούς και του παραδείγματος, η επισήμανση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της έναντι των άλλων θρησκειών, είναι προφανές ότι κατοχυρώνει και εμπλουτίζει το φιλελεύθερο χαρακτήρα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επιπρόσθετα, εξασφαλίζει τον πλουραλισμό του συστήματος, αναγκαία προϋπόθεση ώστε να θεωρηθεί τούτο ανοικτό. Η συνταγματική διάταξη του τελευταίου εδαφίου της δεύτερης παραγράφου του άρθρου 13, με την οποία ο προσηλυτισμός απαγορεύεται, διακρίνεται από πρόδηλη (ηθελημένη βεβαίως) αοριστία. Αντιπροτείνεται ότι εκείνο που απαγορεύεται είναι ο καταχρηστικός προσηλυτισμός, δηλαδή η χρήση ή η απειλή βίας φυσικής ή ηθικής, ή η προσπάθεια δελεασμού με την υπόσχεση οικονομικών παροχών. Ωστόσο, η πλούσια νομολογία των Ελληνικών δικαστηρίων διαψεύδει τους έντιμους υποστηρικτές αυτής της στενής ερμηνείας της απαγόρευσης . Επιπλέον, το γράμμα της Συνταγματικής διάταξης δε συνηγορεί στην Ερμηνευτική αυτή εκδοχή. Ακόμη κι αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, ποιός ο λόγος να απαγορεύεται με ρητή συνταγματική διάταξη μόνο ο θρησκευτικός προσηλυτισμός και όχι και ο πολιτικός προσηλυτισμός ή ο προσηλυτισμός γύρω από κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις και φιλοσοφικές αρχές. Το νομικό οπλοστάσιο της χώρας μας επαρκεί χωρίς τους παραπάνω μεταξικούς αναγκαστικούς ποινικούς νόμους, (οι οποίοι πρέπει να σημειωθεί, ότι κατά την ορθότερη άποψη, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 7 του Συντάγματος του 1975/86, αφού δεν προσδιορίζουν κατά τρόπο σαφή (legem certa) τα στοιχεία του εγκλήματος), και τη ρητή συνταγματική απαγόρευση να αντιμετωπίσει τις περιπτώσεις του παράνομου προσηλυτισμού (πολιτικού, θρησκευτικού κ.ο.κ.). Ας σημειωθεί τέλος ότι η εμμονή του Ελληνικού κράτους να απαγορεύει το θρησκευτικό προσηλυτισμό εκθέτει τη χώρα μας στη διεθνή κοινωνία, ενώ έχει οδηγήσει σε πολλές περιπτώσεις στην καταδίκη της από τα θεσμοθετημένα δικαιοδοτικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Διεθνούς Κοινότητας.

Η προσωπική Ελευθερία προϋποθέτει ως άμεση προέκτασή της τη θρησκευτική ελευθερία. Στη χώρα μας, παρά τις κατά καιρούς μεταρρυθμίσεις, υφίστανται ακόμη σημαντικοί περιορισμοί της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης και της λατρείας, συνέπεια του μη χωρισμού κράτους-εκκλησίας. Το κράτος δικαίου δε θρησκεύει, δεν αντιμετωπίζει τα εκκλησιαστικά θέματα οποιουδήποτε θρησκεύματος ούτε με συμπάθεια και ευλάβεια, ούτε με αντιπάθεια και απαγορεύσεις. Οφείλει να επιτρέπει και να ενισχύει την ανάπτυξη του ενδιαφέροντος των πολιτών του για τα θρησκευτικά θέματα, είτε αυτό αποκτά θετικό περιεχόμενο (υποστήριξη κάποιας θρησκείας), είτε αρνητικό περιεχόμενο (αθρησκεία κ.λπ.). Οφείλει να διαφυλάσσει τη θρησκευτική ελευθερία των πολιτών που διετρανώνουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους και των πολιτών που τις αποσιωπούν. Επιβάλλεται να αντιμετωπίζει με ευμενή ουδετερότητα κάθε θρησκεία, να διασφαλίζει παράλληλα το διάλογο και τον ανταγωνισμό των θρησκειών ως ακριβοδίκαιος διαιτητής, με μοναδικό κανόνα την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης του ατόμου.

Ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες διαισθανθούν ότι τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με το θρησκευτικό αίσθημα της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών. Θα άξιζε σε αυτή την περίπτωση να αναρωτηθούν πως θα ένιωθαν οι ίδιοι έαν ζούσαν σε ένα κράτος, όντες χριστιανοί ορθόδοξοι, από τους αξιωματούχους του οποίου θα θεωρούντο μείζονα απειλή γι' αυτό το "ορθόδοξο" τόξο, ενώ στο Σύνταγμα του οποίου θα υπήρχε ως προμετωπίδα του η φράση "Στο όνομα του Αλλάχ και του μοναδικού του Προφήτη που είναι ο Μωάμεθ".





Για όσους το αμφισβητούν, αναφέρω ενδεικτικά την περίπτωση γυναίκας μουσουλμάνας στο θρήσκευμα, της οποίας αφαιρέθηκε σύμφωνα με το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας η ιθαγένεια, ενώ ήταν έξι ετών το έτος 1970. Με αίτησή της ζήτησε να αποκτήσει την Ελληνική Ιθαγένεια εκ νέου. Στο υπ'αριθ. 1020/2829/2-γ/9.7.1987 έγγραφο της αστυνομικής διεύθυνσης Ξάνθης προς το Συμβούλιο Ιθαγενείας αναφέρονται επί λέξει "...Από συνεκτιμώμενα στοιχεία προκύπτει ότι δεν έχει προσαρμοσθεί στην Ελληνική πραγματικότητα από πλευράς ηθών, εθίμων, εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Δεν έχει ασπασθεί την επίσημη ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία αλλά εμμένει στο Μουσουλμανικό δόγμα καθώς και ο σύζυγός της...". Το Συμβούλιο Ιθαγενείας κατόπιν αυτών γνωμάτευσε αρνητικά προς τον Υφυπουργό Εσωτερικών, ο οποίος και απέρριψε με την υπ'αριθ. 4583/36291/21.1.1988 απόφασή του την αίτηση της γυναίκας, της οποίας ο σύζυγος, ας σημειωθεί, ήταν Έλληνας πολίτης. Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε μεταγενέστερα από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο έκρινε ότι αυτή ερχόταν σε προφανή αντίθεση με την διάταξη του άρθρου 13 παρ. 1 του Συντάγματος.

Ο οποίος κατά την άποψη του συγγραφέα απαγορεύεται από τη Χριστιανική διδασκαλία: " ...Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν..." [Επί του όρους ομιλία του Ιησού στους μαθητές του (Ματθαίος ε'33-37)]. Κατηγορηματικός είναι επίσης ο 94ος ( ηδ' ) κανόνας της Στ' Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης 680 μ.Χ. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει επί του Ιερού αυτού Κανόνα " ...Ου μόνοι δε οι κατά την συνήθειαν των Ελλήνων γενόμενοι όρκοι είναι εμποδισμένοι από τους Χριστιανούς, αλλά και κάθε όρκος απλώς...".

Αναφέρουμε ακόμη την υπ'αριθ. 3269/1989 απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης, κατά την οποία δε συνιστά έγκλημα η επίμονη άρνηση δόσεως όρκου από πρόσωπο που είναι οπαδός της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η απόφαση έκρινε αντισυνταγματική την επιβολή όρκου με νόμο στους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Επί του πιεστηρίου. Έχουμε στη διάθεσή μας το σχέδιο νόμου του νέου υπαλληλικού κώδικα. Στο άρθρο 19 παρ.1 περ.γ του σχεδίου αυτού, προβλέπεται ο ακόλουθος τύπος της διαβεβαίωσης για όσους δηλώνουν ότι δεν πρεσβεύουν καμιά θρησκεία ή πρεσβεύουν θρησκεία που δεν επιτρέπει τον όρκο ..."Δηλώνω, επικαλούμενος την τιμή και τη συνείδησή μου, ότι θα φυλάττω πίστη στην Ελλάδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και ότι θα εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου". Η διάταξη αυτή αν και συνιστά θετική έξέλιξη, εντούτοις αντιμετωπίζει κατ'ουσίαν μόνο το πρόβλημα των αθέων ή αθρήσκων δημοσίων υπαλλήλων που υπό το καθεστώς του ισχύοντος σήμερα υπαλληλικού κώδικα εάν παραμείνουν συνεπείς στα πιστεύω τους δεν έχουν τη δυνατότητα να διοριστούν στο Δημόσιο. Η πρότασή μας είναι να αντικατασταθεί συνολικά ο όρκος των δημοσίων υπαλλήλων με την προαναφερθείσα διαβεβαίωση.

Ενδεικτικά αναφέρουμε την υπ'αριθ. 183/1994 απόφαση του Συμβ. Πλημ. Λάρισας και την 155/1991 απόφαση του ΔΣτρ.Αερ.Αθηνών

Με την υπ' αριθ. 260-Α/1993 του ΔΕΚ επεβλήθη σε βάρος της Ελλάδος χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη καταδικασθέντος Έλληνα πολίτη για προσηλυτισμό και επιδικάσθηκε υπέρ αυτού και η δικαστική δαπάνη.


Πηγή: ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

[energizer]

Πηγή: ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  :?:
...εχω ξαναδιαβασει σχετικο αρθρο...με ενδιαφερον...τι ακριβως συνιστα τουτο το κεντρο  :?:
...πανεπιστημιακη οργανωση  :?:
...κομματικο παρακλαδι  :?:
...ανεξαρτητο φορεα  :?:
...μια αυτοφωτη ομαδα  :?:
 :roll:
...απορια...
...επι της ουσιας...το ψηφοθηρικο κοστος των πολιτικων σχηματισμων απλα αναφερεται...τα διαπλεκομενα οικονομικα συμφεροντα κρατους-ιδιωτων-εκκλησιας παρουσιαζονται ως αντιμετωπισιμα (διαφωνω!)...& το κεφαλαιο "προσηλυτισμος" σηκωνει παρα πολυ κουβεντα...
 :wink:
...οχι οτι διαφωνω κατ'ουσιαν...μαλλον συναδω...
 :salut:

[kap]

Sonia θα το θέσω διαφορετικά. Άσχετα με ποιά είναι η δουλειά της εκλησίας δες τι κάνουν και ποιο είναιο το αποτέλεσμα.

Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις ανθρώπων φωτισμένων στους χώρους της.

Αργηρώ για άλλη μια φορα συμφωνώ μαζί σου.

[sonia]

kap eimai kata ths ekklhsias oso apolyto kai an akougetai, epishs eimai ena atomo pou otan phgaina tetarth dhmotikou eixa papa daskalo kai tou elega pws oi anthrwpoi proerxomaste apo to pithiko...perito na sou pw ti egine sto sxoleio !

kai kati asxeto. diavasa kati peri thrhskeutikhs eleutherias h mou fanhke?
pisteuetai pws yparxei thryskeutikh eleutheria?
gia na doume ti ginetai sta sxoleia kai xwria  pou yparxoun orthodoksoi kai mousoulmanoi.
pame mia volta mexri ta pomakoxwria
as perasoume mia volta kai apo th syro
as akousoume ti lene aploi polites!
dystyxws yparxoun polloi pou den thewroun ellhnes osous den einai orthodoksoi.
yparxoun atoma pou lene pws pneumatika den mporoun na epikoinwnhsoun me atoma pou exoun allh thrhskeia.
ktl ktl ktl

kala to thema prosylitismou den tha kanw to kopo na to thiksw.....apla pisteuw pws yparxei, se poly megalo kai edono vathmo!

[energizer]

...θα σε στειλω σε θεματα παλαιοτερα...
...οπως ελληνικη παιδεια & αλλα...στην φιλοσοφια νομιζω!
...κοιταξε τα...& επανερχομαστε περι ελληνικοτητας  :!:
 :wink:

[sonia]

tha ta diavasw! :wink: