Ta Tou Pappa....

[Pappas10]

Ρακένδυτη Έμπνευση

Αφού δεν θέλεις να μου πεις τι ξέρεις και τι ξέρω
κι αφήνεις μόνες τις στιγμές που θέλω να προσφέρω

Αφού μεσ' την αγρύπνια μου ψάχνεις τα όνειρα σου
και η βάρκα μου είναι ακίνητη μες' τα βαθειά νερά σου

Αφού τρομάζεις να μου πείς όλες σου τις αλήθειες
και ανταλλάσεις το παρόν μ' εμπορικές συνήθειες

Λέω να γίνω φωτεινός δείκτης στο μονοπάτι
της ενοχής σου ο δικαστής... της γνώσης σου το μάτι

Λέω σιμά να κοιμηθώ στη βία και την οργή σου
να κολυμπήσω όπου μπορείς.. αρκεί να' μαι μαζί σου

Και τέλος, λέω με ψέματα να χτίσω μία ελπίδα
μπάς και ξεχάσω πως δεν θες απ' την στιγμή που σ' είδα.

[Pappas10]

Άσε το δάκρυ σου στο στήθος μου να πέσει
μη λές συγνώμη
δεν ψάχνω λέξη να μπορεί να σε πονέσει
μονάχα τόλμη

τολμή να πω, πως θα' μαι πάντα των δακρύων σου το χώμα
κι όσο αντέξω
να ορκιστώ... πως θα γεμίζω όλες τις μέρες σου με χρώμα
κι ας πέσω έξω.

Κλάψε λοιπόν... δεν θελώ κι όυτε σου ζητώ δικαιολογία
στέκω κοντά σου
Δως μου καιρό... να γίνω δάκρυ για μια αλλίωτικη αιτία
που ειν η χαρά σου.

[Pappas10]

Μου ζητάς να καταλάβω...
Τι απ' όλα;
Την άρνηση;
Την προϋπόθεση
Την φοβία;
Την απογοήτευση;

Οι γυναίκες της ζωής μου... της ζωής μας...

[Pappas10]

Κλείνω τα μάτια μου στο φως και σκοτεινιάζει
Δική μου η νύχτα
Σκέφτομαι πόσο σε ζητώ όταν βραδυάζει, όταν η ησυχία πληγώνει τ' αυτία μου.
Νομίζω πως αποκοιμιέμαι. Άλλη μια επίσκεψη στον κόσμο των ονείρων.
Πλάσματα αλόκοτα, χρωματιστά.
Δεν λένε πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα;
"Ειν' το μυαλό σου ρε που δίνει χρώμα" φωνάζει απ' την γωνία ο παπαγάλος.
- "Πονάς;" Ρωτάει το φτερωτό ποντίκι
- "Μη με δαγκώνεις άλλο σε παρακαλώ... κάνε μου επιτέλους έρωτα", του απαντάει όλο νάζι η κοντή καμηλοπάρδαλη.
"Δεν πας καλά... ξυπνα τώρα", μου φωνάζει πάλι ο παπαγάλος
"Ξύπνα ρε"
"Ξύπνα"
Ανοίγω έντρομος τα μάτια κι έχω ιδρώσει.
Που να' σαι πάλι;
Όλα παιχνίδια του μυαλού είναι. Το ξέρω.

[niose]

Κλείνω τα μάτια μου στο φως και σκοτεινιάζει
Δική μου η νύχτα
Σκέφτομαι πόσο σε ζητώ όταν βραδυάζει, όταν η ησυχία πληγώνει τ' αυτία μου.
Νομίζω πως αποκοιμιέμαι. Άλλη μια επίσκεψη στον κόσμο των ονείρων.
Πλάσματα αλόκοτα, χρωματιστά.
Δεν λένε πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα;
"Ειν' το μυαλό σου ρε που δίνει χρώμα" φωνάζει απ' την γωνία ο παπαγάλος.
- "Πονάς;" Ρωτάει το φτερωτό ποντίκι
- "Μη με δαγκώνεις άλλο σε παρακαλώ... κάνε μου επιτέλους έρωτα", του απαντάει όλο νάζι η κοντή καμηλοπάρδαλη.
"Δεν πας καλά... ξυπνα τώρα", μου φωνάζει πάλι ο παπαγάλος
"Ξύπνα ρε"
"Ξύπνα"
Ανοίγω έντρομος τα μάτια κι έχω ιδρώσει.
Που να' σαι πάλι;
Όλα παιχνίδια του μυαλού είναι. Το ξέρω.

το αγαπησα......

[Pappas10]

Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι

Βαριέμαι να κοιτάξω επιγραφές, πρόσωπα και τις εικόνες της πόλης
Όλα τριγύρω μου είναι τόσο βαρετά

Βλέπω συνέχεια τον δρόμο... μοιάζει στενός μα με κάθε βήμα μου πλατειάζει

Σαν την σκέψη μου

Παίρνω ένα κουλούρι από ένα καροτσάκι με ρόδες. Δεν πρόσεξα τον πωλητή, γυναίκα ήταν ή άνδρας;

Νομίζω ότι είχε φτερά. Τότε δεν έχει σημασία, δεν έχουν φύλο οι άγγελοι.
Τα λουλούδια γύρω μου είναι πολύχρωμα. Ο αέρας κουνάει και μπερδεύει τα πέταλα τους... αυτή η πολυχρωμία σχεδόν με υπνοτίζει.

Τα δέντρα κουνιούνται... ο αέρας σηκώνει σκόνη... βάζω το μαντήλι στα μάτια και συνεχίζω στον δρόμο που πλαταίνει.

Ένα κοράκι στέκεται πάνω στον ξύλινο στήλο που στηρίζει το συρματόπλεγμα. Με κοιτάει στα μάτια με επιθετικότητα...σκέφτομαι να φωνάξω να δω αν θα φύγει.

Ανοίγει τις φτερούγες του κι είναι άσπρο από κάτο. Όπως πετά μοιάζει με λευκό περιστέρι.

Σκοντάφτω λίγο. Βλέπω στην άκρη του δρόμου πεταμένο ένα βιολί... μοιάζει να είναι εντάξει. Θα το ξέχασε κανένας περαστικός βιολιστής. Από τη χαρά του που βρήκε αυτοκίνητο να τον μεταφέρει θα το ξέχασε εκεί.

Σκύβω να το πιάσω. Μία κόρνα βουίζει ακριβώς δίπλα στ' αυτί μου.
Ο Οδηγός μου φωνάζει
Ο δρόμος στενεύει
Πολλά ψηλά κτίρια
βουή... κόσμος... μουντάδα.. πονάνε τ' αυτιά μου. Ψάχνω τον δρόμο που σε κάθε βήμα μου γίνεται πλατύς.

Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι.

[niose]

Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι
.....bari apo tis skepsis..bazo sxedon dinami gia na sikoso ta blefara..

Βαριέμαι να κοιτάξω επιγραφές, πρόσωπα και τις εικόνες της πόλης
Όλα τριγύρω μου είναι τόσο βαρετά
...kai toso adia... thee moy toso adia...dikse moy "kati"...thelo na do "kati.."..exo anagki...

Βλέπω συνέχεια τον δρόμο... μοιάζει στενός μα με κάθε βήμα μου πλατειάζει....

Σαν την σκέψη μου..poso anakoyfistiko...
..ksekoyrasi... anases... aeras... leykoi toixoi poy platiazoyn...

Παίρνω ένα κουλούρι από ένα καροτσάκι με ρόδες. Δεν πρόσεξα τον πωλητή, γυναίκα ήταν ή άνδρας;
...den proseksa kan an itan ekei..
..an sta alithia itan ekei..


Νομίζω ότι είχε φτερά. Τότε δεν έχει σημασία, δεν έχουν φύλο οι άγγελοι
.monaxa maties galazies kai apales.. poy se tiligoyn... kai floges gia aggigma...

Τα λουλούδια γύρω μου είναι πολύχρωμα.
xroma.... nai to exo anagki...

 Ο αέρας κουνάει και μπερδεύει τα πέταλα τους... αυτή η πολυχρωμία σχεδόν με υπνοτίζει. ..  me zalizei kai niotho san na perpato mesa se enan pinaka toy mialoy moy....

Τα δέντρα κουνιούνται... ο αέρας σηκώνει σκόνη... βάζω το μαντήλι στα μάτια και συνεχίζω στον δρόμο που πλαταίνει.
 ..ekino.. eyodiazei menta....  mazi me tin mirodia tis skonis kai tis anerxomenis broxis.. pano apo ta sinefa... niotho toso giinos....

Ένα κοράκι στέκεται πάνω στον ξύλινο στήλο που στηρίζει το συρματόπλεγμα. Με κοιτάει στα μάτια με επιθετικότητα...σκέφτομαι να φωνάξω να δω αν θα φύγει.  
...skeytomai ti tha ekana ego...
......

Ανοίγει τις φτερούγες του κι είναι άσπρο από κάτο. Όπως πετά μοιάζει με λευκό περιστέρι.
.. ofthalmapati..san toosa alla...

Σκοντάφτω λίγο. Βλέπω στην άκρη του δρόμου πεταμένο ένα βιολί
...   san kafeti xelona ..miazei akinito..
μοιάζει να είναι εντάξει. Θα το ξέχασε κανένας περαστικός βιολιστής. Από τη χαρά του που βρήκε αυτοκίνητο να τον μεταφέρει θα το ξέχασε εκεί.  
 ...alithinos kalitexnis me tis skepsis omixles...

Σκύβω να το πιάσω. Μία κόρνα βουίζει ακριβώς δίπλα στ' αυτί μου.
Ο Οδηγός μου φωνάζει
Ο δρόμος στενεύει
Πολλά ψηλά κτίρια
βουή... κόσμος... μουντάδα.. πονάνε τ' αυτιά μου. Ψάχνω τον δρόμο που σε κάθε βήμα μου γίνεται πλατύς.
  ...prospatho na trekso....  prepei na eksafanisto...
...

Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι.  ..kai brisko ton dromo poy epsaxna....
brisko ton dromo moy....

..ksaplono sto edafos.... akoyo tin siopi...
...se epsaxna.. psithirizo....

[Pappas10]

Αιδοίο αιδοίο αιδοίο..
στερνή φορά μου που σε είδα σε βιβλίο
κι αναρωτιόμουν πως να' σαι στ' αλήθεια
σε φουλ σετάκι με ωραία στήθια
και πισινό στητό καμπυλονάτο
αυτό που λένε "σκίσε της τον πάτο"

Δεν ξέρω δεν ξέρω δεν ξέρω
γαμώ την πίστη μου σε ψάχνω κι υποφέρω
λένε πως σαν σ' αγγίξει αγοράκι
μουσκεύεις τ' άπαλο σου το χνουδάκι
κι' αν μία γλώσσα έμπειρη σε γλύψει
η κάτοχος σου στο τέλος θα υποκύψει

Μ' ακόμα, μ' ακόμα, μ' ακόμα
δεν σ' έχω δει πραγματικά πάνω σε σώμα
κι έτσι κοιτώ γυμνές φωτογραφίες
γεμάτες με "ξεσκέπαστες" κυρίες
κι αν στο σχολείο δει την τσάντα μου καμία
θα πει πως μ' έχει φάει η μαλακία

Το ξέρω το ξέρω το ξέρω
κι υποκατάστατο τη χούφτα μου δεν θέλω
μα είμαι πιο άσχημος κι από το χρέος
σπυριά στη μάπα κι ένα κάτσιασμένο πέος
κι απ' ότι λεν' οι φίλοι κι οι γνωστοί μου
καμμιά γυναίκα δεν θ' ασχόληθει μαζί μου

[niose]

..xristeee moy.... lolololll.....axaxaxaxax.... ti efibiko ksipnima itan ayto kaleeeee???....

[Pappas10]

Το παραπάνω στιχουργικό επίτευγμα ονομάζεται "Ο Μουνόδουλος Μαλάκας" και είναι μία συνδιαστική δημιουργία τελευταίου θρανείου στην 3η γυμνασίου. Ο Διπλανός μου ο Νίκος κι εγώ το γράψαμε.

Τραγουδιέται στον ρυθμό του "Λευτέρη Λευτέρη Λευτέρη.. σ' έχω γραμμένο στο παλιό μου το τεφτέρι"

[niose]

lollll.....ax .. me ekanes kai gelasa bre....   mpagasa.....
....m aresei poy brikate kai rithmo....:p

[Pappas10]

Κλείνω τα μάτια μου και φως θα πάρω απ' τη μορφή σου
κι απ' το σύνηθες όνειρο πως είμαι εδώ μαζί σου
τα δάχτυλα πως μπλέκονται μεσ' τα μακριά μαλιά σου
σαν σε χαϊδεύω σβήνοντας το μαύρο απ' τη σκιά σου

Δεν έχω λέξεις να σου πω, τα χείλη μου σωπαίνουν
το σώμα μου απαλλάσεται απ' όσα το βαραίνουν
κι η αγκαλιά σου γίνεται η ρίζα του κορμιού μου
η αναπνοή σου ένταση στους χτύπους του σφυγμού μου

Σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε τον ύπνο να φοβάμαι
γιατί σαν φτάνει το πρωί τίποτα δεν θυμάμαι
γίνεται τ' όνειρο καπνός και το φιλί σου αέρας
κι η απουσία σου πληγή, άλλης μιας ίδιας μέρας

Πες μου λοιπόν πως ν' αρνηθώ αυτά που σε ορίζουν
πως να γεμίσω τις ρωγμές που ακόμα μας χωρίζουν.

[apol]

δηλ ταδε εφη Παππας........

[Pappas10]

Κάπως έτσι αλλά δεν τα πάω καλά με τον Φρειδερίκο οπότε το άλλαξα...  

[Pappas10]

Μη πιάνεσαι από μια κουβέντα
μη θες τις λέξεις να πληγώνουν
στον ουράνο που σου' χω κέντα
τα αισθήματα που σε πληρώνουν

κράτα τα έργα και τις πράξεις
ό,τι σ' εσένα έχω αφιερώσει
κι αν κάτι θέλεις να πετάξεις
ας είναι ότι σ' έχει πληγώσει

κι αν είμαι άδικος στα λόγια
το ξέρεις πόσο σε ζητάω
πως στα δικά σου ημερολόγια
όλες τις μέρες μου μετράω

Γι' αυτό συγχώρα μου τις λέξεις
τις αμυχές που αυτές σ' αφήνουν
κι αν θέλεις κάτι να προσέξεις
δες τ' άστρα που μακριά σου σβήνουν