ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Όνειρα        
 
Ανοίξανε οι ουρανοί κι αρχίσανε πλημμύρα
έμεινε η πόλη αδειανή και γω τους δρόμους πήρα
μεγάλωσε το βήμα μου και το μυαλό χαμένο
το γέλιο σου σαν το κρασί μ’αφήνει μεθυσμένο.

Στο γκρεμό παραπατάω
κι’απ’τα σύννεφα κρατιέμαι
από τη ζωή το σκάω
και στα όνειρα ξεχνιέμαι.

Λοξά δρομάκια περπατώ και χάνοναι απ’το πλήθος
απ’τη κλωστή να τυλιχτώ που ξεκινά ο μύθος
μες σε υπόγεια σκοτεινά μαθαίνω να ελπίζω
όσο η αγάπη με πονά τόσο θα την γνωρίζω.

 

[blue-roses]

Σε ποια γη        
 
Στον καθρέφτη κοιτώ μια στιγμή
μια εικόνα γνωστή σαν τοπίο ν' αλλάζει
είν' τα μάτια της ξένα μα μοιάζουν
σε πρόσωπα αγαπημένα.

Είμ΄εγώ μες τα πρόσωπα που νοσταλγώ
σαν καράβι παλιό ναυαγώ
απ' τ' αμπάρια του κόσμου να βγω.
Σε ποιά γη της καρδιάς η πατρίδα αντηχεί
έλα στάξε ξανά σα βροχή
σε μια αγάπη που ζει μοναχή.

Κι αν αγάπησα λόγια και βλέμματα
Κυριακές απογεύματα στα σκοτεινά
είν' αυτά που ποτέ δε θα φύγουν
αφού σ' ένα όλα σμίγουν.

 

[blue-roses]

 Απόψε        
 
Απόψε το τραγούδι θα'ναι σαν προσευχή,
θα είναι ελαιώνας σε ξεχασμένη γη.
Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά

Απόψε τη σελήνη δεν τη γελάει κανείς,
βασιλικό χαϊδεύει με το'να χέρι της,
κι εγώ που δεν κοιμάμαι, εγώ που ξαγρυπνώ,
δεν ξέρω αν θα πεθάνω, ή αν θα γεννηθώ.

Απόψε η καρδιά μου θα γίνει ένα παλιό
ποδήλατο που θέλει να βγει στον ουρανό,
τον Μάσσιμο Τροϊζι να βρει και να του πει,
πως μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή.

Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά.

 

[blue-roses]

Αργά το βράδυ        
 
Αργά το βράδυ, παίζει το ράδιο
δεν έχω τρόπο να κοιμηθώ
είναι η ώρα που η ζωή μου
γίνεται τόξο μεταλλικό.

Ακούω τραγούδια, ψεύτικες λέξεις
με κυνηγάνε ξένες φωνές
αργά το βράδυ, έλα να παίξεις
στου σεντονιού μου τις μαύρες σκιές.

Αργά το βράδυ, πάντα μου λείπεις
παίζει το ράδιο για συντροφιά
κι ό,τι μας δένει, χαρές και λύπες
το νανουρίζω στα σκοτεινά.

 

[blue-roses]

 Άρνηση        
 
Πότε σήκωσες το βλέμμα
δίχως να 'χει στεναγμό
πότε άλλοθι το ψέμα
μου έδωσες να κρατηθώ

Πώς μπορεί να 'σαι δική μου
ζωή μου, τόσο άδικη
ένα όνειρο δε δίνεις
κι ειν' η σιωπή σου απάντηση
κι έχεις για όποιον σ' αγαπά
την άρνηση

Πότε ξέχασες ν' αφήσεις
πίσω σου κάθε καημό
πότε τράβηξες να σβήσεις
με μια γραμμή το παρελθόν

Πώς μπορεί να 'σαι δική μου
ζωή μου, τόσο άδικη
ένα όνειρο δε δίνεις
κι ειν' η σιωπή σου απάντηση
κι έχεις για όποιον σ' αγαπά
την άρνηση

 

[blue-roses]

Γράμματα στο πέλαγος        
 
Τα γράμματα στο πέλαγος
πετώ και περιμένω
κι απάντηση δεν έρχεται
κι απάντηση δεν παίρνω.

Να 'χα νερό του Ιορδάνη
να 'χα νερό της Μπαρμπαριάς
και να μεθύσω ένα βράδυ
στο στρώμα της παρηγοριάς.

Με τον καημό κοιμήθηκα
και ξύπνησα μαζί σου
και τα σεντόνια κάψανε
οι αναστεναγμοί σου.


 

[blue-roses]

Έμεινα μόνη        
 
Έμεινα μόνη μεσοπέλαγα
Και μες στη θλίψη κρυφογέλαγα
Κλείνει το μάτι ο ουρανός στο κύμα
Που στο νερό τρέχω συχνά
Μα στη στεριά χάνω το βήμα.

Έμεινα μόνη και θυμήθηκα
Πόσες βραδιές στ' άστρα κοιμήθηκα
Κλείνει το μάτι ο Θεός στον Άδη
Που μου 'χει μείνει κι απ' τους δυό
Μες στην ψυχή κρυφό σημάδι.

Έμεινα μόνη και κατάλαβα
Πόσα μηνύματα δεν τα 'λαβα
Με κοροϊδεύει από μακριά η Μοίρα
Που την φλερτάρω μιά ζωή
Μα μία βόλτα δεν την πήγα.

Έμεινα μόνη μεσοπέλαγα
Και μες στη θλίψη κρυφογέλαγα
Ψηλά ο ουρανός γελάει στο κύμα
Που σ' έχω ανάγκη γιά να ζω
Μ' αντί να 'ρθώ, σου γράφω ποίημα.

Έμεινα μόνη και κατάλαβα
Πόσα μηνύματα δεν τα 'λαβα
Με κοροϊδεύει από μακριά η Μοίρα
Που την φλερτάρω μιά ζωή
Μα μία βόλτα δεν την πήγα.



 

[blue-roses]

Όλα ζουν αν τα θυμάσαι        
 
Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης μυρτιάς τα φύλλα
το δάκρυ σου κοινώνησα και την ανατριχίλα.
Πριν την αυγή σκορπίσαμε σαν φύλλα στον αέρα
την ερημιά πυροβολώ κι εμένα βρίσκει η σφαίρα.

Πού ξυπνάς και πού κοιμάσαι
όλα ζουν αν τα θυμάσαι
στο γιαλό είναι το ταξίδι
στην εξέδρα το παιχνίδι.

Στον πολικό στήνεις σκηνή και στον αποσπερίτη
μα η αγάπη για να ζει θέλει στη γη το σπίτι.
Θέλει φιλί και στεναγμό σεντόνι μαύρο χιόνι
καρδιά να σπάει το μάρμαρο το κρύσταλλο να λιώνει.

 

[blue-roses]

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Μεγαλώνω χωρίς εσένα
Τα φτερά μου απλώνω μουδιασμένα
Μεγαλώνω και συ μου λείπεις
Τη ζωή ματώνω σαν αλήτης

Ζωγραφίζω λέξεις και κρυώνω
Ξεπαγώνω μνήμες, σε χρεώνω
Απουσίες τόσες να μετράω
Σαν παιδί γελάω, κλαίω, πονάω
Κι εσύ απλά χαμογελάς
σε μια ασπρόμαυρη παλιά
μικρή φωτογραφία

Και θυμώνω για τα χαμένα
Που κρατώ έναν πόνο από σένα
Και παλιώνω χωρίς εσένα
Τα φτερά διπλώνω κουρασμένα

Μουρμουρίζω νότες και πεισμώνω
Του μυαλού εικόνες ματαιώνω
Απορίες τόσες κουβαλάω
Σαν παιδί θυμάμαι, θέλω, πονάω
Κι εσύ ακόμα μου γελάς
σε μια ασπρόμαυρη παλιά
θολή φωτογραφία

Λίγο-λίγο ξεθωριάζεις
με παραίσθηση σαν μοιάζεις
στης μνήμης το παράθυρο
Κι εγώ εδώ που μένω πίσω
πόσο θέλω να κρατήσω
το γέλιο σου για λάφυρο

[blue-roses]

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

Κάτι νιώθω να μου λείπει
κι η χαρά μ΄εγκαταλείπει
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο βάθος του μυαλού
μια πόρτα, έναν δρόμο για αλλού

Κάτι νιώθω να μου φταίει
και τα σωθικά μου καίει
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο κέντρο στην καρδιά
μια τρύπα, ένα αγκάθι, μια φωτιά


Όλα φαίνονται εντάξει
βολεμένα και σε τάξη
Όλα μοιάζουν μια χαρά
δόξα το θεό, καλά
Μα εγώ γιατί έχω κάτι
που τρυπάει σαν αγκάθι

Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο κέντρο της ζωής μου
μια τρύπα, ένα αγκάθι, μια πληγή
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο μαύρο της ψυχής μου
μια πόρτα, έναν δρόμο, μια φυγή

[blue-roses]

Κλείνω τα μάτια μου
και προσποιούμαι ότι φιλώ τα χείλη σου
τα χείλη σου που τόσο μου λείπουν
θυμήσου ότι πάντα ήμουν αληθινή,
μίλησα με τους αγγέλους και ζήτησα
έναν άγγελο να έρθει εκεί μακριά να σε φυλάει
κι αυτός γύρισε αμέσως πίσω
κι όταν τον ρώτησα
 -γιατί;
Μου απάντησε]

[blue-roses]

Αν ηξερα οτι αυτη θα ηταν η τελευταια φορα που θα σ’εβλεπα να βγαινειs απ’την πορτα, θα σ’ αγκαλιζα και θα σου εδινα ενα φιλι
και θα σε φωναζα ξανα για να σου δωσω κι αλλα.Αν ηξερα οτι αυτη ηταν η
τελευταια φορα που θα ακουγα τη φωνη σου, θα ηχογραφουσα καθε σου λεξη για να μπορω να την ακουω ξανα και ξανα.Αν ηξερα οτι αυτεs θα ηταν οι τελευταιεs στιγμεs που σ’ εβλεπα, θα ελεγα σ’ αγαπω και δεν θα υπεθετα ανοητα, οτι το ξερειs ηδη.

[blue-roses]

Φύγε λοιπόν για το φεγγάρι αφού σε μίσησε η Γη. Κι αν βρεις εκεί λίγη αγάπη, γύρνα και πάρε με μαζί. Κάτσε να δεις αυτό το σύμπαν που ήτανε τόσο μακρινό, τώρα στ’ αλήθεια πόσο μοιάζει στον ίδιο σου τον εαυτό..

[blue-roses]

Τα δάκρυά μου μοιρασμένοι πόνοι για μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει.

Η στεναχώρια μου καημός, για τις ευχές που χάνονται στ’αστέρια.

Τα συναισθήματά μου προσευχές που στέλνω για να σε προστατεύουν.

Ο πόνος μου το τίμημα της κάθε στιγμής του αποχωρισμού μας.

Μοιράζω κομμάτια μου σ’ ένα δρόμο που δεν ξέρω που με βγάζει

και στους σταθμούς που ξαποσταίνω σε συναντώ χωρίς να ξέρω το γιατί.  


Να σαι καλά όπου κι αν είσαι,

ίσως κάποια στιγμή όλα τα κομμάτια του πάζλ μπουν στην θέση τους

κι εγώ βρω την άκρη του νήματος της ζωής μου

και πως συνδέεται με την παράλληλη διαδρομή μας

που παύει να είναι παράλληλη για μικρές στιγμές  

και ακουμπάει γλυκά στα σταυροδρόμια που συναντιόμαστε…

[blue-roses]

Γιατί πολύ σ' αγάπησα        
 
Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
και δίψασα και ρίζωσα.
και τίναξα τα φύλλα του
και τον κορμό του ασήμωσα.

Γιατί πολύ σ' αγάπησα
γιατί δεν αγαπώ εμένα.
γιατί ζωή δεν κράτησα
κι αυτή την άφησα σ' εσένα.

Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
το χάραξα και μάτωσα.
περίσσευαν τα χέρια μου
και για κλαδιά του τα 'δωσα.

Γιατί πολύ σ' αγάπησα
γιατί δεν αγαπώ εμένα.
γιατί ζωή δεν κράτησα
κι αυτή την άφησα σ' εσένα.