Βασίλης Καζούλης..

[blue-roses]

Ο Βασίλης Καζούλης γεννήθηκε στον Ασκληπειό της Ρόδου από οικογένεια με μουσική παράδοση. Σε ηλικία τεσσάρων ετών μετακομίζει με την οικογένεια του στην Αθήνα, όπου και ζει μόνιμα μέχρι σήμερα.

Η κλίση του στο τραγούδι φαίνεται από τα παιδικά του χρόνια. Αρχίζει να μαθαίνει μόνος του μουσική, στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, όταν ο πατέρας του χαρίζει σ' αυτόν και τον αδερφό του μια κιθάρα. Από τότε, και μ' ένα ολιγόμηνο διάλειμμα μουσικών μαθημάτων στο Ωδείο της γειτονιάς, θα συνεχίσει να παίζει κιθάρα ως αυτοδίδακτος.

Στα φοιτητικά του χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ, δημιουργεί με φίλους του ερασιτεχνικό συγκρότημα όπου παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα, τραγουδά και παρουσιάζει τα πρώτα δικά του τραγούδια. Με το συγκρότημα του ή μόνος του, εμφανίζεται σε φοιτητικές εκδηλώσεις, φεστιβάλ και μπαράκια.

Παίρνει το πτυχίο του και υπηρετεί για δύο χρόνια στην Αεροπορία, ενώ συνεχίζει να γράφει μουσική και στίχους. Όταν απολύεται έχει ήδη έτοιμη μια πρώτη συλλογή τραγουδιών. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ακούει τη δουλειά του και τον ενθαρρύνει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την μουσική και να κάνει το πρώτο του βήμα στη δισκογραφία. Την ίδια περίπου εποχή -αρχές 1987- επιλέγεται ως 'νέο ταλέντο' από τον Διονύση Σαββόπουλο για να εμφανιστεί στην τηλεοπτική εκπομπή ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, όπου ερμηνεύει το τραγούδι του 'Φανή'.

Στα τέλη του ίδιου έτους κυκλοφορεί ο πρώτος του δίσκος με τίτλο 'Μπλέ Μωρό', από την εταιρία ΛΥΡΑ, με μουσική, στίχους και ερμηνεία από τον ίδιο. Ακολουθούν, το 1989, τα 'Τρύπια Καπέλα' από την εταιρία MINOS-EMI. Το1990, με το τραγούδι 'Γράμματα στην Σκόνη' από τη συλλογή αυτή, λαμβάνει μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής του Λάχτι (Φιλανδία), όπου και διακρίνεται.

Οι επόμενες δισκογραφικές του δουλειές είναι το 'Κάτι να γυαλίζει' 1992 (MINOS-EMI), 'Βορεινό λιμάνι' 1995 (MINOS-EMI), 'Τα φιλιά του Αυγούστου' 1998 (LYRA), 'Τόσες αποστάσεις' 2000 (LYRA), 'Ραντεβού στην εθνική' 2001 (LYRA), Mια επιλογή από τις επιτυχίες του με τον τίτλο 'Τα αγαπημένα μου τραγούδια' (LYRA), και το πιό πρόσφατο 'Μόνο να μου γελάς' 2004 (LYRA).Όπως και στις προηγούμενες συλλογές μουσική και στίχοι είναι γραμμένοι απ' τον ίδιο.

Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, παρουσιάζει τη μουσική του σε συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές της Αθήνας και της επαρχίας. Το καλοκαίρι του 1993, συνεργάζεται με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου για μια σειρά από συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και Κύπρο.

Επίσης πραγματοποίησε ένα όνειρο του, έπαιξε στο Λίβερπουλ την γενέτειρα των Beatles καθώς και στο Κάρντιφ στο Λονδίνο και στο Μάντζεστερ.

Έχοντας πια ενταχθεί στην παράδοση των 'σύγχρονων Ελλήνων τραγουδοποιών' ο Βασίλης Καζούλης συνεχίζει να υπηρετεί ταυτόχρονα την τέχνη της μουσικής σύνθεσης, της συγγραφής στίχων και της ερμηνείας στο καλλιτεχνικό του 'ύφος και ήθος' οι παραδοσιακοί σκοποί της Δωδεκανήσου συναντούν τη μουσική του Ντίλαν, των Μπιτλς και το έντεχνο Ελληνικό τραγούδι, σ' έναν ήχο που συνταιριάζει το βιολί με την ηλεκτρική κιθάρα και τα φυσικά πνευστά των Άνδεων.

[blue-roses]

33 στροφές        
 
Στίχοι]Βασίλης Καζούλης
Μουσική]Βασίλης Καζούλης
Πρώτη εκτέλεση]Βασίλης Καζούλης

Δίσκοι παλιοί απ' τον καιρό χαρακωμένοι
στο περασμά του η πρώτη αγάπη γερασμένη
Όλα τα βράδια γίναν ένα
μα εγώ δεν ξέχασα κανένα.

Αναμνήσεις μέσα στο σκοτάδι
σαν φωνές που πάλλονται το βράδυ
Σε 33 στροφές μένει ότι έχασες γυρνάει
η μελωδία δεν ξεχνάει.

Γενιά πικρή δασκαλεμένη στη ρουτίνα
μα που κατάλαβε το ψέμα σ' ενα μήνα
Όσες μου μέρες πήγαν στράφι
να τις κερδίσω ώρα θά 'ρθει.

 

[blue-roses]

 Αεροπλάνα          
 
Στίχοι]Βασίλης Καζούλης
Μουσική]Βασίλης Καζούλης
Πρώτη εκτέλεση]Βασίλης Καζούλης[/color]
Πήρα το χαρτί ντύθηκα στα μπλέ
πέρασα την πύλη
σε τόπο μακρινό με τον άνεμο
φίλο κι αδερφό

'Αννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

Ωρες στη σκοπιά τσιγάρο στα κλεφτά σκουπίδια μαγειρεία
μα κάτω απ' την πλαγιά ο δρόμος φωτεινός μου δείχνει την πορεία

'Αννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

Το παιχνίδι αυτό θέατρο σωστό
και γνωστοί οι ρόλοι
βγάζω τη στολή και το κράνος μου
φεύγω για την πόλη

'Αννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

 

[blue-roses]

Αμοργός


Βήμα γρήγορο στο διάστημα
μάζεψες τα ρούχα σου απ' το πάτωμα
το κλειδί σου κι εκατό δραχμές
να φτάσεις ως το τέρμα βιάστηκες

Η τελευταία η παράσταση στο Εκράν
το τελευταίο ματωμένο σου κολάν
το τελευταίο τρένο από τον σταθμό
το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό.

Παλιό ταξίδι έσβησε στα μάτια σου
κι όμως ανιχνεύω τα σημάδια σου
σημάδια σε καρδούλα πέτρινη
απ' όσους σε άφησαν μόνη κι έρημη

Σήψη σου χαρίζει το κορμί
έκτρωση σε φόντο καφετί
κύτταρα από πόνο σκοτωμένα
τ' αγέννητα παιδιά σου τα σωσμένα

 

[blue-roses]

Αν ήσουν άγγελος          
 

Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι

Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
πρωτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.

Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό

Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μές στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ' τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα

Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό
 

[blue-roses]

Αντί να ονειρευτώ        
 
Σκαλίζω γράμματα στον τοίχο
και μελωδίες στο χαρτί
νότες που έρχονται και φεύγουν
σαν ταξιδιώτες στη βροχή.

Πιάνω τραγούδια να σου γράψω
και ζωγραφίζω μολυβιές
Πλάθω αγάλματα στην άμμο
φωτογραφίζω στις σκιές.

Κάνω γκριμάτσες στη πλατείες
σουρτούκης γελωτοποιός
μα στης ζωής μου τις ταινίες
ο ρόλος μου δεν ξέρω ποιός.

Αντί να ονειρευτώ
Η έκφραση μου χάνεται
σε κόσμο μαγικό.

 

[blue-roses]

Αφού δε θέλεις        
 

Αφού δε θέλεις πια τα μάτια σου να βλέπω
πάνω στα μαύρα σου μαλλιά φιλιά να πλέκω
να σ' αγαπώ όπως παλιά μικρή μαντόνα
να σε ζεσταίνω στου Φλεβάρη το χειμώνα

Απόψε πάιρνω το παλιό λεωφορείο
όσα μου είπες δεν τα πέρασα γι' αστείο
αφού δε θέλεις πια στην πόρτα σου να στέκω
σαν το ζητιάνο με το τρύπιο το γιλέκο

Γιατί δε μου 'δωσες ποτέ μια ευκαιρία
στης περηφάνιας σου την έξαλλη πορεία
στου ταξιδιού σου την απάτη σεργιανίζω
και μα την πίστη μου δε θέλω πια να ελπίζω

 

[blue-roses]

Βορινό λιμάνι        
 
Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή
τα παράθυρα κλείσαν
κι οι φίλοι σκορπίσαν
σαν φύλλα στη γη

Σε τούτο το δρόμο χωρίς τελειωμό
βαριά ανασαίνω
μπορώ και σωπαίνω
μα μένω εδώ

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει

Τα φώτα που σκάνε στο κύμα ψηλά
σαν βάρκες που παίζουν
στα χείλη σου απάνω
τα θαλασσιά

Στου ανέμου να στείλεις τον πηγαιμό
τη λησμονιά σου
ανέβα και στάσου
σαν τον αφρό

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει

 

[blue-roses]

 Γειτονιά        
 
Στη γειτονιά που μεγαλώσαμε
έφερνες γύρω το στενό
το παιδικό σου μυστικό
ζούσε χειμώνες καλοκαίρια
άπλωνες κι έδενες δειλά
δωράκια στίχους και τεφτέρια
Έφερνες γύρω το στενό
για την αγάπη που τρεμόπαιζε ήθελα τόσα να σου πω.

Σαν ξεχασμένη μεσ' την ψάθινη σου κούνια
έφτιαχνες γέλια πονηρά
Η δακρυσμένη σου ματιά
έσταζε πίκρα και χαρά
μα σε κρατάω πιο σφιχτά
Έφτιαχνες γέλια πονηρά
για την αγάπη που μεθά και ψιθυρίζει μυστικά

Χίλια ταξίδια που 'χεις στο μυαλό σου
ειν' η αυλή μου αδειανή
Ο τροβαδούρος στη σκηνή
να σε κοντέψει τραγουδά
μέσα στα ξύλινα τα σπίτια
ψάχνει για λόγια χθεσινά
ειν' η αυλή μου αδειανή
για την αγάπη που ξεχνά και τριγυρίζει μοναχή.

 

[blue-roses]

Για να πετάξεις        
 
Δεν ειν' αγάπη να κρατάς πανί
σαν το βαρκάκι στα ρηχά
μα το ταξίδι πέρα στ' ανοιχτά
μέχρι ο ήλιος να φανεί ξανά.

Δεν ειν' ζωή τούτη η θολή μάτια
να ταξιδεύεις μοναχός
μα η σκέψη πέρα από το λογισμό
που ν' ανταμώνει με το φως, ξανά.

Να 'σαι εδώ κάτω
και να πατάς στον πάτο
να με κρατάς, ν' αντέχεις
και να ζητάς, ν' ανέβεις.

Να βλέπεις χάμω
χώμα και γη
στα πόδια να 'ναι η ψυχή
μα να 'χεις πόθο για να πετάξεις.

 

[blue-roses]

Για τον Έρωτα        
 
Να σε πλάσω θέλησα να σ' αγγίξω
γη και θάλασσα να σου χαρίσω
την αλήθεια μου και το ψέμα
στα ματόκλαδα σου τ' ανθισμένα.

Τούτη η άνοιξη μα κι ο χειμώνας
θα 'ναι ολόκληρος ο αιώνας.
Πουν' η στράτα σου να τη βαδίζω
τα ματάκια σου ν' αντικρίζω.

Ε! στα μάτια σου ουρανέ
του ερώτα να λάμπει το χρυσαφί.
Ε! κι εγώ στην πόρτα σου
να μην την ξαναφήσω πια μοναχή.

Ε! τα μάτια σου ουρανέ
άστρα κι εσύ να μας φωτίζεις.
Ε! όπου και να θωρείς
να στέκεσαι να μας καλησπερίζεις

[blue-roses]

Γράμματα στη σκόνη        
 
Γιατί αυτή η κατρακύλα μίλα
αυτό το μέρος είναι ξένο περιμένω
σώμα γυάλινο χωρίς αισθήσεις μην αργήσεις.

Ροζ χαρτί ψυχούλα μόνη ξημερώνει
γράμματα μέσα στη σκόνη
Άσπρο μαύρο σκούρο γκρίζο ζωγραφίζω
μέσα σε άλμπουμ σε στολίζω.

Δεκατρείς Απρίληδες δεν με είδες
Άνοιξη στα 18 μαύρη φέρνεις
κόσμος μίζερος δικός μας αδερφός μας

[blue-roses]

Είσαι πάντα εδώ        
 

Είσαι πάντα εδώ με κοιτάζεις στα μάτια
Μια πετάω ψηλά μια με κάνεις κομμάτια

Ξεχνώ όλα τα περασμένα
Μετρώ της καρδιάς μου το αίμα
Κοιτώ κι όλα γύρω μου είναι ξένα
Κι εσύ τώρα μοιάζεις με ψέμα

Η ζωή μια στιγμή και συνήθισα μόνος
πως περνάει ο καιρός μα σταμάτησε ο χρόνος

Ξεχνώ όλα τα περασμένα...

Όταν πια κουραστείς κι όταν ξαναγυρίσεις
τίποτα δεν θα βρεις να το ξανακερδίσεις

Ξεχνώ όλα τα περασμένα...

 

[blue-roses]

Έκτος όροφος          

Μένω στον όροφο τον έκτο
οι τοίχοι απο πλαστικό
Ακούω τις βρισιές τα χνώτα των άλλων
ο κήπος μου από μπετόν.

Σαν τα ποντίκια μεσ' τις τρύπες
δεν μπαίνει εδώ το φως
Βαρέθηκες πια να φύγεις είπες
μα ο δρόμος σου κλειστός.

Έξι πατώματα κενό η αυλή μου
και λιποτακτώ
Από τον φράχτη της ψυχής μου
σε περιβόλι αδειανό.

Σ' έξι ορόφους στοιβαγμένοι
πρόσωπα σκοτεινά
Είμαστε εδώ φυλακισμένοι
μ' όνειρα διάτρητα.

 

[blue-roses]

Έλα σαν το τζιβαέρι        
 
Στίχοι]

Τι έχεις καμωμένα
Και θυμάμαι εσένα βράδυ και πρωί
Κι ας περάσαν χρόνια
Περιμένω ακόμα ένα σου φιλί

Έλα σαν το τζιβαέρι να φυσά ξανά τ' αγέρι
Και να φτάνει στην αυλή σου και στην πόρτα σου
Ν' ανεβαίνει σκαλοπάτια να φυσά στα δυο σου μάτια
Να δροσίζει τα μαλλιά σου και τα χείλη σου

Τι έχεις καμωμένα
Και θυμάμαι εσένα βράδυ και πρωί

Κι όσα είναι ειπωμένα
Λόγια ξεχασμένα τ' άφησες εσύ
Στην καρδιά μου επάνω
Και πώς να γλυκάνω τούτη την πληγή