Στέρεο Νοβα...

[blue-roses]

Δημιουργούνται το 1990 απο τους Κωνσταντίνο Βήτα , Μιχάλη Δέλτα, Αντώνι Πι .Οι συνθέσεις τους βασίζονται σε ηλεκτρονικές φόρμες όπως δομήθηκαν μετά την έκρηξη της ACID , HOUSE και TECHNO μουσικής . Ο στίχος τους ελληνικός με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο . Η εκφορά του λόγου τους πραγματοποιείται με συγκερασμό RAP και απαγγελίας . Καταφέρνουν να κατακτήσουν γρήγορα το ελληνικό κοινό . Με το EP "NEW LIFE"  η φήμη τους ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας και το MTV παρουσιάζει ειδικό αφιέρωμα  στο συγκρότημα . Οι πρωτότυπες συναυλίες  τους (οπτικά εφέ , video art κ.λ.π.) συγκεντρώνουν φανατικό κοινό και αποτελούν , κάθε φορά σημαντικά καλλιτεχνικά  γεγονότα .

[blue-roses]

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ  

ΤΟ ΠΑΖΛ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ    

ΝΤΙΣΚΟΛΑΤΑ    

NEW LIFE    

ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ    

THE DRONE COMPILATION    

ΤΕΚΝΟ    

ΚΥΚΛΟΤΡΟΝ  

ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΑΥΤΟ

ΤΕΛΣΟΝ  


ΜΑΘΗΜΑ - ΟΝΟΜΑ    

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΗ - ΚΑΡΤΟΥΝ

ΒΙΤΑΜΙΝΑ ΤΕΚ  

ΤΟ ΜΙΞΕΡ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ  

ΟΦΕΛΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ    

ΝΟΧΙ    

ΣΚΑΖΗ  

BLUE EMOTIONS

ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΕΛΛΑ

ΝΕΠΕΤΑ

CD ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

Κ.Β. - STEAMBOAT BILL JR.

ALFA PI

Κ.Β.- ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Μ.Δ.- ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΙΚΡΗ

MIKAEL DELTA - THE DAWN

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ / Κ .ΒΗΤΑ - ΜΕΤΑ -

MIKAEL DELTA - HALCYONS DAYS

ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ / ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΛΤΑ - ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

MICHALIS DELTA - MELT

Κ.ΒΗΤΑ - ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

 

[blue-roses]

Παραθέτω μερικούς στίχους τους
για να πάρετε μιά ιδέα...

3000 Μέρες

Τώρα ξέρω γιατί κάθε φορά που βρέχει
τα μάτια μου κλαίνε κι ο σκύλος γαβγίζει
σχηματίζονται μικρά ποτάμια στους δρόμους
η κατεύθυνση του ανθρώπου μια λευκή γραμμή αεροπλάνου
κι ύστερα η σιωπή τών δορυφόρων
η πορεία είναι σταθερή
ενώ ανάμεσα στην αθωότητα και τη διαφθορά
η λέξη αγάπη θυμίζει Γυμνάσιο
γι' αυτό της άρεσαν τα λουλούδια
γι' αυτό κι εγώ δε θέλω τίποτα, παρά μόνο να κοιτάζω εσένα
τη γη, τον ουρανό, τις πιο όμορφες λέξεις
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο

Ακόμα πιο μακριά η ίδια ερώτηση απλώνεται
μέρα με τη μέρα
διανύεις τον ίδιο κύκλο μ' ένα αυτοκίνητο
ενώ κατά βάθος θες να σταματήσεις
μιλάς μόνος σου καθώς ένα βουνό απ' τον καθρέφτη ξεμακραίνει
και οι μόνοι που δε φαίνονται είμαστε εμείς
σε αντίθεση μ' αυτούς που κατάκτησαν το φεγγάρι
σαν κάποιος να προχωρά προς τα πίσω ψάχνοντας για σένα
οι ίδιες λέξεις με άλλο νόημα
η ίδια αγάπη σε λάθος άνθρωπο
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο

Κοίταξε εκεί
το ίδιο πράγμα συνέβη στον ύπνο σου χίλιες φορές
απ' το ίδιο σημείο θα πετάς πάντα
απ' το ίδιο σημείο θ'αναρωτιέσαι την αρχή και το τέλος των πραγμάτων
την ίδια απόφαση θα παίρνεις
μόνο που οι άνθρωποι θ' αλλάζουν
όπως μια βόλτα στην πόλη
όπως τα φύλλα της χλόης
κι αυτά που πάντα σου άρεσαν θα συνεχίζουν να σου αρέσουν
το καλό και το κακό
το παιχνίδι του κύκλου
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο

[blue-roses]

6]

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία


 

[blue-roses]

Αόρατος άνθρωπος

Κάποτε ο αέρας του πολέμου
φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
η έρημος απ' το μυαλό ενός στρατιώτη
τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ' τη σκόνη
η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
κι όλες οι λέξεις στέκουν σα διαλυμένα βαγόνια
τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
είναι σα ν' ανοίγεις ΜακΝτόναλντς στην ύπαιθρο
βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε

Αστραφτερή μέρα, σα θεός με τυφλώνεις
κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
ένα χαμένο κορίτσι μάς κοιτάζει στα μάτια
γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ' το στόχο
δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζώο
οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ' το τίποτα
τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ' τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε



 

[blue-roses]

Άτλας

Ένας απέραντος διάδρομος μ' ενώνει με σένα
ένα τρένο που χάνεται σ' ένα σχεδιάγραμμα
κι ο απόηχος ενός ανθρώπου σε κάδρο
να κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου
του είπε "πες μου, πες μου τι βλέπεις;"
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης
η μάνα μου φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι
συνηθισμένα πράγματα
έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου
κι όταν έφτασα εκεί που ήθελα
είδα πως τίποτα δε μου ανήκει
ούτε καν εσύ
και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν' αγοράσω;
κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
κι απ' όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου
δεν έχω τίποτα
μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
με οποιοδήποτε τρόπο
και θ' αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς

[blue-roses]

γκαου μπιου

Τοσος καιρος και δεν εκανα τιποτα

και τα πιο ωραια εφυγαν γρηγορα

η θλιψη μοιαζει να τα εχει ποτισει

καμια φορα αναρωτιεμαι τι ειναι φυση

η φυση μου ειναι να ειμαι ενα τιποτα

να γυρναω να πηδαω

να ειμαι καλα με ολους

και αν δεν ειμαι θα το ξεχναω

ετσι σπαταλησα και σπαταληθηκα

σε οσους με αγαπησαν φερθηκα ανηθικα

ποτε δεν με περασε ποιος ειναι ο στοχος

και ομως χτυπηθηκα μα

δεν ειμαι ο πρωτος

σαν το χωμα που πεφτει μεσα απ τα δαχτυλα

προσπαθησα καποτε μα δεν τα καταφερα

και ολα σταματησαν στην ιδια ωρα

μου εδωσε ο διαβολος τα δυο μου ποδια

τωρα αισθανομαι να με τυλιγει το κυμα

η απεραντη ανοησια που με εκανε θημα

απλα με ξεβρασε στην αμμο σαν πτωμα

τοσο ηλιθιος ειμαι που την πιστευω ακομα

ειναι μια αποφαση που πρεπει να παρω

να αλλαξω τωρα ή να εξακολουθω να τρενάρω

ειναι μικρη η αποσταση απο τα ποδια στο κεφαλι

μα μοιαζει τοσο μεγαλη οσο η γη απο τον αρη

 

[blue-roses]

Δύο

Πόσο χαμηλά στα μάτια σου έπεσα
δεν το φαντάστηκα ποτέ πως θα συμβεί
πόσο βιαστικά χάνονται τα σύννεφα
μένει μια νύχτα μέχρι να 'ρθει το πρωί
μα μέχρι τότε θα έχω φτάσει πιο βαθιά
πάνω στο δέρμα υπάρχει τόση ζεστασιά

Σε μια αμαρτία τρέχω τώρα να σωθώ
κι απ' τα πολλά μου λάθη δεν ξέρω τι είναι πια σωστό
στην ευτυχία, κάποτε είχες πει,
πως δε χρειάζεται να νερώνεις το κρασί
πόσο βιαστικά χάνονται τα σύννεφα
μένει μια νύχτα μέχρι να 'ρθει το πρωί
μα μέχρι τότε θα έχω πέσει χαμηλά
είχα μια υπόσχεση φυλάξει στην καρδιά
μα μέχρι τότε θα έχουμε φτάσει πιο βαθιά
μέσα στα μάτια σου υπάρχει τόση ζεστασιά


 

[blue-roses]

ενα

Αυτο που στη ζωη μας σταματα

σε μια κοινη αναγκη

και θελει να μας ξεγελα

με μια καριερα πλανη

με ονειρα θα πολεμησουμε

περνωντας απ' το σκοταδι

μικραινουν οι αποστασεις

οταν αργα το βραδυ

προσευχομαι για σενα

γινομαστε ενα

κι αν κατι εχει χαλασει

δεν θα αφησω αβοηθητο

να φυγει απο μενα

γιατι ειμαστε ενα

μεσα απ' αυτη την επαφη

δε θα' μαστε πια μονοι

αυτο ειναι μια ηδονη

κι οταν τον πονο δικαιωνει

τοτε σαν παιδια θα τρεχουμε

σε δρομους  απο χιονι

 

[blue-roses]

Ένα κλεμμένο ποδήλατο

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι

Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι



 

 

[blue-roses]

Ταξίδι στη Γη
 
Σε κράτησα στην αγκαλιά μου σαν μικρό πουλί
σαν όνειρο που σβήνει στην ανατολή
το ξέρω πως θα μου ξεφύγεις άλλη μια φορά
μα η χαρά δεν είναι άλλο από μια προσμονή

Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο
πάρε τούτο το παράπονο
μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
ένα ταξίδι στη Γη

Στα μάτια σου είχα πιστέψει σαν τον ουρανό
και τώρα πια δεν έχω τίποτα για να κρατώ
στην ερημιά θα γίνει πέτρα όλη μου η σιωπή
η αγάπη αυτή θα σβήσει και σαν άστρο θα χαθεί

Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο
πάρε τούτο το παράπονο
μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
ένα ταξίδι στη Γη

Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο
πάρε τούτο το παράπονο
μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
ένα ταξίδι στη Γη

[blue-roses]

Ένας μεγάλος κόσμος

Ήταν μια νύχτα παράξενη στο μικρό υπόγειο
ένα τρένο στο βορρά, ένα τρένο στο νότο
ο φίλος μου σκεφτόταν το ρητό
πως ο σκύλος είναι ο μόνος φίλος τού ανθρώπου
κοιτάξαμε δεξιά και μετά αριστερά
κι είδαμε κάποιον να κοιμάται στα σκαλιά
ήταν ο ίδιος που μετά μας ζητούσε χρήματα
και χαμογελούσε χαμένος στα μισά του τίποτα
πώς μια ζωή μπορεί να χαθεί ξαφνικά
όταν ο ήλιος χαράξει, έρχεται η σκοτεινιά
κι είναι μόνο τότε που μια γύφτισσα μπορεί
να διαβάσει το χέρι σου και μετά να χαθεί
σ' εκείνα τα σπίτια που κυλάνε με τροχούς
εδώ κι εκεί, σ' ένα κόσμο από ελεεινούς

Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει
μέχρι που φτάνεις στο σημείο να βγάζεις το χέρι
και κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο

Ο φίλος μου κι εγώ διασχίζαμε προάστια
η διαδρομή μεγάλωνε, το μυαλό μου καιγότανε
σε μια στάση κάποιος μπήκε και ζητούσε χρήματα
έξω απ' το παράθυρο το φεγγάρι κρεμόταν στα σύρματα
καθενός το στόμα πάντα ψάχνει για τις λέξεις
κι εσύ σκέφτεσαι από μέσα σου πως θέλεις να τρέξεις
σαν εκείνο το κογιότ που πιτσιρίκι έβλεπες
σε κανένα δεν είπες πως την αγάπησες
όπως κανένα δεν ενδιέφερε πώς εσύ μεγάλωσες
πώς πριν από μια προσευχή με το θεό μάλωσες
κι αν δεν είχες ένα φίλο, τότε θα είχες ένα σκύλο
ή ένα τοίχο να μιλάς, ή του δρόμου το στύλο
και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία ενός ανθρώπου
που ζητούσε αγάπη στο τέλος του δρόμου
και κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο

Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει
μέχρι που φτάνεις στο σημείο να βγάζεις το χέρι
κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο

Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει
μέχρι που φτάνεις στο σημείο να βγάζεις το χέρι
κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο



 

[blue-roses]

Ο εξώστης (Τα μάτια του φίλου μου)

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη γη
περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα
αλλεπάλληλα μου στέλνεις μηνύματα
συνθήματα στους τοίχους, στο κέντρο της πόλης
όπου κοιτάξω, η ζωή μου όλη
μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

 

[blue-roses]

η δυναμη της αγαπης

Ολα σου τα συγχωρω

ψυχη μου

δεν μπορω να τα κρατω

μες την ζωη μου

εμαθα αργησα

ποσο επιπολαια φερθηκα

και τωρα για σενα μιλαω

παντου

Η δυναμη της αγαπης

ειναι μεσα μου

Δυσκολα μες στην ζωη

τα καταφερνεις

Για ολα αυτα που αγαπας

θα υπομενεις

εμαθα αργησα

ποσο επιπολαια φερθηκα

και τωρα για σενα μιλαω

παντου

Η δυναμη της αγαπης

ειναι μεσα μου

Πεταξε την μικρη σου

ψυχη

για καθε αλλαγη

υπαρχει μια εποχη

και ακομα εχω μια φωτια

που δεν εχεις δει

Ασε με τα ματια σου

να τα φιλησω

δώσμου μια ευκαιρια

να σε κρατησω

εμαθα αργησα

ποσο επιπολαια φερθηκα

και τωρα για σενα μιλαω

παντου

Η δυναμη της αγαπης

ειναι μεσα μου

Πεταξε την μικρη σου

ψυχη

για καθε αλλαγη

υπαρχει μια εποχη

και ακομα εχω μια φωτια

που δεν εχεις δει

Η δυναμη της αγαπης

ειναι μεσα μου

Η δυναμη της αγαπης

ειναι μεσα μου

Η δυναμη της αγαπης

ειναι μεσα μου

 

[blue-roses]

Ηλεκτρον

με ηλεκτρο

συμφιλιωσα τον κοσμο μου

στο μετρο

στην αγαπη τη ζωη μου

αναθετω

ένας κινδυνος σ'αποσταση

αναπνοης

με ηλεκτρο

αναστατωσα το ειναι μου

και φευγω

ενα οραμα γεννιεται

και το βλεπω να περναει

απ' το χαος στην αυγη

με ηλεκτρο,ηλεκτρο

επαφη αναζηταμε

ηλεκτρο

στο βαθυ το μπλε περναμε

με ηλεκτρο

περιμενω την επομενη μου μερα

να με παει λιγο ακομη παραπερα

να' χω λογο

που πιστευω στη στιγμη

με ηλεκτρο

συμφιλιωσα το χρονο στην καρδια μου

κι απο τοτε ακολουθω

τα ονειρα μου σαν τα βλεπω

να μιλανε στην βροχη