Αφιερώστε στον εαυτό σας ...

[Rakendytos]

Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά
με ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω
Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά
με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω
 
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να 'μαι
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές
από δω και πάνω δε φοβάμαι
 
Από δω και πάνω στου ρυθμού την αγκαλιά
όπα με ένα σάλτο μέσα μπαίνω
Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά
κι απ' του κόσμου το καμίνι ξεμακραίνω
 
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια...

[Enia]

ανακάλυψα τυχαία τους στίχους... δεν νομίζω να το έχω ακούσει (ακόμα)...

Νερένια        
 
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Είχε μια φίλη η μάνα μου ψηλή κυπαρισσένια
απ' τα χωριά της θάλασσας, τη λέγανε Νερένια
μικρά καράβια κένταγε και τα 'ριχνε στο κύμα
μετά καθόταν κι έπιανε του τραγουδιού το νήμα

Θάλασσα μου μολυβένια
έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα.

Είχε μια φίλη η μάνα μου από αφρό κι αρμύρα
που ήξερε και διάβαζε των γυναικών τη μοίρα
καθόταν τ' απογεύματα και μακριά κοιτούσε
παλιούς σκοπούς θυμότανε και σιγοτραγουδούσε

Θάλασσά μου μολυβένια
Έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα

[Rakendytos]

Που (φτύσιμο), ρε πούστη μου λεω  
Είναι κάτι μέρες που γυρίζω απ’ το εργοστάσιο και καθόμουν και σκεφτόμουν
τι σκατά καθόμασταν και φτιάχναμε εκεί πέρα, κάθε μέρα σωλήνες
χιλιάδες σωλήνες, σωλήνες δηλαδή να μπούμε μέσα
ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;

 
Πάω στο φαρμακοποιό, του λεω : "Ένα φάρμακο"
Μου λεει: "Σε σωληνάριο το θέλεις;"
Άκουσε να δεις φίλε αν νομίζεις ότι μου κάνεις πλάκα...
ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;

 
Μου λεει ένας φίλος: "Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση
Κάνα ψαρεματάκι ίσως;" Πάω στην παραλία μου λέει :"
Τι θέλεις για δόλωμα; σκουλήκι ή σωλήνα;"
Κοίταξε να δεις φίλε... Αν νομίζετε όλοι σας ότι μου κάνετε πλάκα

 
ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΕΧΕΙ ΠΗΞΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΩΛΗΝΕΣ!!
ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΩΛΗΝΕΣ;
Που ρε πούστη μου λεω...

[voliwtisa]

Λόγια και φιλιά κρυμμένα
Μια για μένα δυο για σένα
Τρεις για τ'όνειρο που βγαίνει
Και γιορτάζει ό,τι σωπαίνει
Κείνο που σωπαίνει χρόνια
Να γλυκολαλεί στα κλώνια
Μ'αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ'ουρανού τα παραθύρια

Φως μου της ψυχής πορφύρα
Δε μας μύρανε η μοίρα
Τι ήμουν δέντρο φυτεμένο
Σ'ένα τόπο ερημωμένο

Και χαμογελούν οι μέρες
Στου ονείρου τους αιθέρες

Η αγάπη έχει υφάνει ολομέταξο στεφάνι
Και στα χείλη εχεί περάσει κατακόκκινο κεράσι

Φως μου της ψυχής πορφύρα
Τώρα άλλαξε η μοίρα
Μ'αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ'ουρανού τα παραθύρια

 :28:

[Rakendytos]

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια θα συμμορφωθώ
Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό τζάμπα σωστός με το στανιό
 
 
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος  κι ο χαρακτήρας μας
 
 
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό
Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου
 
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος  κι ο χαρακτήρας μας

[blue-roses]

Να βάλω τα μεταξωτά        
 
Μέρες βαριές χοντρές ψιχάλες
πάνω σε χάπια και μπουκάλες
δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία

Πάω ν' αδειάσω το τασάκι
κι αυτό το σκούρο σου σακάκι
θα το πετάξω απ' το μπαλκόνι
να βρει κανέναν που κρυώνει κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά

Έχει ψυχρούλα και μ' αρέσει
κι αν δε μου πάει θα σπάσω μέση
η αγάπη πάει με μπαστούνι
κι εγώ με γκάζια στο τακούνι

Το άσθμα μου κι ο βρυχηθμός μου
στα ραδιόφωνα του κόσμου
με τρύπια βάρκα και ναυτία
βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά

 

[anzelina]

Άδειασες το σπίτι μας και μόνος μου κοιτάζω
τους άδειους τοίχους γύρω μου και νιώθω να βουλιάζω
όλες οι αναμνήσεις μας στριμώχτηκάν στ΄ αμάξι
μαζι με τις βαλίτσες σου κι αυτά που μου 'χες τάξει μια φορα

Με τι καρδιά να σ' αποχωριστώ
αντίο να σου πώ και να ξεχάσω
αφου εσύ είσαι η ίδια μου η ζωή
δεν έχω τίποτα στο κόσμο αν σε χάσω
Με τι καρδια για τελευταία μου φορα να σ΄αγκαλιάσω

Χιλιάδες συναισθήματα μοιράσαμε στα δύο
δικό μου ήταν το μείνε εδώ δικό σου το αντίο
τώρα στο άδειο πάτωμα μόνος έχω κάτσει
να καταλάβω προσπαθώ πώς άλλαξαν τα πάντα ξαφνικά

[Jezebell]

Να ριξεις μαυρη πετρα και να φυγεις για παντα...
αλλα να πας που :?:
Κοντερ 230...πατας γκαζωνεις...και στην στροφη μετανιωνεις...ΣΤΟ 1 ΜΠΑΡ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΤΟΥΠΙ!

[blue-roses]

Η γυναίκα της νύχτας        
 
Έρημη γυναίκα που γυρνάς
μέσα στη νύχτα μόνη
κρύβεσαι από το φόβο
μιας αγάπης που όλο σε πληγώνει
κι ο καημός σου δεν τελειώνει

Σώμα διψασμένο για ένα χάδι
κι η αγάπη λείπει
στόμα ξεχασμένο απ΄ το φιλί
και από το καρδιοχτύπι
ο καημός ποτέ δεν λείπει

Και γυρνάς τη πόλη
και σε διώχνουν όλοι
σαν πουλάκι γέρνεις
ένα φως δεν παίρνεις

Άγριο τριαντάφυλλο της νύχτας
τις ψυχές ματώνεις
άγριο λουλούδι του βοριά
με το φεγγάρι λιώνεις
και έναν έρωτα πληρώνεις

Και γυρνάς τη πόλη
και σε διώχνουν όλοι
σαν πουλάκι γέρνεις
ένα φως δεν παίρνεις

Έρημη γυναίκα που γυρνάς
μέσα στη νύχτα μόνη
κρύβεσαι απ΄ το φόβο μιας αγάπης
που όλο σε πληγώνει
κι ο καημός σου δεν τελειώνει

 

[blue-roses]

Τα πιο μεγάλα πράγματα        
 
Τελικά,
σκορπάω τον εαυτό μου
σε πράγματα μικρά
Καρφώνω στο σταυρό μου
παλάμες και κορμιά

Βουτάω μες στις λάσπες,
σε βρώμικα νερά
Μα, τίποτα δε φτάνει
στη δόλια μου καρδιά
Τίποτα τελικά

Τα πιο μεγάλα πράγματα
τα έζησα μικρός
Τα όνειρά μου
φτάναν ως τ' αστερια
Κι όταν τις νύκτες έπεφτα,
για ύπνο μοναχός
Θυμόμουν διακοπές και καλοκαίρια, και καλοκαίρια

Τελικά,
σκορπάω τον εαυτό μου
σε πράγματα μικρά
Μα τίποτα δε φτάνει
στη δόλια μου καρδιά,
τίποτα τελικά

 

[blue-roses]

Γι' αυτούς που λησμονήθηκαν        
 
Αυτούς που λησμονήθηκαν θυμάμαι πιο πολύ,
εκείνους που νικήθηκαν κρατάω από το χέρι,
μαζί κι όσους φοβήθηκαν και στάθηκαν δειλοί
στης μοναξιάς το πέρασμα, στης μοίρας το καρτέρι.

Αυτούς που χάθηκαν τους βλέπω πιο συχνά
από τα πέρατα του χρόνου να μου γνέφουν,
πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά,
από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν.

Αυτούς που χαραμίστηκαν πονάω πιο πολύ,
που κάψανε τα χρόνια τους σε μια φωτιά σβησμένη,
μαζί με όσους πάτησαν αόρατο γυαλί
μπορεί να μην το σπάσανε, μα βγήκαν ματωμένοι.


 

[blue-roses]

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι        
 
Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ'αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

 

[blue-roses]

Καθρέφτης        
 
Αβάσταχτή μου ελαφρότητα
μου στέρησες του κόσμου την απλότητα
με έσπρωξες στις πόρτες του φτηνού
εκεί που χάνει η ψυχή το νου
αβάσταχτή μου ελαφρότητα

Καθρέφτη, ξένος είμαι μην κοιτάς
τα δάκρυά μου μόνο ν' αγαπάς
καθρέφτη, όταν θα πέφτουνε στη γη
κανείς ποτέ, ποτέ κανείς να μην τα δει

Αβάσταχτή μου ελαφρότητα
μου κλείδωσες της τρέλας την ταυτότητα
μ' οδήγησες στους δρόμους του καπνού
εκεί που χάνει ο νους το νου
αβάσταχτή μου ελαφρότητα

 

[heinrich]

Τέρμα τα θαύματα, τα σινεμά κλειστά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις
Όλα τα φώτα σβήνω και κρύβομαι ξανά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις
 

Ψέματα, ψέματα
Πες μου πως είναι ψέμα
Ένα αστείο χαζό, ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα
Πες μου πως είναι ψέμα
Ένα αστείο χαζό, εγώ χωρίς εσένα
Εγώ χωρίς εσένα
 
Μες τη βοή ξεχνιέμαι κι ο κόσμος προσπερνά
Δε με ψάχνεις πια, δε με ψάχνεις
Πάλι το τραύμα ξύνω κι ο πόνος με μεθά
Δε με ψάχνεις πια, δε με ψάχνεις
 
Ψέματα...
 
Δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να ξεχνάω
Δε σε έχω πια, δε σε έχω
Την έξοδο κινδύνου δε βρίσκω πουθενά
Δε σε έχω πια

[heinrich]

Σʼ ευχαριστώ ώ εταιρία
εν αφθονία μου παρέχεις
στέγη, τροφή και προστασία
Σʼ ευχαριστώ ώ εταιρία


σαββόπουλος