ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

[blue-roses]

Τειρεσίας        
 
Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ' αγαπούν
μα η πόλη είν' άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ' αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς

 

[blue-roses]

Της Άρτας το γεφύρι        
 
Kάθε νύχτα σε γυρεύω
την αγάπη μου παιδεύω
στης ζωής το πανηγύρι
σαν της Aρτας το γεφύρι

Eνα σου βλέμα, γι δες
όλα γίναν όπως χθές
αν τα γκρεμίσεις ξανά
θα πνιγούμε στη στεριά.
Για δες πως φεύγει ο καιρός
κι έχω γίνει σαν τρελλός
άνοιξη μπαίνει ξανά
άνοιξέ μου μια αγκαλιά

Mοιάζεις σύννεφο και μπόρα
στης ζωής την ανηφόρα
σαν το χώμα διψασμένος
σε ζητάω σα μεθυσμένος

 

[blue-roses]

Της νύχτας τα παράπονα        
 
Της νύχτας τα παράπονα τα παίρνεις απ’ το χέρι
τα βάζεις για να κοιμηθούν κι αυτά τραβούν μαχαίρι
Σου λεν πως είναι της ζωής τα σύνορα κλεισμένα
Αντάλλαγμα να τα διαβείς γυρεύουν μόνο εσένα

Παρηγοριά τα όργανα, φαρμάκι τα στιχάκια
Και στου χορού τα βήματα τα πιο γλυκά μεράκια

Βουτάς να πιάσεις τον σταυρό στα μάτια της καλής σου
Χίλιοι διαβόλοι καρτερούν ν’ αρπάξουν την ψυχή σου

Κι εσύ τους λες για μια στιγμή σταθείτε να περάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω

Έρχεται το ξημέρωμα σε μια άδεια προκυμαία
Τα όνειρα κι οι ομορφιές μπαρκάρουνε λαθραία...

 

[blue-roses]

Τίποτα δε χάθηκε          
 
Τίποτα δε χάθηκε
ποτέ από κανέναν
ούτε ένα αστέρι
δε ξεστράτισε ποτέ.

Κανένας δεν υπέφερε
για πάντα στα χαμένα
κανείς δεν πέθανε ποτέ
ωραίε μου εαυτέ.

Κι αν είναι λόγια δύσκολα
είναι τ' αγαπημένα
κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά
και φεύγω ήσυχα.

Τίποτα δεν πέρασε
ούτε και θα γυρίσει
όλα συμβαίνουν τώρα
όλα σε μια στιγμή.

Παράφορη εποχή
κι η μέρα όμορφη
η μέρα δύσκολη
μια πρόκληση ζωής
αθάνατοι θνητοί.

 

[blue-roses]

Το αγκάθι          
 
Πρωινά λαχανιασμένα
rendez vous ματαιωμένα
δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω
κόμπο δένεις κόμπο λύνω
στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω
στην αστροφεγγιά σε χάνω

Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δεν θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι

Στου Απρίλη τις ταράτσες
ονειροπαρμένες φάτσες
σκάβουν στη σιωπή λαγούμι
με τσιγάρο και με ρούμι
σα φαντάροι απολυμένοι
που κανείς δε περιμένει

Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δεν θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι

Μόρτισσα καραμελάτη
τσακιστή και μυρωδάτη
με κερνάει σαν νυχτώνει
του έρωτά της το αφιόνι
κρύβει η νύχτα το μαχαίρι
και μας παίρνει απ' το χέρι

 

[blue-roses]

Το γράμμα          
 
Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
 

[blue-roses]

Το καθρεφτάκι          
 
Λευκό το σύννεφο και βρέχει
στου διψασμένου την αυλή
κι αυτός που πόνεσε πολύ
γίνεται βράχος για ν' αντέχει

Ό,τι για πάνταέχει φύγει
δεν ωφελεί να αναζητάς
Που πας πουλί της ερημιάς
τώρα π' αρχίζει το κυνήγι

Όμορφη που 'ναι η ζωή
Όμορφη σαν ψέμα
και το φως της άνοιξης
κόκκινο σαν αίμα

Ρίχνει ο χρόνος στο φτερό
το φιλί σου δώσ' μου
καθρεφτάκι ο έρωτας
στο κλουβί του κόσμου

Στήνουν τ' αηδόνια συναυλία
σ' ένα δεντράκι τόσο δα
Όσα το αίμα τραγουδά
μην τα γυρεύεις στα βιβλία

Στου πόνου τη τρελή γιορτή
και στο μεθύσι το βαθύ
θα βρεις ό,τι έχει πια χαθεί
κι ό,τι άργησε να φτάσει

Όμορφη που 'ναι η ζωή
Όμορφη σαν ψέμα
και το φως της άνοιξης
κόκκινο σαν αίμα

Ρίχνει ο χρόνος το φτερό
το φιλί σου δώσ' μου
καθρεφτάκι ο έρωτας
στο κλουβί του κόσμου

 
     
 

[blue-roses]

Το λιμάνι          
 
Δε γνωρίζω νησιά
ούτε λύνω πανιά
για ταξίδια δε βγάζω μιλιά.

Ένα σπίτι ο κόσμος
δύο δωμάτια παλιά
λογική μου που μπάζεις νερά.

Το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω
νοικιασμένο για χρόνια κι εγώ νόμιζα αιώνια.
Σαν καράβι θα αφήσω λίγα απόνερα πίσω
για την άβυσσο βόλτα απ' την πίσω την πόρτα.

Ταξιδιώτες ωραίοι
όλοι εσείς οι μοιραίοι
με κορδέλες και στρας
στα μαλλιά.

Δουλευτάδες και αλήτες
βασιλιάδες και αγύρτες
το ταξίδι δεν πάει πουθενά.

Σ' ένα γλέντι ξεχνιέμαι
κι όλα τούτα που λένε
σαν αστεία και σαν σοβαρά.

Είναι σκόνη και στάχτη
σαν κηλίδα στο χάρτη
σαν παιδί που δε βγάζει μιλιά.

 

[blue-roses]

Το όνειρο          
 
Μεσ' τα βαθειά μου όνειρα γελάω
βλέπω τα χρυσά σου μάτια, ψεύτη κόσμε.
μεσ' στα βαμμένα χείλη σου φιλάω
ό,τι αγαπώ κι ότι ξεχνάω.

Είισ' ένα όνειρο, στις ταραγμένες στου ματιές ξεχνιέμαι
είσ' ένα όνειρο, στα θαύματα στους πόθους σου
ξενύχτης τριγυρνώ
είσ' ένα όνειρο.

Μεσ' στα βαθειά μου όνειρα γελάω
βλέπω τη ζεστή καρδιά σου, ψεύτη κόσμε.
μεσ' στις χαμένες σκέψεις σου μιλάω,
περνάω σιωπηλά, σε χαιρετάω.

Είσ' ένα όνειρο, στις ταραγμένες σου ματιές ξεχνιέμαι
είσ' ένα όνειρο, στα θαύματα στους πόθους σου
ξενύχτης τριγυρνώ
είσ' ένα όνειρο.

 

[blue-roses]

Το πορφυρό ποτάμι        
 
Αργά κυλάει το πορφυρό ποτάμι
Τρώει τις πέτρες λιώνει τις καρδιές
Αργά κυλάει στο χώμα στην παλάμη
Αλλάζει χάρτες αλλάζει ζωές

Πήγαν πολλοί να βρούνε τις πηγές του
Βρήκαν μονάχα άδεια πηγάδια

Αργά κυλάει σαν τη λάβα που καίει
Σαν το χρόνο στις μεγάλες στιγμές
Αργά κυλάει απ' τα μάτια σου ρέει
Και γεμίζει τη γη μ' ομορφιές

 

[blue-roses]

Το τραγούδι του μεθυσμένου          
 
Στήσαν χορό μες στη βροχή,
διαμάντια οι στάλες στη σκεπή
κι ένας ξημέρωμα περνάει,
παραμιλάει, παραπατάει.

Σαν όνειρο μου φαίνεται
και δεν μου κακοφαίνεται
ο κόσμος πάει κι έρχεται
μα πουθενά δεν φτάνει.

Μούσκεμα τα τσιγάρα μου,
τα σπίρτα κι η κιθάρα μου
μα δεν με νοιάζει μη χαθώ,
τά 'χω χαμένα από καιρό.

Κι όπως σας βλέπω βιαστικά,
τα μάτια σας ορθάνοιχτα
ξέρω της νύχτας το σκοπό
κι αν ξεμεθύσω θα σας πω.

Την αφεντιά σου προσκυνώ
κι ότι σ' αρέσει τραγουδώ
δεν έχουν λόγια οι στιγμές,
περνάν και φεύγουν θες δεν θες.

Πάω λοιπόν να κοιμηθώ,
μήπως συμβεί κι ονειρευτώ
ίσως μ' αφήσει το κρασί
να δω του κόσμου την αυλή.

 

[blue-roses]

Του ασώτου        
 
Κάνω τις αμαρτίες μου
να 'χω να μετανιώνω
να λέω πως παραφέρομαι
μαζί μου να θυμώνω

Κάνω τα μάτια τα στραβά
όταν ξεπέφτω στα φθηνά
με προσευχές και με βρισιές
ξεχνάω το αύριο και το χθες

Μα έλα που βαρέθηκα
και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ
τα σκάρτα μου να κάψω

Να κάψω τις παρεκτροπές
ο διάολος να τις πάρει
αλλά προτού συμμορφωθώ
ανοίγω ένα μπουκάλι

Κρασάκι μου συγχώρα με
που σε κακολογάω
με πιάνει μαύρη ταραχή
όταν σε συναντάω

Μα έλα που βαρέθηκα
και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ
τα σκάρτα μου να κάψω
 

[blue-roses]

Του χρόνου τα σκυλιά          
 
Με όσα βρήκα φυλαχτά
πάνω σου περασμένα
με τόσες κρύες θάλασσες
τα μάτια σου πλεγμένα.

Θέλω να πάρω πάνω μου
όλη τους την ευθύνη
για όσα χρόνια είδανε
να φεύγουνε σα σμήνη.

Θυμάσαι όλες τις βραδιές
που μοιάζαν μεσημέρια
και ιστορίες που έζησες
και σου 'μειναν στα χέρια.

Για κάτι δράκους που παλιά
τρώγαν φιλιά να ζήσουν
και για του χρόνου τα σκυλιά
που όλους θα μας νικήσουν.

Και 'γω που θέλω απ' τη ζωή
τα πάντα κι άλλο τόσο
δε βρίσκω κάτι ακριβό
τώρα πια να σου δώσω.

Μόνο αυτό που κυνηγά
το άρρωστο μυαλό μου
έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε
και δε θα 'ναι δικό μου.
 

[blue-roses]

Τσιγάρο ατέλειωτο          
 
Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό

Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο

Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά

Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο

 

[blue-roses]

Φάλτσος χρησμός        
 
Όλα στραβά πηγαίναν στη ζωή μου
κι απάνω που 'χα χάσει την αντοχή μου
ανοίξανε οι ουρανοί, κι ανάμεσα στα φλάς
κοντά μου η Πυθία ήρθε τρεκλίζοντας.

Ένα τσιγάρο πρώτα έκανε τράκα
κι ύστερα ανέκραξε]