Το Ταξίδι ή ο Προορισμός μετράει?

[Pappas10]

Άν δεν ταξιδέψεις χάνεις την εμπειρία...
αν δεν καταλήξεις χάνεις και τον στόχο
ίσως το ταξίδι να είναι η αιτία
όμως η κατάληξη το κάνει να' χει λόγο

Πιστεύω ότι κάθε τι έχει την αξία του. Και δεν επιλέγω... γουστάρω το ταξίδι... ικανοποιούμαι με τον κατάπλου.  Συμφωνώ ότι κατάπλους χωρίς ταξίδι δεν έχει μαγεία.... αλλά και ταξίδι χωρίς προορισμό δεν έχει αιτία.

Αυτά... μπορεί να λέω και αρλούμπες.

Με εκτίμηση


Μιχάλης.

[SurvivoR]

koita.......
twra pleon, gia mena metrane k ta 2
alla mexri prin 6 xronia........dld mallon kata thn deiarkeia twn sxolikwn m xronwn,metrage h diadromh oxi o proorismos......


pernaga kala mporw na pw sto lewforeio.....xi xi ......ax ax ta 8umamai kai kamarwnw  :wink:  

[kuria]

αυτο που για πολλους ειναι προορισμος και αραγμα για μενα ειναι απλα μισης ανασας σταση...

[heinrich]

πάλι με την πάρτη της ασχολείται ανακατευοντας ετέρους

[kuria]

γιατι ωρε εσυ δεν ασχολεισαι με την παρτη μου ανακατευοντας ετερους;

[heinrich]

μη με ανακατεύεις εμένα με τέτοια πράγματα    

[seagull]

heinrich ..kuria κατακοκκινη καρδια που λαμπει με γαμπιτσες
Μπονυ και Κλαιντ καραμπινα και ενα μισοφαγωμενο σαντουιτς
..τους λατρευω .....

[heinrich]

και κείνη με απειλησε με την καραμπίνα για να φάει το σαντουιτς

[kuria]

ψευτη!!! το ψωμι του σαντουιτς (οσο περισσεψε απο τους σπουργους) το εδωσα σε σενα...

[heinrich]

και τα ζαμπόνια?
και τα τυριά?
οι σπούργοι τα έφαγαν?

[kuria]

η kuria των σπουργων φυσικα...

[heinrich]

σε λίγο θα μας βγεις και η kuria χολγκερσον

[orxidea]

Πίστευα πως το Ταξίδι μου άγγιζε το τέλος του, έχοντας φτάσει στο ύστατο όριο της δύναμής μου, πως το μονοπάτι εμπρός μου σταματούσε, πως οι προμήθειές μου είχανε στερέψει, και πως είχε φτάσει πιά ο καιρός να βρω καταφύγιο σ'ένα σιωπηλό σκοτάδι.

Ανακαλύπτω όμως ότι η βούλησή μέσα μου δεν γνωρίζει τέλος. Όταν τα γερασμένα λόγια σβήνουν στην γλώσσα, καινούργιες μελωδίες ξεπηδάνε από την καρδιά. Κι εκεί που χάνονται οι παλιές πατημασιές, μια καινούργια χώρα φανερώνεται, μαζί με όλα της τα θαύματα.[/i][/color]

[orxidea]

...Να ξυπνάς και να βρίσκεσαι σ' έναν τόπο για πρώτη φορά. Τρίβεις τα μάτια, κόκκινα και κουρασμένα. Βλέπεις θαμπά. Aνθρωποι που δεν τους φαντάστηκες. Τους αγαπάς. Νταραβερίζεσαι και γίνεσαι μάτσο με δαύτους. Φεύγεις. Τους θυμάσαι όταν μείνεις για λίγο στο σπίτι σου, την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς. Η θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις για καινούριο ταξίδι. Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις...[/i][/color]

[orxidea]

Κυλιόμενη ρουτίνα, γραμμή ευθεία,

με αρχή και τέλος,

με πολλά ερωτηματικά και απαντήσεις

μια γραμμή ζωής.

Επίπεδη σαν την καρδιά που σβήνει

φωτεινή χωρίς ψευδαισθήσεις

- ζει απ' αυτές.

Είναι γνωστό που καταλήγει

αυτό σου το ταξίδι,

μα, άγνωστο

σε ποια στάση θα κατέβεις

πότε θα κλείσει το μπαούλο σου

με τις εμπειρίες σου, ερμητικά,

την γνώση σου κι όσα δεν είδες

με τα γιατί σου.

Το σώμα σου κλεισμένο μοιάζει

στο φέρετρο της ψυχής σου

Σα να προσμένει να γίνει κι αυτό αγέρας

νερό και φως και λάσπη.

Ο πυλός σου άγαλμα του τίποτα

εσύ, όμως, ένα κάτι

που υπήρξες, κι έζησες.

Ξέρεις, σαν σβήσεις, ένας μόνο θα θυμάται

φλόγα ή σπίθα αν ήταν η ύπαρξή σου,

φλασάκι στον βοριά και το σκοτάδι.



Ο χρόνος. Ο αιώνιος νικητής.[/i][/color]