ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Εγώ λυγμών καρπός        
 
Πίσω απ' του νου μου το λευκό και την ηχώ του χρόνου
δίδυμη νύχτα το κακό, που πυρπολεί το φως μου
θειάφι μυρίζει το νερό, σκουριά κυλάει στο αίμα
το μόνο που 'χω καθαρό είν' το δικό σου βλέμμα.

Εγώ λυγμών καρπός, εγώ ματαίων κόπος
εγώ ο άκτιστος ναός, εγώ κρανίου τόπος
κι εσύ της γης πνοή το πρωινό του Απρίλη
με των ονείρων το φιλί μου γλύκανες τα χείλη.

Όλου του κόσμου τα δεινά νιώθω δικά μου χρέη,
σαν ασκητής που τυραννά το σώμα που δεν φταίει
μ' ακολουθούν βαριές σκιές και μια σιωπή που καίει
μόνο από τα χείλη σου ότι λες σαν αεράκι πνέει.

Εγώ λυγμών καρπός, εγώ ματαίων κόπος
εγώ ο άκτιστος ναός, εγώ κρανίου τόπος
κι εσύ της γης πνοή το πρωινό του Απρίλη
με των ονείρων το φιλί μου γλύκανες τα χείλη.

 

[blue-roses]

Τα άλυτα να λύσω        
 
Τα άλυτα να λύσω
το ραγισμένο το γυαλί εγώ να το κολλήσω
στο μακρινό παλάτι σου θα ρθω να σε φιλήσω
το μαγεμένο ύπνο σου για πάντα να ξυπνήσω

Τα άλυτα να λύσω
κι από τη στάχτη τη φωτιά εγώ να την ξυπνήσω
τα μάγια τα νυχτιάτικα καλά να τα ξορκίσω
και με το φως του πρωινού να σε γλυκοφιλήσω

Τα άλυτα να λύσω
το δράκο μέσα στη σπηλιά εγώ θα τον νικήσω
και τα χρυσάφια που φυλάει όλα θα στα χαρίσω
γλέντια, τραγούδια και χορούς εγώ πρώτος ν' αρχίσω

 

[blue-roses]

Τα τσιγάρα          
 
Τα τσιγάρα αναβοσβήνω
κάνω το πικρό γλυκό
κι ο καπνός που πάει πάνω
φτιάχνει ένα μηδενικό

Φίλοι με ρωτούν τι κάνω
πώς τα πάω πώς περνώ
κι εγώ ανάβω ένα τσιγάρο
και δεν ξέρω τι να πω

Το ταβάνι θα τρυπήσω
με το νου μου έξω θα βγω
μα ποιος μου ‘βαλε στο χέρι
το τσιγάρο που κρατώ

Αχ ψυχή μου φαντασμένη
και κορμί μου μοναχό
αν εγώ δε σας παντρέψω
σαν τσιγάρο να καώ

 

[blue-roses]

Στην άκρη του φθινόπωρου        
 
Στην άκρη του φθινόπωπου
χειμώνας περιμένει
κι από την άλλη την μεριά
γλεντάει το καλοκαίρι

Κι εγώ στην μέση χάνομαι
την άνοιξη γυρεύω
απ' τον Απρίλη πιάνομαι
το ψέμα παζαρεύω.

Πάνω σε ρόδα ξύλινη
ο χρόνος με γυρίζει
και την εικόνα σου θολά
ξέρει να καθρεφτίζει

Όλο κοντά σου βρίσκομαι
κι όλο δε σε προφταίνω
σαν το φεγγάρι με την γη
το φως σου μόνο παίρνω.

Ξεγέλασα τον άνεμο
και τα φτερά του πήρα
κι ώσπου να μάθω να πετώ
με βρήκε η καταιγίδα.

Πως γίνεται τα όνειρα
στην γη να περπατάνε
κι ανάμεσά τους να περνώ
χωρίς να μου μιλάνε.

 

[blue-roses]

Ταξίδι στο χρόνο        
 
Πάλι τα ίδια επανάληψη
Δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη
Πάλι μοναχός δεν ξέρω τι να πω
Πώς να γεμίσω αυτό το ακαθόριστο κενό

Μες στο χρόνο ταξιδεύω μα όλα στάσιμα
Η ζωή μας προσπερνάει πίσω δεν γυρνά
Σπάνιο φαινόμενο κάποια καλή στιγμή
Μη ρωτάς να σ' απαντήσω, δεν ξέρω το γιατί

Εσύ μακριά και όλοι οι φίλοι μου χαμένοι
Σύντροφος μου η μοναξιά, τίποτα δεν μένει
Είναι ώρες που με πιάνω να παραμιλώ
Περίεργα παιχνίδια μου παίζει το μυαλό

 

[blue-roses]

Στο άπειρο και στο κενό σε έψαξα
και μια αστραπή για δρόμο ακολούθησα
μέχρι νάρθει η ώρα…
μες το φως…
σ’ένα φως περισσότερο…
σ’ένα πανηγύρι της φωτιάς…
να προβάλεις ξανά κοντά μου…
και οι σταγόνες της βροχής
που πέφτουν στο τζάμι μου
μας θυμίζουν ότι προλαβα να σε γνωρίσω.... :flower::flower:

[blue-roses]

Είμαι μοναχός

Μπορεί να με δεις
κάποια νύχτα στους δρόμους
να σέρνομαι τρικλίζοντας
μόνος με μάτια που βγάζουν φλόγες

Μα μη φοβηθείς
τους χαμένους μου κόσμους
τα κρυμμένα σημάδια μου
και της ζωής μου τις άδειες ώρες

Είμαι μονάχος μεσ' τη νύχτα
στης ερημιάς μου τη φυλακή
είμαι μονάχος μεσ' τη νύχτα
και σε θυμάμαι κάθε στιγμή

Μπορεί να με δεις
στα υπόγεια της θλίψης
στου πιοτού το μονόλογο
όταν ζαλίζω το όνειρό μου

Μα μη φοβηθείς
την πληγή μου ν' αγγίξεις
η μορφή σου δεν έσβυσε
πάντα πλανιέται μέσ' το μυαλό μου

[blue-roses]

Πού να σε βρώ.

Πού να σε βρω, πού να σε βρω
Όλα εδώ αλλάξανε,
Τί να σου πω, τί να σου πω
Έτσι απλά, σωπάσαμε.

Τι να σου πω;

Γι’ αυτά που ήρθαν, γι’ αυτά που πάνε;
Για ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά;
Γι’ αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε;
Για ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά;
Τι να σου πω;

Πού να σε βρω, που να σε βρω
σε πιο κάλπικο όνειρο;
Πού να κρυφτεί τέτοια ζωή
που την κράτησα όνειρο;

Πού να σε βρω;

Σ’ αυτά που ήρθαν, σ’ αυτά που πάνε;
Σε ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά;
Σ’ αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε;
Σε ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά;
Πού να σε βρω;

[blue-roses]

Όνειρο ήτανε          
 
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω ζωή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...
 

[blue-roses]

Δεκατρείς φωτιές        
 
Θ' ανάψω δεκατρείς φωτιές
Μια και δε φάνηκε απόψε το φεγγάρι
Κι ο πιο παλιός μου αμανές
Απ' το βαθύ σου ύπνο θα 'ρθει να σε πάρει.

Και στη δωδέκατη φωτιά
Όλα τα ρούχα που φοράς θα κάψω φως μου
Κι από το στήθος μου βαθιά
Θα βγει λυγμός ν' ανάψει
Τις φωτιές του κόσμου.

Να μην αργήσεις
Κι όταν ξυπνήσεις
Τη φλόγα της καρδιάς
Έλα να σβήσεις

Να μην αργήσεις
Κι όταν μ' αφήσεις
Να τάξεις της φωτιάς
Πως θα γυρίσεις.

Θ' ανάψω δεκατρείς φωτιές
και θα διαλέξω το αστέρι που σου μοιάζει
Θα πω στη νύχτα τρεις φορές
Το όνομά σου με παράπονο και νάζι

Κι από τον ύπνο σου θα βγεις
Θ' ακολουθήσεις το τραγούδι της ψυχής μου
Σ' ένα άλλο όνειρο θα μπεις
Αυτό που διάλεξε ο νοτιάς και το κορμί μου
 

[blue-roses]

Όλα σε θυμίζουν            
 
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ' εμένα
να 'ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο
πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει.
σαν θα ξημερώσει τι θα 'ν' αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου καθημερινά.

Όλα σε θυμίζουν,
κι οι πιο καλοί μας φίλοι.
άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.
μόνη μου διαβάζω το γράμμα που 'χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει.
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο.
πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει.
σαν θα ξημερώσει τι θα 'ν' αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν
απλά κι αγαπημένα
πράγματα δικά σου καθημερινά.
 

[blue-roses]

Πώς να σε λησμονήσω        
 
Πώς να σε λησμονήσω
πες μου πώς να σ' απαρνηθώ,
τα μάτια μου να κλείσω
να μπορέσω να κοιμηθώ;

Πώς να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο πού να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;

Πού 'ν' τ' άνθη να σκεπάσω
το κορμί σου τ' ασάλευτο,
πού να βρω να σωπάσω
της καρδιάς τ' αναφιλητό;

Πώς να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο πού να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;

Ατέλειωτο ταξίδι
σαν της ρίζας βαθιά στη γη,
αχ η ζωή μου ξύδι
και αλάτι μες στην πληγή.

 

[blue-roses]

Απόψε θέλω να μεθύσω        
 
Απόψε θέλω να μεθύσω
Το πιο πικρό να πιω κρασί...
Τον κόσμο πίσω μου ν' αφήσω,
Που τον αφήσαμε μαζί...

Κρασί πικρό από σταφύλι,
κι απ' τη δική σου τη μιλιά...
Να 'χει της κόλασης τα χείλη,
Κι όλα σου να 'χει τα φιλιά...

Να 'χει παράξενο τραγούδι,
Να 'χει παράδεισο και γη...
Απ' το κορμί σου να 'χει χνούδι,
Και τη δική μου την οργή...

Ν' αφήνει μαύρο κατακάθι,
Ν' αφήνει πόνο και χολή...
Πικρό πολύ όσο τα λάθη,
κι όσο σ' αγάπησα πολύ...

Απόψε θέλω να μεθύσω,
και να μη σκέφτομαι γιατί...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω,
και να 'ναι γύρω μου γιορτή...

 

[blue-roses]

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ
 
Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί
γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει
Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή
μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις
δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν
Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί
απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί
κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει
με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ
χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει


Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

 

[blue-roses]

Έφυγες        
 
Όνειρό μου ψεύτικο
ξύπνησα πάλι κι έφυγες
πριν έρθει η αυγή
Το όνειρο μου τελείωσε
το ίδιο κι εσύ
Τώρα γυρνάς στο ξύπνιο μου
στον τοίχο είσαι σκιά
στα χείλη μου παγώσανε
τα ψεύτικα φιλιά
Οι παραισθήσεις μου γλυκές
και πώς να το αντέξω
στο όνειρο το ψεύτικο
για πόσο να πιστέψω
Τώρα η νύχτα τελείωσε
και ήρθε το πρωί
μες το μυαλό μου έμεινες
δεν χάθηκες εσύ
Όταν ο ήλιος ανατείλει
μαύρη αλήθεια θα με πνίγει
το παραμύθι θα' χει φύγει

Χωρίς εσένα πώς να ζω
Κι όταν εσένα αντικρίσω
μέσα μου πάλι θα δακρύσω
Το όνειρο μου θα σου κρύψω
πώς να σου πω το σ' αγαπώ