ΤΙ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΧΕΣΗ?

[Moody]

[tristana]

Εάν τον αγαπάω μένω. Η αγάπη δεν ζητά ανταπόδωση.
Εάν δεν θέλει να βοηθήσει μόνος του τον εαυτό του, είναι αδύνατον
να τον βοηθήσει κάποιος άλλος. Νομίζω ότι δεν κομίζω γλαύκα...
Είναι λίγο-πολύ γνωστά όλα αυτά. Λέω απλώς την αποψή μου και μάλιστα
εκ του ασφαλούς, διότι δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο.
'Αρα θεωρητικολογώ... άρα μπορεί να λέω και όσα πιστεύω ως σωστά και ιδεαλιστικά, αλλά δεν έχω δοκιμαστεί για να είμαι σίγουρη.
Το μόνο που πιστεύω ακράδαντα είναι το πρώτο. 'Οταν αγαπάς -είτε ερωτικά είτε φιλικά- δεν περιμένεις ανταπόδωση σε ό,τι προσφέρεις, αλλιώς είσαι έμπορος και μακριά από μένα το χειρότερο είδος που υπάρχει σε τούτη τη γη. Αλισβερίσι και δούναι και λαβείν μόνον οι εμπόροι και άλλοι άχρηστοι και παράσιτα.
Από την άλλη, αν τον αγαπάς δεν το ξέρεις εξ αρχής ότι η αγάπη του η μεγάλη είναι κάτι άλλο;

[Moody]

Μπορεί να το ανακαλύπτεις στην πορεία...όταν ήδη τον έχεις ερωτευθεί...
Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να το κάνω πιο συγκεκριμένο....

Ναι...παίζει ρόλο η στιγμή που το ανακαλύπτεις...

Ξέρεις ποιο είναι το πιο ....κουφό? Ή ...η τραγική ειρωνία στην περίπτωση που συζητάμε?

Οτι βασικά δουλεύω με εξαρτημένα άτομα...

Και πάντα είχα την πεποίθηση οτι αν μπαίνουν όρια από τους πιο στενούς ανθρώπους ενός εξαρτημένου....υπάρχει ελπίδα....

[tristana]

'Ισως επειδή είσαι καλός άνθρωπος -ασχέτως της ιδιότητάς σου- ήρθε αυτή η... δοκιμασία να πω; για να γίνεις ακόμα πιο δυνατή.
Νιώθω άβολα, διότι ό,τι λέω είναι έξω από τον χορό. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι λόγω της συμπάθειας και της εκτίμησης προς εσένα είμαι εδώ... και εκεί. 'Οποτε χρειαστείς ένα κλοουνάκι για να ξεχαστείς... έλα στην προφέσιοναλ λέμε. ΟΚ;

[minoraki]

[/color]

[xhmeia]

χμ μαλιστα ........
μενεις κ προσπαθεις γιατι αγαπας
αλλα κατα την ταπεινη μου αποψη
99% χαμενη προσπαθεια
κανεις, μα κανεις δεν μπορει να αλλαξει καποιον αλλον
το μονο που μπορει να αλλαξει ειναι ο εαυτος του
αρα πονταρεις, στο οτι θα θελησει να αλλαξει ο ιδιος εαυτον, χαριν της αγαπης σου
απλα λοιπον καθεσαι κ περιμενεις αν κ ποτε θα το αποφασισει
επιλογη σου λοιπον στο ποσο κ αν περιμενεις
με την εμπειρια που μου χει δωσει η ζωη ως τωρα θα εφευγα
ειναι το μονο που μπορει να ταρακουνησει κ να προκαλεσει αλλαγες στον αλλον
αν οχι ? πας παρακατω
ισως με πονο ψυχης ? ισως

[Moody]

Έχετε δίκιο....

Σημασία έχει ο χρόνος....

Γιατί, είναι διαφορετικό να είναι κάτι στην αρχή...

Τώρα έχω χρόνο....

Και δεν θέλω να είμαι σύντροφος "εξαρτημένου"!

Δεν μου αξίζει να ζω μέσα στην αγωνία και την ανασφάλεια....

Νατάσα, έχεις απόλυτο δίκιο....

Πόλλυ, λυπάμαι που δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου...Καταλαβαίνω πώς το βλέπεις...αλλά - πίστεψέ με- μόνο θέτοντας όρια μπορεί να γίνει κάτι.

Άλλο αγαπώ άνευ όρων κι άλλο άνευ ορίων....

Σας ευχαριστώ όλους, πάντως...

[Labelle]

 "Agapa ton plision sou me ta ellatwmata tou....."

Asxeta an einai se mia sxesi i apla filos,kanenas mas den einai telios kai oloi ligo- polu exoume ta ellatwmata mas. An Agapame pragmatika vriskontai  liseis kai idika se ola ta parapanw. Prepei na simparasta8oume to atomo mas. 8a simfonisw me to minoraki!!

[Enia]

Συγνώμη αν σας αλλάζω κάπως το θέμα, αλλά διαβάζοντας τον τίτλο άλλα μου ήρθαν στο μυαλό. Και συγκεκριμένα η περίπτωση μιας φίλης. Όπου ο 'εχθρός' δεν είναι φανερός, δεν έχει δηλ ο άνθρωπος καμμία εξάρτηση, κανένα πάθος, ούτε υπάρχει άλλη. Παρόλα αυτά εδώ και αρκετό καιρό έχει εξαφανιστεί το ερωτικό στοιχείο ανάμεσά τους, δεν επιδιώκει εκείνος να βρίσκονται οι δυο τους μόνοι, και η φίλη μου νιώθει πως κρατάει μόνη της αυτή τη σχέση. Περνάνε αρκετό χρόνο μαζί, έχουν υποστηρίξει σε μεγάλο βαθμό και σε πολλούς τομείς ο ένας τον άλλο, αλλά δεν υπάρχει αυτό το κάτι που να τους διαχωρίζει από δυο φίλους ή και δυο αδέρφια.
Όταν απλά υπάρχει μια απάθεια πως το αντιμετωπίζεις? Πως μπορείς να ξανακεντρίσεις το ενδιαφέρον του άλλου?! Ή μήπως απλά τα εγκαταλείπεις και χωρίζεις?  :roll:

[tolis-jovi]

akribos  etsi apla ton paratas to eipes monh sou ....

[Echetlaios]

ayta ta pathi den giatreyonte pote. ton/tin paratas kai bgaineis apo tin mizeria. as prosexe. to idio tha symboyleya kai tin gynaika moy se periptosi poy eimoyn kai ego "pathiasmenos".

[Nikos28]

[Nikos28]

Όταν απλά υπάρχει μια απάθεια πως το αντιμετωπίζεις? Πως μπορείς να ξανακεντρίσεις το ενδιαφέρον του άλλου?! Ή μήπως απλά τα εγκαταλείπεις και χωρίζεις?  :roll:

Κάποια στιγμή απομυθοποιούνται τα πάντα, οπότε οι σύντροφοι (αρσενικοί ή θηλυκοί) δεν θα μπορούσαν να είναι εξαίρεση... Κι ο λόγος είναι απλός: Είναι επειδή ζούμε με κάτι/κάποιον και το(ν) βιώνουμε στην προσωπική- άρα και πραγματική- του διάσταση. Προσωπική σχέση και μυστήριο δεν πάνε μαζί. Όσο αναπτύσσεται το ένα, τόσο συρρικνώνεται το άλλο... Κι αυτό είναι νόμος, απαράβατος και απαραβίαστος!

Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι ΚΑΘΕ έρωτας είναι καταδικασμένος να καταλήξει στο πουθενά, αφού αργά ή γρήγορα θα απομυθοποιηθεί.

Ευτυχώς για όλους μας, όμως, η φύση προνόησε: Μας όπλισε με το φόβο της μοναξιάς, με τη δύναμη της συνήθειας και με την ικανότητα να μετουσιώσουμε- αν το θελήσουμε- τις ακατέργαστες ερωτικές επιθυμίες σε άλλες, ευγενέστερες: Σε αλτρουιστικές και σε δημιουργικές δραστηριότητες, που αναπτύσσονται πολύ καλύτερα όταν κάποιος/α ξέρει ότι, τελικά, κάποιος άλλος/η, τον/την περιμένει στο σπίτι! Για να μοιραστεί τις λύπες και τις χαρές...

Αν οι χωρισμοί έγιναν ''της μόδας'', είναι γιατί δε ζούμε δημιουργικά και αλτρουιστικά... Είναι επειδή περιμένουμε ν' αντλήσουμε ΟΛΗ την ηδονή που χριεαζόμαστε απο το σεξ και την ερωτική αποδοχή!


Κοντολογής, είναι επειδή υπερβαίνουμε διαρκώς τα όρια μας κι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε το πασιφανές: Ότι οι ηδονές έχουν όρια κι ότι, τελικά, είμαστε ''καταδικασμένοι'' να ζήσουμε σε ΕΝΑΝ μικρόκοσμο και όχι σε πολλούς...


Για την ερωτική απάθεια, λοιπόν, το μόνο φάρμακο είναι η μετριοπάθεια-η  ερωτική και όχι μόνο...

[Enia]

Νίκο, μάλλον συμφωνώ μαζί σου... Αλλά κι αν βρεις τον τρόπο να συνεχίσεις νομίζω πάντα θα μένει ένα αγκάθι... 'Και αν...'?!

Αποστόλη μου, το είπα μόνη μου γιατί είναι η προσφανής απάντηση. Όχι όμως και εύκολη λύση. Ούτε καν λύση. Δεν σου εγκυάται κανείς πως με το χωρισμό θα βρεις κάτι καλύτερο. Μόνο να χάσεις έχεις. Και εσύ που ξέρεις και για πια περίπτωση μιλάω, νομίζω καταλαβαίνεις ακόμα καλύτερα πως δεν είναι εύκολο να χωρίσουν δυο άνθρωποι που έχουν φτάσει να θεωρούν αλλήλους τόσο δεδομένους...  :roll:

[Moody]

Τελικά...μάλλον πως έχουν απαντήσει οι πιο....αλτρουιστές σε αυτό το τόπικ....

Όχι...δεν σας τη λέω!

Απλά, έχετε αναρωτηθεί γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα εμείς τους άλλους και καθόλου οι άλλοι εμάς?

Ε λοιπόν...φτάνει πια.

Και στην περίπτωση που περιγράφει η Ένια και στη δική μου...ΤΕΛΙΚΑ...κάποιος πρέπει να κοιτάξει και να νοιαστεί και για τις δικές μας ανάγκες...

Κι αν ο κάποιος δεν μπορεί γιατί είναι απορροφημένος από το πάθος του ή την απάθειά του....

τότε μάλλον πρέπει να νοιαστούμε οι ίδιοι...

Σιχαίνομαι να με χειρίζονται και να συντηρώ μια εξαρτητική συμπεριφορά!

Τέρμα η αυτολύπηση...

Δράση και νέα αρχή!

Για μένα το θέμα φωτίστηκε.
 
Και σας ευχαριστώ. Όλους!