Σκόρπιες σκέψεις...

[orxidea]

Ξεκινώ να  γράψω, έχοντας σκόρπιες σκέψεις που δεν ξέρω αν τελικά θα καταφέρω να τις κάνω λέξεις… Η αλήθεια είναι ότι στο νετ συναντάμε ορισμένα άτομα που είναι έκπληξη για τα δεδομένα του χώρου… όπου σχεδόν όλοι και όλες με το πρόσχημα της επικοινωνίας και της φιλίας προσπαθούν να πετύχουν το στόχο τους… ξεχνώντας ή αγνοώντας το ταξίδι… Έτσι ένα-δυο μηνύματα με ένα πολύ «καλό» πρόσωπο και αν δεν… τότε προχωράνε παρακάτω… Βλέπεις σπάνια θα βρεις έναν άνθρωπο που πραγματικά να καταλαβαίνει τις ανάγκες που ενδεχομένως να έχεις… Και που μπορεί να μην είναι το sex σαν sex αλλά το φλερτ… Η αγάπη που έχουμε να νοιώσουμε ξανά μιας και η πραγματικότητα που ζούμε μας έχει κάνει να είμαστε πλέον δεδομένοι σε μια σχέση… η ανάγκη που ενδεχομένως να έχουμε να νοιώσουμε  
Ξανά ερωτευμένοι και να το ζήσουμε ξανά αυτό… και ας ξέρουμε πως είναι μάταιο πολλές φορές μιας και η ζωή μας έχει πάρει το δρόμο της… Η ανάγκη να ταξιδέψουμε στη «χώρα» όπου τα «πρέπει» τα «μη» και όλα αυτά τα κοινωνικά κατακριτέα δεν έχουν θέση…
Σκέψεις σκόρπιες, σκέψεις που είναι δύσκολο να αποτυπώσεις σε λίγες γραμμές…[/i][/color]

[Foivi63]

How real or how surreal?
 Πόσο αληθινό ή πόσο σουρεαλιστικό είναι αυτό που ζούμε? Μπροστά από μια οθόνη κομπιούτερ και επικοινωνούμε με ανθρώπους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με μόνη ένωση λίγα καλώδια και μια τηλεφωνική γραμμή. Πόσο αληθινά είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται μπροστά από τα πλήκτρα και την οθόνη του κομπιούτερ μας? Πόσο μπορείς να αισθανθείς τη θετική ή την αρνητική ενέργεια που σου στέλνει ο κάθε ένας που επικοινωνεί ακόμα και χωρίς να γράψει τίποτα στο blog σου.Τα συναισθήματα που σου εμπνέει ο καθένας που συναντάς. Απλά και μόνο που αφήνει στιγμιαία την ενέργεια της ψυχής του... Αλλά γιατί κάποιους τους συμπαθείς και κάποιους τους κρατάς σε απόσταση? Πόσο σουρεαλιστικό είναι να μαλώνεις, να διαφωνείς, να σε προσβάλλουν, να σε φλερτάρουν, να σε θέλουν για παρέα τους και όλα αυτά σε έναν εικονικό χώρο? Αν πριν από λίγα χρόνια μας το έλεγε αυτό κάποιος, θα τον βρίζαμε και θα τον αποκαλούσαμε τρελό. Τώρα όμως? Καταθέτεις ένα κομμάτι της ψυχής σου σε ένα ψυχρό κομμάτι του δικτύου και πάλι, είναι δικό σου, έχει κάτι από σένα... Και το ερώτημα που γεννιέται είναι. Είναι τελικά αληθινά όσα ζούμε μέσα στο διαδίκτυο ή είναι πλάνη, γέννημα της φαντασίας μας, σουρεαλιστικές καταστάσεις? Εγώ θα έλεγα ότι, οτιδήποτε μας γεννά συναισθήματα και αντίδραση, έχει μέσα του ένα κομμάτι πραγματικότητας, άρα και αλήθειας. Οτιδήποτε μας προκαλεί την αίσθηση της αλήθειας (εκτός από τα παραισθησιογόνα, ναρκωτικά και τεχνητές ουσίες, φυσικά) είναι μέρος της πραγματικότητάς μας. Άρα, ένα κομμάτι είναι αληθινό. Μόνο που για να μας γνωρίσει κάποιος χρειάζεται και το υπόλοιπο. Θα το χαρακτήριζα σαν ένα κομμάτι ενός μεγάλου παζλ, που όμως δίνει κάποιες σημαντικές κατευθύνσεις προς τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο του παιχνιδιού.