Βασίλης Καζούλης..

[blue-roses]

Μικρή        
 

Παίρνεις τα αστεία σοβαρά, τα σοβαρά για αστεία,
να πούμε κάτι μου 'λειψε και να 'χει σημασία.

Λες την αλήθεια ψέματα, τα ψέματα γι' αλήθεια,
γι΄αυτό λοιπόν και κρύφτηκα μέσα στα παραμύθια.

Ποτέ μικρή μεγάλωσες και όλο ξεμακραίνεις,
και σ' όποιο δρόμο κι αν τραβάς δεν ξέρεις που πηγαίνεις.

Μ' αυτά τα μάτια που κοιτάς βλέπεις το άσπρο μαύρο
γι' αυτό και αποφάσισα αλλά ματάκια να 'βρω.

 

[blue-roses]

Να 'χα κάτι να πω        
 
Απλώνω πανιά γυρνάω σ' άγνωστα μέρη
με ζόρια βαριά κι η ρότα μου η ίδια δεν ξέρει
στραπάτσο οι ευχές κι η αγάπη μας μια ηλιαχτίδα
δεν ήρθε ως εδώ να βρει ουρανό και πατρίδα.

Τίποτα πια τίποτα κι όλα χαμένα
μείναν μονάχα τα λόγια σου τα ονειρεμένα
έχουμε οι δυό μας χαθεί σ' άλλον αέρα
δίχως στεριά και φιλί δύσκολη μέρα.

Νάχα και κάτι να πω να μην πληγώνει
τώρα που στ' όνειρο αυτό μείναμε μόνοι
Μ' άδεια κοχύλια βότσαλα ηλιοκαμένα
πως να σε δουν τα μάτια μου τα ραγισμένα.

Άμα δε βρεις δρόμο ξανά να γυρίσεις
μεσ' το κουτί μια ζωγραφιά να μ΄αφήσεις
καράβια πανιά στην Αμοργό τσακισμένα
κι άσπρα πουλιά να λένε τραγούδια για σένα.

 

 

[blue-roses]

Ο πυγμάχος        
 
Έκλεψα τις λέξεις, του Σεπτέμβρη ποιητές
ψιθυρίσματα, υποσχέσεις, ταξίδια δίχως τέλος και τα χρώματα
μη με ρωτάτε ο καθένας ό,τι θέλει ακούει
και τ' άλλα τα ξεχνά

Όταν άφησα το σπίτι μου, πιο μικρός κι από παιδί
ο ληστής και ο παλιάτσος στο ταμπούρλο μου ανέμιζαν τραγούδια
κουρέληδες οι καημοί μου μα τα πρόσωπα γύρω μου φωτεινά
μου θύμιζαν όσα αγαπώ ξανά

Λάι λα λάι...

Μοναχός πήρα τους δρόμους κι έψαχνα δουλειά και πού να γείρω
σαν τις πόρνες της εβδόμης λεωφόρου
μα δεν πειράζει, δεν πειράζει
γιατί έχασα κι έμαθα πολλά

Με τα ρούχα μου μαζεύω και τα λάθη μου μαζί
πάω εκεί στο σπίτι που ο αέρας δεν πληγώνει, με οδηγεί

Με προσπέρασαν τα χρόνια δίχως νύχτες γιορτινές
μεγάλωσα μα ίσως να είμαι κι απ' το αύριο πιο νέος
στ' αλήθεια τι παράξενη εποχή
σαν πυγμάχος ν' αγωνίζομαι απάνω στο σχοινί
ζητώντας χάμω, ό,τι δεν είχα βρει

Λάι λα λάι...

 

[blue-roses]

Πανηγυριώτικο        
 
Στου φεγγαριού το γυρισμό
το γυρισμό σου πίστεψα
τα μάτια σου τα γύρεψα.
Όσο κι αυτό είναι πορφυρό
στο μέτωπο σου το σγουρό
σγουρή και πορφυρόχειλη τόσο με πότισες χολή.

Να σε συντύχω μήνυσα
σου μήνυσα και καρτερώ
απόκριση τόσον καιρό.
Μ' έλα από τον να σε χαρώ
έλα από τον πλατύ γιαλό
γιατί έχω χρόνους
να σε ιδώ.

Στείλε μου γράμμα στείλε μου
στείλε γράμμα και γραφή
ν' αρχίσουν όλα απ' την αρχή.
Πάρε χαρτί να σε χαρώ
να σε χαρώ και γράψε τα
κι αν μετανιώσεις κάψε τα
 

[blue-roses]

Παραμύθι        
 
Κόκκινη κλωστή δεμένη
έφτασε ο κόμπος πια στο χτένι
ότι πίσω έχει γυρίσει
δόστου μπάτσο τώρα να μ' αφήσει.

Πυργοδέσπινα γλυκεία μου
όμορφη νεράιδα στα όνειρα μου
μάγγισα κακκιά έχεις γίνει
που ταράζει της νυχτιάς μου την γαλήνη.

Βασιλιάδες και ιππότες
έψαχνες σε μαγεμένες πόρτες
μα το κάστρο έχει στοιχειώσει
φάντασμα έχεις γίνει δίχως γνώση.

Πως περάσανε τα χρόνια πες
και δεν είσαι όπως ήσουν χθες
κάνε ότι θες
στην ίδια αλήθεια σου πλανεύτηκες.

 

[blue-roses]

Περιπλάνηση        
 
Βουλιάζω μεσ' τις σκέψεις μου και πνίγομαι
ταξιδευτής και ναυαγός να σας θωρώ
με το 'να μου το μάτι ανοιχτό
Ειρηνευτής πάνω στο χώμα και να κοίτομαι.

Στιφογυρνάω σαν αέρας και ζαλίζομαι
μέσα στη δίνη των πραγμάτων να χαθώ
οτι έχει μείνει στη ζωή μου ορατό
απ' τα μαλλιά του το κρατώ και κλυδωνίζομαι

Σαν τον Χριστό ανηφορίζω παραδίνομαι
Ρίχνω νερό πλάθο πηλό και ξαναγίνομαι.
Άνοιξη μπαίνει και βαπτίζομαι
πάνω σ' αδιάβατο πλανήτη ξεκινώ
μα τον χειμώνα ειν' το σώμα μου κυρτό
μαζί μ' υπάρξεις θλιβερές να συνωστίζομαι.

 

[blue-roses]

Πολιτικές        
 
Έχεις χρόνο για να γελάς να παίρνεις φόρα
και τα θέλω σου να μετράς εδώ και τώρα
έχεις λόγο για να ζητάς να κολακεύεις
και στους άλλους αυτό που θες να κοροϊδεύεις.

Τι να φταίει, τι να φταίει
που η καρδούλα σου όλο κλαίει.

Έχεις τρόπο για να ξεχνάς ότι αξίζει
το φτωχό σου εαυτό θωρείς να φτερουγίζει
κι ειν' η τσέπη χόντρη κοιλιά παχιά τα λόγια
κι ότι είσαι να σβήνει θες απ' τ' ανολογια.

Δεν αντέχεις μες' το κρύο γιατί ειν' καιρός για δυο

Έχεις κάτι καλό να δεις και να πιστέψεις
η μονάχα στραβά θα βγεις για γυρέψεις
όσα χρόνια θεμελίωνες πατάς στο χώμα
κι έχεις μάθει πως να φιλάς με ξένο στόμα.

Κει που έχασες το τραίνο θα 'μαι να σε περιμένω.

 

[blue-roses]

 Πορτραίτο        
 
Μήπως είσαι εραστής, διαπρεπής,
στοχαστής, εκφραστής και οραματιστής
βουλευτής, βολεμένος κι επιτυχημένος
κριτικός, κρατικός, συνήθης μαϊντανός
πομπώδης, γελοίος, άνοστος τελείως.
Πελάτης προστάτης και επαναστάτης
σε κόμμα, ακόμα, δημοσιογράφος
καρεκλά, γραφείο, σφραγίδα και ταμείο
απρόσιτος και βράχος ή άνθρωπος μονάχος.

Μήπως είσαι αναλυτής, φτασμένος και συγκροτημένος
σκηνοθέτης, συγγραφέας, καλλιγράφος, φωτογράφος
ή μάλλον τσιλιαδόρος, κανταδόρος και πενταδόρος
υπεύθυνος φορέας, παράγων και ειδήμων
όλων των ανώνυμων.
Ραλίστας, τζαζίστας, της πίστας και της νύστας
τα παίρνεις και γέρνεις, βουρκώνεις και ματώνεις
ακλόνητος στο βάθος ή άνθρωπος μονάχος.

Μήπως είσαι σωστός, ανώτερος, μεστός
σαν βγάζεις και την μάσκα δεν είσαι κανενός
μα σ' όλους θες να αρέσεις και να σε συμπαθής
ευτυχής, απαθής και μάλλον ασταθής.
Θες να σαι πρώτος, καλύτερος και ωραίος
παλεύεις, προσπαθείς, μα φτάνεις τελευταίος
μαγκώνεις, στραβώνεις, σκαλίζεις και σκαλώνεις
όλα σου μοιάζουν ίδια, ανόητα παιχνίδια
αρχίζεις να μαθαίνεις, μα δεν καταλαβαίνεις.

Σαστίζεις, φροντίζεις, ελπίζεις και νομίζεις
κρατάς, κρατιέσαι και παρηγορείσαι
μιλάς, σκορπάς, μαζεύεις και αγγίζεις
ανέχεσαι, υπομένεις.
Βαριέσαι, γελιέσαι, την κανείς και δεν φτάνεις
που είσαι, πως είσαι, ποιος είσαι και αρνείσαι
αλλάζεις, αράζεις, αρπάζεις και κομπιάζεις
προσμένεις, επιμένεις και δεν καταλαβαίνεις.

 

[blue-roses]

Πρώτος ρόλος        
 
Πάει καιρός που όλα σου φταίνε, δεν μαζεύεσαι
και με τίποτα μικρό μου πια δεν παίζεσαι
να σου εξηγώ δεν θέλω ειν' κουραστικό
το 'χω ξαναδεί το έργο κι είναι βαρετό

Όλες οι σελίδες άδειες, άδεια τα CD
μάζεψέ μου τα κουπόνια για μια κομεντί
Να 'σαι συ η κοντεσίνα να είμαι ο Ζορό
και στο δεύτερο το ρόλο η Μπριζίτ Μπαρντό

Το παλιό σου τραγουδάκι πια δε σε μπορεί
που ήσουν όμορφη κοπέλα που ήσουν λυγερή
Γίνε όπως στ' όνειρό μου δέσποινα ξανά
στη σκηνή την τελευταία να μου τραγουδά

Δώσε μου το πρώτο ρόλο
να σου κάνω το καλό
πες μου μια γλυκιά κουβέντα
και ας πέσει στο γιαλό

 

[blue-roses]

Πως ερωτεύεται        
 
Στην αρχή σου γελάει σε κοιτάει τρυφερά
και σε ντρέπεται λίγο μιλάει σιγανά
το τηλέφωνο χτυπάει
σε φωνάζει στο σπίτι, σου φτιάχνει καφέ.

Θέλει να 'ναι κοντά σου, σου παίζει κρυφτό
και σου πιάνει το χέρι σ' αλλάζει παλμό
φαίνεται αλλιώς η μέρα
και γεννιέσαι ξανά μπαίνεις σ' άλλο ρυθμό.

Και έρχεται μια στιγμή χάνεις τα λόγια
και ζητάς να κρυφτείς το βάζεις στα πόδια.

Παίζουν τα βλέφαρα της σε βλέπει απαλά
σου ανοίγεται λίγο κι είναι κοντά
για την πρώτη την αγάπη,
σου γνωρίζει την φίλη της την πιο καλή.

Πια σε θέλει δικό της το νιώθεις αυτό
και θαρρείς τη γνωρίζεις από καιρό
έχει το φιλί στο στόμα
μα τι να κανείς δεν ξέρεις, πως να φερθείς.

Κι έρχεται μια στιγμή που δεν την νοιάζει
δεν σου χαμογελάει δε σε κοιτάζει.

 

[blue-roses]

Ραντεβού στην εθνική        
 
Πάει καιρός που λείπεις
κι όλα είναι χαμένα
φυγαν τα καραβιά,
φυγαν και τα τρένα
μα θα ρθεις πάλι κάποιο πρωινό
με ένα φως από τα περασμένα.

Το χαμόγελο σου
πάλι θ' αντικρίσω
και το βάδισμα που
θα σε φέρει πίσω
και ο ήλιος θα είναι ακόμα ποιο ζεστός
και τα χρώματα ποιο ωραία στη θωριά σου.

Κι όπως θα κυλάνε
οι τροχοί στο δρόμο
στο καθρέφτισμα του
δυο ματάκια μόνο
θα μου δείξουν πλάι στη θάλασσα να βγω
και να νιώσω από την αρχή το άγγιγμα σου.

Θέλω να σαι στη παλιά εθνική
με ένα φόρεμα λευκό
ν' ανεμίζει στη στροφή για να σε δω
καλοκαίρι να φανεί.

 

[blue-roses]

Σ' έχασα        
 
Βάζω κλειδί στην πόρτα κι' ανοίγω
άδειος καιρός να μείνω ή να φύγω
Σπάσαν χορδές τραγούδια δεν έχω
κι αν λυτρωθώ το λόγο σου αντέχω

Σ' έχασα κι έπαψα να γελώ.

Γράφω πληγές πάνω στον τοίχο
κι είναι το φως πέρα απ' τον στίχο
κρύος καφές κάποιος χτυπάει
της νύχτας πνοή που με σκορπάει.

 

[blue-roses]

Σαν μια φορά        
 
H μανά σου γοργόνα στη στεριά κεντάει φεγγάρια
και στα μαλλιά σου τ' άπλωσε να γίνουν χάδια
στη σταμνά της φυλά αγιασμό για να σου φέρει
στα μάτια σου έτσι φώτισε το καλοκαίρι.

Κουρσάρος ειν ο κύρης σου χωρίς μαχαίρι
για σένα ξενιτεύτηκε σ' άγνωστα μέρη,
ώσπου να βρει ροδόσταμο αυλή που ανθίζει
όπως φυσάει ο άνεμος να σε χτενίζει.

Ο πάππος σου έπαιζε βιολί πάνω στη στέγη
κι άπλωνε σκαλωσιά να την ανέβει
έτσι όπως και η αγάπη του από συνήθεια
τις νύχτες σε νανούριζε με παραμύθια.

Το πρόσωπο σου καθαρό
σαν μια φορά και έναν καιρό.

 

[blue-roses]

Στα Δεκαεννιά        
 
Έχεις μείνει πάντα στα δεκαεννιά
βλέπεις τα αστεράκια του χειμώνα
ειν' τα χέρια και τα πλήκτρα σου λευκά
μα στον ουρανό δίνουν χρώμα.

Μουτζουρώνεις πάντα πάνω στα χαρτιά
πάνινοι παλιάτσοι στο γραφείο
το κραγιόν σου βάφει κάθε αγκαλιά
από τη σχολή ως το ωδείο.

Πας ακόμα καλοκαίρι στο νησί
βγαίνει ο ήλιος πάνω στο μπαλκόνι
λούζεσαι στο πράσινο σου στο βαθύ
και με το φεγγάρι μένεις μόνη.

Όλ' αυτά που δεν μπορώ να ξαναδώ
κι όλα όσα μου 'κρυψες τόσον καιρό
κράτησε για μένα μόνο μια στιγμή
τάχα πως μ' αγάπησες απ' την αρχή

 

[blue-roses]

Στην άγνωστη        
 
Ξέρω μένεις εδώ σ' έναν άγνωστο χρόνο
σ' ένα χάρτινο σπίτι σε μια ξένη γιορτή
περπατάς μονάχη σ' ένα γυάλινο δρόμο
σε μια άγνωστη πόλη και ακούς τη σιωπή.

Ξέρω τρέχεις μ' ένα άσπρο αμάξι
μ' ένα διάφανο βλέμμα τον καθρέφτη κοιτάς
είσαι πάντα εσύ κι όμως έχεις αλλάξει
μέσα από την οθόνη βιαστικοί σαν περνάς.

Είσαι πάλι φευγάτη σ' ένα ξύλινο τρένο
κι είναι γύρω τα δένδρα και γαλάζιο νερό
με τα στήθη ακουμπάς ένα πρόσωπο ξένο
και μετράς τις ημέρες σ' ένα άδειο καιρό.

Κι ούτε όνομα έχεις, ούτε μορφή
μα η αγάπη σου θα 'ναι παντοτινή.