Εικόνες & Όνειρα ....

[joking]

.....κάτι λειτουργεί λανθασμένα στην μαγική χώρα ...δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει...τα πόδια μου...δεν μπορώ να τα κουνήσω...και τα χέρια μου...είναι καθηλωμένα...πανικός...που βρίσκομαι? γιατί είναι όλα τόσο σκοτεινά? δεν βλέπω τίποτα...

(άνοιξε τα μάτια σου τώρα!!)

ψίθυροι...δυναμώνουν...γίνονται φωνές... γιατί πρέπει να μιλάνε όλοι μαζί? γιατί φωνάζουν? είναι θυμωμένοι...μαζί μου? μα, δεν έκανα τίποτα....

(τα μάτια σου! άνοιξε τα μάτια σου! τώρα)...

...πρέπει να φύγω, αλλά τα πόδια μου είναι τόσο βαριά... ασήκωτα...αδύνατο να κινηθώ...φύγετε! αφήστε με ήσυχη! και σταματήστε να μιλάτε όλοι μαζί...δεν μπορώ να καταλάβω τι λέτε....

(είναι όνειρο! άνοιξε τα μάτια σου τώρα και όλα θα είναι εντάξει! μην ακούς τις φωνές!)...

δεν μπορώ...δεν μπορώ να κινηθώ...

(φυσικά και μπορείς!είναι όνειρο! κακό όνειρο! άνοιξε τα και θα
ξυπνήσεις...εκεί - κουρνιασμένη στην αγκαλιά του...με το πρόσωπο χωμένο στην λακούβα του λαιμού του, να αναπνέεις το  αντρίκιο άρωμα
του...με το ένα χέρι του περασμένο στην μέση σου και το άλλο να χουφτώνει το στήθος σου στο μέρος της καρδιάς...είναι ένα ακόμα κακό όνειρο...)...

οι φωνές δυναμώνουν...και πρόσωπα...ξεχωρίζω πρόσωπα μέσα στο σκοτάδι...γερασμένα πρόσωπα...ανδρικά...γυναικεία...

(μη με πλησιάζετε..)

σημαδεμένα...με κατακόκκινες ουλές και τσιμπλιασμένα μάτια...στόματα φαφούτικα με χνώτα που βρωμάνε..

(μη με πλησιάζετε...)

(σε παρακαλώ, άνοιξε τα μάτια σου...είναι όνειρο)

...ένοχη!! η κοινότητα του Μεγάλου Πύργου σε έκρινε ένοχη! ...

(γιατί? δεν έκανα τίποτα...)

(αχχ!! ας ξυπνήσω σε παρακαλω Θεέ μου)

...ένοχη!! υπέπεσες στο μεγαλύτερο αδίκημα!! το αδίκημα της ελεύθερης
σκέψης!! και στην συνέχεια την κράτησες για τον εαυτό σου...ένοχη!! εδώ μοιραζόμαστε τα πάντα!! είσαι εγωίστρια!! είσαι
μικρόψυχη!! οι κανονισμοί σου ήταν γνωστοί από την αρχή!! στην κοινότητα του Μεγάλου Πύργου, μοιραζόμαστε τα ΠΑΝΤΑ....

(τα μάτια σου! άνοιξε τα μάτια σου)

...ένοχη!!...μα, τι λέτε?...δεν μπορείτε να ελέγξετε την σκέψη μου! είναι δική μου! τίποτα άλλο δεν έχω εκτός από αυτήν...τίποτα άλλο δεν μου ανήκει εκτός από αυτήν ... στην κοινότητα του Μεγάλου Πύργου μοιραζόμαστε τα ΠΑΝΤΑ... δεν υπάρχουν μυστικά...ένοχη!! η ποινή είναι ΕΞΟΡΙΑ!!

(άνοιξε σε παρακαλώ τα μάτια σου! τώρα! )
.
.
.
.
Πόνος...
.
.
.

[joking]

Έκανα προσεκτικά δυο-τρία βήματα και αμέσως αντιλήφθηκα ότι το έδαφος κάτω από τα πόδια  μου δεν ήταν ομαλό. Κάτω από τις λεπτές σόλες των παπουτσιών μου (12ποντες γόβες στιλέτο - εντελώς ακατάλληλες για τη δοκιμασία που τις περίμενε) αισθάνθηκα τις αλλαγές στην κλίση του και τις μικρές ανωμαλίες στην επιφάνεια του, που έκαναν το βάδισμα μου εξαιρετικά δύσκολο.

Και τότε το άκουσα.΄Εναν ήχο, όπως αυτόν που κάνει κάποιος όταν παίρνει μια βαθιά εισπνοή , αλλά πολύ δυνατότερο. Τον ακολούθησε σιωπή...και μετά ένας απόκοσμος, μεταλλικός θόρυβος, κάτι σαν σιγανά παράσιτα ραδιοφώνου. Σαν χίλιες αξίνες που ξύνουν τον βράχο.Ή σαν χιλιάδες νύχια να ξύνουν ταυτόχρονα τον μαυροπίνακα.

«Τι στα κομμάτια» είπα και γύρισα να κοιτάξω πίσω μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Δεν βρισκόμουν πια στο δωμάτιο. Βρισκόμουν σ ένα τούνελ. Αλλά ένα τούνελ που παρόμοιο του δεν είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου. Χτισμένο απόλυτα κυλινδρικά σε όλο το μήκος του, η μια του άκρη φαινόταν να εκτείνεται στο άπειρο και η άλλη να στρίβει σε γωνία μερικές δεκάδες μέτρα παρακάτω. Το φάρδος και το ύψος του ήταν αρκετά για να χωρέσει ένα φορτηγό, και το ποιο παράξενο χαρακτηριστικό ήταν ότι στα τοιχώματα του διακρίνονταν  δύο συνεχόμενες  αγκαλιασμένες σπείρες, ακριβώς όπως στο εσωτερικό μιας κάννης όπλου.

Η μία, ήταν από καθαρό αμμώδη βράχο, πέτρωμα χωρίς καμία ιδιαίτερη αξία. Αυτό δημιουργούσε τα υπερυψωμένα κομμάτια του δαπέδου -  και ήταν όλο καλυμένο με Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά.

Η άλλη σπείρα ήταν εντελώς διαφορετική...

Πλησίασα τον τοίχο και έσυρα τα δάχτυλα μου επάνω της. Αισθάνθηκα στις άκρες των δαχτύλων μου  χιλιάδες μικρά τσιμπήματα, σα να με χτύπησε στατικός ηλεκτρισμός. Είχε ένα εκτυφλωτικό διάφανο ανοιχτογάλαζο χρώμα. Και ήταν όλη χαραγμένη με σύμβολα μιας γλώσσας που δεν είχα ξαναδεί ποτέ.

Ξαφνικά ο μεταλλικός ήχος γύρω μου δυνάμωσε. ΄Εγινε απειλητικός. Και μετά κάτι μικρό και γυάλινο χτύπησε το χέρι μου. Σήκωσα την δάδα μου να φωτίσει τον τοίχο καλύτερα  και είδα με έκπληξη το φως να πάλλεται μέσα στις φλέβες του  παράξενου πετρώματος και να κυλάει μέσα στις σπείρες μακρυά μου, σα να είχε παγιδευτεί μέσα τους.

Και την επόμενη στιγμή είδα την φωλιά...