.....Ένα γραμμα.....

[Teo]

Απλα σου γραφω... Σου γραφω και σκεφτομαι τις γραμμες των οριζοντων, εκει που το γαλαζιο της θαλασσας συναντα το γαλαζιο του ουρανου, εκει που πιθανον καταληγουν τα αστερια οταν πεφτουν απο το βαρος των ελπιδων μας φορτωμενα... Προσπαθω να φανταστω αυτο το μερος. Ξερεις εχω ξεκινησει αρκετες φορες να παω εκει αλλα παντα γυριζω πισω. Παντα κατι τυχαινει σε αυτο το ταξιδι πανω στα κυμματα, κατι σαν να μου λεει μην προχωρας αλλο γυρισε πισω. Μια φορα δοκιμασα να πεταξω αλλα οι ελπιδες μου μικρα φτερα, δεν μπορεσαν να με πανε πολυ μακρια και ξαναμανα στα κυμματα, οι ιδιες φωνες γυρισε πισω μην προσπαθεις αδικα μην σπαταλιεσαι. Παντα γυριζα πισω και σαν τους γερους ναυτικους στην ακροθαλασσια παροπλισμενοι κοιτουν το απεραντο γαλαζιο και ονειρευονται δεκα ζωες...
Πως να ειναι αραγε εκει; Χιλιαδες αστερια πεταμενα λιγα δω λιγα κει, αλλα ολοκληρα αλλα σε χιλιαδες κομματια σπασμενα... Και ονειρα, πολλα ονειρα και ελπιδες ζωντανες νεκρες ξεχασμενες. Τι χρωμα να εχει αραγε αυτος ο τοπος; Να χει φεγγαρι; Μαλλον εκει θα μενουν ολες οι νεραιδες των ονειρων μας... Ποιος ξερει... Αραγε να καταφερε κανεις να παει ως εκει και αν πηγε γυρισε πισω να μοιραστει με καποιους αλλους τις εντυπωσεις του, τις εικονες του; Που θα τον βρω; Ειμαστε πολλοι εδω στην ακροθαλασσια αγναντευοντας το απεραντο βαθος...

Εχω νυσταξει... ουτε ονειρα δεν σε αφηνει να κανεις αυτη η ζωη... Ειμαι κουρασμενος... Τι ειναι αυτο το τραινο; Στην θαλασσα; Γινεται; Θεε μου εχω αρχισει να τα χανω. Σφυριζει... Μια...Δυο... Τρεις... Θα φυγει, θα ανεβω, τι εχω να χασω... Ξεκινησαμε, πανω στα κυμματα, που ειναι οι ραγες; Αθορυβο ταξιδι, κοιταζω γυρω μου ολος ο κοσμος στα παραθυρα κοιτανε εξω... Που βρεθηκαν τοσοι ανθρωποι...κανεις δεν πατα στο εδαφος και ολοι χαμογελουν... Που πηγαινουμε αραγε; Δεν μπορω να δω μπροστα, βλεπω μονο οτι αφηνουμε πισω μας, κοιτα... Δουλειες, οικογενειες, δεντρα, ερωτες, λουλουδια... Σαν την ζωη μου μοιαζει... Βουνα, ανηφοριες κατηφοριες, φωτιες τραγουδια... Ε τι εγινε; Ολα μπλε, ενα απαλο μπλε περιεργο... Και μονοτονο, συνεχες... Κοιταζω τους αλλους κανεις δεν μου δινει σημασια, φωναζω δεν εχω φωνη, εχω αρχισει να φοβαμαι... Που παμε; Αρχιζω να καταλαβαινω, παμε να περασουμε τις γραμμες των οριζοντων. Τι κριμα που δεν μπορω να δω μπροστα, μονο πισω... Αφηνουμε την ζωη μας πισω μας και κυνηγαμε ανεμομυλους. Δεν μου λες, μπορει για αυτο να μην καταφερνα ποτε να φτασω εκει παλευοντας με τα κυμματα... Γιατι ζουσα και τωρα πεθαινω... Θελω να κατεβω, θελω να ζησω ακομα, εχω τοσα πολλα να δω στην ζωη, μια σταση παρακαλω να κατεβω, θελω να κατεβω, κανεις δεν με ακουει... Ακουω την καρδια μου, ειχε δικιο ο Αλχημιστης, παντα οι καρδιες μιλανε στους ανθρωπους...

Εκανες τοσα ονειρα για να δεις αυτο που σε πανε τωρα να δεις και φωναζεις. Αλλες φορες παλευες με τα κυμματα που δεν σε αφηναν να πας εκει. Τι θελεις πια με κουρασες; Θελω να γυρισω πισω στην ακροθαλασσια, να βλεπω μακρια και να ονειρευομαι, να θελω να παω και να μην μπορω, να αγωνιζομαι, να πετω, να ζω...

Κανει κρυο, που ειμαι, που ειναι η κουβερτα μου, ειμαι παλι παροπλισμενος στην ακροθαλασσια; Ονειρο ηταν η μαλλον εφιαλτης; Ποιος ξερει, εχω δακρυσει απο το κρυο η κατι μου λειπει;... Τα ματια μου θολωσαν η βλεπω παλι στο βαθος το τραινο;... Δεν θα ανεβω, θελω να ζησω, θα ρθει η κορη μου να με παρει στο σπιτι, ειναι αργα, τα πιτσιρικια θα με αγκαλιασουν και θα κρεμονται απο τις ιστοριες μου, αποψε θα τους πω για το κυμα και τον βραχο. Ε συ φιλε εγω φευγω τωρα, μεχρι αυριο να προσεχεις και που σαι, μην ξεχασεις να δωσεις χαιρετισμους στα τραινα...

[Anonymous]

Σου γράφω λέγοντας πως η ζωή είναι ωραία..
Μη την αφήσεις να φύγει και πάνω από όλα μην υποτιμάς αυτό που είσαι..
Ξέρεις πολύ καλά, πως είμαι δίπλα σου, εδώ, να σ' ακούσω..
Θέλω να είσαι καλά, και να χαμογελάς  ]

[Teo]

Από την πραγματικότητα αυτή που δεν είναι δική μου,
αλλά δανεισμένη από άλλες σπαταλημένες ζωές θυσία
στο βωμό της μίζερης αντίληψης του πρέπει...
απ’ ό,τι με κάνει να χάνω τον εαυτό μου, εκτός
απ’ τα δικά της χάδια...
από τις πολλές μικρές συνήθειες,
που σβήνουν τα χρώματα που σκοτώνουν τη μέρα...
απ’ όλα αυτά που φαντάζουν λευτεριά μα είναι κλουβί
διαμαντοστολισμένο...  α π ο κ ό π τ ο μ α ι . . . !

[minoraki]

καθε μερα σκεπτομαι οτι εισαι μακρυα.....
θελω να σου πω οτι η προσπαθεια μου ειναι, ακομα και η σκεψη σου να μη με πονα....
χαιρομαι που καταφερα να σε μετατρεψω σε μια γλυκεια αναμνηση....
χαιρομαι που σε συναντησα.....
χαιρομαι που μπηκες στη ζωη μου.....
χαιρομαι που ακουσα τη φωνη σου.....
χαιρομαι που ακουσα το αμηχανο γελιο σου....
χαιρομαι γιατι ξερεις οτι σε αγαπαω ακομα.....

[Sotis]

καθε μερα σκεπτομαι οτι εισαι μακρυα.....
θελω να σου πω οτι η προσπαθεια μου ειναι, ακομα και η σκεψη σου να μη με πονα....
χαιρομαι που καταφερα να σε μετατρεψω σε μια γλυκεια αναμνηση....
χαιρομαι που σε συναντησα.....
χαιρομαι που μπηκες στη ζωη μου.....
χαιρομαι που ακουσα τη φωνη σου.....
χαιρομαι που ακουσα το αμηχανο γελιο σου....
χαιρομαι γιατι ξερεις οτι σε αγαπαω ακομα.....

glukia  mou  poly  eisai  katapliktikh  me  kalypses  apolyta....           se  kati  pou  hthela   na  grapso....kserei  ayth.... :wink:  :wink:  :wink:

[Anonymous]

Να' μαι πάλι..
Δεν ξέρω τι με κάνει να θέλω να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές αλλά βλέπω πως μάλλον δεν πάνε χαμένες.. ]

[star]

Δως μου λίγο από το φως σου..
πάρε με στην αγγαλιά σου..
γέμισέ με με φιλιά..
και.... κάνε με δικιά σου...!

Μόνο εσυ μπορείς γιατί σ' αγαπώ!

[Anonymous]

Σε λίγες γραμμές προσπαθώ να πω όλα αυτά που με πνίγουν και με κάνουν να υποφέρω...
Μακάρι κάποτε να καταλάβαινες πως η μοναξιά είναι αυτή που έχει απομείνει σαν φύλακας άγγελος τις νύχτες εκείνες που η σιωπή κάνει τα πάντα να πονάνε...
Ξέρω πως το μόνο που θέλεις είναι να βλέπεις ένα γλυκό χαμόγελο
Έχεις ποτέ όμως αναρωτηθεί πως η ζωή δυστυχώς δεν μας τα φέρνει όλα ρόδινα.
Πως αναζητούμε ανθρώπους δίπλα μας να μας συμπαρασταθούν, να μας επιβραβεύσουν, να μας κάνουν να χαμογελάμε και να μα στε ευτυχισμένοι;
Γιατί δεν μπορεί κάποιος να εκτιμήσει όλα εκείνα που κατά καιρούς δίνεις απλόχερα;
Γιατί δεν προσπαθούν να το ανταποδώσουν ακριβώς όπως το λαμβάνουν;

Σε βλέπω να κλαις βουβά,
Ούτε αυτό θέλεις να το βγάλεις για να μη στενοχωρήσεις
Μα πως πιστεύεις πως μπορείς να στενοχωρήσεις από τη στιγμή που δεν δείχνεις τα αισθήματά σου;
Το μυαλό σου γυρίζει.. σκέφτεται πολλά.. ξέρεις πως έχεις περάσει τόσα καλά και άσχημα.. αλλά δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις.
Κάθε τόσο εμφανίζονται μπροστά σου και σου θυμίζουν ότι δεν πρέπει να ζεις στην ηρεμία, δεν πρέπει να έχεις ευτυχία και γαλήνη μέσα σου παρά μόνο απογοήτευση, πίκρα, ανησυχία..
Ανησυχία για όλους και για όλα..
Και ξάφνου μέσα σε όλα αυτά, το μόνο που σου απομένει είναι τα προβλήματα και η πικρία της μη εκτίμησης του εαυτού σου.
Βλέπω πως προσπαθείς να τα αποβάλλεις.
Βλέπω τις δυνάμεις σου, όλο και λιγοστεύουν.
Βλέπω πως περιμένεις με υπομονή τη δύναμη εκείνη που θα σου φορτίσει τις μπαταρίες σου ίσως και για όλη σου τη ζωή.
Δεν βλέπω όμως να αντέχεις άλλο και αυτό με πονά..