Φρειδερίκος Νίτσε

[isabella]

Φρειδερίκος Νίτσε (γερμ. Friedrich Wilhelm Nietzsche)
(15 Οκτωβρίου 1844 - 25 Αυγούστου 1900)
 ήταν ένας μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος.

Γεννήθηκε κοντά στη Λειψία το 1844 και πέθανε στα 1900. Από τους τελευταίους υπαρξιστές φιλοσόφους, σπούδασε κλασική φιλολογία στη Βόννη και τη Λειψία. Ο Nietzsche, καθώς καταγόταν από βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, προοριζόταν για την επιστήμη της Θεολογίας. Κάτι άλλαξε όμως μέσα του στα μετεφηβικά του χρόνια και μεγαλούργησε στο χώρο της Φιλοσοφίας. Μόλις στα 25 του χρόνια τον βλέπουμε καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, στην Ελβετία. Από τότε θα αρχίσει το πολύμορφο συγγραφικό του έργο. Μίλησε για τους πάντες και τα πάντα. Υπήρξε δριμύτατος επικριτής των κατεστημένων σκέψεων και τάξεων και ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Πληθώρα συγγραμάτων του γράφονται με οξύ και επιθετικό τρόπο, χρησιμοποιώντας ευρέως αφορισμούς.

Ο Αδόλφος Χίτλερ πάτησε πάνω στα νιτσεϊκά έργα για να οικοδομήσει την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού ή ναζισμού. Το πρότυπο της Αρείας φυλής βασίστηκε πάνω στον Υπεράνθρωπο (Ζαρατούστρα), το σημαντικότερο ίσως έργο του Νίτσε. Ο Νίτσε όμως, καθώς φαίνεται και μέσα από τα έργα του, υπήρξε δριμύτατος επικριτής τόσο των εθνικιστικών, όσο και κάθε αντισημιτικών τάσεων. Ο Ζαρατούστρας είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το απανθρωπότερο. Εξάλλου και ο ίδιος ο Nietzsche προέβλεψε ότι τα έργα του θα παρερμηνευτούν και ότι δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα τα κατανοήσει σε βάθος. Ο ίδιος θα πει: «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν».

Το νιτσεϊκό έργο ήταν μια κραυγή μέσα στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων. Ο ίδιος παρατηρούσε πως για να σε ακούσει κάποιος πρέπει να του σπάσεις τα αυτιά. Γι αυτό άλλωστε και πολλές φορές βρίσκουμε στα έργα του έκδηλη την περιφρόνηση για πρόσωπα και πράγματα. Δεν ήταν κακία ή μικρότητα, αλλά μια φωνή που ήθελε σφοδρά να ακουστεί στα αυτιά και τις συνειδήσεις όλων.

Όταν πέθανε στα 1900 όμως, μόνος και τρελός, είχε την πεποίθηση ότι δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του έργο. Αυτά που είπε στους ανθρώπους, τα παρομοίαζε με πρωτόγνωρα λόγια του ανέμου, με πρωτόγνωρα και γνήσια τραγούδια κάποιου βραχνού χωριάτη. Ήταν ριζωμένη βαθιά στη συνείδηση του η αδυναμία κατανόησης των «ασμάτων» του από τους άλλους: "Αυτά που θα ακούσετε, θα είναι τουλάχιστον καινούρια. Κι αν δεν το καταλαβαίνετε, αν δεν καταλαβαίνετε τον τραγουδιστή, τόσο το χειρότερο! Μη δεν είναι αυτός ο κλήρος του; Μη δεν είναι αυτό που ονομάσανε 'Κατάρα του Τροβαδούρου';"

Δεν πρόφτασε να χτίσει εκείνη τη γέφυρα που πάντα επιθυμούσε, από τον άνθρωπο στον Υπεράνθρωπο. Οι προσδοκίες του όμως από το ανθρώπινο είδος δε σταμάτησαν ποτέ να είναι μεγάλες. Όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: «Τις ελπίδες μου».

[freak]

πολυ καλη περιγραφη για τον νιτσε... κ σχολιαζεις σωστα κ τον μυθο πως ο νιτσε ηταν ο προπατορας του ναζισμου (τον ανεφερε μεχρι κ το βιβλιο των θρησκευτικων στο σχολειο). ο ιδιος στον δευτερο τομο της 'χαρουμενης επιστημης' (στα ελληνικα εχει μεταφραστει ως: Εμεις οι απατριδες) στο εδαφιο 337 καυτηριαζει τον ψευδολογο φυλετικο αυτοθαμασμο και απρεπεια που επιδεικνυονται τοτε στην Γερμανια...




υγ. καλο θα ηταν να ανεφερες κ τιποτα σχετικα με την 'δυναμη για θεληση' παρ' ολη την κριτικη του στον Σοπενχαουερ σχετικα με την 'θεληση'.

[heptamer]

Νιτσε: "ειμαι ενας δυναμιτης!"

 

Η κριτικη του Κουρνω,που φροντιζει να διαφυλαξει τη θρησκευτικοτητα και το υπερφυσικο απ" τις επιστημονικες επιρροες,καταληγει απ" την αλλη πλευρα,στην εγκαρτερηση ενος διαπιστωμενου πλεον ξεπεσμου της ζωης.

Ο Νιτσε ειναι εκεινος που θα επιταχθει σφοδρα σε μια τετοια καταπτωση ,με το επαναστατημενο φιλοσοφικο του ενστικτο. Πνευμα σπινθηροβολο,φιλολογος δυνατος,αλλα οπλισμενος απ" την απαισιοδοξια του Σοπενχαουερ και χωρις να παρασυρθει απο την πολυμαθεια του,ο Νιτσε αποκαλυπτει ,μελετωντας το 1870 την ελληνικη φιλοσοφια,μια αντιθεση αναμεσα στη διονυσιακη εκσταση,την τραγικη αισθηση της ζωης,την ενοραση της γενικης βουλησης.....κι απ" την αλλη πλευρα,την καθαροτητα των μορφων,που συμβολιζει η απολλωνεια ισορροπια.Σιγα σιγα η απαισιοδοξια του φαινεται σαν παρακμη του ζωτικου ενστικτου,σαν ενας εκφυλισμος.Ερημος,περιπλανωμενος και αρρωστος,ο Νιτσε δουλευει πανω σε ενα μοναδικο προβλημα,ως το τελος της ζωης του: στην αξια της νεοτερης σκεψης.

Καθε παραγωγικη σκεψη βασιζεται πανω σε μια πιστη απο αξιες. Στο τελος του 19ου αι.,τετοιες αξιες ειναι η επιστημη,η θρησκεια,ο ορθολογισμος,ο πεσσιμισμος,η ηθικη,η δημοκρατια,ο σοσιαλισμος. Αναμεσα σ"αυτες,η κριτικη του Νιτσε δειχνει μια θεληση που θελει να αποσπαστει απ" τη δυναμη,μια κουραση απο τη ζωη.

Για να ξεφυγουμε απο την παρακμη της ανθρωπινης ενεργητικοτητας,πρεπει να αντιστρεψουμε τις αρχες της εκτιμησης μας: να δεχθουμε σα θετικη καθε αρνηση γι"αυτες,γιατι ειναι οι ιδιες αυτες αρνητικες της αξιας της ζωης.Η πιο υψηλη αξια ειναι η επικινδυνη αποδοχη,η βεβαιωση της ζωης,οχι μονο του κινδυνου της,αλλα και του παντοτινου περιορισμου της,της "αιωνιας επιστροφης" της. Και για να νιωσουμε τη ζωη περα απο το Καλο και το Κακο,ειναι αναγκη να ξεπερασουμε τις κεκτημενες αξιες.

"Ο ανθρωπος ειναι κατι που πρεπει να ξεπεραστει".

Η τελευταια του σκεψη ειναι μια επικληση στο "υπερανθρωπινο". Ο "υπερανθρωπος" του Νιτσε,δε συντριβει μονο τις αξιες του 19ου αι., αλλα ειναι κι εκεινος που θα προσπαθησει να συνδεσει οτι η ενοτητα θεωρει αναγκαιο.Αυτο,που κυριαρχωντας και ασκητευοντας θα πετυχει: μια επιλογη,μια υποταγη των ζωτικων σχεσεων.

[Just_Lust]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ . . .

Μ΄ ένα μεγάλο λαό, μεγαλοφυή, συμβαίνει ότι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή. Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις της ζωής έχουν το σημάδι της μεγαλοφυΐας. Οι Έλληνες είναι, όπως και η μεγαλοφυΐα απλοί, simplex. Γι΄ αυτό είναι διδάσκαλοι αθάνατοι. Οι θεσμοί τους, τα δημιουργήματά τους, φέρνουν τη σφραγίδα της απλότητας, τόσο που συχνά μένει κανείς εκστασιασμένος βλέποντας ως τι σημείο είναι μοναδικοί σ΄ αυτή τους την απλότητα. Και, παραδόξως, είναι εξίσου τόσο βαθείς όσο και απλοί. Μολοντούτο σπάνια μας αποκαλύπτουν τα βάθη της σοφίας και της γνώσης τους. Ανάμεσα στον μεγάλο άνθρωπο της διάνοιας, τον Αριστοτέλη, και στα ήθη και την τέχνη των Ελλήνων, υπάρχει άβυσσος τεράστια, έτσι που ο καθείς από μας φαίνεται ρηχός και άτονος συγκρινόμενος με το απροσμέτρητο μεγαλείο του ελληνικού ενστίκτου. Είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές των Ελλήνων το να μην θέλουν να μεταπλάσουν σε διανόημα ότι καλύτερο κλείνουν μέσα τους. Μ΄ άλλα λόγια, είναι αφελείς, είναι μια λέξη που συνοψίζει την απλότητα και το βάθος. Έχουνε μέσα τους κάτι από το έργο της τέχνης. Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα.
Θα προσπαθήσουμε να διδαχθούμε από τους Έλληνες και θα διδαχθούμε με οδηγό τα παραδείγματά τους. Αυτά θα είναι το έργο μας.





Αποσπάσματα από την «Γέννηση της Τραγωδίας» του Νίτσε.

Το απολλώνιο πνεύμα και το αντίθετό του, το διονυσιακό πνεύμα, ως καλλιτεχνικές δυνάμεις που αναπηδούν από τους κόλπους της φύσεως, χωρίς την μεσολάβηση του καλλιτέχνη ανθρώπου, και που ικανοποιούν τα καλλιτεχνικά ένστικτα της φύσεως, ευθύς αμέσως και απ΄ ευθείας : αφ΄ ενός ως κόσμος εικόνων ονείρου, που η τελειότης του καθόλου δεν εξαρτάται από την διανοητική αξία ή την καλλιτεχνική μόρφωση του ατόμου, και αφ΄ ετέρου ως πραγματικότης γεμάτη μεθύσι, που και αυτή επίσης καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το άτομο, επιδιώκει μάλιστα να εκμηδενίσει το άτομο και να το διαλύσει απολυτρωτικά με κάποιο αίσθημα μυστικοπαθούς ταυτότητας.

Είναι αδύνατον η γλώσσα να κατορθώσει να εξαντλήσει την παγκόσμια συμβολική της μουσικής, γιατί η μουσική είναι η συμβολική έκφραση του προπατορικού ανταγωνισμού και της οδύνης, που βρίσκονται στην καρδιά της αρχέγονης Ενότητας και συμβολίζει έτσι έναν κόσμο που πλανάται επάνω από κάθε φαινομενικότητα και που υπάρχει πρωτύτερα από κάθε φαινόμενο. Συγκρινόμενη με τη μουσική κάθε φαινομενικότης είναι απλό σύμβολο: γι αυτό η γλώσσα ως όργανο και σύμβολο των φαινομενικοτήτων, δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να καταδείξει εξωτερικώς τη βαθύτατη εσώτερη ουσία της μουσικής, τουναντίον, όταν θέλει να μιμηθεί τη μουσική επιπόλαια μόνον την εγγίζει και όλη η λυρική ευγλωττία είναι εντελώς ανίκανη να μας αποκαλύψει τη βαθύτατη έννοια της μουσικής.

Υπό την επίδραση της επισκοπούμενης αλήθειας, ο άνθρωπος δεν βλέπει πια ολούθε γύρω του παρά τη φρίκη και τον παραλογισμό της υπάρξεως. Τώρα αναγνωρίζει τη σοφία του Σειληνού, του θεού των δασών: η αηδία ανεβαίνει στο λαιμό του. Και τότε μπροστά στον επικείμενο αυτό κίνδυνο της βουλήσεως, η τέχνη προβαίνει ως λυτρωτής θεός. Κρατώντας το σωτήριο βάλσαμο. Αυτή μόνη έχει τη δύναμη να μετατρέψει την αηδία που μας προκαλεί η φρίκη και ο παραλογισμός της υπάρξεως, σε ιδεώδεις εικόνες, που μόνον αυτές μπορούν να μας κάνουν υποφερτή τη ζωή. Οι εικόνες αυτές είναι το υψηλό, όπου η τέχνη ημερώνει και υποτάσσει το φρικτό και το κωμικό, όπου η τέχνη μας λυτρώνει από την αηδία και το παράλογο. Ο χορός των σατύρων του διθυράμβου έσωσε την ελληνική τέχνη. Οι εξάψεις της απελπισίας που αναφέραμε προ ολίγου εξαφανίσθηκαν, και αυτό το χρωστούμε στον διάμεσο κόσμο των συντρόφων του Διονύσου.

Η σοφία είναι παρά φύση φρικτότατο έγκλημα, ότι εκείνος που ένεκα των γνώσεων του καταγκρεμίζει τη φύση στην άβυσσο του μηδενός, πρέπει να προσδοκά επίσης να δοκιμάζει επάνω στον ίδιο τον εαυτόν του τα΄ αποτελέσματα της αποσυνθέσεως της φύσεως. Η αιχμή της σοφίας γυρίζει πάλι πάνω στον σοφό, η σοφία είναι έγκλημα παρά φύση, ο νεαρός Γκαίτε μας το απεκάλυψε ήδη με τα επόμενα τολμηρότατα λόγια του Προμηθέα του:
Κάθομαι εδώ και πλάθω ανθρώπους
Κατ΄ εικόνα και ομοίωσή μου,
Γενεά ωσάν κι εμένα
Θα πονεί και θα κλαίει.
Για να χαίρεται και ν΄ απολαύει
Και να μη σε σέβεται
Ωσάν κι εμένα!

Η διπλή φύση του Αισχύλειου Προμηθέα, η ουσία του διονυσιακή άμα και απολλώνια, μπορούσε να συμπυκνωθεί στην συγκεφαλαιωτική αυτή διατύπωση : «ότι υπάρχει είναι δίκαιο και άδικο και στις δύο περιπτώσεις εξ ίσου δικαιολογούμενο». Αυτός είναι ο κόσμος σου! Να τι ονομάζεται κόσμος!

Σχεδόν σε κάθε εποχή, οι διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν αγανακτισμένοι ν΄ αποσείσουν τον ζυγό των Ελλήνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, που εξωτερικά φαινόταν εντελώς πρωτότυπη και ειλικρινέστατα εθαυμάζετο, έχανε μπροστά των έξαφνα το χρώμα και τη ζωή και καταντούσε να μιμηθεί αδέξια και μαϊμουδίστικα. Και κάθε ώρα και στιγμή ξεσπά ακόμα η υπόκωφη αγανάκτηση η μαζεμένη στα βάθη της καρδιάς, εναντίον του αλαζονικού τούτου ολιγάριθμου λαού που τόλμησε να προσάψει για πάντα το επίθετο «βάρβαρος» σε κάθε τι που δεν είναι ελληνικό. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί, λένε, που ως μόνο τίτλο έχουν κάποια εφήμερη ιστορική λάμψη, νομοθεσίες κωμικά στενοκέφαλες, κάποια αμφίβολη ηθική αξία και τ΄ όνομά της ρίχνεται ως αηδέστατη ύβρις, εν τούτοις όμως αξιούν μεταξύ των λαών εντελώς ξεχωριστή θέση και την τάξη που, απάνω στο πλήθος, ανήκει στη μεγαλοφυΐα? Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη ν΄ αποκαλύψουμε το κώνειο που θα μας γλίτωνε μια και καλή από ένα τέτοιο φαινόμενο, γιατί μήτε το δηλητήριο, μήτε ο φθόνος, μήτε η συκοφαντία, μήτε η αχαλίνωτη οργή δεν κατόρθωσαν να διαταράξουν την αυθάδη των αυτή γαληνότητα. Γι  αυτό μπροστά στους έλληνες αισθανόμαστε ντροπή και φόβο.



(ενδεικτικα αποσπασματα, αντιγραφη από άλλο φορουμ - δημοσιευσεις του χρηστη yorgosp62)

[Pappas10]

Δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα ρε γμτ.

[Nikos28]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ . . .

Είναι αδύνατον η γλώσσα να κατορθώσει να εξαντλήσει την παγκόσμια συμβολική της μουσικής, γιατί η μουσική είναι η συμβολική έκφραση του προπατορικού ανταγωνισμού και της οδύνης, που βρίσκονται στην καρδιά της αρχέγονης Ενότητας και συμβολίζει έτσι έναν κόσμο που πλανάται επάνω από κάθε φαινομενικότητα και που υπάρχει πρωτύτερα από κάθε φαινόμενο. Συγκρινόμενη με τη μουσική κάθε φαινομενικότης είναι απλό σύμβολο: γι αυτό η γλώσσα ως όργανο και σύμβολο των φαινομενικοτήτων, δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να καταδείξει εξωτερικώς τη βαθύτατη εσώτερη ουσία της μουσικής, τουναντίον, όταν θέλει να μιμηθεί τη μουσική επιπόλαια μόνον την εγγίζει και όλη η λυρική ευγλωττία είναι εντελώς ανίκανη να μας αποκαλύψει τη βαθύτατη έννοια της μουσικής.
(ενδεικτικα αποσπασματα, αντιγραφη από άλλο φορουμ - δημοσιευσεις του χρηστη yorgosp62)

''Μα η φιλοσοφία μου
 κατήφορο επήρε,
 κι ας έχεις γαία ελαφρά
 συνάδελφε Σαιξπήρε''

Γ. Σουρής

(και Νίτσε, ας συμπληρώσω κι ας μην ταιριάζει η ρίμα)

[isabella]

ειχε πει για τα ονειρα..


"ειτε δε βλεπουμε καθολου ονειρα ειτε τα ονειρα μας ειναι ενδιαφεροντα...πρεπει να οργανωνουμε και τη ζωη του ξυπνου με τον ιδιο τροπο: ειτε να μην ειμαστε καθολου ξυπνητοι, ειτε να'μαστε ξυπνητοι με ενδιαφεροντα τροπο"


 :arrow: οποιος καταλαβε, καταλαβε

[pixie]

Ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε

 
Όταν ο Ζαρατούστρα έφτασε στην πιο κοντινή πόλη που συνόρευε με το δάσος, βρήκε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους στην αγορά, επειδή είχε ανακοινωθέι οτι ένας σχοινοβάτης θα έκανε επίδειξη.
Και ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι στους ανθρώπους: Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρόκειται να ξεπεραστεί. Τι έχετε κάνει για να ξεπεράσετε τον άνθρωπο? Όλα τα όντα μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει κάτι πέρα από τον εαυτό τους: κι εσείς θέλετε να είστε η άμπωτη αυτής της μεγάλης παλίρροιας, και θα προτιμούσαμε να ξαναγυρίσετε στο κτήνος παρά να ξεπεράσετε τον άνθρωπο? Τι είναι ο πίθηκος προς τον άνθρωπο? Ένα περιγέλασμα, ένα επόνειδο πράμα. Και το ίδιο ακριβώς θα είναι ο άνθρωπος προς τον Υπεράνθρωπο: ένα περιγέλασμα, ένα πράμα της ντροπής.

Έχετε προχωρήσει από το σκουλήκι στον άνθρωπο, και πολύ ακόμα μέσα σας είναι του σκουληκιού. Κάποτε ήσασταν πίθηκοι, κι όμως ακόμα ο άνθρωπος είναι περισσότερο πίθηκος από οποιονδήποτε πίθηκο. Ακόμα κι οι πιο σοφοί ανάμεσά σας είναι μόνο μια δυσαρμονία και μείγμα φυτού και φαντάσματος. Σας ζητάω όμως να γίνετα φυτά και φαντάσματα? Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο! Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της γης. Αφήστε τη βούλησή σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης!

Σας εξορκίζω, αδελφοί μου, μείνετε αληθινοί στη γη, και μην πιστεύετε αυτούς που σας μιλάνε για υπεργήινες ελπίδες! Δηλητηριαστές είναι, είτε το ξέρουνε είτε όχι. Καταφρονητές της ζωής είναι, παρακμάζοντες και δηλητηριασμένοι οι ίδιοι, τους οποίους έχει βαρεθεί η γη: έτσι αφήστε τους να πάνε! Κάποτε βλασφημία ενάντια στο Θεό ήταν η μεγαλύτερη βλασφημία. Αλλά ο Θεός πέθανε, και μαζί και εκείνοι οι βλάσφημοι. Το να βλασφημήσεις τη γη είναι τώρα η πιο τρομερή αμαρτία, και το να επιτιμήσεις την καρδιά του μη γνωστέου υψηλότερο κι απ' το νόημα της γης!

Κάποτε η ψυχή κοίταζε με περιφρόνηση το σώμα, και τότε αυτή η περιφρόνηση ήταν το ανώτερο πράγμα:- η ψυχή επιθυμούσε το σώμα να είναι αδύναμο, χλωμό, και πεινασμένο. Έτσι σκέφτηκε να ξεφύγει από το σώμα κι απ' τη γη. Ω, αυτή η ψυχή ήταν η ίδια αδύναμη, χλωμή, και πεινασμένη, και σκληρότητα ήταν η απόλαυση αυτής της ψυχής! Αλλά εσείς, επίσης, αδελφοί μου, μου λέτε: Τι λέει το σώμα σου για την ψυχή σου? Δεν ειναι η ψυχή σου φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια?

Αληθινά, ένα μολυσμένο ρέμα είναι ο άνθρωπος. Κάποιος πρέπει να είναι θάλασσα, για να δεχτεί ένα μολυσμένο ρέμα χωρίς να μολυνθεί ο ίδιος.

Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι εκείνη η θάλασσα, σ' αυτόν μπορεί η μεγαλύτερη περιφρόνησή σας να βυθιστεί.
Ποιό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορείτε να ζήσετε?

Είναι η ώρα της μεγάλης περιφρόνησης! Η ώρα στην οποία ακόμα και η ευτυχία σας σας γίνεται μισητή, και το ίδιο η λογική και η αρετή. Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η ευτυχία! Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια. Μα η ευτυχία μου έπρεπε να δικαιολογεί την ίδια την ύπαρξη!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η λογική! Λαχταράει τη γνώση όπως το λιοντάρι την τροφή του? Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η αρετή! Ακόμα δεν με έχει κάνει παθιασμένο. Πόσο έχω βαρεθεί το καλό και το κακό μου! Είναι όλα φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η δικαιοσύνη! Δε βλέπω να είμαι πυρετός και φωτιά! Οι δίκαιοι, όμως, είναι πυρετός και φωτιά!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η συμπόνοια! Δεν είναι η συμπόνοια ο σταυρός στον οποίο καρφώθηκε αυτός που αγάπησε τον άνθρωπο; Αλλά η συμπόνοια μου δεν είναι σταύρωση." Έχετε μιλήσει ποτέ έτσι; Έχετε φωνάξει ποτέ έτσι; Α! μακάρι να σας είχα ακούσει να φωνάζετε έτσι! Δεν είναι δικό σας αμάρτημα- είναι η αυτοϊκανοποίησή σας που φώναξε στους ουρανούς, αυτή η ίδια σας η αποφυγή της αμαρτίας φώναξε στους ουρανούς! Πού είναι η αστραπή να σας γλύψει με τη γλώσσα της; Πού είναι η φρενίτιδα με την οποία έπρεπε να είστε εμβολιασμένοι; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι αυτή η αστραπή, αυτός είναι η φρενίτιδα!-

Όταν ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι, ένας από το πλήθος φώναξε: "Έχουμε ως τώρα ακούσει αρκετά για τον σχοινοβάτη, είναι καιρός να τον δούμε!" Και όλος ο κόσμος γέλασε με τον Ζαρατούστρα. Αλλά ο σχοινοβάτης, που νόμισε οτι τα λόγια ίσχυαν γι' αυτόν, ξεκίνησε την επίδειξή του.

Ο Ζαρατούστρα, όμως, κοίταξε το πλήθος και θαύμασε. Μετά μίλησε έτσι: Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον Υπεράνθρωπο- ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο. Ένα επικίνδυνο πέρασμα, ένα επικίνδυνο ταξίδεμα, μια επικίνδυνη ματιά προς τα πίσω, ένα επικίνδυνο τρεμούλιασμα και σταμάτημα. Το σπουδαίο στον άνθρωπο είναι οτι είναι μια γέφυρα και όχι ένας στόχος: το αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι οτι είναι υπερβάτης και καταβάτης.

Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο σαν καταβάτες, επειδή είναι οι υπερβάτες. Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή είναι οι μεγάλοι λάτρες, και βέλη που λαχταρούν την άλλη ακτή. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ' αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει, και αναζητεί να μαθαίνει ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι' αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας.

Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί το πεπρωμένο κάποιου. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι πλουσιοπάροχη, που δεν θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει, και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: "Είμαι ανέντιμος παίχτης;"- επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.

Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά πριν από τα έργα του, και πάντα κάνει περισσότερα απ' ότι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς, και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν που δαμάζει το Θεό του, επειδή αγαπάει το Θεό του: γιατί πρέπει να υποχωρήσει δια της οργής του Θεού του. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.

Αγαπώ αυτόν που είναι ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σα βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ' το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ' τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι.

Να, είμαι ένας προάγγελος της αστραπής, και μια βαριά σταγόνα από το μαύρο σύννεφο: η αστραπή, όμως, είναι ο Υπεράνθρωπος.

Αφού ο Ζαρατούστρα είχε πει αυτά τα λόγια, κοίταξε ξανά τον κόσμο, και σιώπησε. "Νάτοι στέκονται," είπε στην καρδιά του, "νάτοι γελάνε: δεν με καταλαβαίνουν, δεν είμαι το στόμα γι' αυτά τα αυτιά. Πρέπει πρώτα κάποιος να κοπανάει στ' αυτιά τους, ώστε να μάθουν να ακούνε με τα μάτια τους? Πρέπει κάποιος να κλαγγίζει όπως οι κατσαρόλες και οι δάσκαλοι των "μετανοείτε!"? Ή μόνο πιστεύουν τους τραυλούς? Έχουν κάτι για το οποίο είναι περήφανοι. Πώς το αποκαλούν, αυτό που τους κάνει περήφανους? Πολιτισμό, το αποκαλούν, τους ξεχωρίσει από τα γιδοκόπαδα. Δεν τους αρέσει, συνεπώς, ν' ακούνε για περιφρόνηση των εαυτών τους. Άρα θα μιλήσω στην περηφάνεια τους. Θα τους μιλήσω για το πιο περιφρονητικό πράμα: αυτό, όμως, είναι ο τελευταίος άνθρωπος!"