Κενό και τυχαιότητα

[Brasidas]

EXW POLLA KENA, LES AUTO NA EINAI TYXAIO?


META ME PIANEI H TYXH MOU KAI DEN PAW NA PAIKSW STO KAZINO, OPOTE KENOU PERIEXOMENOU OLH H TYXH MOU

BRE NIKO
AN 8ELEI KAPOIOS NA DOSEI SYNDIASMOUS DUO LEKSEWN MPOREI NA GRAFEI XILIADES ARLOUMPES.
AN DO8EI PLAISIO KAI ORISMOS TOU KENOU KAI THS TYXAIOTHTAS MPOREI NA BRE8EI KAI MIA AKRH

ALIOS THA KANOUME MIA TYXAIA TRIPA STO KENO

[Nikos28]

Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος ιδού και το πήδημα, φίλε Βρασίδα.

Τι ορισμό δίνεις στις λέξεις αυτές;

Και πώς τις συσχετίζεις - αν πιστεύεις οτι συσχετίζονται;

[Brasidas]

EIDES PIDIMA FILE NIKO
EKANES KENOU PERIEXOMENOU EROTIMA KAI EMINE 2 XRONIA XORIS APANTISI

PERNW TO SOBARO MOU KAI SOU LEW (AMPELOFILOSOFONTAS)
APOLITO KENO DEN UPARXEI.
APOLITI TYXAIOTITA DEN YPARXEI
DUO ARNISEIS MAS KANOUN MIA KATAFASI, ARA KENI TIXAIOTITA YPARXEI

[pixie]

Από ένα μεγάλο άρθρο του Δημήτρη Γκιόκα, ξεχωρίζω τα εξής:



Φαίνεται πως η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την «ύπαρξη» του Κόσμου είναι η «ανυπαρξία» του, δηλαδή το πρωταρχικό και το άπειρο του κενού χώρου, ο οποίος ναι μεν δεν «υπάρχει» αλλά, απλώς, εκτείνεται παντού. Το αν έχει τρεις, δέκα ή και είκοσι έξι διαστάσεις, συμφώνως προς την θεωρία χορδών, δεν έχει καμία άλλη φυσική ή μεταφυσική σημασία, πέραν του ότι είναι πολλαπλώς στρεβλωμένος και συνεστραμμένος στην κλίμακα Planck. Ο αριθμός των διαστάσεων είναι, απλώς, θέμα σύμβασης ως προς το σύστημα αναφοράς που χρησιμοποιούμε για τις μετρήσεις μας. Δεν υπάρχει απόλυτο σύστημα αναφοράς αλλά ούτε και οι άξονες του, βεβαίως, είναι κάτι περισσότερο από σύμβολα, ώστε να αναρωτηθούμε πόσες διαστάσεις έχει στην πραγματικότητα ο χώρος και αν αυτές είναι ευθύγραμμες ή καμπύλες. Επομένως, οι θεωρίες περί «πολυσύμπαντος» ή «υπερχώρου» των φυσικών, που στηρίζονται στις επί πλέον διαστάσεις του χώρου, είναι τόσο αληθείς όσο και αυτές οι πρόσθετες διαστάσεις.


Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Κόσμος είναι αναγκαστικός στο θεμελιώδες επίπεδο του και, ως εκ τούτου, δεν χρειάζεται δημιουργό. Στις λεπτομέρειες του, βεβαίως, επικρατεί η τύχη και το χάος, από τα οποία και αναδύονται οι σύνθετες ποιότητες που παρατηρούμε, μέχρι να καταρρεύσουν και αυτές, λόγω του παντοδύναμου δεύτερου «νόμου» της θερμοδυναμικής, που καθορίζει, βάσει των πιθανοτήτων, ότι η μοίρα όλων των συστημάτων στο μέλλον είναι η μέγιστη εντροπία, δηλαδή η απόλυτη αταξία.

Η τύχη, πλην της κβαντικής συνιστώσας της στον μικρόκοσμο, που αφορά τις μετρήσεις μας και όχι την ακύρωση της αιτιότητας βεβαίως, συνίσταται, όσον αφορά στο μακροσκοπικό επίπεδο, στην αλληλεπίδραση άπειρων σε πλήθος, ανοιχτών και διακριτών συστημάτων με πεπερασμένες ταχύτητες (με όριο την ταχύτητα του φωτός), αφού δεν υπάρχει απολύτως κλειστό σύστημα σε έναν άπειρο χωροχρόνο. Το άπειρο και το συνακόλουθο κομμάτιασμα του κενού, λοιπόν, ορίζουν και την τυχαιότητα στο μακροσκοπικό επίπεδο, ακυρώνοντας τον ντετερμινισμό.

Η λεγομένη «Θεωρία των Πάντων» θα είναι, όπως δείχνει και το πλήθος των λύσεων των εξισώσεων της θεωρίας χορδών, η απόλυτη συμμετρία, η άπειρη γενίκευση σε μαθηματική μορφή, κάτι σαν την εξίσωση 0.x+0.y+0.z+…=0. Βεβαίως, αυτή δεν έχει να πει κάτι για τον συγκεκριμένο Κόσμο που ζούμε, παραβιάζοντας το επιστημονικό κριτήριο της διαψευσιμότητας μεν, καταδεικνύοντας το συμπτωματικό του αντικειμένου της επιστήμης δε, αφού στην ουσία αφορά τον επίπεδο, άπειρο και άχρονο κενό χώρο, όπου κυριαρχεί η τύχη και, συνεπώς, όλα είναι πιθανά.

Το δικό μας τοπικό Σύμπαν, με τις ιδιαίτερες αρχικές συνθήκες και σταθερές του, είναι ένα προϊόν της τύχης και του μηδενός.