ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Έφυγες νωρίς          
 
Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο-τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό

 

[blue-roses]

Πάω να πιάσω ουρανό        
 
Άλλο δράμα δε θα ζήσω, φτάνει αυτό το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκέανο
Κι άμα τύχει και λυγίσω, Θε μου ‘σχώρα με
κι αμα πιώ κι αμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο δε θα φαω τραύμα, άλλη τέτοια αντάμοιβη
Μόνη μου θα δω το θαύμα, μόνη μου και τον ραβή
Κι αν στον έρωτα κυλίσω, Θε μου ‘σχώρα με
κι αμα πιώ κι αμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο κλάμα δε θα ρίξω, φτάνει αυτό το απόψινο
το κενό θα διαρρήξω, πάω να πιάσω ουρανό
κι αν με δεις να φτάνω πάνω, Θε μου ‘σχώρα με
Κι άμα πέσω να πεθάνω, παρηγόρα με

 

[blue-roses]

Όλα μαύρα        
 
Μαύρη είναι η σκέψη μαύρο το μυαλό
μαύρο το μαντίλι που 'χεις στο λαιμό
μαύρες και οι νύχτες μαύρες μάγισσες
έτσι ειν' η ζωή μου που μου τη μαύρισες

Μαύρο είναι το χώμα που πατάς εσύ
μαύρο και το πιώμα μαύρο το κρασί
μαύρα τα τσιγάρα μαύρος κι ο καπνός
μαύρη και η μέρα που έγινες καπνός

Μαύρα τα φεγγάρια του ουρανού μισά
κι όλα τα τραγούδια που σου τραγούδησα
μαύρη κι η καρδιά μου μαύρη σκοτεινιά
μαύρο το καράβι μαύρα τα πανιά

Μαύρο είναι το χώμα που πατάς εσύ
μαύρο και το πιώμα μαύρο το κρασί
μαύρα τα τσιγάρα μαύρος κι ο καπνός
μαύρη και η μέρα που έγινες καπνός

 

[blue-roses]

Για κείνη        
 
Αυγερινέ και Πούλια ψηλά που ξαγρυπνάτε
κι αθώα νυχτοπούλια στον ύπνο ελάτε.
Μιλήστε μου για κείνη, πέστε μου πως περνά
αγάπη που δεν σβήνει, καημός που τυραννά.

Αυγερινέ και Πούλια ψηλά που ξαγρυπνάτε
κι αθώα νυχτοπούλια στον ύπνο ελάτε.
Πείτε μου για τον κόσμο, ποιο κάρμα κυβερνά
τη μοίρα ποιος ορίζει, τον πόνο ποιος γεννά;

Εσείς που δεν φοβάστε σκοτάδι και συνήθεια
τη σκέψη μου φορτίστε, αδειάστε μου τα στήθια.
Πουλιά που τριγυρνάτε στη μαύρη ερημιά
στον ύπνο μου ελάτε σαν όνειρα γλυκά.

 

[blue-roses]

 Δεν είσαι πουθενά          
 
Είπα να γράψω ένα τραγούδι
και ήρθες στο νου μου εσύ
είπα να κόψω ένα λουλούδι
κι ήρθες στο νου μου πάλι εσύ.

Σε ψάχνω μες στον κόσμο
δεν είσαι πουθενά
ανάβω όλα τα φώτα
και είναι σκοτεινά.

Έφυγες δίχως ένα γειά σου
χωρίς εξήγηση
κι έμεινα με το άρωμά σου
και με πικρή τη θύμηση.

 

[blue-roses]

 Ήθελα κάτι να σου πω        
 
Ήθελα κάτι να σου πω,
μα δεν πειράζει,
θα σου το πω
σε μια καλύτερη εποχή.
Είν' το μυαλό μου
σα μια θάλασσα που αλλάζει,
γι' αυτό τα λόγια μου
δεν έχουν συνοχή.

Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.

Ήθελα κάτι να σου πω
κι όχι για μένα,
κάτι που κρύβεται
στα μάτια μου καιρό.
Μα είν' τα λόγια μου
πουλιά κυνηγημένα
και όπου πίνουνε θολώνουν το νερό.

Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.


 

[blue-roses]

Στεγνά μάτια        
 
Είχα κάτι δάκρυα
δάκρυα μεγάλα
κι ήταν κάθε δάκρυ μου
της βροχής μια στάλα
μου τα πήρες κι έφυγες
και δεν έχω άλλα!

Τώρα που όλα γύρω μου
γίνανε κομμάτια
κλαίει η καρδούλα μου,
με στεγνά τα ματιά!

Ζούσαμε τι όμορφα,
τι ευτυχισμένα
κι ένα μαύρο σύννεφο
σ' άρπαξε από μένα
κι όλα μου τα δάκρυα
σκόρπισαν στα ξένα!

Τώρα που όλα γύρω μου
γίνανε κομμάτια
κλαίει η καρδούλα μου,
με στεγνά τα ματιά!

 

[blue-roses]

 Αράχνη          
 
Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου]

[blue-roses]

Τσιγάρο ατέλειωτο          
 
Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό

Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο

Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά

Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο

 

[blue-roses]

Θα σε θυμάμαι ακόμα        
 
Αυτό το τραύμα το βαθύ
ποτέ του να μην κλείσει,
γιατί,αν κλείσει και χαθεί,
θα σ'έχω λησμονήσει.

Όσο αντέχει η πληγή
να τυραννάει το σώμα
κι όσο πατώ πάνω στη γη
θα σε θυμάμαι ακόμα.

Αυτό το τραύμα το βαράυ
κανείς μην το γιατρέψει,
όποιος αγάπησε μπορεί
τον πόνο να λατρέψει.

 

[blue-roses]

Όσοι τα μαύρα φόρεσαν        
 
Όσοι τα μαύρα φόρεσαν
δεν ‘ψαξαν άλλο χρώμα,
τις πόρτες κλείσαν της ζωής
και σφράγισαν το στόμα.

Όσοι τα δάκρυα φόρεσαν
στα μάτια τους στολίδια
στα πιο μεγάλα του μυαλού
χαθήκανε ταξίδια.

Όσοι τα μαύρα φόρεσαν
αυτοί μπορέσαν μόνο
να δουν που κρύβει η ψυχή
τον πιο βαθύ της πόνο.

 

[blue-roses]

Τα χρώματα της λησμονιάς        
 
Τα χρώματα της λησμονιάς
μοιάζουνε με της απονιάς τα μάτια,όταν νυχτώνει,
και ούτε που είδαν μια φορά
στου χρόνου πάνω τα φτερά
ποιοι ταξιδεύουν μόνοι.

Της λησμονιάς τα χρώματα
φοράει η ζωή και τρέχει
και ποιος θυμάται ονόματα
κι αγάπες που δεν έχει.

Τα χρώματα της λησμονιάς
φοράει πάνω του ο ντουνιάς
και ούτε που τον νοιάζει
ποιο χέρι κόβει τον ανθό
πώς φτάνει η πέτρα στο βυθό
και ποια ζωή βουλιάζει.

 

[blue-roses]

Χωρίς εσένα        
 
Ξύπνησα πρωί
έφτιαξα καφέ
κι έκατσα να δω
πώς είναι η ζωή
χωρίς εσένα
Ανοιξα τις κουρτίνες
άφησα τον ήλιο να μπει
να ρίξει στις ώρες εκείνες
το φως που πήρες μαζί
κι άκουσα μουσική
χωρίς εσένα

Και οι ώρες περνάνε
και η νύχτα κυλά
τη μοναξιά δεν φοβάμαι
κι ας μην είσαι πουθενά
εγώ θα συνεχίσω

Εβρεξε το βράδυ
ντύθηκα με ρούχα ζεστά
περπάτησα στους δρόμους
γύρισα σπίτι μετά
ξύπνησα το άλλο πρωϊ
χωρίς εσένα

Και οι ώρες περνάνε
και η νύχτα κυλά
τη μοναξιά δεν φοβάμαι
κι ας μην είσαι πουθενά
εγώ θα συνεχίσω
 

[blue-roses]

Τώρα που 'χεις φύγει        
 
Όταν με φιλούσες κι όταν με αγκάλιαζες
πάνω από τ’ αστέρια έχτιζα φωλιά
Τώρα που ΄χεις φύγει και μονάχη μ΄ άφησες
τίποτα δεν είναι φως μου όπως παλιά

Ένα μόνο χνάρι σου σαν πουλί στη μπόρα
ένα μόνο κράτησα κι είναι αρκετό
ένα μόνο χνάρι σου έχει μείνει τώρα
μια φωτογραφία σου για να την κοιτώ

Όταν με κεντούσες με το φίνο χάδι σου
λάμπανε τ’ αστέρια μέσα στη νυχτιά
Τώρα που ΄χεις φύγει μένει το σημάδι σου
κόκκινο σημάδι μέσα στην καρδιά

Ένα μόνο χνάρι σου σαν πουλί στη μπόρα
ένα μόνο κράτησα κι είναι αρκετό
ένα μόνο χνάρι σου έχει μείνει τώρα
μια φωτογραφία σου για να την κοιτώ

 

[blue-roses]

Πάει καιρός        
 
Τώρα πια η ζωή σαν στρωμένο χαλί θα συμβιβαστεί
ένα βλέμμα ζεστό σ' ένα κρύο καιρό που θα φορεθεί
και σ' ένα χάδι πιο φτηνό κι απ' την δραχμή
με την αλήθεια της στο ψέμα θ' αφεθεί

Πάει καιρός που σβήνω το φως
και σου ζητώ σ' ένα όνειρο μέσα να μπεις να σε δω
Μα δε μπορώ να κοιμηθώ
γιατί φοβάμαι μη τύχει εσένα να ονειρευτώ

Τώρα πια η ζωή σε μια πίστα σιωπής θα προσγειωθεί
με δυο λόγια απλά δίχως μυστικά θα ξεκλειδωθεί
και σ' ένα τέλος δίχως μέση και αρχή
με την αλήθεια της στο ψέμα θ' αφεθεί

 [/color]