Του καθενός η Μεγάλη Παρασκευή...

[voliwtisa]

-Το ξέρεις ότι ο καθένας από μας έχει την δική του «Μεγάλη Παρασκευή»…
-Δηλαδή τη δική του σταύρωση;
-Βέβηλο να το λες, αλλά έτσι είναι! Αλλά δεν εννοώ αυτό!
-Τι εννοείς;

Υπάρχει πάντα στο βάθος του μυαλού του καθένα μας, μια Μεγάλη Παρασκευή που δεν ήταν σαν τις άλλες. Μια μέρα μουντή με ψυχρούλα. Εκείνες τις ψύχρες τις βραδινές κατά την περιφορά του Επιτάφιου  που σε κάνουν να αποζητάς την αγκαλιά της μαμάς γιατί φόρεσες το καλό σου το ανοιξιάτικο, το ψιλό με τα λουλουδάκια και το ζακετάκι το βαμβακερό το «σετάκι» δεν κάνει δουλειά! Ευτυχώς που υπάρχει το κερί. Κίτρινο και μυρωδάτο με το πλαστικό για τον αέρα μην το σβήσει. Κοντοζυγώνεις τα χέρια και νοιώθεις μια ζεστασιά ανείπωτη που τρυπώνει μέσα από τα δάχτυλα και φτάνει ίσια στην ψυχή την παιδική.

Υπάρχει πάντα μια Μεγάλη Παρασκευή αλλιώτικη από τις άλλες. Τότε που ήσουνα αρκετά μεγάλη πια για να καταλάβεις ότι δεν ήταν μόνον ο Χριστούλης που ανέβηκε επί του σταυρού για την σωτηρία του κόσμου. Ήταν και ο μπαμπάς σου  που 365 μέρες το χρόνο, κρύο, χιόνι, βροχή, καύσωνας, δούλευε για να φέρει γύρα τα έξοδα.

Υπάρχει πάντα μια διαφορετική Μεγάλη Παρασκευή στη ζωή του καθενός. Με το ψιλόβροχο να ραντίζει σαν δάκρυ την περιφορά και τον κόσμο δίπλα σου γνωστό. Η Βίκυ με τη μαμά και το μπαμπά και τον μικρό της αδελφό. Η Αμαλία, η Τζένυ, οι παιδικές φιλενάδες της πλατείας που ήταν και η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Όλοι εκεί. Γνώριμοι, δικοί, προσιτοί. Όχι σαν τώρα που για να βρεις γνωστό στον δρόμο, κάνεις αίτηση με χαρτόσημο….

Υπάρχει πάντα μια μοναδική Μεγάλη Παρασκευή….

Που καταλαβαίνεις ότι όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο λιγοστεύει η μαγεία και περισσεύει ο πόνος. Όσο αλλάζουν οι χρονιές στο ημερολόγιο, όλο και πιο πολλοί φίλοι και γνωστοί είναι απόντες. Όλο και πιο πολύ το όμορφο και μελαγχολικό κλίμα εκείνης της  «μοναδικής» Μεγάλης Παρασκευής ξεθωριάζει σε κάτι τυπικό και προκάτ. Σε κάτι  στερημένο από την μυρωδιά του αγνού κίτρινου κεριού, το άρωμα των χωρίς λίπασμα  λουλουδιών που στόλιζαν τον Επιτάφιο. Τα λουλούδια τώρα, είναι γυαλιστερά, τεράστια, εντυπωσιακά, αλλά δεν μυρίζουν. Και αυτό σε ανησυχεί και σε πληγώνει…

Γιατί κάπου ξέρεις ότι εκείνη την μοναδική Μεγάλη Παρασκευή την έχασες οριστικά. Γιατί μεγάλωσες…


Κατ.

[SoFiA24]

Πραγματικά συγκινήθηκα...
Μου θύμισες σκηνές που ζω από μικρή τέτοιες μέρες κι ευτυχώς δεν έχουν ξεθωριάσει ακόμα.
Οι μνήμες μας δε διαφέρουν και πολύ. Μόνο που στη δική μου περίπτωση τα πρόσωπα παραμένουν εκεί και δε χρειάζεται αίτηση για να βρω γνωστό. ευτυχώς δηλαδή.

Βέβαια φέτος είναι από τις λίγες χρονιές που δε θα στολίσω Επιτάφιο και μου κακοφαίνεται αλλά το βράδυ της Μ.Παρασκευής είναι σίγουρο οτι θα ψάλλω...Όπως κάθε χρόνο άλλωστε...Και θα νοιώσω την ίδια ανατριχίλα και τον ίδιο κόμπο στο λαιμό...

Αυτή τη χρονιά η οικογένεια έχει 2 νέα μέλη και θέλω πραγματικά να ξεκινήσουν να μαθαίνουν αυτά που μου μάθαινε εμένα η γιαγιά μου... Να βιώσουν έστω και στο ελάχιστο (είναι μικρούλια ακόμα) αυτά που βίωσα κι εγώ...

Συγνώμη για το αδόμητο κείμενο αλλά οι σκέψεις έρχονται σκόρπια στο μυαλό μου...Να ξερες τι μου φερες στο μυαλό...

[voliwtisa]

Αυτό το συναίσθημα που βιώνω κάθε χρόνο την Μ.Παρασκευή...

Μέσα στην εκκλησία, προσκυνώντας τον Επιτάφιο (έχω χρόνια να στολίσω), η περιφορά, το δέος, η παράκληση και του χρόνου να είμαστε υγιείς και αγαπημένοι.

Και από την άλλη όλα τα άσχημα που βίωσα, τα άτομα που ίσως πλήγωσα, οι κουβέντες που ειπώθηκαν και δεν μπορώ να τις πάρω πίσω,φέρνουν στα μάτια μου δάκρυα, αλλά και ελπίδα για την δική μου ανάσταση ψυχής...

[Pappas10]

Κι άμα δω κανέναν φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει.

[voliwtisa]

Tο έχω νιώσει και αυτό...

[anzelina]

οσο περνανε τα χρονια τοσο αναπολουμε τα παλια εκεινα ανεμελα χρονια που ειμασταν μικρα και βλεπαμε με τα αθωα ματακια μας να ειναι ολα τοσο μαγικα.
ποτε δεν θα ξεχασα (καθε χρονια) το πασχα στο χωριο με την μαμα,την γιαγια, τον αδερφο μου και ποιο πολυ τον παππου μου, που με επερνε στο καφενειο να φαω γλυκο του κουταλιου.
την στιγμη που περναγα κατω απο τον επιταφιο την περιφορα του επιταφιου στους μικρος και στενους σαν καντουνια δρομους του χωριου.
μα ποιο πολυ δεν θα ξεχασω που φταναμε παλι στην εκκλησια η πορτα τις ηταν κλειστη μπροστα ο παπας πισω ο επιταφιος και αυτη που ψελνανε και εμεις τριγυρω και να ριχνει μια γερη κλωτσια ο παπας στην πορτα και μονο τοτε αφου περναγαμε απο κατω απο τον επιταφιο μπαιναμε μεσα.
ουτε τοτε  (μια η δυο φορες) που ηταν μαζι μας και καποιος αλλος,τοτε δεν πηγεναμε στο χωριο,και αντι ολοι να ειμασταν ποιο πολυ χαρουμενη ειμασταν ολοι ποιο πολυ φοβησμενη............
τωρα ποια δεν ειναι οπως τοτε.....ουτε ο παππους ουτε η γιαγια υπαρχουν ποια,ο αδερφος ειναι παρα μα παρα πολυ μακρια(εχει την δικια του οικογενεια δημιουργιση)θα ειμαστε η μανα μου ο αντρας μου και εγω,στο χωριο θα παω να αναψω οπως καθε χρονο ενα κερακι...