ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

[blue-roses]

Άρρητο          
 
Άκουσες της νύχτας τη φωνή
βγήκαν οι σκιές μέσα απ' τα δάση
Πέρασ' ο καιρός κι έχεις ξεχάσει
πώς να ψιθυρίζεις στη σιωπή

Μάτι κόκκινο απ' την αγρύπνια
έχασες στου χρόνου τη ζαριά
Μάγισσες σου πήραν τη μιλιά
σου χαρίσαν' άχρηστα ενύπνια

Κράτησε ασάλευτο το νου
σαν σειρήνα σε καλεί μια σμέρνα
δέσου στο κατάρτι σου και πέρνα
απ' τις συμπληγάδες του βυθού

Λύσε του Αιόλου τους ασκούς
και το χέρι πάτα στη σκανδάλη
SOS σε αδειανό μπουκάλι
στείλε στης ζωής τους ναυαγούς

Ψάξε μονοπάτι απάτητο
απ' τα βλέφαρα διώξε τον ύπνο
Φίλα τους προδότες σου στο δείπνο
xάραξε πορεία για το άρρητο

 

[blue-roses]

Αρχή και τέλος        
 
Κάθε μια αρχή και τέλος
και τέλος
κύκλος η ζωή γυρνά
Πάρε της καρδιάς το βέλος
το βέλος
ρίχ' το μάτια μου ψηλά

Αν τον ουρανό αγγίζουν θάλασσες
κύμα και φωτιά στη γη αν σμίγουνε
όλα δυο φορές κι εσύ αν τα έχασες
στο τέλος κοίτα την αρχή
ν' αλλάξουν όλα δεν μπορει σε μια στιγμή

Πέρα απ' του θυμού το φράχτη
το φράχτη
κι άλλο τόσο πιο μακριά
μέσα απ' της σιωπής τη στάχτη
τη στάχτη
μοιάζουν όλα καθαρά

Αν τον ουρανό αγγίζουν θάλασσες
κύμα και φωτιά στη γη αν σμίγουνε
όλα δυο φορές κι εσύ αν τα έχασες
στο τέλος κοίτα την αρχή
ν' αλλάξουν όλα δεν μπορει σε μια στιγμή

Λάμπει στη βροχή ο δρόμος
ο δρόμος
χώμα είσαι και νερό
γύρω σου γυρνά ο κόσμος
ο κόσμος
μέσα σου θα βρεις θεό

Αν τον ουρανό αγγίζουν θάλασσες
κύμα και φωτιά στη γη αν σμίγουνε
όλα δυο φορές κι εσύ αν τα έχασες
στο τέλος κοίτα την αρχή
ν' αλλάξουν όλα δεν μπορει σε μια στιγμή

 

[blue-roses]

Για την Ελλάδα        
 
Αμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.

Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή
Γιατί, γιατί;

Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά
μάτια μου, κομμάτια μου
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ' ονόματα και χρώματα.

Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά
πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.

Ετσι ήταν πάντα μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς
σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.

Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ
να σε βρω
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω
μάγισσα, σ' αγάπησα.

 

[blue-roses]

Γυναίκα            
 
Ρούχα από χώμα και νερό προτού φορέσεις
ήμουν μαζί σου σ' έναν άλλο ουρανό
κι αν ξέχασες τον δρόμο είμαι εδώ
να σου θυμίσω τα παλιά να μην πονέσεις

Γυναίκα είσαι ζωή
απ' τη φωτιά των άστρων
απ' του Ήλιου το φιλί
πνοή του ανέμου, ανάσα μου
τραγούδι σε γιορτή

Κατέβηκα μαζί σου μέχρι εδώ
όνειρο φαίνεται παλιό και ξεχασμένο
έκρυψες φως μέσα σε σώμα μυστικό
κράτησα μνήμες που με φέρανε κοντά σου

 

[Rakendytos]

Άλμπατρος          
 
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

 

Διαβασε το πρωτοτυπο κειμενο του Αλμπατρος απο τα ¨Ανθη του Κακου¨ (Μπλοντερ)  :wink:
Καλημερα μαναρι μου  :53:

[blue-roses]

Δακρυσμένα μάτια            
 
Δακρυσμένα μάτια νυσταγμένοι κήποι
όνειρα κομμάτια ας ήτανε να ζω
στους μεγάλους δρόμους κάτω απ' τις αφίσες
στα χιλιάδες χρώματα ας ήταν να βρεθώ

Να 'ταν η καριδά μου λαμπερό αστέρι
να 'ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι

 

[blue-roses]

Διεκδικώ σκληρά        
 
Κριτής ο ίδιος μου εαυτός σε κάθε κίνηση που δεν σ' αρέσει
μ' έχει εκτοπίσει εντελώς και μ' έχει εκμηδενίσει
με λίγα λόγια προκοπή από ένα τέτοιο εραστή
που σε ζηλεύει αφόρητα και σε τρελλαίνει ανόητα δεν βρίσκεις.

Τώρα που έμαθα πως περπατάς γιατί δεν μου μιλάς
γιατί κοιτάς τον δρόμο και τραβάς
σαν να κουρδίζεσαι καλά και με προγράμματα τυφλά
ακολουθάς αυτό π' αντιπαθώ, εκείνο που μισώ
μα σένα αγαπώ.

Με κόβει πυρετός όταν σε φέρνω στο μυαλό μου
και ότι άλλο γίνεται εντός μου προκαλείς
κυρίως ακατάστατα με κόβεις και με ράβεις
μ' αφήνεις, μ' αγαπάς, με κοροιδεύεις, μ' απατάς
κι όταν δεν έχεις φράγκο επιστρέφεις και γελάς.

Διεκδικώ σκληρά ότι αγαπώ απλά
κι αν μου κρατάς γινάτι και σ' άλλον κλείνεις μάτι
είναι που η νύχτα είναι μικρή, είναι η ζωή μας χλιαρή.

 

[blue-roses]

Δρόμο άλλαξε ο αέρας        
 
Δρόμο άλλαξε ο αέρας
και φυσάει μες στην ψυχή
και σηκώνονται τα φύλλα
και χορεύει το κορμί

Στο 'πα να μη σεργιανίζεις
σαν φυσούν τα ρεύματα
μα συ ανάστροφα βαδίζεις
και ζητάς μπερδέματα

Δρόμο άλλαξε κι ο δρόμος
και τραβάει για το γκρεμό
μα έχει κι ο γκρεμός δρομάκια
και μπορώ να τα πατώ

Στο 'πα να μη με τρομάζεις
σαν γεννιέμαι απ' την αρχή
γιατί θα γινώ αγρίμι
κι όχι αθάνατο παιδί

Στο 'πα να μη σεργιανίζεις
σαν φυσούν τα ρεύματα
μα συ ανάστροφα βαδίζεις
και ζητάς μπερδέματα

 

[blue-roses]

Δύο κι άλλα δυο βήματα        
 
Στο θολό το νερό γραμμές τραβούν στον ουρανό
βροχή στη σκεπή, κίτρινη πόλη γιαπί
αστέρια σβήνουν κι όνειρα κλείνουν σιωπή.

Δυο, δυο κι άλλα δυο
δυο βήματα χωρίζουν τον ουρανό
δυο, δυο κι άλλα δυο
δυο βήματα χωρίζουν τον ουρανό από εδώ.

Τα μάτια μου τυφλά βλέπουν δυο φώτα μακριά
η ανάγκη σου όσο θες δεν σε γυρνάει στο χθες
καίνε οι κόρες μας, τα χρόνια γίναν οι ώρες μας.

Η ευτυχία μου μικρή
για δε σου πα να κρεμαστείς στο σκοινί
τ' άσπρα χαμόγελα ακουμπώ
στα χέρια μου θα σφίξω το αύριο.

Ανάγκη μου βαριά την πόρτα κλείσε σιγά
δεν μας θυμάται κανείς, ποιος νοιάζεται αν χαθείς
πέρα απ' τον τόπο αυτό θα γίνεις μηδενικό.

Aστους να ψέλνουν την ψυχή
τα μάτια μας κοιτάζουν στην κορφή
στέκει ο Θεός και μας κοιτά
δεν δίνει φράγκο για τίποτα.

 

[blue-roses]

Δυο τρείς κουβέντες        
 
Eχω δυό-τρεις κουβέντες να σου πώ
δίχως κλειδιά, χωρίς σκοπό,
σαν όταν βγαίνει ο ήλιος το πρωί,
σαν ταξιδιάρικο πουλί,
σαν σκοτεινιάζει, όταν βραδιάζει,
σβύνουν τα χρώματα, φιλιά κι αρώματα.

Δροσιά ο κόσμος κι όνειρο, μα εδώ ξεχνάμε όλοι,
γυρνάμε μες στις γειτονιές και πίνουμε καφέ.
Aμα προλάβεις και το δείς, πως στρίβεις στη γωνία,
όλα τα λάθη σου σωστά, σωστή κι η κομωδία.

Γιατί πετάει ο αετός και σέρνεται το φίδι;
Γιατί σέρνει τα λόγια μας μια νύχτα το κρασί;
Γιατί γλεντάς; Γιατί γελάς; Tί σου συμβαίνει και ρωτάς;
Mήπως κοπήκαν τα φτερά απάνω στο χορό;

Eλυσε ο χρόνος το πανί και πήγαμε μακριά
δίχως κουπιά, χωρίς σχοινιά, χαθήκαν τα σκαριά
καθένας βρήκε πετονιές κι απόχη να ψαρέψει
κι απάνω εκεί στη βάρκα του μια νύχτα να χορέψει.
Tί να χορέψει, τί να πεί; άγνωστο ρίμα η νύχτα.
Δεν έχω λόγια να σου πω ούτε ποτέ μου είχα

 

[blue-roses]

Δώρο του κόσμου        
 
T' άσπρο φουστάνι σου κοιτώ
κι όπως φυσάει σ' ακολουθώ
ένας αέρας στα μαλλιά σου με τυλίγει.
Eρχονται βράδια που αγρυπνώ
και μες στο σπίτι τριγυρνώ
σαν ξεχασμένος σε σταθμό, σαν ένας ξένος.

Δώρο του κόσμου, σκοτάδι μου και φώς μου,
Δώρο του κόσμου, σημάδι μου

Eίναι δική σου η σκιά
που ησυχάζει την καρδιά
κι η αγωνία με ξεχνά κι αποκοιμιέμαι.
Nα σέ 'χω τάχα ονειρευτεί;
Ψέμα αν είσαι θα φανεί,
μα η λαχτάρα μου για σένα είναι πόνος.

 

[blue-roses]

Είναι σκοτάδι          
 
Όλα μας τα 'παν οι σοφοί
και με το παραπάνω
κορώνα γράμματα η ζωή
μα εγώ το κέρμα χάνω

Βλέπω τους φίλους τους παλιούς
να λένε δεν πειράζει
ψυχή που δεν αμάρτησε
ποτέ της δεν αγιάζει

Είναι σκοτάδι μάτια μου
πάντα σ' αυτή την πλάση
μια χαραμάδα αφήνουμε
το φως για να περάσει

Να μπούνε χρώματα φωνές
όνειρα και ταξίδια
να κλέψουμε απ' τους Θεούς
πανάκριβα στολίδια

Μια ρουφηξιά είναι η ζωή
της άνοιξης μια μέρα
μια ανάσα ένας στεναγμός
στο δροσερό αέρα

Καραβοκύρισσα καλή
δώσ' μου την αγκαλιά σου
κι ας είναι δηλητήριο
στα χείλη τα φιλιά σου

Είναι σκοτάδι μάτια μου...

 

[blue-roses]

Έπιασε βροχή        
 
Έπιασε βροχή,
δροσιά μου και γιορτή
σκόνη τα παλιά
κι αέρας στα μαλλιά.

Μάτια μου, μάτια μου
μαζεύω τα κομμάτια μου
γυρνάω στο σπίτι
κι έχω τα κλειδιά.

Ώρες που μ' ανάβει το φεγγάρι
κι αγρυπνώ, ξαγρυπνώ
ψυχή μου εδώ θα ξαναγεννηθώ.

Φως μου ο κεραυνός
είναι του ανέμου ο γιος
κι όταν μου μιλά
τρομάζω από χαρά.

Κράτα με ουρανέ
το ξέρω πως θα πεις το ΝΑΙ
ξεχνάω τη νύχτα
ήλιε μου αδερφέ.

 

[blue-roses]

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες          
 
Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα τόδωσα
κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

Λένε οι ψυχολόγοι
κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
"απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις
να μην κλαις".

Μα δω βαθειά στην κόλαση
έχουμε βρει μια όαση
αγάπες που σαλεύουνε
τα όνειρα διαλέγουνε.

Σα να μην έζησα ποτέ
σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
δένδρα φυτρώνουν στις γωνιές
περνούν τα χρόνια
περνούν κι οι φίλοι...

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό, και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
βάζει κορδέλες και με ταράζει
βάφεται άλλος και προσπερνά.
 

[blue-roses]

Ευχές          
 
Να ‘ταν ο ήλιος αδελφός
και η ανάγκη φίλος
να μην περνούσαν τα λεφτά
κουμάντο να ΄κανε η καρδιά

Άσπρη μέρα μεγαλώνει θαύματα και τραύματα
είπα θα τα βγάλω πέρα τραγουδάω χαράματα

Να ‘ταν του ήλιου οι χορδές
γεφύρια να περάσω
μακριά να έριχνα σκοινιά
μεσ' την δική σου γειτονιά

Μαύρα μάτια μαγεμένα σε κοιτάω και χάνομαι
μεσ' την αγκαλιά σου ανθίζω μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι

Να ‘ταν δικιά μας η χαρά
θα πλημμύριζαν τα στενά

Χέρια μου ζεστά μου χέρια έχει ο Θεός
απ' αυτά που μας πληγώνουν
κι απ' αυτά που μας γλιτώνουν.