ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Η σιωπή        
 
Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον
και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν
ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένας τον άλλον
ψάχναν όλοι παράλογους τρόπους να βρουν να κρυφτούν

Μια μικρή και ασήμαντη παύση μια στιγμή δίχως λόγια
μια υγρή σιωπηλή και τυχαία ωραία στιγμή
σε θολά ξεχασμένα κρυμμένα του μυαλού σου υπόγεια
να γυρίσεις να ψάξεις να νιώσεις είναι μια αφορμή
κι είναι τόσα που έχεις ξεχάσει

Η σιωπή είναι γλώσσα που αλλιώς τον μετράει το χρόνο
κομματιάζει τα όσα νομίζεις κι όσα ψεύτικα λες
και στις άχρηστες ώρες που πέρασες σε τρέχει και μόνο
σταματάει σε κείνες τις λίγες που ήταν καλές
κι οι καλές είναι πάντα πιο λίγες

Η σιωπή είναι νόμος κρυφός που τον ξέρουνε λίγοι
μια παγίδα της νύχτας μια πλευρά σκοτεινή της ψυχής
μια στιγμή που γυρεύεις αιτίες για όλα αυτά που ‘χουν φύγει
μια στιγμή που σε φτάνει στην άκρη της αντοχής
τότε είναι που παίρνει να βρέχει

 

[blue-roses]

Ήθελα κάτι να σου πω        
 
Ήθελα κάτι να σου πω,
μα δεν πειράζει,
θα σου το πω
σε μια καλύτερη εποχή.
Είν' το μυαλό μου
σα μια θάλασσα που αλλάζει,
γι' αυτό τα λόγια μου
δεν έχουν συνοχή.

Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.

Ήθελα κάτι να σου πω
κι όχι για μένα,
κάτι που κρύβεται
στα μάτια μου καιρό.
Μα είν' τα λόγια μου
πουλιά κυνηγημένα
και όπου πίνουνε θολώνουν το νερό.

Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.

 

[blue-roses]

Μοιρολόι          
 
Ζήλεψε η πανσέληνος το φως σου
καθώς σε είδε αυτό το βράδυ στο μπαλκόνι.
Ήτανε πιο χρυσά από εκείνης τα μαλλιά σου
ήταν η λάμψη πιο μεγάλη η δικιά σου.

Σου είπε γλυκόλογα σε τράβηξε κοντά της
κι εσύ έκανες φτερά να πας στην αγκαλιά της.
Σου έκανε μάγια να μη σκέφτεσαι κανένα,
ούτε την αγάπη σου, ούτε και εμένα.

Πανσέληνο σε γέννησα και ήσουνα δικιά μου,
τρεις μέρες μέλι τάιζα τις μοίρες
να τις γλυκάνω για να μην ζηλέψουν, φως μου,
που απ' τη Σελήνη τις χρυσές σου μπούκλες πήρες.

Κορίτσι μου, μην ήσουνα το ταίρι της Σελήνης
και δε σε άφησε κοντά μου άλλο εκείνη.
Εγώ που σκέπασα πηγάδια κι έκρυψα δηλητήρια
πώς να σε κρύψω απ' της ζωής σου τα μαρτύρια...

Με μια σαΐτα μαγική τρύπησες την καρδιά σου
κι έριξες στο αίμα σου τη λησμονιά του κόσμου
κι όσο κι αν έκλαψα, κι όσο κι αν φώναξα δε μ' άκουσες
μονάχη το ταξίδι αποφάσισες, κι έφυγες φως μου.

 

[blue-roses]

Αόρατη πληγή        
Μελίνα Ασλανίδου

Θέλω τόσα να σου γράψω, που με κάνουν στάχτη
και σκορπάνε τη ψυχή μου μίλια μακριά
τόσους μήνες δίχως λέξη, πέφτω στο σκοτάδι
Θέε μου πως να ζήσω το μετά...

Η βροχή βροχή θα φέρει, μες τα δυό μου μάτια
και θ'αδειάσω τα ποτήρια του πικρού καημού
έχω τόσο την ανάγκη να κοπώ κομμάτια
ν'αφεθώ στην άκρη του γκρεμού...

Έρωτα μου και μαχαίρι,
είσαι αόρατη πληγή
Μες τα μάτια μου αγάπη,
μες στο σώμα μου γυαλί

Θέλω τόσο να με κλείσεις, μες τα δυο σου χέρια
για να γίνουν φυλακή μου και ποτέ μη βγω
Όλη τάζω τη ζωή μου κι ας καούν τ'αστέρια
για να 'ρθεις εσύ ξανά εδώ...

Έρωτα μου και μαχαίρι,
είσαι αόρατη πληγή
Μες τα μάτια μου αγάπη,
μες στο σώμα μου γυαλί

Έρωτα μου και μαχαίρι,
είσαι αόρατη πληγή
Έλα μόνο για μια νύχτα
κι ας πεθάνω την αυγή...

 

[blue-roses]

Δε χάνεται η ψυχή        
 
Για σένα τραγουδάω, για σένα που όταν έπεφτα,
με κράταγες σφιχτά, γινόσουν η βαρκούλα μου,
να βγαίνω στ' ανοιχτά, να μη φοβάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που έγινες στον τοίχο μου,
σκιά κι ακολουθείς, που μ' έστελνες στον ουρανό,
τις νύχτες της σιωπής, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που ενώ τα χρόνια πέρναγαν,
αγάπη ήσουν εκεί, να στέκεσαι,να καίγεσαι,
αγάπη δυνατή, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.
 

[blue-roses]

Σήμερα έχω μαύρη επέτειο.....
Κλαίω τα χρόνια που ζώ χωρίς
εσένα....
Κλαίω τη μέρα που έφυγες μακριά..
Κι ο πόνος μου είναι αβάσταχτος!

06/09/04
Σαν σήμερα πρίν 3 χρόνια
πέρασες τις πύλες της ζωής....

Έχω ανάγκη          
 
Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει

Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου

 

[blue-roses]

Δεκέμβρης 1903          
 
Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω

 

[blue-roses]

Η ξεχασμένη μου ζωή        
 
H ξεχασμένη μου ζωή
βρήκε σκαμνί να κάτσει
τσιγάρο για να ανάψει
κι αέρα ν' απλωθεί

H ξεχασμένη μου ψυχή
μισούσε τους ιππότες
έκανε έρωτα κρυφά
με του ανέμου τα στοιχειά
τραγούδαγε με πότες

H ξεχασμένη μου καρδιά
ναυάγησε στα μέτρα
σκαρφάλωσε στη θάλασσα
και πνίγηκε στην πέτρα

H ξεχασμένη μου καρδιά
είχε καιρό να κλάψει
κεράκι να σ' ανάψει
κι αέρα να σταθεί

H ξεχασμένη μου ζωή
μου λέει πως δεν πειράζει
κάνει μονάχη προσευχή
στον ουρανό, στην αστραπή
κι αντέχει μες στ' αγιάζι

 

[blue-roses]

χόρεψε στο σύμπαν σου ψυχή μου......

Ταξίδι έγινες.
Φτερά έβγαλες στη πλάτη και σ’ άλλους ουρανούς πετάς.
Σύμπαν έγινες. Αυτό το πρώτο έσβησες γεμίζοντας μ’ αστέρια καινούργια το βλέμμα των ανθρώπων.
Άγγελος έγινες.
Στα λευκά με ντύνεις και μαζί σου πορεύομαι ψυχή κι εγώ.
Αυτό μόνο πια...
Την ταξιδεύεις Εσύ. Όπου πας, όπου πετάς.
Αιωρούμενη ψυχή απ’ το χέρι κρατάς και χαμόγελο της βάζεις εκεί που οι άνθρωποι τις λέξεις εκφράζουν.
Δάκρυ της τοποθετείς εκεί που οι άνθρωποι το βλέμμα έχουν.
Δάκρυ που μετέωρο στέκει, στο σύμπαν σου μη πέσει και δακρυσμένα αστέρια πια οι άνθρωποι μετρούν .
Άγγελέ μου......Ψυχή μου!
Ταξίδι νωρίς κι αργά μου....
Ανάσα ΠΡΟΣΕΥXH ΜΟΥ.

[blue-roses]

χρωματιζω εσενα στον τοιχο..

Χρωματίζω τον τοίχο που απέναντι μου έχω.
Mε χρώματα και ήχους τέτοιους που μόνο η ψυχή διαθέτει.
Χρώματα σμίξης δειλινού ερωτικού κι αυγής πονεμένης μοναξιάς.
Ήχους τέτοιας κλίμακας που μόνο άγνωστες νότες πάνω της ακουμπούν και τραγούδι μόνο για σένα φτιάχνουν.
Ένα τραγούδι δακροχαμογέλιου.
Αδιευκρίνιστο το πρόσωπο σου σχηματίζεται στο ολόλευκο του τοίχου
με τ΄ άγνωρα τούτα χρώματα ζωγραφισμένο
Μα εγώ τ αναγνωρίζω.
Δυο μικροί ήλιοι που δακρύζουν τα μάτια σου.
Ένα τριαντάφυλλο τα χείλη ...κίτρινο .
Γιατί άραγε με το χρώμα τούτο τα χείλη σου έβαψαν;
Κλαδιά γιασεμιού το κεφάλι ντύνουν, τα μαλλιά σου είναι.
Αδιευκρίνιστο το πρόσωπο σου στον τοίχο ζωγράφισα.
Άγνωρο για τους άλλους..
Για μένα όμως όχι!
Χρωμάτισα τον τοίχο με σένα
Μόνο για μένα

Αντίο
Δειλινό μου

[blue-roses]

Αγάπη , μου , αργείς , σαν να μην περισσεύει σταγόνα από δροσιά ,
από ενός παιδιού η χαρά , και εδώ να φανείς ,
πλάι στο παγκάκι που πάντα αδειανό χαζεύει στα δειλινά.
Αγάπη , μου , κλείνω τα μάτια και έχω ξεχάσει την μορφή σου ,
πως ήταν η γεύση του ηλιοκαμένου σου φιλιού.
Αγάπη , μου , αν σε κάλεσα , σε έχασα !
αν σε λησμόνησα , ελπίζω κάπου να μπορέσω να σε βρω,
ίσως σε ένα παραμύθι , στου τέλους την εικόνα.

[blue-roses]

Χωρίς φιλί το στόμα μένει, δίχως γεύση από σένα. Χωρίς κρασί ξαγρυπνούν τα χείλη και μεθούν στην σκέψη  του ξυπνήματός σου. Δίχως πνοή το σώμα μένει , χωρίς άγγιγμα από την αύρα σου, κι όμως ακόμα αντέχει να παλεύει εδώ , μέσα στα όνειρα που ήρθαν μαζί με τούτο το φεγγάρι , μαζί με τα χάδια της θάλασσας που τόσα ομολογούν!

[blue-roses]

Άδικη κατάρα να ξαπλώνω και να σε σκέφτομαι ,
να ξενυχτώ με το φεγγάρι λέγοντας για σένα.
Άδικο είναι να σε χρειάζομαι και να μην είσαι εδώ ,
να μου λείπεις και να μην μπορώ να στο πω, μονάχα στα αστέρια.
Άδικο είναι σε όνειρο να σε δω και σαν ξυπνήσω ,
να σκεφτώ πως θα σε λησμονήσω.

[blue-roses]

Πάρε με μακριά        
 
Κενές οι σκέψεις και ψυχρές
κι οι μελωδίες πια βουβές,
μα της φωνής σου η χρειά, με πλυμμυρίζει ζεστασιά.
Μονάχος νοιώθω και μικρός, δεν με σκεπάζει πια ουρανός,
σ'αυτή τη πόλη καίγομαι,μ'αγγίζεις κι αναστένομαι.

Πάρε με μακριά
μεσ'της αγκαλιά σου τα φτερά
πάρε με μακριά
δεν αντέχω πια τη μοναξιά
πάρε με μακριά
πέρα απ'του κόσμου τη τροχιά
πάρε με μακριά
δεν μπορώ να ζω στην ερημιά

Ψυχρές οι νύχτες σαν κι αυτή
ωκεανός χωρίς ακτή
μεσ'τους ανθρώπους πνίγομαι
σε 'σένα πάλι αφήνομαι

Πάρε με μακριά
μεσ'της αγκαλιά σου τα φτερά
πάρε με μακριά
δεν αντέχω πια τη μοναξιά
πάρε με μακριά
πέρα απ'του κόσμου τη τροχιά
πάρε με μακριά
δεν μπορώ να ζω στην ερημιά
 

[blue-roses]

Θα σε βλέπω στην βροχή        
 
Σε λαβύρινθο θυμάμαι
Να χορεύεις στο κενό
Κάπου αλλού ήσουνα τότε
Κάποιος άλλος και εγώ

Μου λείπει η ανάσα σου το βράδυ
Οι πρωϊνές σου αγκαλιές
Χίλια χαμόγελα η ματιά σου
Στις λειωμένες μου σκιές

Θα σε βλέπω στη βροχή
Θα σε βλέπω στη βροχή

Κουρασμένες μου ιδέες
Σεργιανάτε γυμνές
Τα όνειρα μου στα σκουπίδια
Ξεχασμένα στο χθες

Κι όταν σ’ άλλα κρεβάτια
Ψάχνω να σε βρω
Είν’ η μοναξιά μου
Που σκοτώνω και ζω

Θα σε βλέπω στη βροχή
Θα σε βλέπω στη βροχή...