ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

[blue-roses]

Έφτασες ήδη          
 
Δεν υπάρχουν δρόμοι να περάσεις
έφτασες ήδη και δεν το πιστεύεις
Όλοι σου λένε να το ξεχάσεις
έχεις ακόμα δρόμο να περάσεις
έχεις ακόμα δρόμο...
έτσι σου λένε

Αλλά εσύ είσαι εδώ
Και ήσουν πάντα εδώ

Δεν υπάρχει χρόνος να διαλέξεις
το παρελθόν σε κυνηγάει με σκέψεις
το μέλλον άγνωστη γραμμή
τώρα και τώρα και εσαεί

 

[blue-roses]

Έχω 40 πυρετό        
 
Έχω 40 πυρετό, τάση για εμετό
ερώτηση καμμιά, απάντηση καμμιά.

Τέτοιο κακό να μην σε βρει, θα χάσεις το Θεό σου
σκληρή η καλογερική στο λέω για καλό σου
για καλό σου.

Έχω 40 πυρετό, πρέζες, μεθύσι χτεσινό
η αγάπη με νικάει, ο κόσμος με κοιτάει
τα βήματά μου κλείνει, το δρόμο του μού δίνει.

 

[blue-roses]

Ζητιάνος παρά υπουργός        
 
Τράπεζες, βίντεο κι ασάλειες ζωής,
οι καταθέσεις που τη φτώχεια σου ξορκίζουν,
σαν συνολάκι εορτών με δανεικά λεφτά,
την όμορφη ζωή σου να στολίζουν.

Θρέφεις τη νύχτα τα όνειτα του πρωινού,
και την καρδιά σου παραδίδεις στους αλήτες,
αν δεν τους μοιάσεις έχε κατά νου,
ήρωας αφανής με τους κοπρίτες.

Κάλλιο ζητιάνος παρά υπουργός,
ψεύτης για χάρη μιας μεγάλης λόξας,
στέκεις στην άκρη πάντα μοναχός,
σπρωξιά χρειάζεσαι στο βόθρο αυτής της δόξας.

Ό,τι σε σώνει είναι ο έρωτας,
εσύ ξεσκίζεσαι σαν πόρνη επί πιστώσει,
θα μοιραστείς την πτώση σου με μας,
ποια κατηφόρα θα σ' ελευθερώσει.

Επαναπαύσου σ' έτοιμη ζωή,
η τηλεόραση μας παίζει αυτό το έργο,
τι να σου πω για τούτη τη σκηνή,
την έχεις ζήσει πλέον μέσα κι έξω.

Αυτή η χαρά δεν φτάνει μέχρι εδώ,
μην τυρρανιέσαι άλλο γύρνα πίσω,
για ότι τραβάς ο φταίχτης είμαι εγώ,
εικόνα του εαυτού σου, ποιον να βρίσω.

Κάλλιο ζητιάνος παρά υπουργός,
ψεύτης για χάρη μιας μεγάλης λόξας,
πίνε στην άκρη πάντα μοναχός,
σπρωξιά χρειάζεσαι στο βόθρο αυτής της δόξας,
αυτής της δόξας.

 

[blue-roses]

Η ξεχασμένη μου ζωή        
 
H ξεχασμένη μου ζωή
βρήκε σκαμνί να κάτσει
τσιγάρο για να ανάψει
κι αέρα ν' απλωθεί

H ξεχασμένη μου ψυχή
μισούσε τους ιππότες
έκανε έρωτα κρυφά
με του ανέμου τα στοιχειά
τραγούδαγε με πότες

H ξεχασμένη μου καρδιά
ναυάγησε στα μέτρα
σκαρφάλωσε στη θάλασσα
και πνίγηκε στην πέτρα

H ξεχασμένη μου καρδιά
είχε καιρό να κλάψει
κεράκι να σ' ανάψει
κι αέρα να σταθεί

H ξεχασμένη μου ζωή
μου λέει πως δεν πειράζει
κάνει μονάχη προσευχή
στον ουρανό, στην αστραπή
κι αντέχει μες στ' αγιάζι

 

[blue-roses]

Η σκιά          
 
Να περπατάς με τη σκιά σου
να τρως, να πίνεις, να γελάς, να τραγουδάς
και να θυμάσαι αν κοιμάσαι να ξυπνάς
και να ‘ναι δίπλα σου όπου πας

Να ‘ναι θεός το ταίρι σου
κι άμα δεν είναι δεν πειράζει
δε βαριέσαι δεν σε νοιάζει
μη σκοντάφτεις δεν αλλάζει
γιατί αύριο χαράζει

Να βγαίνεις βόλτα με τον ίσκιο σου
κι αν σου ‘χει κάνει τη ζωή πατίνι
κι ας τρέχει από πίσω σου χαμίνι
από μπροστά αφεντικό και οδηγός και φυλαχτό
φρουρός και σύντροφος πιστός
αγαπημένος άγνωστος

Να περπατάς με τη σκιά σου
για να ‘χει ο ήλιος συντροφιά
τα σκονισμένα βήματα
τα λόγια σου τα μυστικά
και τα μικρά διλήμματα

 

[blue-roses]

Θίασος        
 
Επενδύσεις, διαφημίσεις,
ενοχές και ανακρίσεις
εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί

Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα

Ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, εντολές και αντιρρήσεις
αλλαγές στα ψηλά, ίδια συνταγή παιδιά
με κομμένα φτερά, με οράματα στημένα
αφανείς οδηγούς, αδηφάγους οπαδούς

Εισοδηματίες, κεφαλαιούχοι  επενδυτές
Αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές
μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας, απατεώνες
νομοθέτες, θεατρίνοι, στρατηγοί πνιγμένοι
στα παράσημα, στα σιρίτια, στους μεγαλόσταυρους
Κράχτες στα σκυλάδικα

Τηλεοπτικά κόλπα με αστέρες παρουσιαστές
στο θίασο της ακροαματικότητας
εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους
Οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι
στο χορό των πολιτικών ελευθεριών
με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου
με πάθος για την καθαρότητα του έθνους
και την δόξα της πατρίδος

Αυταπάτες μεγαλεία και μια θηριώδη ανία
Μπερδεμένα μυαλά και λογαριασμοί φωτιά
Με τα χρέη ψηλά, τη ψυχή στα κόκκινα
Οι λαγοί στο σακί, δούλοι τηλεοπτικοί
 

[blue-roses]

Καλημέρα        
 
Oταν σωπαίνει ο άνθρωπος
πέφτει μες στο πηγάδι
που οι τοίχοι του γυαλίζουνε
και φέγγουν στο σκοτάδι

Eκεί που βλέπει τα θολά
και στα βαρειά ακουμπάει
κάνει το έργο μια στροφή
κι ο νούς του ξεκολλάει

Mοιάζουν στη θέση τους σωστά
κι ωραία βολεμένα,
τα κλάματα και οι χαρές,
τα θέατρα κι οι αγορές
του κόσμου τα μυστήρια
και τα βασανιστήρια...

Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα,
που χθες με κέρναγες φωτιά,
σήμερα διώχνεις τη φοβέρα
και βλέπω μια μικρή Θεά.

Kάνω το άχ!! να ξεχαστώ,
μ' αυτό το έρμο αφεντικό,
το άγρυπνο μυαλό μου,
στα δύσκολα με σέρνει,
με πάει και με φέρνει.

Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα,
μοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα.

 

[blue-roses]

Καληνύχτα          
 
Eίν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις,
ακριβό το ποτό και το πίνεις.
Tρύπιες τσέπες και μακό φανελάκι,
είν' ο κόσμος μπουκιά και φαρμάκι,
είν' ο κόσμος δροσιά κι αεράκι.

Λύσσα ο έρωτας, χάδι ο έρωτας,
κόκκινα μάτια μου μή με ρωτάς.
Στα 17 σου πηδάς το καλάμι,
στα 19 σου κανείς δεν σε πιάνει.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο·
σε λίγα χρονάκια δεν ξέρεις πού πας.

Eνήλικο μούτρο ανοίγεις γραφείο.
Tα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο.
Γλυκά νανουρίζεις το ρήγμα π' ανοίγει,
το ξέρεις καλά η ζωή σου έχει φύγει·
συμβόλαιο στο πάθος που λήγει.

Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας,
καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο·
φοβάσαι και ξέρεις πού πας.

Oλοι οι καριόληδες μια εταιρία.
Σάπια ηλικία και αδυναμία.
Γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος
στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος.
Σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι]

Αυτό το τραγούδι το έχει γράψει
ο Σωκράτης μπροστά σ'ένα καθρέφτη
και το αφιερώνει στον εαυτό του.....
 

[blue-roses]

Κανένας δεν ξέρει          
 
Kανένας δεν ξέρει το αύριο τι θα μας φέρει
είν' η ζωή μια κρυμμένη απειλή κι ένα αστέρι
χορός και φωνές λες το ναί θες δε θες πριν βραδιάσει
σε παίρνει αγκαλιά μια γνωστή σου σκιά κι έχεις χάσει

Πόρτες ανοιχτές καρδιές κλεισμένες
άδειες αγκαλιές σημαδεμένες
κλέβει ο καιρός τα βήματά σου
σκορπάει τα όνειρά σου

Kαίγομαι σ' ένα ποτήρι κρασί και σε ψάχνω
βούλιαξε η πόλη μες στο νού μου γυρνάνε διαβόλοι
καλύτερα θά 'ταν να φύγω μακριά κι ότι γίνει
πονάει όμως τόσο για 'κείνον που πίσω έχει μείνει

 

[blue-roses]

Καρφί        
 
Σαν κάτι να σε καίει, κάτι να σε πληγώνει
μ' ανησυχία σε ζώνει και γελάς
τις νύχτες ξεγλυστράς και μένα ξεγελάς
όλους μας φέρνεις βόλτα, σ' όλους μας πήγες κόντρα
σωστά μ' εξαπατάς, το δάχτυλό σου βλέπω
κι αυτό που δεν αντέχω κυνηγάς.

Δεν ξέρω τι να πω, πως δεν σ' ακολουθώ είναι ψέμα
μα ξέρω την δειλία μου να κρύβω, ξέρω κρυφά κρυφά να σε προδίδω
χωρίς ανταμοιβή, χωρίς υπερβολή, λακωνικά με νεύμα στην αρχή
στην χωροφυλακή και στην αστυνομία
που περιμένουν όπως πάντα στην γωνία.

Λυπάμαι που σου γράφω όλα αυτά, είναι η νύχτα μου βαριά
κι αυτά που σκέφτομαι πικρά
δεν φτάνει τ' όνειρο να ζεις όπως σ' αρέσει
και η ψευδαίσθηση μπορεί να στη βαρέσει μάγκα μου
και να κοιτάς με στόμα ανοιχτό όσα δεν έζησες στο κόσμο αυτό.

 

[blue-roses]

Λαβύρινθος        
 
Aγγίζω τα χείλη σου Aγνή
και μας παίρνει η αυγή
όταν πέφτει η βροχή.

Στα μάτια σου παίζει ένα φώς,
κι ο αέρας περνάει,
στα φιλιά σου γελάει

Στο παράθυρο γέρνω να δω
το χρυσάφι του κόσμου θαμπό,
μα η καρδιά σου ανασαίνει,
κι όπως πρίν μ' ανασταίνει.

Σε βλέπω με μάτια κλειστά
σα να βρίσκεσαι εδώ
κι όμως είσαι μακρυά.
Θυμάμαι τραγούδια να λες
για τις άδειες στιγμές
τις χαμένες καρδιές.

Στο λαβύρινθο έχω χαθεί
του Θησέα κρατάω την κλωστή
μα τα χέρια πονάνε
και τα μάτια ξεχνάνε.

Aγγίζω τα χέρια σου Aγνή
το κεφάλι μου γέρνει
και ο ύπνος με παίρνει.
Δεν θέλω ούτε λέξη να πώ
στ' ανοιχτά τ' όνειρο
με κρατάει ναυαγό.

Στο παράθυρο γέρνω να δω
το χρυσάφι του κόσμου θαμπό
μα η καρδιά σου ανασαίνει
κι όπως πρίν μ' ανασταίνει.

 

[blue-roses]

Λάσπες        
 
Μακριά η ζωή μου κι άγρια ψάχνει τις νύχτες με μάτια κλειστά
γυμνός κι αλήτης, μοναχός, δε βρίσκω δρόμους γυρνάω σαν τρελλός
Περνάω τα στέκια που έζησα, πόρτες κλειστές κι ας μη με νοιάζει γι' αυτές
μοιάζ' η ζωή μου φυλακή κι ότι έχω κάνει μου βγαίνει καρφί.

Λάσπες στο δρόμο, λάσπες και βροχή
δεν ξέρω γιατί τρέχω.
Eιν' η ανάσα μου βαριά,
σε θέλω δεν αντέχω.

Γυμνός στα πόδια σου ακουμπώ νοιώθω στο αίμα μου πυρετό,
βρίζω και σβήνω τις στιγμές όνειρο κι εφιάλτης σαν χθές.
Kρατάω ψυχή που σιγοκαίει μικρό παιδί μες στα χέρια μου κλαίει,
χρώμα στο ψέμα δηλαδή κι αλήθεια - ψέμα για κάθε στιγμή.

Λάσπες στο δρόμο, λάσπες και βροχή
δεν ξέρω γιατί τρέχω.
Eιν' η ανάσα μου βαριά,
σε θέλω δεν αντέχω.

 

[blue-roses]

Μάντης          
 
Μικρός σαν μάντης έψαχνα
τα επόμενά μου χρόνια
Μεγάλωσα και μου 'λειπαν
οι αλάνες και τ' αλώνια

Αφήνοντας να χάνεται
για πάντα το παρόν
αδιάφορα ξοδεύτηκα
σε μέλλον - παρελθόν

Όπου καράβια θάλασσα
όπου αμμουδιά γιαλός
Θυμάται όσα πέρασε
κι ότι έρχεται καπνός

Χιόνι ο χρόνος σαν σεντόνι
σε σκεπάζει μια στιγμή
σας χαμογελάει και λιώνει
μένει η αλήθεια σου γυμνή

Μα είν' η μνήμη βάλσαμο
σαν τις βροχές του Μάρτη
Κι αφήνει τα σημάδια της
πάνω στης Γης το χάρτη

 

[blue-roses]

Με πνίγεις        
 
Με κλάματα και απειλές
μ' ανοησίες και ψευτιές
σκηνές τα βράδια που γυρνώ
και μια κοιλιά ως το λαιμό.
Με πνίγεις

Έλα πουλί μου, ξέχασέ τα όλα
η τυραννία είναι τέχνη υψηλή
το θέατρό σου είναι μισό
και το κουράγιο μου λειψό πως να σταθώ;

M' αφορισμούς και με λυγμούς
με φόβους και με εκβιασμούς
κρατάς στο χέρι τα κλειδιά
μου φαρμακώνεις τα όνειρα
με πνίγεις με πνίγεις

Έλα πουλί μου, ξέχασέ τα όλα
η τυραννία είναι τέχνη υψηλή
μια κωμωδία που αντηχεί στυφά
σα κούφια ώρα που μας κυνηγά

Έλα πουλί μου, ξέχασέ τα όλα
η τυραννία είναι τέχνη υψηλή
το θέατρό σου είναι μισό
και το κουράγιο μου λειψό· πως να σταθώ;

 

[blue-roses]

Μια βόλτα στα βαθιά        
 
Mια βόλτα στα βαθιά μαζί σου
στην άκρη αυτής της νύχτας π' αγρυπνά
στους άδειους κύκλους του καπνού τυλίξου
στη μυρωδιά της μέρας π' αρχινά.

Ξοδεύτηκες στις αγορές και στα παζάρια τρέχεις
τα παραμύθια σου φτηνά, τον εαυτό σου δεν αντέχεις.

Περνάει καιρός κι εσύ ΄σαι στο κλουβί σου
μια παγωμένη ανάσα σ' ακουμπά
ποιός σου χρωστάει και ποιά είναι η αμοιβή σου
τα ρέστα μη ζητάς κάθε φορά

Aυτοί που δραπετεύουν έμαθαν τι γυρεύουν,
οι άλλοι που ελπίζουν, τρώνε καιρό και βρίζουν
βρίζουν το διάολό τους, το άσχημο μυαλό τους,
αιώνιο βάσανό τους.