Μαρία Ξενουδάκη

[Bijoux]

Κάνω διάγνωση καθαρή ......


Κάνω διάγνωση καθαρή και απροσδόκητη,
ακουμπώ τη ράχη στο τυφλό σύμπαν,
στο μεγάλο φινάλε
τραβώ μαύρη γραμμή αίματος
και ξαναρχίζω να χαιρετώ
το απόλυτο τίποτα.
Εφαρμόζω χωρίς επιείκεια
το μέτρο της κριτικής
και θυσιάζω τη ζωή
στο φώς και την αλήθεια.

Καθορίζω εγώ τον εαυτό μου,
θετικιστής-πεσιμιστής,
στον ύποπτο ιδεαλισμό στοχεύω,
δραπετεύω απ' την ζωή,
εξαπατώ τους φανατικούς
και οπαδούς μου έχω το εύγλωτο τίποτα
και την ερημιά του αγώνα

[Bijoux]

Αδιάκοπα χτυπημένος, ποτέ νικημένος
κι όλο και πιο δεμένος με τη ζωή
που τις οδύνες της είχε παντευτεί
και πάντα μόνος.
Φ. ΝΙΤΣΕ

Αγνωστη μέχρι  τώρα ντροπή

Αγνωστη μέχρι  τώρα ντροπή
όρμησε στα ντουλαπάκια της μνήμης
και το φονικό επεισόδιο της νύχτας ξεχάστηκε.

Αγαπούσε πάντα ν' ακουμπάει
σε κάτι αγαπημένο
προκειμένου να εκδικηθεί τη γέννησή της,
η δικαιολογία όμως δεν ήταν αρκετή
κι αφέθηκε να χαθεί
στην καταστρεπτική χρήση του χρόνου.
Νεκρώθηκε η σεμνότητα
και αφουγκράστηκε ξανά και ξανά τη δόξα.
Αυτούσια η μητρική
λατρευτική χειρονομία την παραμονεύει,
έτσι άσεμνα κοιμήθηκε πάνω σ' ένα πτώμα.

[Bijoux]

Πολύ νωρίς ξεχώρισα το ρομαντισμό

Πολύ νωρίς ξεχώρισα το ρομαντισμό
μέσα στους άφθαρτους πόρους του κορμιού μου,
λίγο πράσινο
μια παγωμένη λίμνη
λευκά δάκρυα
κρυστάλλινα πάθη
στους αιώνιους φύλακες των βόρειων θαλασσών.
Ο ήλιος καταθλιπτική συνέχεια
μιας άρρωστης πραγματικότητας
και το ανεστραμένο ρολόι
σταματημένο μουτζώνει.
Η νύχτα έπεσε αργά
στο περίγραμμα των τελευταίων ήχων,
μακριά στο νεκρό ορίζοντα
άπιαστα τα τούλινα πέπλα των χιονιών.
Αιμάτινη καταιγίδα
στα τρελά ματαιόδοξα κρανία,
χείλη πρησμένα
γεμάτα κιτρινιάρα ηδονή
παρακαλούν για λίγη ηδονή
παρακαλούν για λίγη ύλη
η ζωή τους φτύνει.

Σε χίλια χρόνια τα δόντια μου
φωτεινά μετέωρα ενός άλλου πλανήτη
θα εκπέμπουν σήματα κινδύνου,
θάνατος γέννησε θάνατο,
μίσος για το ανθρωποχτόνο γένος,
ένα φονικό άγγελο σέρνω πίσω μου,
έχασα τα δυο τελευταία μου ποιήματα
μέσα σε κομματιασμένα όργανα
ξεχασμένα μυαλά.

Κρεάτινες σφήνες με πυώση μέσα
εκπέμπουνε θάνατο,
ορθή γωνία το κηροπήγιο
μ' ένα κερί σα χυμένο μάτι.
Κατακόρυφα κάτω απο τους
γυάλινους τοίχους του σύμπαντος,
εκπορνευμένη ακρόπολη.
Ένα μάυρο τηλέφωνο χτυπάει
θυμίζοντας στα γενοκτόνα κορμιά τη χυδαιότητα,
πρωϊνό ρόφημα για αθώα παιδιά.

[blue-roses]

ΜΑΚΑΒΡΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΞΕΡΙΖΟΝΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

Μακάβριες σκέψεις μου ξεριζώνουν το μυαλό,
τα περιστέρια πετούν για τελευταία φορά
στον τσιμεντένιο ουρανό.
Η ώρα του δειλινού είναι που με σκοτώνει.
Δεν υπάρχει ελπίδα,
στο χώμα της παιδικής μου γλάστρας
θα θάψω τα τελευταία μου όνειρα
κι όταν τ' αθώα μάτια του ξαναγελάσουν
                                     θα ζωντανέψω.

[blue-roses]

ΤΟ ΦΩΣ

Πάνω στο άσπρο μάρμαρο
με το επίχρυσο καντηλέρι
να σου κρατάει συντροφιά
στο βάθος του τάφου σου,
απλώνεις το άυλο χέρι σου
ζητώντας βοήθεια.
Προχτές φώναζες μέσα στον ύπνο μου.
Πάρε με απο δω
στεναχωριέμαι πολύ παιδί μου,
πνίγομαι μέσα στο στενό κρεβάτι μου.

Μη φοβάσαι
ζω στην άσπρη γλάστρα
πυ ακουμπά στο κεφάλι σου,
στ' άγρια χόρτα
που φύτρωσαν στα πόδια σου
και σου τραγουδώ ένα τραγούδι
που σου άρεσε πολύ
                            τα νηπενθή.
 

[blue-roses]

ΔΑΝΤΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Καλωσορίζω το κίτρινο δωμάτιο
του πικρού απομεσήμερου
με τις νεκρές κορνίζες.
Στην άκρη του φανταστικού κρεβατιού θα ζαρώσω,
θα γίνω μίασμα, θα αχρηστευτώ,
θα πάψω να υπάρχω,
θα πάω στην κόλαση,
θα συνωμοτίσω,
θα επαναστατίσω,
θα γίνω πρωτόπλασμα
θα γίνω πλάσμα
θα γίνω θεός
           θα υπάρξω.

[blue-roses]

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Να πλάσω ξανά τη γλώσσα
που' φερε το σκοτάδι,
ν' αναπαυτώ στις παρυφές του φόβου,
στην τελευταία βουνοκορφή
να ξεδιπλώσω ατσάλινη σημαία,
σαν τεντωμένο σκοινί να πάλλομαι,
να πουληθώ και να πουλήσω άγνοια,
να μοιάσω στους όμοιους,
να κυοφορήσω θλίψη,
να βλαστήσω ψευδαίσθηση,
να παγώσω σα βόρεια λίμνη.
,Μοναδικό όπλο η ψυχή.
Το σώμα σάπισε.

[blue-roses]

Δρόμοι θανάτου χωρίς εμπόδια
νεκροκρέβατα στη σειρά,
άδεια νεκροτομεία μόλις πήραν
τεμαχισμένα κορμιά.
Η αλήθεια βρίσκεται εκεί
με το΄να μάτι μπηγμένο στο αίμα
και τ΄ άλλο στραμμένο στο φώς, κανείς δεν την θέλει
θηλυκού γένους προβλέπει σκοτάδι,
τη μεταμορφώνουν σε κομψό σκέλεθρο,
η όψη αλλάζει
η αλήθεια τρομάζει.
Το καρφί είναι μπηγμένο στο μάτι
γέμισε πύο αφόρμησε την πληγή.
Εγώ ότι ήταν να πω το' κανα
κι οδηγώ το κομμένο μου χέρι
ξανά στη μηχανή.
Η μάνα μου είναι γη και γεννάει
                               να φοβούνται.

[blue-roses]

Όταν θα κρεμαστούν
ανάποδα στο κέντρο του κόσμου,
όταν η Μητρόπολη του πλανήτη
θα χτυπάει χαρούμενα τις καμπάνες
διαλαλώντας το θάνατο των δειλών,
θα σμίξω με το μαύρο χρώμα των ποιητών.
Ο φόβος τότε πια ανώφελα θα με τραντάζει,
αφού όλα θα συνηγορούν
το τέλος των τρελών.
Τι έχω πια για να φοβάμαι;
Ίσως ένα καινούριο γέννημα.
Τα τέρατα έχουν πολλά κεφάλια.